Τὸ Βάπτισμα καὶ ὁ “τρελλὸς παλαιοημερολογίτης παπᾶς’’...

Τὸ Βάπτισμα καὶ ὁ “τρελλὸς παλαιοημερολογίτης παπᾶς’’...

Πρὸ καιροῦ μοῦ ἔστειλε κάποιος συναπτόμενα σὲ email πέντε (5) βίντεο ἀπὸ Βαπτίσεις Ὀρθοδόξων (ἐντὸς καὶ ἐκτὸς εἰσαγωγικῶν) κληρικῶν. Τὸ πρῶτο ἔδειχνε ἕνα Ρουμάνο ἱερέα ὁ ὁποῖος πῆρε μὲ τὴ χοῦφτα τοῦ ἀριστεροῦ του χεριοῦ καὶ ἔριξε λίγο νερὸ στὸ κεφαλάκι τοῦ μωροῦ. Τὸ δεύτερο, ἕνα βάπτισμα ποὺ ἔκανε κληρικὸς σὲ κεντρικὸ ναὸ τῆς Ἀθήνας, μὲ τὸ μικρὸ νὰ μπαίνει στὴ κολυμβήθρα μέχρι τοὺς ὤμους. Τὸ τρίτο (μὲ τίτλο, Γκάφα ὁ πάτερ) δείχνει νὰ φεύγει τὸ λειτουργικὸ βιβλίο ποὺ χρησιμοποιοῦσε ὁ παπᾶς ἀπὸ τὰ χέρια καὶ νὰ πέφτει μέσα στὸ νερὸ τῆς κολυμβήθρας. Τὸ βίντεο δὲν ἦταν ὁλοκληρωμένο γιὰ νὰ φανεῖ πῶς ἔγινε ἡ βάπτιση, πάντως τὸ βιβλίο βαπτίστηκε ὁλόκληρο, μὲ ὁλικὴ κατάδυση.

Τὸ ἑπόμενο βίντεο δείχνει ἕναν Ἕλληνα παπᾶ νὰ δέχεται τηλεφώνημα στὸ κινητό του τὴν ὥρα τῆς Βάπτισης, νὰ τὸ βγάζει ἀπὸ τὴ τσέπη του προφανῶς γιὰ νὰ δεῖ ποιὸς καλεῖ, νὰ πατάει ὁρισμένα πλῆκτρα καὶ νὰ τὸ τοποθετεῖ πάλι στὴ τσέπη. Καὶ ἐρχόμαστε στὸ ‘τρελὸ παπᾶ’. Ὁ τίτλος τοῦ βίντεο, “Crazy Pastor! Τρελλὸς παπᾶς τὸ βάπτισε τὸ παιδί’’. Ὁ ἀποστολέας πρόσθεσε στὸ email τὸν τίτλο ‘Βάπτισμα παλαιοημερολογίτη παπᾶ’. Στὸ βίντεο, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ὁλικὴ κατάδυση καὶ τὰ νερὰ ποὺ πετάγονται ἔξω ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα (λόγῳ τοῦ ἐκτοπίσματος), καὶ βέβαια κάποιες γρήγορες κινήσεις καὶ τὸ μωρὸ νὰ κλαίει κάθε φορὰ ποὺ ἔβγαινε στὴν ἐπιφάνεια, ἡ Βάπτιση ἦταν αὐτὴ ποὺ ἔπρεπε νὰ εἶναι. Καὶ ἕνα ἀκόμη βίντεο μὲ ἕνα Ρῶσο παπᾶ ποὺ ἀντὶ γιὰ τὴ φούχτα του χρησιμοποίησε ἕνα... μπρίκι γιὰ νὰ ρίξει τρεῖς φορὲς στὸ κεφαλάκι τοῦ μωροῦ λίγο νερό (ἡ κολυμβήθρα χρησίμευε γιὰ νὰ μὴν πάει τὸ νερὸ στὸ πάτωμα...).

Μετὰ τὴν ἀποστολὴ τοῦ email αὐτοῦ, ποὺ κοινοποιήθηκε σὲ πολλοὺς παραλῆπτες, κάποιος ἀπάντησε, στέλνοντας δύο ἀποσπάσματα ἁγίων ποὺ κάνουν λόγο γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ γίνεται ἡ ὀρθόδοξη Βάπτιση. Τὸ ἕνα χωρίο εἶναι τοῦ Μεγ. Βασιλείου: «Ἴση εἶναι ἡ ζημιὰ τὸ νὰ φύγει κανεὶς ἀπ’ τὴ ζωὴ ἀβάπτιστος, ἢ τὸ νὰ δεχτεῖ κάτι λειψὸ ἀπὸ τὴ παράδοση»[1].

Τὸ δεύτερο ἀπόσπασμα εἶναι τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ: «Νὰ ἔχετε κολυμβήθρας μεγάλας εἰς τὰς ἐκκλησίας, ἕως ὁποὺ νὰ χώνεται ὅλον τὸ παιδίον μέσα, νὰ κολυμβᾷ ὁποὺ νὰ μὴν μείνῃ ἴσα μὲ τοῦ ψύλλου τὸ μάτι ἄβρεχτο, διατὶ καὶ ἐκεῖ προχωρεῖ ὁ διάβολος καὶ διὰ τοῦτο τὰ παιδιά σας σεληνιάζονται, δαιμονίζονται, ἔχουν φόβον, γίνονται κακορρίζικα, διατὶ δὲν εἶναι καλὰ βαπτισμένα»[2].

Καὶ ὁ ἀποστολέας τοῦ email κατέληγε: «Μπράβο στὸν τρελλὸ παλαιοημερολογίτη παπᾶ»!

Τὸ ἀτελὲς βάπτισμα δίνει ἀφορμὴ στὸ σατανᾶ νὰ ἐνεργήσει. Οἱ δαίμονες πειράζουν ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀλλὰ καὶ τοὺς Χριστιανούς. Πειράζουν ἀπὸ πολλὲς αἰτίες καὶ ἀφορμές, ὄχι μόνο ἐξαιτίας τῆς μαγείας.

Αἰτία δαιμονικῆς ἐνέργειας εἶναι καὶ τὸ μὴ σωστὸ βάπτισμα. Τὸ ἀτελὲς βάπτισμα, τὸ ὁποῖο δὲν γίνεται ὅπως θέλουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι εὐθύνη τῶν ἱερέων φυσικά, γι’ αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι πολὺ προσεκτικοὶ στὴν τέλεση τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος καὶ τοῦ χρίσματος.

Μερικοὶ ἱερεῖς νομίζουν ὅτι τὰ τελούμενα τῶν μυστηρίων εἶναι ἐντελῶς συμβολικὰ καὶ «περιττὲς» λεπτομέρειες· κάνουν λάθος. Ὅ,τι γίνεται στὰ μυστήρια εἶναι ὄχι μόνο τύπος, ἀλλὰ καὶ οὐσία. Ἔτσι, παραλείπουν τὶς εὐχές, ἰδίως τοὺς ἐξορκισμούς, στὴν κατήχηση ἢ βάζουν λίγο νερὸ στὴν κολυμβήθρα. Τὸ Βάπτισμα πρέπει νὰ γίνει, πὼς ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία καὶ ὄχι ὅπως θέλει ἢ νομίζει ὁ καθένας.

Σήμερα παρατηρεῖται νὰ γίνεται ὄχι βάπτισμα, ἀλλὰ κυρίως, γιὰ μεγάλους ἀνθρώπους, λίγο ποδόλουτρο ἢ λίγο βρέξιμο στὰ μαλλιά! Οἱ Πατέρες δὲν εἶπαν τέτοια πράγματα.

Ἀλλὰ καὶ ὁ μέγας Συμεὼν ὁ Θεσσαλονίκης, λέγει χαρακτηριστικὰ ὅτι πολλὲς φορὲς τὰ παιδιὰ «ταράζονται στὸν ὕπνο τους ἀπὸ φαντάσματα καὶ τὸ παθαίνουν αὐτὸ ἐπειδὴ οἱ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι τοὺς βάπτισαν, δὲν εἶπαν μὲ προσοχὴ τοὺς ἐξορκισμοὺς καὶ τὶς ἄλλες ἱερὲς εὐχές»[3].

Σὲ κάποια περιοχή, στὴν Ἐπαρχία, ὁ Θεὸς ἀνέδειξε ἕναν θεοφόρο καὶ διορατικὸ γέροντα, σὲ παλαιότερα χρόνια. Ἦταν ἔγγαμος. Τὸ σπίτι του ἔγινε Ἐκκλησία καὶ θεραπευτήριο γιὰ τοὺς πολλοὺς προσερχομένους Χριστιανούς. Σὲ κάποια οἰκογένεια, μετὰ τὸ βάπτισμα τοῦ μικροῦ τους κοριτσιοῦ, κατὰ τὸ μεσημέρι, στὸ πλύσιμο τοῦ μωροῦ ἄρχισαν ξαφνικὰ σπασμοί, κλάματα καὶ φωνές. Αὐτὸ ἐπαναλαμβάνετο συνεχῶς, γιὰ ἡμέρες. Ἔτσι, οἱ γονεῖς σκέφτηκαν τὸν εὐλαβῆ Ἱερέα, ποὺ ἦταν σὲ κοντινό τους χωριό. Πῆγαν τὸ μικρὸ παιδί. Ὁ διορατικὸς Ἱερέας τοὺς εἶπε ὀρθά κοφτά· τὸ βάπτισμα δὲν εἶναι σωστό· λείπουν γράμματα. (πιθανόν ἐξορκισμοί, ποιὸς ξέρει). Ἀναπλήρωσε τὶς εὐχές, διαβάζοντας τὸ παιδὶ καὶ σταμάτησε ἡ δαιμονικὴ ἐνέργεια[4].

Αὐτοὶ εἶναι οἱ δράκοντες ποὺ συνέτριψε ὁ Χριστός μας στὸν Ἰορδάνη, οἱ δαίμονες ποὺ φώλιαζαν στὴν καρδιὰ ὅλων τῶν ἀπογόνων τοῦ Ἀδάμ[5]. Γι’ αὐτὸ ἀκόμα καὶ τὸ ἄκακο νήπιο ‘ἀποτάσσεται τὸ σατανᾶ’, ἀφοῦ καὶ αὐτὸ μέτοχος καὶ κληρονόμος καὶ ἀπόγονος τῶν πεπτωκότων πρωτοπλάστων εἶναι.

Οἱ διαδεδομένες σήμερα οἰκουμενιστικὲς αἱρέσεις δὲν ἄφησαν ἀνέπαφο καὶ τὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος. Τὰ πάντα τείνουν νὰ ἐξομοιωθοῦν, τὸ ὀρθόδοξο βάπτισμα γίνεται ὁλοένα ἀπομίμηση τοῦ ραντίσματος τῶν ἀβαπτίστων δυτικῶν. Σὲ συνέδρια καὶ οἰκουμενιστικὲς συγκεντρώσεις, κοινὲς δηλώσεις ἀντιπροσωπειῶν Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν καθὼς καὶ Προτεσταντῶν δηλώνουν κατηγορηματικὰ ὅτι ἀπαγορεύεται ὁ ἀναβαπτισμός, καὶ ἐννοοῦν ὅτι δὲν ἐπιτρέπεται ὁ Ὀρθόδοξος νὰ βαπτίζει ἕναν Προτεστάντη ἢ Ρ/Καθολικό[6]. Ἔτσι οἱ Ὀρθόδοξοι ἀναγνωρίζουν τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν ὡς γνήσιο. Ἀλλ’ οἱ αἱρετικοὶ τῆς δύσεως δὲν ἔχουν ἱερωσύνη οὔτε βάπτισμα οὔτε ἄλλα μυστήρια. Καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀναγνωρίζουν βάπτισμα σ’ αὐτοὺς ἀλλοιώνουν τὸ δικό τους βάπτισμα· στὴν πραγματικότητα χάνουν τὸ βάπτισμά τους. Ἡ Σύνοδος τῆς Καρθαγένης, ἀναφέρει κάτι ποὺ θἄπρεπε νὰ προβληματίζει καθέναν ποὺ ἀνήκει στὶς ἐπίσημες τοπικὲς Ἐκκλησίες, καθὼς ὅλες συμμετέχουν στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἰδοὺ τί λέει ἡ Σύνοδος: «Ἐπεὶ δύο βαπτίσματα εἶναι ἀδύνατον, ὁ συγχωρῶν τοῖς αἱρετικοῖς βάπτισμα, ἑαυτὸν τοῦ βαπτίσματος ἀποστερεῖ»[7].

Ὁ ‘τρελλὸς παλαιοημερολογίτης παπᾶς’ ἤξερε τί ἔκανε· μακάρι τὴν τρέλλα του νὰ τὴν εἶχαν ὅλοι οἱ κληρικοὶ ποὺ μὲ τὶς εὐλογίες τους τώρα ἀφήνουν τοὺς δαίμονες νὰ χορεύουν στὸ ταψὶ τοὺς ἀνθρώπους.

Ἡ ‘ἄρση’ τῶν ἀναθεμάτων (1965) ἐνέταξε ὅλες τὶς οἰκουμενιστικὲς δικαιοδοσίες (παλαιοῦ καὶ νέου) ὑπὸ τὸ ἀνάθεμα[8]. Ἡ ἀναγνώριση τοῦ Βαπτίσματος τῶν αἱρετικῶν ἐπισφραγίζει ἐκεῖνο τὸ βῆμα.

Ἐδῶ μποροῦμε νὰ προσθέσουμε κάτι γιὰ τὴν γνωστὴ καὶ πάντα ἐπίκαιρη διαφορὰ ἀνάμεσα στὸ νέο (πολιτικό) καὶ τὸ παλαιὸ (ἐκκλησιαστικό) ἡμερολόγιο. Ἢ μᾶλλον τὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ νέου καὶ τὴν Ἐκκλησία τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου.Τὸ ἡμερολόγιο δὲν μπορεῖ νὰ ἐξεταστεῖ αὐτόνομα. Οὔτε τὸ ἐκκλησιαστικὸ (τὸ ‘παλαιό’) οὔτε τὸ νέο ἡμερολόγιο ἀποτελοῦν δόγμα. Ἂν δὲν τὸ δεῖ κανεὶς σὲ ὅλες τὶς διαστάσεις του, μὲ ὅλες τὶς διασυνδέσεις, δὲν στοχεύει σωστά. Ἀποσπώντας το ἀπὸ τὸν ἐκκλησιαστικὸ περίγυρό του εἶναι σὰν νὰ θέλεις νὰ βγάλεις τὸ σκελετὸ ἀπὸ ἕναν ἄνθρωπο ἢ τὰ νεῦρα του. Ἕνα λουλούδι ἂν τὸ ξεριζώσεις ἀπὸ τὴ γλάστρα, χωρὶς τὸ χῶμα του θὰ ξεραθεῖ. Κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία μιὰ πράξη, μιὰ ἐνέργεια εἶναι καλὴ ἢ κακὴ ἀνάλογα μὲ τὸ σκοπὸ ποὺ ἐξυπηρετεῖ. Ὁ Προφήτης Ἠλίας ἔκανε φόνο ἀλλὰ ἦταν θεάρεστος. Ὁ Κάϊν ἔκανε φόνο ἀλλὰ σὲ κατάκριμά του. Τὰ εἰδωλόθυτα, λέει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων, «ἐνῶ ἀπὸ τὴ φύση τους εἶναι καθαρά, ὅταν προσφερθοῦν στὰ εἴδωλα γίνονται μολυσμένα»[9].

Ὁ σκοπὸς γιὰ τὸν ὁποῖο εἰσήχθη τὸ νέο ἡμερολόγιο (εἴτε διορθωμένο Γρηγοριανὸ ἢ εἴτε σκέτο, δὲν ἔχει σημασία) εἶναι καθαρὰ διατυπωμένος στὴν ἐγκύκλιο ἡ ὁποία προηγήθηκε τῆς ἀλλαγῆς. Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, ποὺ θεωρεῖται Καταστατικὸς Χάρτης τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, διακήρυσσε δημόσια —τέσσερα χρόνια πρὶν τὴν ἀλλαγή— ὅτι ἕνα ἀπὸ τὰ πρῶτα βήματα γιὰ τὴν ἕνωση μὲ τοὺς αἱρετικοὺς (τοὺς ὁποίους ἡ αἱρετικὴ αὐτὴ ἐγκύκλιος ὀνομάζει «συγκληρονόμους καὶ σύσσωμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ Χριστῷ»!) εἶναι ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου.

Σήμερα οἱ καλοὶ νεοημερολογίτες ἀποφεύγουν τὸν σκόπελο αὐτὸ καὶ μιλοῦν γιὰ τὸ ἡμερολόγιο σὰν νὰ εἶναι κάτι ‘ξεκάρφωτο’. Ἀποφεύγουν νὰ τὸ συνδέσουν, ὅπως ὀφείλουν, μὲ τὴν αἵρεση. Εἶναι βέβαια κατανοητὸ αὐτό, ἀφοῦ ‘στὸ σπίτι τοῦ κρεμασμένου δὲν μιλᾶμε γιὰ σκοινί’.

Ἔτσι κάνουν πὼς δὲν διαβάζουν τὰ ἴδια τους τὰ βιβλία ὅπου ὅλα αὐτὰ εἶναι καταχωρημένα. Στὴν Ἱστορία Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐκ Πηγῶν Ἀψευδῶν, ὅπου καταγράφουν λεπτομερῶς τὰ Πρακτικὰ τῶν συνεδριάσεων τῆς Ἱεραρχίας τους, ὁ Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, στὴ ιδ΄ συνεδρίαση τοῦ Ὀκτωβρίου 1931, μόλις λίγα χρόνια μετὰ τὴν ἀλλαγή, ἐνώπιον 66 Ἱεραρχῶν, μὲ πρόεδρο τὸν Ἀθηνῶν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο, εἶπε: «Ὑπομιμνήσκω τὴν ἐν δυσὶ μεταγενεστέραις Συνόδοις τοῦ 1583 καὶ 1587 καταδίκην τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, αἵτινες ἐπὶ πλέον γινώσκουσαι ὅτι τὸ Γρηγοριανὸν ἡμερολόγιον ἐγένετο διὰ προσηλυτιστικοὺς σκοποὺς καὶ πρὸς ἐμπέδωσιν τῶν ἀξιώσεων τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα αὐστηρῶς ἀπηγόρευσαν τὴν εἰσαγωγὴν αὐτοῦ εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἀνατολικὴν Ἐκκλησίαν»[10].

Ὁ ἴδιος ὁ πρωτεργάτης τοῦ σχίσματος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, στὶς καλές του ὧρες ὁμολογεῖ τὴν ἀλήθεια: «Ἡ λατινικὴ Ἐκκλησία χαιρεκάκως ἐχαιρέτισε τὴν ἀποτυχίαν τῶν περὶ ἑνώσεως διαπραγματεύσεων μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τῶν προτεσταντικῶν θεολόγων, ἐντείνουσα δὲ τὰς προσηλυτευτικὰς προσπαθείας της προέβη εἰς διαφόρους ἐνεργείας, ἰδίως ἐπὶ τοῦ Πάπα Ρώμης Γρηγορίου ιγ΄ (1572-1585). Οὗτος... τῷ 1582 προέβη εἰς τὴν μεταρρύθμισιν τοῦ ἡμερολογίου, ἥτις ἐχρησιμοποιήθη ὡς προσηλυτιστικὸν μέσον. Τῷ 1583 ἀπέστειλε τοὺς πρώτους Ἰησουΐτας εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, οἵτινες ἤρξαντο δραστηρίας θρησκευτικῆς προπαγάνδας διὰ τοῦ κηρύγματος τοῦ θείου λόγου, τῆς ἱδρύσεως σχολείων, τῆς διανομῆς χρημάτων καὶ διὰ τῆς διαδόσεως βιβλίων, δι’ ὧν προήγετο ἡ ἰδέα τῆς ἑνώσεως τῶν ὀρθοδόξων μόνον διὰ τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ πρωτείου τοῦ Πάπα... Ἡ πονηρὰ αὕτη εἰσήγησις τῶν Ἰησουϊτῶν περὶ ἑνώσεως ὑπὸ τὸν τύπον τῆς οὐνίας εὕρισκε πολλοὺς ὀπαδούς»[11].

Σὲ ἄλλο σύγγραμμά του ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος λέει: «Ἐπὶ πλέον ὁ Πάπας Γρηγόριος προέβη εἰς τὴν γνωστὴν καινοτομίαν τοῦ Καλλενδαρίου, ἣν μετὰ δυνάμεως μὲν ἀνήρεσεν ὁ Μελέτιος Πηγᾶς, ἀπέκρουσε δὲ Σύνοδος τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, διότι παραδοχὴ τῆς καινοτομίας ταύτης ἐχρησίμευσε ὡς τεκμήριον καὶ μέσον ὑποταγῆς εἰς τὴν Λατινικὴν Ἐκκλησίαν...»[12].

Σήμερα βέβαια οἱ Πάπες δὲν χρειάζεται ν’ ἀποστέλλουν ἱεραποστόλους γιὰ προσηλυτισμὸ τῶν Ὀρθοδόξων. Ἔχουν τοὺς ἀπὸ ’δῶ ποὺ προσφέρουν δωρεὰν ἐκδούλευση. Καὶ ὀ ὄχλος ἀκολουθεῖ. Περιμένει τὴν ‘ Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο’, τὴν ὁποία ἤδη οἱ ἐπικεφαλῆς νεωτεριστὲς ὀργανώνουν καὶ ράβουν στὰ μέτρα τους, καὶ ἡ ὁποία οἰκουμενικὴ χωρὶς ἀμφιβολία θὰ ἑδραιώσει τὴν οἰκουμενιστικὴ ἀποστασία. Κάτι παρόμοιο ἔγινε τὸ 754 μὲ τὴν σύνοδο τῆς Ἱέρειας ὅπου 348(!) αἱρετικοὶ ἐπίσκοποι δικαίωσαν τὴν εἰκονομαχία[13].

Οἱ ὀρθόδοξοι ὡστόσο δὲν περίμεναν συνοδικὴ καταδίκη τῆς αἵρεσης -ὅπως ἐσφαλμένα πιστεύουν σήμερα οἱ συντηρητικοὶ τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ. Χωρίστηκαν καὶ ἀπέκοψαν τοὺς αἱρετικοὺς ‘πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης’.

Τὸ νέο ἡμερολόγιο δὲν εἶναι δόγμα, ἀλλὰ τὸ λεωφορεῖο ποὺ σὲ πάει μὲ ἀκρίβεια στὴ δογματικὴ ‘ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν’. Ἂν δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ προορισμός σου ἁπλὰ κατεβαίνεις, ὄχι γιὰ τὸ λεωφορεῖο ἀλλὰ γιὰ τὸν προορισμό. Καὶ ἀκολουθεῖς τὸ ‘παλαιὸ’ ὄχι γιὰ τὴ χρονικὴ ἀκρίβεια ἀλλὰ γιατὶ σὲ διασφαλίζει ἀπὸ τὴν αἵρεση· διαφορετικὰ εἶσε δεμένος πίσω ἀπὸ τὸ ἅρμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Δὲν χρειάζεται νἄχει κανεὶς βαθιὰ γνώση τῶν ἐκκλησιαστικῶν γιὰ νὰ βρεῖ ‘ποιὸς εἶναι ποιός’. Ξεκαθαρίζει τὸ τοπίο καὶ μόνο μὲ τὴ χρήση... τῆς ἁπλῆς λογικῆς. Αὐτὸ ποὺ κάνουν οἱ συντηρητικοὶ καὶ εὐλαβεῖς νεοημερολογίτες δὲν ἔχει καμιὰ λογική.

Ἂν ἕνα λεωφορεῖο ἔχει πινακίδα ποὺ λέει ὅτι πάει γιὰ Καβάλα καὶ ἐσὺ πᾶς γιὰ Τρίπολη δὲν τὰ βάζεις μὲ τὸν ὁδηγὸ ἀπαιτώντας νὰ ἀλλάξει πορεία, νὰ πάει ὅπου θέλεις ἐσύ. Ὁ ὁδηγὸς πηγαίνει ὅπου τοῦ ἔχουν δώσει ἐντολές, ὅπου εἶναι προγραμματισμένο νὰ πάει. Ἁπλὰ ἐσὺ κατεβαίνεις καὶ παίρνεις τὸ λεωφορεῖο ποὺ πηγαίνει γιὰ Τρίπολη.

Μιὰ ζωὴ οἱ θεολόγοι καὶ κάποιοι συντηρητικοὶ ἐπίσκοποι τὰ βάζουν μὲ τὸν ‘ὁδηγό’. Ζῆσαν καὶ πεθάναν διαμαρτυρόμενοι, ἀπαιτώντας ἀπὸ τὸν ὁδηγὸ νὰ ἀλλάξει πορεία. Ποῦ εἶναι σήμερα οἱ Ἐπιφάνιοι Θεοδωρόπουλοι, οἱ Βασιλόπουλοι, οἱ Καντιώτηδες καὶ λοιποὶ ταγοὶ τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ; Πέθαναν καὶ θάφτηκαν μέσα στὴν αἵρεση τὴν ὁποία πολεμοῦσαν. Δεκαετίες ὁλόκληρες ἀναλώθηκαν σὲ μιὰ “ὁμολογιακὴ” ἐκστρατεία ποὺ τοὺς ἔφερνε σὲ ἀδιέξοδο: ἔχασαν τὰ χρόνια καὶ τὴν ἐνεργητικότητά τους μέσα στὶς ἀναθυμιάσεις τῶν οἰκουμενιστικῶν αἱρέσεων. Ὅταν ἀνεβεῖς σὲ λάθος λεωφορεῖο, κύριέ μου, οἱ λίβελλοι, οἱ φωνασκίες καὶ οἱ κορῶνες εἶναι ‘φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ’. Μᾶλλον εἶναι ἡ τρανὴ διαβεβαίωση ὅτι ἐσὺ εἶσαι ὁ ‘τρελλός’. Ἂν δὲν πηγαίνεις ἐκεῖ ποὺ πηγαίνει τὸ λεωφορεῖο καὶ ἐπιμένεις νὰ διαπληκτίζεσαι μὲ τὸν ὁδηγό, τί πιὸ λογικὸ ἀπὸ τὸ ν’ ἀνοίξει αὐτὸς τὴν πόρτα καὶ νὰ σὲ ξεφορτωθεῖ (ὅπως ἔγινε μὲ τὸν κ. Σωτηρόπουλο, τὸν ὁποῖο πέταξαν ἔξω καὶ συνέχιζε νὰ φωνάζει ἀπὸ τὸ πεζοδρόμιο!).

Καὶ ὅμως αὐτὸ κάνουν ὅλοι οἱ συμπαθητικοὶ νεοημερολογίτες. Πῆραν λάθος δρόμο, καὶ ἐν τούτοις μέμφονται τοὺς παλαιοημερολογίτες ὡς ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Σωστὰ τὸ λένε. Ἐκτὸς τῆς δικῆς τους ‘ἐκκλησίας’. Μακάριοι εἶναι γι’ αὐτό, καθὼς λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Μακάριος ὁ ἀφορισθεὶς συναγωγῆς πονηρευομένων»[14].

Μπορεῖ νὰ κατέχουν τοὺς ναούς, τὶς εἰκόνες, τὰ λείψανα, τὴ δόξα, τὶς ἐντυπώσεις καὶ τὰ πλήθη, ἀλλὰ ἡ χάρις τὰ προσπερνάει αὐτά· ὁ ἄγγελος τοῦ ναοῦ δὲν παραμένει, ἀποχωρεῖ μαζὶ μὲ τοὺς ὀρθοδόξους. Δὲν χάνουν μόνο τὸ Βάπτισμά τους στερούμενοι τὸν ἄγγελο τοῦ Βαπτίσματος· στεροῦνται καὶ τὴν προστασία τοῦ Ἀγγέλου ποὺ ἐπιστατεῖ τὸν Ναό[15].

Θυμᾶστε τί ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς ἀπαντοῦσε στοὺς ἐπισκόπους τοῦ βυζαντίου, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἔλεγαν (ὅπως σήμερα, καλὴ ὥρα): «Σὲ ποιὰ Ἐκκλησία ἀνήκεις; Σὲ αὐτὴν τοῦ Βυζαντίου, τῆς Ρώμης, τῆς Ἀντιοχείας, τῆς Ἀλεξανδρείας ἢ τῆς Ἱερουσαλήμ; Γιατί ὅλες αὐτὲς οἱ Ἐκκλησίες, μαζὶ μὲ τὶς ἐπαρχίες ποὺ ὑπόκεινται σὲ αὐτές, εἶναι ἑνωμένες μεταξύ τους. Ἑπομένως, ἂν ἀνήκεις ἐπίσης στὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία, ἔλα σὲ κοινωνία μαζί μας ἀμέσως, γιὰ νὰ μὴ εἰσέλθεις χωρὶς νὰ τὸ καταλάβεις σὲ κάποια νέα καὶ παράξενη ὁδό»!

Καὶ ὁ μακάριος ἔλεγε: «Ὁ Κύριός μας Χριστὸς χαρακτήρισε Καθολικὴ Ἐκκλησία ἐκείνη τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία διατηρεῖ τὴν ἀληθινὴ καὶ ὁμολογιακὴ παρακαταθήκη τῆς πίστης. Γι’ αὐτὴ τὴν ὁμολογία ἀποκάλεσε τὸν Πέτρο εὐλογημένο καὶ πάνω σὲ αὐτὴ τὴν ὁμολογία δήλωσε ὅτι θὰ θεμελίωνε τὴν Ἐκκλησία Του. Ἐντούτοις, ἐπιθυμῶ νὰ ξέρω τὸ περιεχόμενο τῆς ὁμολογίας σας, βάσει τῆς ὁποίας ὅλες οἱ Ἐκκλησίες, ὅπως λέτε, ἔχουν κοινωνία. Ἂν δὲν ἀντιτάσσεται στὴν ἀλήθεια, τότε οὔτε ἐγὼ θὰ χωριστῶ ἀπὸ αὐτήν»[16].

Παρόμοια ὁμολογία ἔκανε καὶ ὁ ἅγιος Μαρτῖνος τῆς Ρώμης: «Ἀκόμη καὶ ἂν ὁλόκληρος ὁ κόσμος ἀσπαστεῖ αὐτὴ τὴ νέα διδασκαλία, ἡ ὁποία εἶναι ἀντίθετη μὲ τὴν Ὀρθοδοξία, ἐγὼ δὲν θὰ τὴ δεχθῶ καὶ δὲν θὰ ἀποστατήσω ἀπὸ τὶς διδασκαλίες τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Ἀποστόλων, οὔτε ἀπὸ τὶς παραδόσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἔστω καὶ μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς μου»[17].

Πρὸ ὀλίγων ἐτῶν ὁ προσφάτως ἀποθανὼν ἥρωας τῶν συντηρητικῶν (καὶ ἀφορισμένος ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους του γιὰ τὰ φρονήματά του, κ. Σωτηρόπουλος) δημοσίευσε ἄρθρο, τὸ ὁποῖο ἀναδημοσιεύθηκε μετ’ ἐπαίνων ἀπὸ τοὺς ὁμοίους του στὸ διαδίκτυο, στὸ ὁποῖο γράφει: «Ἤδη ὁ πιστὸς λαὸς ἀπορρίπτει τὸν Οἰκουμενισμὸν καὶ τοὺς οἰκουμενιστάς, καὶ εὔχεται δι’ αὐτοὺς εἰς τὸν Θεὸν νὰ μετανοήσουν, καί, ἂν δὲν μετανοοῦν, νὰ τοὺς ἀπομακρύνῃ ἀπὸ τὸν Οἶκον του ὡς δύσοσμα καὶ δηλητηριώδη ἀπορρίματα»[18].

Μὲ ποιὸν τρόπο τοὺς ἀπορρίπτει ὁ λαὸς ὅταν στρογγυλοκάθεται στὸ ἴδιο λεωφορεῖο; Καὶ δὲν εἶναι ὁ Θεὸς ποὺ θὰ τοὺς ἀπομακρύνει, ἀλλὰ ἔχει δώσει στὸ λαὸ τὴν ἐξουσία αὐτὴ καὶ τὴν ἐντολή: «Μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (Τίτ. 3:10). Διαφορετικὰ κοπιάζεις μάταια, λένε οἱ ἅγιοί μας, σπέρνεις πέτρες, δίνεις γροθιὲς στὸν ἀέρα[19]. Ἂς διαβάσουν λίγο ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία νὰ δοῦν τί κάνανε τὸν καιρὸ τῶν αἱρέσεων οἱ χριστιανοί. Δὲν τὶς ἀπέρριπταν μὲ τὸ χαρτὶ καὶ τὸ μελάνι!

Καὶ τὸ μὲν κύριο σῶμα τοῦ Κλήρου ἔχει λόγους νὰ ἀνέχεται τὶς ἐπιχρυσωμένες ἁλυσίδες του. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἔχουν δύο μισθούς (κληρικοῦ καὶ ἐκπαιδευτικοῦ) τὴ στιγμὴ ποὺ συνάνθρωποί τους ψωμοζοῦν καὶ λιμοκτονοῦν ἤ, κάποτε προβαίνουν σὲ ἀποτρόπαιο διάβημα δίνοντας τέλος στὴ ζωή τους. Οἱ ὑπόλοιποι ὅμως, ὄχι μόνο δὲν βγαίνουν ἀπὸ τὸ καβούκι τῆς δειλίας τους ἀλλ’ ἐπὶ πλέον κατηγοροῦν καὶ συκοφαντοῦν τοὺς Ὀρθοδόξους ὡς ἐκτὸς Ἐκκλησίας, διότι ἀκολουθοῦν τὸ παλαιό.

Κάποιος κοσμικὸς δημοσιογράφος ἔγραφε κάτι ποὺ ἴσως ταιριάζει καὶ σ’ αὐτούς: «Ἂν δὲν φανήκαμε διατεθειμένοι νὰ πεθάνουμε ὑπὲρ κάποιας ἰδέας, συνέβη ἐπειδὴ ἤμαστε ἤδη νεκροί»[20].

Ἱ.Β.

(Ἀναδημοσίευσις ἐκ τοῦ Περιοδικοῦ «Ὀρθόδοξον Πατερικὸν Σάλπισμα», τεῦχος 109[Ἰούλ.-Αὔγ. 2014], σελ. 510-514)

---

[1] PG 32, 113A.

[2] Ἔκδ. 1971, 249.

[3] Συμεὼν Ἀρχιεπ. Θεσσαλονίκης, Τὰ ἅπαντα, ἔκδ. Β΄ Ρηγόπουλου, σελ. 84.

[4] Ἀρχιμ. Κωνσταντίνου Ραμιώτη, Ἡ μαγεία ὑπὸ τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἀθήνα 2002, σελ. 212-214.

[5] Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου, Ὁμιλ. 43:7, «ἡ καρδιὰ εἶναι ἕνα μικρὸ ὄργανο, καὶ ὑπάρχουν ἐκεῖ οἱ δράκοντες, τὰ λεοντάρια, τὰ δηλητηριώδη θηρία καὶ ὅλοι οἱ θησαυροὶ τῆς κακίας· ἀκόμη ὑπάρχουν ἐκεῖ οἱ τραχεῖς καὶ δύσβατοι δρόμοι, καθὼς καὶ τὰ φαράγγια. Ὅμοια πάλι ἐκεῖ κατοικεῖ καὶ ὁ Θεός, ἐκεῖ καὶ οἱ ἄγγελοι, ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ ζωὴ καὶ ἡ βασιλεία, ἐκεῖ τὸ φῶς καὶ οἱ ἀπόστολοι, ἐκεῖ οἱ ἐπουράνιες πόλεις, ἐκεῖ οἱ θησαυροὶ τῆς χάριτος, ἐκεῖ βρίσκονται τὰ πάντα...».

[6] «Ἑκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι ὅσα ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστὸς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν του —ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχὴ εἰς τὰ αὐτὰ μυστήρια, κυρίως τὴν μίαν ἱερωσύνην τὴν τελοῦσαν τὴν μίαν θυσίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀποστολικὴ διαδοχὴ τῶν ἐπισκόπων— δὲν δύνανται νὰ θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστικὴ ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν. Εἶναι σαφὲς ὅτι ἐντὸς τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός» (Μπαλαμάντ, ἄρθρο 13).

[7] Σύνοδος ἐν Καρθαγένῃ ἐπὶ Κυπριανοῦ, Mansi1, 980.

[8] Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, PG99, 1028Β: «Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει εὐκαίρως κατὰ τὸ ἀναγκαῖον πάντα αἱρετικόν, εἴη τῆς αὐτῶν μερίδος».

[9] Κατήχ. 3:3.

[10] Θεοκλήτου Στράγκα, Ἱστορία Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐκ Πηγῶν Ἀψευδῶν, τόμ. Γ΄ (1971), σελ. 1852.

[11] Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Ἡ Ὀρθόδοξος Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, Ἀποστ. Διακονία 1954, σελ. 156,

[12] Τοῦ ἰδίου, Ἱστορικαὶ Μελέται, Ἱεροσόλυμα 1906, σελ. 212.

[13] Θεοφάνους, Χρονογραφία, PG108, 862Α (κατ’ ἄλλους 338 ἐπίσκοποι).

[14] PG 59, 549.

[15] Μεγ. Βασιλείου, ΕΠΕ 3, 221: «Ἐὰν σᾶς στενοχωρεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐξεδιώχθητε ἀπὸ τοὺς τοίχους [ἀπὸ τοὺς ναούς], ἀλλὰ θὰ κατασκηνώσετε ὑπὸ τὴ σκέπη τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ μαζί σας ἦλθε ὁ ἄγγελος ἐπόπτης τῆς Ἐκκλησίας». Παλλαδίου, Διάλογος περὶ τοῦ Βίου Ἰωάννου Χρυσ., PG 47, 35: «συνεξελθόντος αὐτῷ καὶ τοῦ ἀγγέλου, μὴ φέροντος τὴν ἐρημίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἣν ἀρχαὶ καὶ ἐξουσίαι εἰργάσαντο, καθάπερ θεατρονόμιον ἀποδείξασαι».

[16] Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ἔκδοσις Ἱ. Καλύβης ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, Ν. Σκήτη Ἁγίου Ὄρους, 2010, σελ. 30-31.

[17] Ὡς ἄνω, σελ. 22-23.

[18] Ὀρθόδοξος Τύπος, 21.1.2011.

[19] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, PG62, 696 / ΕΠΕ 14, 121: «Ὅταν κάποιος εἶναι διεστραμμένος καὶ προδιατεθειμένος – νὰ μὴν ἀλλάξει καθόλου ὅ,τι καὶ ἂν γίνει – γιὰ πιὸ λόγο κουράζεσαι ἄσκοπα σπέρνοντας πάνω σὲ πέτρες, ἐνῶ ἔπρεπε νὰ διαθέτεις τὸν καλὸν αὐτὸ κόπο στοὺς δικούς σου, μιλώντας σ’ αὐτοὺς γιὰ τὴν ἐλεημοσύνη καὶ τὶς ἄλλες ἀρετές; Πῶς λοιπὸν λέγει ἀλλοῦ, ‘μήπως τοὺς δώσει κάποτε ὁ Θεὸς μετάνοια’;... Ἐκεῖ μιλάει γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν κάποια ἐλπίδα γιὰ διόρθωση, καὶ γι’ αὐτοὺς ποὺ ἁπλῶς ἔχουν ἀντίθετη γνώμη. Ὅταν ὅμως εἶναι φανερὸς καὶ γνωστὸς σὲ ὅλους, γιὰ ποιὸ λόγο πυγμαχεῖς ἄδικα; γιατί χτυπᾷς τὸν ἀέρα;»

[20] Ἐλευθεροτυπία 23.04.2006.

Ὁ καρκῖνος προέρχεται ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴν ψυχικὴν κατάστασιν καὶ ΔΕΝ εἶναι αὐτὸ που μᾶς λέγουν;

Ὁ καρκῖνος προέρχεται ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴν ψυχικὴν κατάστασιν καὶ ΔΕΝ εἶναι αὐτὸ που μᾶς λέγουν;

8 Ιουνίου 2013, 8:30 πμ

Ο καρκίνος είναι μια αρρώστια του μυαλού και της ψυχής»
Ανακοίνωση (παραδοχή) γιατρών ενός εκ των κορυφαίων παγκοσμίως νοσοκομείων που ειδικεύεται στον καρκίνο: του αμερικανικού John Hopkins…
 
Ο καρκίνος των οστών αντιστοιχεί στην εσωτερική σύγκρουση της υποτίμησης. Ο καρκίνος των πνευμόνων στη έντονο φόβο του θανάτου.
Τα παρακάτω αποτελούν επιλεγμένα αποσπάσματα από ένα…
μεγάλο εκπληκτικό άρθρο με τίτλο «Η γλώσσα της θεραπείας»…
 
Η νέα ιατρική του γιατρού Χάμερ: Ο γιατρός Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Ryke Geerd Hamer) υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής σε μια γερμανική κλινική. Η προνομιούχος θέση του, του επέτρεψε να συναντήσει πολλούς καρκινοπαθείς. Χάρις στις περιστάσεις, στην τύχη και στην λεπτομερή παρατήρηση, ο Χάμερανακάλυψε τους θεμελιώδεις νόμους που εξηγούν το μηχανισμό της εμφάνισης όλων των καρκίνων και όλων των ασθενειών.
 
Στην περίπτωση αυτού του γιατρού, μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για νόμους, αφού οι επαληθεύσεις που έγιναν από τον ίδιο και από άλλους ερευνητές και θεραπευτές έδειξαν ότι όλοι ισχύουν στις 100% των περιπτώσεων, πράγμα το οποίο δεν είχε ποτέ συμβεί έως τότε στην ιστορία της ιατρικής. Ο Χάμερ γι αυτή του την ανακάλυψη φυλακίστηκε (σχόλιο ανιχνευτή: !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
 
Ο ατσαλένιος νόμος του καρκίνου που διατυπώθηκε από τον Ρίκε Γκέερτ Χάμερ είναι ο εξής: “ Όλοι οι καρκίνοι προκαλούνται και ενεργοποιούνται από έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που τις βιώνουμε χωρίς να τις εκφράζουμε. Η φύση της εσωτερικής σύγκρουσης καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια.”
Παρατήρησε λοιπόν ότι οι ασθενείς που είχαν καρκίνο των οστών, για παράδειγμα, είχαν όλοι βιώσει κάποιο σοκ, κάποιο στρες, κάποια έντονη και βίαιη (αιφνίδια) εσωτερική σύγκρουση κατά την οποία αισθάνθηκαν υποτιμημένοι. Επιπροσθέτως, παρατήρησε ότι σε όλους τους ασθενείς που είχαν προσβληθεί από τον ίδιο καρκίνο, είχε εμφανισθεί ένα σημάδι στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου τους.

Έτσι, ανακάλυψε ότι σε κάθε τύπο στρες αντιστοιχούσε η ίδια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου και το ίδιο συγκεκριμένο όργανο, πάντα το ίδιο.καρκίνος του αριστερού στήθους σε μια γυναίκα δεξιόχειρα, στη έντονη εσωτερική σύγκρουση σε σχέση με ένα παιδί (πραγματικό, εικονικό, φανταστικό ή συμβολικό). Ο καρκίνος του δεξιού στήθους σε μια δεξιόχειρα γυναίκα αντιστοιχεί σε εσωτερική σύγκρουση γενικά με τον σύντροφο (σε μια γυναίκα αριστερόχειρα, οι αντιστοιχίες αντιστρέφονται). Ο καρκίνος του προστάτη αντιστοιχεί στη σεξουαλική εσωτερική σύγκρουση (πραγματική ή συμβολική) σε σχέση με τα παιδιά ή τους απογόνους (ή την ικανότητα δημιουργίας). Και ούτω καθεξής, για όλους τους καρκίνους.

Αυτός ο νόμος έχει επιβεβαιωθεί εδώ και σχεδόν 20 χρόνια από εκατοντάδες θεραπευτές (εκπαιδευμένους από τον Χάμερ ή τους διαδόχους του), σε δεκάδες χιλιάδες ασθενείς, χωρίς εξαίρεση. Αυτό που είναι φανταστικό σε αυτήν την ανακάλυψη, είναι ότι ο μηχανισμός: «σύγκρουση – εγκέφαλος – όργανο» λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις.

Για να το πούμε και αλλιώς, όσο η εσωτερική σύγκρουση είναι ενεργή, η περιοχή του εγκεφάλου που δραστηριοποιείται δίνει διαταγή στη βιολογική διαδικασία να παραγάγει καρκινικά κύτταρα στο όργανο που διαλέχτηκε για να εκφράσει την ανισορροπία. Αντιθέτως, όταν το άτομο λύσει την εσωτερική του σύγκρουση (με οποιονδήποτε τρόπο και αν το κάνει αυτό) και βάλει τέλος στο έντονο στρες του, η ίδια περιοχή του εγκεφάλου αντιστρέφει το πρόγραμμα και δίνει αμέσως διαταγή στη βιολογική διαδικασία, να σταματήσει την παραγωγή καρκινικών κυττάρων και να καταστρέψει τον όγκο που έχει δημιουργηθεί στο όργανο …

Έτσι σήμερα, αρκετές χιλιάδες ιατρικοί φάκελοι θεραπειών έχουν σχηματιστεί και συγκεντρωθεί από τον γιατρό Χάμερ και τους διαδόχους του. Μέσα σε αυτούς τους φακέλους, απαριθμούνται πολλές αποθεραπείες τις οποίες η επίσημη ιατρική χαρακτηρίζει ως “αυθόρμητες, ανεξήγητες ή αξιοθαύμαστες”: έτσι, ανιχνεύσεις (με σκάνερ), αναλύσεις αίματος, ακτινογραφίες, υποβολές εκθέσεων που έγιναν σε νοσοκομεία, αποδεικνύουν ότι ασθενείς έχουν θεραπευθεί εντελώς από καρκίνους, λευχαιμίες, σκληρύνσεις κατά πλάκας, μυοπάθειες, διάφορες εκφυλιστικές ασθένειες, κωφώσεις, σοβαρές διαταραχές της όρασης, ψωριάσεις, αλλεργίες, κ.λπ., χωρίς να προσφύγουν στη χημειοθεραπεία, την ακτινοθεραπεία, τη χειρουργική επέμβαση ή άλλες κλασικές θεραπείες που ορίζονται από την ιατρική.

Και όμως, πολλοί από αυτούς ήταν καταδικασμένοι από την επίσημη ιατρική, που είχε βεβαιώσει ότι ήταν ανίατοι, ότι θα πεθάνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κατά τη διάρκεια μιας από τις αναρίθμητες δίκες εναντίον του γιατρού Χάμερ στις οποίες ενάγων ήταν ο ιατρικός σύλλογος, ο δικηγόρος του Χάμερ είχε ζητήσει από το δικαστήριο να συγκρίνει το ποσοστό, σε εθνική κλίμακα, όσων επέζησαν από καρκίνο, με το ποσοστό όσων επέζησαν από καρκίνο ανάμεσα στους ασθενείς του πελάτη του (λαμβάνοντας υπόψη ότι μερικοί από αυτούς είχαν απευθυνθεί σ’ αυτόν, μερικές φορές στο τελευταίο τους στάδιο, απελπισμένοι, αφού είχαν δοκιμάσει τα πάντα).

Αυτή η σύγκριση παρουσίασε με περιφανή τρόπο την ανωτερότητα της προσέγγισής του Χάμερ, σε σχέση με την προσέγγιση της επιστημονικής ιατρικής και ολόκληρου του οπλοστασίου της: 95% επιβίωση για περισσότερα από 5 χρόνια για τον Χάμερ, απέναντι στο 30% κατά μέσο όρο, σε εθνική κλίμακα στη Γερμανία. Χωρίς σχόλιο…! Αλλά θα το πω, οι φαρμακοβιομηχανίες πως θα πουλάνε τα δηλητήρια τους;

Η ασθένεια, είναι η τέλεια λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των “εσωτερικών συγκρούσεων”

(Επίσης, από το ίδιο μεγάλο άρθρο):
Όταν εμφανίζονται συμπτώματα (πόνοι, ερυθήματα, πυρετός, σπυριά, εξανθήματα, διάρροιες, εμετοί, κ.λπ.), αυτό είναι σημάδι ότι το σώμα αρχίζει να αποκαθιστά την ισορροπία του.

Έχω συναντήσει αυτήν την σύλληψη τόσο στην ομοιοπαθητική, τον βελονισμό, την οστεοπαθητική, όσο και στη Νέα Ιατρική του γιατρού Ρίκε Γκέερτ Χάμερ (Γερμανία), στην Ολιστική Βιολογία των Ζωντανών Υπάρξεων του γιατρού Κλωντ Σαμπά (Γαλλία) και σε άλλες ακόμη προσεγγίσεις. Για να το κατανοήσουμε αυτό, ας πάρουμε μια δεύτερη πολύ απλή μεταφορά. Ας συγκρίνουμε το σώμα μας (το ζωντανό) με ένα σπίτι (κατοικημένο). Η ζωή στο σπίτι παράγει κανονικά μια κάποια ποσότητα σκουπιδιών, καθημερινώς.

Φανταστείτε ότι κάποιος δημοτικός νόμος σας απαγορεύει να βγάλετε τον σκουπιδοτενεκέ σας στο πεζοδρόμιο μέχρι να έρθει νεότερη διαταγή. Αποφασίζετε τότε να τα αποθηκεύσετε μέσα σε ένα δωμάτιο. Μερικές εβδομάδες αργότερα, και ενώ η απαγόρευση πάντα ισχύει, ένα δεύτερο και μετά ένα τρίτο δωμάτιο χρησιμοποιείται για τα σκουπίδια, που προκαλούν μια όλο και περισσότερο αφόρητη μυρωδιά στο εσωτερικό του σπιτιού. Σε αυτό το στάδιο, μπορούμε να πούμε ότι το σπίτι σας έχει χάσει την ισορροπία του, την αρμονία του: είναι μολυσμένο και δηλητηριασμένο.

Μην αντέχοντας πια, ας φανταστούμε ότι αποφασίζετε να βγάλετε έξω τους σκουπιδοτενε
κέδες σας, παρά την απαγόρευση. Κάνοντάς το αυτό εκδηλώνετε τη θέλησή σας να αποκαταστήσετε την ισορροπία μέσα στο σπίτι, σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Αρχίζει λοιπόν το σπίτι να επανέρχεται σε κατάσταση υγείας… Όμως, οι γείτονές σας ή η δημοτική αστυνομία δεν το βλέπουν καθόλου με το ίδιο μάτι: σύντομα, κάποιοι επεμβαίνουν και όχι μόνο επαναφέρουν τους σκουπιδοτενεκέδες μέσα στο σπίτι σας, αλλά επιπλέον καρφώνουν μερικές σανίδες στις πόρτες και στα παράθυρα του ισογείου, για να σας αποθαρρύνουν από το να επαναλάβετε την πράξη σας.

Για να επιστρέψουμε στο σώμα, κατά την περίοδο που η ανισορροπία εγκαθίσταται μέσα μας βαθμιαία (επώαση της μόλυνσης, συσσώρευση τοξινών, ανάπτυξη κάποιου όγκου, εκφυλισμός κάποιου οργάνου, μυός ή του αίματος, κ.λ.π.), η ασθένεια είναι αθόρυβη, ανώδυνη, α-συμπτωματική. Κάποιοι μιλούν για ψυχρή ασθένεια …

Αντιθέτως, όταν το σώμα “αποφασίσει” (θα δούμε αργότερα το γιατί) να αποκαταστήσει την ισορροπία του, θα προσπαθήσει να ξεφορτωθεί τη μόλυνση ή τις τοξίνες, να αποσυνθέσει τον όγκο ή να επισκευάσει το όργανο που έχει προσβληθεί, τον μυ ή το αίμα. Σε αυτήν την περίπτωση, το σώμα βγάζει τους σκουπιδοτενεκέδες του (πυρετός, σπυριά, εξανθήματα κ.λπ.). Η ασθένεια αρχίζει να “μιλάει”, εμφανίζονται πόνοι, εκδηλώνονται συμπτώματα. Αυτή είναι η θερμή ασθένεια …

Η εμφάνιση των συμπτωμάτων είναι σημάδι ότι το σώμα αρχίζει να αποκαθιστά την ισορροπία του. Αυτό που εκπλήσσει και προκαλεί σύγχυση με αυτήν την άποψη, είναι ότι αυτό που αποκαλούμε «ασθένεια» θα πρέπει σχεδόν πάντα να ερμηνεύεται ως αρχή της θεραπείας. Όμως, κάνουμε το ανάποδο.

Η θεραπεία μιας ασθένειας συνίσταται στο να ακούσουμε τα συμπτώματά της και να τα δούμε σαν ενδεικτικές πινακίδες του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσουμε για να θεραπευθούμε.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο, φαίνεται καθαρά ότι το αξίωμα αυτό είναι η λογική συνέπεια της άποψης που αναπτύχθηκε στο προηγούμενο αξίωμα. Τα συμπτώματα, όχι μόνο είναι οι σκουπιδοτενεκέδες που το σώμα προσπαθεί να εκκενώνει τακτικά για να βρει την ισορροπία του, αλλά συγχρόνως μας δείχνουν και αυτό που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε για να βοηθήσουμε τον οργανισμό να επιτύχει πλήρως αυτήν την ισορροπία.

Εάν δεν έχουμε καθόλου υπερένταση, εάν το επίπεδο ζωτικής ενέργειας μέσα μας είναι υψηλό, πιθανώς το σώμα μας θα έχει αρκετές δυνάμεις για να βγάλει έξω μόνο του όλους τους σκουπιδοτενεκέδες του, όποτε θα του είναι απαραίτητο. Όμως συχνά είναι κουρασμένο…
Αρχίζει επομένως την εργασία, βγάζει έξω τους πρώτους σκουπιδοτενεκέδες, αλλά δεν προλαβαίνει να τους βγάλει όλους. Σε αυτήν την περίπτωση, όλα συμβαίνουν σαν η ταχύτητα με την οποία γίνεται η εκκένωση να ήταν πολύ μικρή σε σχέση με την ταχύτητα με την οποία γεμίζει με νέους σκουπιδοτενεκέδες. Αυτή είναι η κατάσταση που ονομάζουμε χρόνια ασθένεια, η οποία δεν σταματάει να εκφράζεται και ψάχνει την ισορροπία που δεν επιτυγχάνεται ποτέ.

Ο θεραπευτής ή ο ασθενής που το αντιλαμβάνεται αυτό, θα προσπαθήσει τότε να αφουγκραστεί τα συμπτώματα και θα ξεκινήσει μια διαδικασία που θα αποσκοπεί να φέρει στον οργανισμό πρόσθετη ενέργεια ώστε να επιταχύνει και να αυξήσει την έκφραση των συμπτωμάτων (δηλαδή την εκκένωση των σκουπιδοτενεκέδων). Αυτό κάνει και η ομοιοπαθητική (ορίζοντας μια θεραπεία που προκαλεί στο άτομο τα ίδια συμπτώματα με εκείνα που επιδιώκει να απομακρύνει), ο βελονισμός (ελευθερώνοντας τα ενεργειακά κυκλώματα και με αυτό τον τρόπο επιτρέποντας να επιταχυνθούν οι διεργασίες επαν-εξισορρόπησης), η οστεοπαθητική (απελευθερώνοντας τις λειτουργικές ή οργανικές εμπλοκές), η νηστεία και η ανάπαυση (βάζοντας περισσότερη ενέργεια στη διάθεση του σώματος ώστε αυτό να μπορέσει να καθαριστεί), κ.λ.π.

Η ιατρική, επιχειρώντας να εξαφανίσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα τα συμπτώματα, όχι μόνο στερείται ουσιαστικών πληροφοριών για την φυσική και βαθιά θεραπεία του ασθενούντος ατόμου, αλλά επιπλέον απομακρύνεται από τη σοφία που βασίζεται στο να αφουγκράζεσαι τη φύση, στρεφόμενη όλο και περισσότερο προς την έπαρση και την αλαζονεία μιας εκλογικευμένης γνώσης, αποσυνδεδεμένης από το οφθαμοφανές.
Οι παθογόνοι παράγοντες δεν είναι εχθροί της υγείας, αλλά σύμμαχοί της. Οι καρκινογόνοι παράγοντες δεν είναι υπεύθυνοι για τον καρκίνο (εκτός από το 1% των περιπτώσεων). Αλλεργιογόνοι παράγοντες δεν υπάρχουν.

Θα χρειαζόμουν πολύ περισσότερο χώρο για να τα αποδείξω αυτά με επιστημονικό και λεπτομερή τρόπο. Στη συνέχεια, όμως, όταν θα ασχοληθώ με τις εργασίες του γιατρού Χάμερ και του γιατρού Σαμπά, θα καταλάβετε καλύτερα γιατί το αξίωμα αυτό αποτελεί λογική συνέπεια της θεώρησης για την υγεία και την ασθένεια που παρουσιάζεται στο άρθρο αυτό.

Προς το παρόν, ας χρησιμοποιήσουμε μια τρίτη μεταφορά. Όταν συμβαίνει ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα, στον τόπο του ατυχήματος παρατηρείται συχνά η παρουσία αστυνομικών, χωροφυλάκων, οδηγών ασθενοφόρου, πυροσβεστών ή γιατρών. Αυτό είναι γεγονός. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συχνά καλούνται δημοσιογράφοι για να καλύψουν το γεγονός. Γενικά, εκτός και αν έχουν ιδιαίτερες πηγές πληροφοριών, οι ανταποκριτές φθάνουν μετά το ατύχημα και μετά τις δυνάμεις της αστυνομίας και των πρώτων βοηθειών.

Εάν δεν γνώριζαν την πραγματικότητα, παρατηρώντας κάθε φορά το ίδιο πράγμα, οι δημοσιογράφοι θα μπορούσαν να συμπεράνουν, με καλή πίστη, ότι οι αστυνομικοί, οι χωροφύλακες, οι οδηγοί ασθενοφόρου, οι πυροσβέστες και οι γιατροί είναι η αιτία όλων των ατυχημάτων που συμβαίνουν στους δρόμους ! Και στατιστικά, μια και θα βασίζονταν μόνο στις εκ των υστέρων παρατηρήσεις τους, θα είχαν σχεδόν πάντα δίκιο !

Φυσικά, θα μου πείτε ότι αυτό είναι ένα χονδροειδές σφάλμα λογικής, εφόσον το ατύχημα έχει προηγηθεί της άφιξης των πρώτων βοηθειών, και όχι το αντίστροφο. Φανταστείτε για μια στιγμή ότι το ίδιο συμβαίνει και με αυτό που αποκαλούμε ασθένεια. Ξέρουμε ήδη ότι όταν εμφανίζεται κάποιο σύμπτωμα, γεγονός που θεωρείται ότι αποτελεί την αρχή της ασθένειας, στην πραγματικότητα αρχίζει η διαδικασία του καθαρισμού, της επαν-εξισορρόπησης και της θεραπείας ( εάν το σώμα μας δεν έχει αρκετή ενέργεια για να βρει εντελώς την ισορροπία του, εξαντλείται μέσα σε αυτήν την προσπάθεια και δεν εκπληρώνεται ποτέ η θεραπεία του. Αυτή είναι και μια από τις αιτίες για τις οποίες πεθαίνουμε εξαιτίας της “ασθένειας”).

Το οποίο σημαίνει ότι όταν αρχίζει να φαίνεται κάτι (στο μεταφορικό παράδειγμα του σπιτιού, η έξοδος των σκουπιδοτενεκέδων), αυτό γίνεται επειδή πολλά αόρατα πράγματα έχουν συμβεί ήδη προηγουμένως (η συσσώρευση των σκουπιδοτενεκέδων στο εσωτερικό του σπιτιού). Μερικοί ερευνητές αναγνωρισμένοι για την αποτελεσματικότητά τους ως θεραπευτές, έχουν αποδείξει ότι οι ιοί, τα βακτηρίδια και οι μύκητες κινητοποιούνται από το σώμα (με διαταγή του εγκεφάλου) τη στιγμή που αρχίζει η επανεξισορρόπηση, για να βοηθήσουν να εκπληρωθεί η διαδικασία. Είτε για να φέρουν υλικά για να επανοικοδομήσουν τα κύτταρα που βλάπτονται, είτε για να εκκενώσουν τα κύτταρα που αχρηστεύονται.

Προφανώς, εάν η αρχική ανισορροπία (ψυχρή και μη ορατή φάση της ασθένειας) υπήρξε υπερβολικά βαθιά, μακρά ή/και υπερβολικά έντονη, ο καθαρισμός θα είναι τόσο βίαιος και τόσο έντονος που μπορεί να σπάσει τη ζωτικής σημασίας ισορροπία του οργανισμού και να προκαλέσει το θάνατό του. Αλλά, βασικά, καθώς οι ασθένειες δεν είναι ασθένειες, και καθώς οι παράγοντες που αποκαλούνται μολυσματικοί εμφανίζονται τη στιγμή της διαδικασίας της θεραπείας, ολόκληρη η θεωρία του Παστέρ καταρρέει προς όφελος μιας πολύ πιο δυναμικής θεώρησης, που έχει ως στόχο μάλλον την ενίσχυση του εδάφους και της ισορροπίας, παρά την εξαφάνιση των παραγόντων καθαρισμού (ιοί) ή ανοικοδόμησης (μύκητες και βακτηρίδια).

Όσον αφορά τους καρκινογόνους παράγοντες, διάφορες έρευνες έχουν δείξει ότι μόνο στο 1% των περιπτώσεων οι καρκίνοι προκλήθηκαν από αυτούς.
 
Είναι η περίπτωση της έκθεσης σε ραδιενέργεια ή σε κάποιες πολύ τοξικές ουσίες σε ισχυρή δόση.
 
Αντιθέτως, το 99% των άλλων καρκίνων οφείλονται σε παράγοντες έντονου στρες (βίαια ψυχολογικά σοκ που βιώνονται, χωρίς να εκφράζονται βιολογικά – οργανικά), συνδέονται δε συχνά με έντονες εσωτερικές συγκρούσεις που δεν έχουν λυθεί ψυχολογικά.
 
Ο γιατρός Χάμερ ήταν ο πρώτος που το έδειξε αυτό με επιστημονικό τρόπο, σε περισσότερες από 8.000 περιπτώσεις καρκίνου.
 
Η αξία του έγκειται στο ότι μπόρεσε να δείξει ότι η ανάπτυξη του καρκίνου έγινε σύμφωνα με κάποιους πολύ ακριβείς και αμετάβλητους νόμους. Θα το δούμε αυτό αργότερα.

Τελικά, οι αλλεργιογόνοι παράγοντες είναι δημιούργημα της φαντασίας,ανάλογο με εκείνο που θέλει τους αστυνομικούς και τους άλλους να προκαλούν τα ατυχήματα.
Όλες οι αλλεργίες, χωρίς εξαίρεση, είναι στην πραγματικότητα διαδικασία θεραπείας μιας τεράστιας εσωτερικής σύγκρουσης αποχωρισμού (αφού είναι κάτι που εκδηλώνεται: σπυριά, δερματικά εξανθήματα, αναπνευστικές δυσκολίες).

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2013/06/karkinos-proerxetai-apo-thn-eswterikh-psihikh-katastash.html#ixzz4Fzeva78D

Πόσοι Σύριοι πρόσφυγες μᾶς ἔρχονται ἀπό Τουρκία;

Πόσοι Σύριοι πρόσφυγες μᾶς ἔρχονται ἀπό Τουρκία;

30 Ιουλίου 2016, 10:46 πμ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Με τις νέες εξελίξεις στην Τουρκία πολλοί στην Ευρώπη ανησυχούν μήπως καταρρεύσει η συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας για τον έλεγχο των προσφυγικών ροών από την Τουρκία προς την Δύση, με πρώτο σταθμό φυσικά την Ελλάδα.

Ο συνολικός αριθμός των προσφύγων μόνο από την Συρία που βρίσκονται στην Τουρκία, είναι συγκεχυμένος καθώς για άλλους είναι 4 εκατομμύρια, για άλλους 2,5 και το νούμερα ανεβοκατεβαίνουν ενώ δεν υπολογίζονται οι λαθρό από πολλές χώρες της Ασίας και της Αφρικής, που προσδοκούν να έρθουν την Ελλάδα.

Aπό ένα πρόσφατο επίσημο κατάλογο που έδωσαν στην δημοσιότητα οι τουρκικές αρχές, μπορούμε να διακρίνουμε τον αριθμό των προσφύγων που βρίσκονται σε περιοχές ακριβώς διπλά στα ελληνοτουρκικά σύνορα και είναι οι πιο πιθανοί να προωθηθούν στην Ελλάδα, αν τελικά ο Ερντογάν «σπάσει» την συμφωνία που υπέγραψε για τον έλεγχο των προσφυγικών ροών.
 

Σύριοι προσφυγες

Ο συνολικός αριθμός μόνο των Σύριων προσφύγων σε όλη την Τουρκία φτάνει σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία τους 2.749.14. Από αυτούς, οι 574.479 περίπου βρίσκονται σε περιοχές δίπλα ακριβώς από τα σύνορα με την Ελλάδα και είναι πιο πιθανοί να αποπειραθούν είτε τώρα, είτε στο εγγύς μέλλον, να περάσούν στην ελληνική επικράτεια.

Στον αριθμό αυτό φυσικά δεν υπολογίζοντα οι λαθρό από άλλες χώρες της Ασίας και της Αφρικής.

Ο Ερντογάν, κατά την προσφιλή του μέθοδο να εκβιάζει τους πάντες και τα πάντα, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα παίξει αυτό το χαρτί για να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί.

Να δούμε πως θα τον αντιμετωπίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2016/07/%cf%80%cf%8c%cf%83%ce%bf%ce%b9-%cf%83%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%cf%80%cf%81%cf%8c%cf%83%cf%86%cf%85%ce%b3%ce%b5%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%ad%cf%81%cf%87%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%b1.html#ixzz4Fuiz0ZiW

Ἡ συχνότης τῆς Θείας Κοινωνίας

Ἡ συχνότης τῆς Θείας Κοινωνίας*

Ὁσίου Γέροντος Παχωμίου ̔Ιδρυτοῦ τῆς Σκήτης τῶν ̔Αγίων Πατέρων τῆς Χίου καὶ Πνευματικοῦ Ὁδηγοῦ τοῦ Ἁγίου νεκταρίου Αἱγίνης (1839-14.10.1905)

Καὶ τίς νὰ μὴ κλαύσῃ τὴν ἀμάθειαν, καὶ ἐλεεινὴν κατάστασιν τῶν σημερινῶν ἱερέων μας; Ποῦ ἠκούσθη τοῦτο ποτέ, νὰ πηγαίνουν οἱ χριστιανοὶ εἰς τὴν ̓Εκκλησίαν, νὰ ζητοῦν νὰ κοινωνήσουν, καὶ οἱ ἱερεῖς νὰ τοὺς ἐμποδίζουν, λέγοντες· μὴν εἶναι τσουρβᾶς ἡ Κοινωνία; ̓Ακόμη δὲν εἶναι 40 ἡμέρες ὁποῦ ἐκοινώνησες, καὶ πάλιν ἔρχεσαι νὰ μεταλάβῃς; ̔Ωσαύτως καὶ τὴν πρώτην ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, γνωρίζω πολλοὺς ἄνδρας καὶ γυναῖκας ὁποῦ βαστοῦν τριήμερον, καὶ πηγαίνοντες τὴν Τετάρτην εἰς τὴν Προηγιασμένην νὰ κοινωνήσουν, καὶ τοὺς ἐμποδίζουν λέγοντες· ἀκόμη ἕως ἐχθὲς ἔτρωγες κρέας, καὶ σήμερον ἦλθες νὰ κοινωνήσῃς; Καὶ δεύτερον (λέγουσιν) ἡ Προηγιασμένη εἶναι διὰ τοὺς ἱερεῖς, καὶ ὄχι διὰ τοὺς λαϊκούς. Φεῦ! τῆς ἀμαθείας καὶ ἀφροσύνης μας!

Σὺ μέν, ὦ ἄνθρωπε ἱερωμένε, ἀφ ̓ ἑσπέρας τρώγεις κρέας, πολλάκις καὶ μεθυσμένος τυγχάνεις, ἴσως δὲ εἶσαι καὶ ἀνευλαβής, καὶ πηγαίνεις καὶ λειτουργεῖς, καὶ αὐτὸς ὁποῦ νηστεύει μὲ τόσην εὐλάβειαν τὸν ἐμποδίζεις; Καὶ τὸν καθυστερεῖς τοσαύτης ὠφελείας καὶ ἁγιασμοῦ.

Βλέπετε ἀμάθεια τῶν ἱερέων μας; Αὐτὴ ἡ Προηγιασμένη (λέγουσιν) εἶναι τῶν ἱερέων, καὶ ὄχι τῶν κοσμικῶν· ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει· ἐγώ, τετράκις τῆς ἑβδομάδος κοινωνῶ τοὺς ἐνορίτας μου, ὡσαύτως καὶ ὁ Χρυσόστομος καὶ ὅλη ἡ ̓Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴν τὴν συνήθειαν εἶχαν νὰ κοινωνοῦν 4 φορὲς τὴν ἑβδομάδα· καὶ ἐπειδὴ τὴν Μεγάλην Τεσσαρακοστὴν Λειτουργία δὲν γίνεται μέσα εἰς τὴν ἑβδομάδα, ἐσοφίσθησαν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες νὰ ἐβγάζουν Προηγιασμένην, μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ κοινωνοῦν καὶ ἀνάμεσον τῆς ἑβδομάδος οἱ χριστιανοί, καὶ σὺ λέγεις τῶν ἱερωμένων εἶναι ἡ Προηγιασμένη;

Καὶ βλέπε, ὦ ἀναγνῶστα, ἕως ὅτου ἦταν αὐτὴ ἡ τάξις καὶ ἐσυχνοκοινωνοῦσαν οἱ χριστιανοί, ἐθερμαίνετο ἡ καρδία τους ἀπὸ τὴν χάριν τῆς Ἁγίας Κοινωνίας, καὶ ἔτρεχαν εἰς τὸ μαρτύριον, ὡσὰν τὰ πρόβατα· ῞Οστις λοιπὸν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς ἐμποδίζει τοὺς χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν ἄχραντον Κοινωνίαν, ἄς ἠξεύρῃ καλά, ὅτι μεγάλως ἁμαρτάνει. Δὲν λέγω ὅμως νὰ κοινωνοῦμεν ἁπλῶς καὶ ὡς ἔλαχεν, ἀλλὰ μὲ τὴν πρέπουσαν προετοιμασίαν.

῎Ηκουσα ὅμως νὰ λέγουν τινὲς ἱερεῖς· ὅτι ἐγὼ εἶμαι ἱερεὺς καὶ συχνολειτουργῶ καὶ κοινωνῶ, ἀλλὰ ὁ λαϊκὸς δὲν ἔχει τὴν ἄδειαν. Εἰς τοῦτο, ἀδελφέ μου ἱερέα, ἔχεις μεγάλο λάθος· διότι εἰς τὴν Κοινωνίαν δὲν διαφέρει εἰς τίποτε ὁ ἱερεὺς ἀπὸ τὸν λαϊκόν· διατί, σὺ ἱερεύς, εἶσαι ὑπηρέτης τοῦ Μυστηρίου καὶ ὄχι πὼς ἔχεις τὴν ἄδειαν νὰ συχνοκοινωνᾷς καὶ ὁ λαϊκὸς ὄχι. Εἰς τοῦτο ἔχω νὰ σοῦ φέρω πολλὰς ἀποδείξεις τῶν ̔Αγίων, ὅτι ἡ Κοινωνία τῶν ἀχράντων Μυστηρίων εἶναι συγκεχωρημένον συνεχῶς νὰ μεταλαμβάνουν ἐξ ἴσου, χωρὶς διαφοράν, καὶ ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς καὶ ἰδιῶται, καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ἐκτὸς τῶν τριγάμων· ὅσοι γὰρ ἔχουν 3 γυναῖκας παρμένας, ἐκεῖνοι μόνον 3 φορὲς κοινωνοῦν τὸν χρόνον.

῎Εχω λέγω μυρίας ἀποδείξεις περὶ τούτου, ἀλλὰ ποῖον νὰ σοῦ πρωτογράψω; Χρυσόστομον, Κλήμεντα, Συμεὼν Θεσσαλονίκης, Δαβίδ; Ποῖον λέγω νὰ σοῦ πρωτοείπω; Εἰς τοῦτο ἔχω νὰ σοῦ φέρω τόσας πολλὰς ἀποδείξεις, ὁποῦ χρειάζεται νὰ γεμίσω ἕνα βιβλίον ὁλόκληρον. Διὰ τοῦτο

κόπτω τὸν λόγον καὶ σοῦ λέγω μὲ συντομίαν μόνον ἐτοῦτο· ὅταν δὲν θέλῃς νὰ συχνοκοινωνοῦν οἱ χριστιανοί, διατί βαστάζεις τὸ ἅγιον Ποτήριον καὶ τὸ δείχνεις εἰς τοὺς χριστιανοὺς καὶ φωνάζεις ἀπὸ τὸ ἅγιον Βῆμα· Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε, καὶ πλησιάσατε

εἰς τὰ Μυστήρια νὰ κοινωνήσετε; Καὶ ἔπειτα πάλιν ἐσεῖς οἱ ἴδιοι τοὺς ἐμποδίζετε, καὶ ψεύδεσθε φανερά; Διατί ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τοὺς προσκαλεῖτε καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος τοὺς διώχνετε;

____________________________________________________

(*)

̓Απὸ τὸ βιβλιάριον:

« ̔Υπεράσπισις τῆς ̓Αληθείας καὶ Νίκη κατὰ τοῦ Διαβόλου»,

ἔκδοσις Ἱερᾶς Σκήτης ̔Αγίων Πατέρων Χίου, σελ. 76-78, ̓Αθῆναι 1985. ̓Επίσης βλ. τὸ ἀπόσπασμα αὐτὸ καὶ στὸ ἐνδιαφέρον σύγγραμμα τοῦ Ἀντωνίου Ν. Χαροκόπου, «Ὁ Γέροντας Παχώμιος – ̔Ιδρυτὴς τῆς ̔Ιερᾶς Σκήτης τῶν ̔Αγίων Πατέρων τῆς Χίου», σελίδες 141-142, Ἀθῆναι, ἔτος 2003.