«Είναι
πολύ μεγάλο όπλο η προσευχή, μεγάλη ασφάλεια, μεγάλος θησαυρός, μεγάλο
λιμάνι, απλησίαστος τόπος, μόνο όταν πλησιάζουμε τον Κύριο με
νηφαλιότητα και με μεγάλη προσοχή, να προσευχόμαστε δε κατ’ αυτόν τον
τρόπο, ώστε να μη δίνουμε στον εχθρό δικαίωμα παρεμβάσεως στην δική μας
σωτηρία …
Γι’
αυτό, παρακαλώ, να αγρυπνούμε κι έχοντος υπ’ όψη τις επιβουλές του να
φροντίζουμε περισσότερο κατά τον καιρό εκείνον, σαν να τον βλέπουμε
παρόντα μπροστά στα μάτια μας κι έτσι να τον αποκρούουμε και να
εκδιώκουμε κάθε σκέψη που διαταράσσει το λογισμό μας και να προσέχουμε
με όλη μας τη δύναμη και να προσευχόμαστε, ώστε να μην μιλά μόνο η
γλώσσα, αλλά να συμβαδίζει μαζί της και η διάνοια.Γιατί
εάν μεν λέει η γλώσσα τα λόγια και η διάνοια ρεμβάζει έξω, κι εξετάζει
τα σχετικά με το σπίτι, σκεπτόμενη την αγορά, δεν μας ωφελεί καθόλου,
αλλά απεναντίας κατακρινόμαστε περισσότερο! Γιατί αν δείχνουμε τόση
προσοχή πλησιάζοντας κάποιον άνθρωπο, ώστε πολλές φορές να μη βλέπουμε
ούτε αυτούς που βρίσκονται εκεί κοντά και να εντείνουμε την προσοχή μας
ώστε να σκεπτόμαστε μόνο εκείνον τον όποιον πλησιάζουμε, πολύ
περισσότερο πρέπει να κάνουμε αυτό με τον Θεό και να προσκολλούμαστε σ’
Αυτόν με αδιάλειπτες προσευχές.
Γι’
αυτό κι ο Παύλος έγραφε κι έλεγε: «Προσευχόμενοι σε κάθε καιρό εν
πνεύματι» (Εφ. 6,18), όχι με τη γλώσσα μόνο, αλλά και με συνεχή
αγρυπνία, και μ’ όλη την ψυχή μας, «εν Πνεύματι».
Και
τα αιτήματά μας πρέπει να είναι πνευματικά, η δε σκέψη μας να είναι
πάντοτε καθαρή και η διάνοιά μας να είναι προσηλωμένη στα λεγόμενα.
Να ζητάτε τέτοια πράγματα, τα οποία είναι φυσικό να ζητούμε απ’ τον Θεό, ούτως ώστε να πραγματοποιηθούν αυτά που ζητάτε.
Να
είστε άγρυπνοι και σε συναγερμό ψυχής, νηφάλιοι, με μεγάλη προσοχή,
χωρίς να αποχαυνώνεστε και να ξύνεστε και περιφέροντας τη σκέψη σας έδώ
κι εκεί, αλλά να προετοιμάζετε τη σωτηρία σας με φόβο και τρόμο. «Γιατί
μακάριος είναι εκείνος, που φοβάται τα πάντα για την ευλάβεια» (Παροιμ.
28,14).