Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ
Μοναχού Μωυσή Αγιορείτη
Η
σιωπή συντροφεύει τις μεγάλες ώρες των αγίων, τις ιερές ώρες της
περισυλλογής, της αυτοσυγκέντρωσης, της αυτομεμψίας, της μελέτης, της
προσευχής. Η σιωπή καλύπτει την έρευνα, την αγρυπνία, την ανακάλυψη του
σοφού επιστήμονα. Η σιωπή σκεπάζει το μαρτύριο του πονεμένου, του
αναγκεμένου, του δυστυχισμένου. Τις ώρες της σιωπής τελεσιουργούνται τα
μεγάλα θαύματα, οι αδιαφήμιστες ηρωικές πράξεις, οι μυστικές προσωπικές
επαναστάσεις, η γνωριμία με τον άγνωστο εαυτό μας. Έτσι έχουμε τη
σημαντική σιωπή του αγίου, την κορυφαία σιωπή του σοφού, την υπομονετική
σιωπή του ήρωα, την ακριβή σιωπή του υπομονετικού κι επίμονου, την
ευαγγελική σιωπή του αυτοθυσιαζόμενου.
Κουραστήκαμε
από την ακατάσχετη πολυλογία, προχειρολογία και φθηνολογία. Το κόστος
τους είναι βαρύ, αλλοιώνουν την ουσία, τα πρώτα, τα σημαντικά, τα καίρια
και ιερά. Έχουμε ανάγκη από την ανάπαυση στη χρυσή σιωπή, την πολύτιμη
ακοή, τη βιωματικότητα των απαραίτητων λόγων. Χρειάζεται μια αντίσταση
στους πρόχειρους κι εύκολους λόγους. Αξίζει να καταλαγιάσουμε, να
ησυχάσουμε, να ξαποστάσουμε για ν’ ακούσουμε μέσα στην ησυχία τη χαμηλή
φωνή του Θεού, την εναγώνια φωνή της συνειδήσεως μας, τη διδακτική φωνή
του ιερού παρελθόντος, για να μετανοήσουμε ειλικρινά.