"Σύναξις Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν": Ἡ "Σύνοδος" τοῦ Κολυμαρίου Κρήτης καὶ ἡ σύμπευσή της μὲ τὸν Οἰκουμενισμόν

ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ
e-mail: synaxisorthkm@gmail.com

Η «ΣΥΝΟΔΟΣ» ΤΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ

ΚΑΙ Η ΣΥΜΠΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ

Οἱ ἀνησυχίες καὶ ἡ ἀγωνία τοῦ ὑγιοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν ἔκβαση τῶν ἐργασιῶν τῆς λεγόμενης Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπαληθεύθηκαν. Ἡ σύναξη αὐτὴ δὲν εἶναι οὔτε σύνοδος οὔτε ἁγία οὔτε μεγάλη.

Δὲν εἶναι σύνοδος, διότι δὲν ἔχει τίποτε κοινὸ μὲ τὶς συνόδους τῆς Ὀρθοδό-ξου Ἐκκλησίας· διακόπτει τὴν παράδοση τῶν ὀρθοδόξων συνόδων, δὲν ἀποτελεῖ συνέχειά τους, συνιστᾶ συνοδικὴ παρεκτροπὴ καὶ κανονικὴ καινοτομία. Ἡ ἐκκλησιολογικὰ κυνικὴ καὶ προκλητικὴ ὁμολογία τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας ὅτι «δὲν εἶναι ἀντίγραφο τῶν παλαιῶν συνόδων ἀλλὰ ἕνα νέο εἶδος συνόδου», ἐπαινεθεῖσα ἀπὸ τὸν πρωτοστάτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἰκουμενικὸ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τὸν καὶ πρόεδρο τῆς «Συνόδου», καθιστᾶ ὅλους τοὺς συμμετέχοντες ἀρχιερεῖς, ποὺ τὴν ἀποδέχθηκαν ἀδιαμαρτύρητα, καινοτόμους καὶ παραβάτες τῆς μακραίωνης συνοδικῆς καὶ κανονικῆς παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὑποκείμενους στὴν κρίση μιᾶς μελλοντικῆς ἀληθοῦς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου.

Ἡ εἰκόνα τῶν συμπροσευχομένων μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους αἱρετικῶν παρατηρητῶν, Μονοφυσιτῶν, Παπικῶν καὶ Προτεσταντῶν καὶ οἱ φιλόφρονες πρὸς αὐτοὺς λόγοι καὶ ἐκδηλώσεις βοοῦν καὶ κραυγάζουν γιὰ τὴν πρωτοφανῆ συνοδικὴ καινοτομία καὶ τὴν εὐθεία προσβολὴ τῶν Ἱερῶν Κανόνων.

Δὲν εἶναι ἁγία, διότι ὁρισμένα σημαντικὰ κείμενα τὰ ὁποῖα ἐνέκρινε εἶναι ἀντίθετα πρὸς τὶς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ληφθεῖσες διὰ τῶν αἰώνων ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἰδιαίτερα ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρετικῶν. Δὲν εἶναι δυνατὸν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα νὰ εἶναι ἀντίθετο μὲ τὸν ἑαυτό του· ἄλλοτε νὰ καταδικάζει, στὶς ὄντως ἅγιες συνόδους, τὶς αἱρέσεις καὶ νὰ ἀναθεματίζει τοὺς αἱρετικούς, καὶ ἄλλοτε, ὅπως στὴν «σύνοδο» τῆς Κρήτης, νὰ τὶς θεωρεῖ ἐκκλησίες. Καὶ ἐπειδὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι εὐθές, ἀναλλοίωτο καὶ ἄτρεπτο, διεστραμμένες καὶ ἀλλοιωμένες εἶναι κάποιες ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῆς συνάξεως τοῦ Κολυμπαρίου ποὺ ἔχουν κατεξοχὴν δογματικὸ περιεχόμενο. Δὲν ἐλήφθησαν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀλλ᾽ ἐν ἄλλῳ πνεύματι, σκολιῷ καὶ ἀλλοτρίῳ.

Δὲν εἶναι ἐπίσης μεγάλη ἡ «σύνοδος» γιὰ δύο λόγους. Τὸ μεγαλεῖο ἐν πρώτοις συνδέεται μὲ τὴν θεοσέβεια καὶ τὴν ἁγιότητα. Ἡ Ἐκκλησία ὀνόμασε μεγάλους ὅσους Ἁγίους διακρίθηκαν εἴτε στὴν ὑπεράσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας εἴτε στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν ἁγιότητα ἢ καὶ στὰ δύο· Μέγας Ἀθανάσιος, Μέγας Κωνσταντῖνος, Μέγας Βασίλειος, Μέγας Ἀντώνιος, Μέγας Εὐθύμιος καὶ πολλοὶ ἄλλοι. Ἡ «σύνοδος» τῆς Κρήτης στὴν ὑπεράσπιση τῆς πίστεως ὄχι μόνον δὲν παίρνει μεγάλο βα-θμό, ἀλλὰ ἡ ἐπίδοσή της εἶναι ἀρνητική, κάτω ἀπὸ τὸ μηδέν, ἀφοῦ δὲν καταπολεμεῖ, ἀλλὰ ἐκκλησιοποιεῖ τὶς αἱρέσεις.

Εἶναι μικρὴ καὶ γιὰ ἄλλο σημαντικὸ λόγο· ἡ παρουσία ὅλων τῶν ἐπισκόπων στὶς μεγάλες συνόδους πιστοποιεῖ τὴν διὰ τῶν ποιμένων παρουσία ὅλου τοῦ ποιμνίου, τὴν ἔκφραση τῆς συνειδήσεως τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπὸ τῆς πλευρᾶς αὐτῆς ἡ «σύνοδος» τῆς Κρήτης εἶναι κολοβὴ καὶ ἐλλιπής. Δὲν ἐκλήθησαν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι, ἀλλὰ μικρός, περιορισμένος ἀριθμὸς ἐπισκόπων. Ἑπομένως δὲν ἐκπροσωπεῖται ὅλο τὸ πλήρωμα. Ἀλλὰ καὶ οἱ κληθέντες, βάσει τοῦ ἀπαράδεκτου Κανονισμοῦ, δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα διὰ τῆς ψήφου τους νὰ ἐκφράσουν τὴν συμφωνία ἢ τὴν διαφωνία τους πρὸς τὰ ἀποφασιζόμενα, νὰ ἐκφράσουν τὸ ἐκπροσωπούμενο ποίμνιο. Ἀποτελεῖ μοναδικὴ ἱστορικὴ πρωτοτυπία παπικῆς, ὀλιγαρχικῆς, ἀντισυνοδικῆς ἐμπνεύσεως. Ψηφίζουν ὄχι ὅλοι οἱ παρόντες ἐπίσκοποι, ἀλλὰ ὁ μικρὸς ἀριθμὸς τῶν δεκατεσσάρων (14) προκαθημένων, οἱ ὁποῖοι καθίστανται οἱονεὶ πάπες ὑπεράνω τῶν συνόδων τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν. Πρόκειται γιὰ μικρὴ σύναξη προκαθημένων, γιὰ ἕνα ἄγνωστο καινοφανῆ θεσμό, ποὺ προσβάλλει τὴν ἰσότητα τῶν ἐπισκόπων, διότι μεταβάλλει τοὺς προκαθημένους ἀπὸ «πρώτους μεταξὺ ἴσων» (primos inter pares) σέ «πρώτους ἄνευ ἴσων» (primos sine paribus).

Δύο ἀκόμη παράγοντες ἐσμίκρυναν τὴν δῆθεν μεγάλη σύνοδο· ἡ ἀπουσία τεσσάρων πατριαρχῶν, προκαθημένων ἰσαρίθμων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, ὄχι ἐκ λόγων ἀνάγκης, ὅπως ὑγείας, πολεμικῶν συγκρούσεων καὶ ἄλλων, ἀλλὰ λόγῳ διαφωνιῶν πρὸς τὴν διαδικασία συγκλήσεως, τοῦ Κανονισμοῦ Λειτουργίας καὶ τῆς Θεματολογίας τῆς συνόδου. Δὲν ἔλαβαν μέρος οἱ αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες τῆς Ἀντιοχείας, τῆς Ρωσίας, τῆς Βουλγαρίας καὶ τῆς Γεωργίας. Πρὶν νὰ συνέλθει ἡ «σύνοδος» ἔχασε τὸν πανορθόδοξο χαρακτήρα της καὶ πρὸ παντὸς τὴν ἀξιοπιστία τῶν ἀποφάσεών της, διότι οἱ ἀπόντες κατήγγειλαν ἔλλειψη συνοδικότητας, διαφάνειας καὶ σεβασμοῦ τῶν παραδεδομένων, ἐν ὀλίγοις ἔλλειμμα Ὀρθοδοξίας, καὶ προώθηση προειλημμένων ἀποφάσεων. Καὶ δὲν εἶναι βέβαια μόνον ἡ ἀπουσία τῶν τεσσάρων αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν ποὺ μικραίνει τὴν «σύνοδο»· περισσότερο ἀπὸ αὐτὸ εἶναι ἡ μὴ ἐκπροσώπηση τοῦ συντριπτικὰ μεγαλυτέρου ἀριθμοῦ πιστῶν, τῆς πληθυσμιακῆς ὑπεροχῆς τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ δὲν ἐκπροσωπήθηκαν στὴν «σύνοδο».

Ἡ «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν» ἀγωνίσθηκε μὲ συνέδρια, ὁμιλίες, συνεντεύξεις καὶ ἀρθογραφία τῶν μελῶν της, συνεργαζόμενη μὲ ὁμόφρονες ἐπισκόπους, νὰ ἐνημερώσει τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς γιὰ τὴν κακὴ πορεία τῆς «συνόδου», ἰδιαίτερα κατὰ τὴν τελευταία φάση τῆς προετοιμασίας της. Θὰ ἤ-μασταν εὐτυχεῖς, ἂν εἶχε ἀποτραπῆ ἡ σύγκληση αὐτῆς τῆς οἰκουμενιστικῆς συνόδου ἢ ἂν κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἐργασιῶν της κάποιοι προκαθήμενοι ἢ συμμετέχοντες ἀρχιερεῖς ἀγωνίζονταν ἀποφασιστικὰ καὶ ἀποτελεσματικὰ νὰ ἀπορριφθεῖ ὁλόκληρο τὸ κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον», τὸ ὁποῖο νομιμοποιεῖ καὶ θεσμοθετεῖ τὸν Οἰκουμενισμό. Οἱ διορθώσεις καὶ οἱ βελτιώσεις, τὶς ὁποῖες ἐπρότεινε ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀκόμη καὶ ἂν ἐγίνοντο συνοδικὰ δεκτές, δὲν ἐπρόκειτο βέβαια νὰ καταστήσουν τὸ κείμενο ὀρθόδοξο καὶ ἀποδεκτό, ἀφοῦ οὔτε τὰ ἀπαράδεκτα κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων ἐκρίνοντο οὔτε πολὺ περισσότερο ἡ μὲ ἀντορθόδοξους ὅρους συμμετοχή μας στό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Ἀντίθετα, μέσα στὸ κείμενο ἐπαινοῦνται καὶ ἐγκωμιάζονται. Ἡ δὲ ὀρθὴ πρόταση τὸ «χριστιανικὲς ἐκκλησίες» νὰ γίνει «χριστιανικὲς κοινότητες» συνάντησε λυσσώδη ἀντίδραση καὶ ἀπορρίφθηκε μὲ ἀνιστόρητες, ἀθεολόγητες, παράλογες, σοφιστικὲς ἀντιπροτάσεις, τὶς ὁποῖες υἱοθέτησε, ἄγνωστο πῶς, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν, ποὺ δὲν ὑπεστήριξε, ὡς ὄφειλε, τὴν ἀπόφαση τῆς συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἑλλάδος καί ὑπερέβη ἀναιτιολόγητα τὴν ἐξουσιοδότηση, ποὺ εἶχε λάβει ἀπὸ αὐτήν, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται γιὰ τὴν ἐγκυρότητα τῶν ἀποφάσεων ποὺ ἐλήφθησαν. Ἀναμένονται οἱ ἀπαραίτητες ἐξηγήσεις ποὺ ὀφείλουν νὰ δώσουν στὸ Σῶμα τῆς Ἱεραρχίας τόσο ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὅσο καὶ οἱ ὑπόλοιποι Ἑλλαδίτες Ἱεράρχες τῆς «συνόδου» τῆς Κρήτης.

Ἀπὸ τὸ ναυάγιο στὰ θολὰ νερὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν τελευταία στιγμὴ γλύτωσαν, κολυμπώντας ὀρθόδοξα στὸ Κολυμπάρι, οἱ ἐπίσκοποι ποὺ δὲν ὑπέγραψαν τὸ περιλάλητο κείμενο ἤ διετήρησαν τὶς ἐπιφυλάξεις τους. Πρόκειται, ἀπ’ ὅσα γνωρίζουμε ἕως τώρα, γιὰ τοὺς Μητροπολίτες Μπάτσκας κ. Εἰρηναῖο (ἀπὸ τὴν ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας), ἀπὸ τὴν ἀντιπροσωπεία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, τοὺς Μητροπολίτες Λεμεσοῦ κ. Ἀθανάσιο, Μόρφου κ. Νεόφυτο, Ἀμαθοῦντος κ. Νικόλαο, Λήδρας κ. Ἐπιφάνιο, οἱ ὁποῖοι δὲν ὑπέγραψαν τὸ κείμενο, καὶ Νεαπόλεως κ. Πορφύριο, ὁ ὁποῖος διετήρησε ἐπιφυλάξεις κατὰ τὴν ὑπογραφή, καὶ τὸν Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεο (ὁ μόνος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ποὺ δὲν ὑπέγραψε). Ἀρκετοὶ ἀκόμη Ἱεράρχες ἄσκησαν ἔντονη κριτικὴ στὸ ἐν λόγῳ κείμενο καὶ διετήρησαν τὶς ἐπιφυλάξεις τους κατὰ τὴν ὑπογραφή του. Ἀποτελοῦν τὴν συνέχεια τῶν ὁμολογητῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ γιὰ ὅλους ἐμᾶς ἐλπίδα καὶ προοπτικὴ πὼς στὸ μέλλον συνοδικὰ καὶ ὀρθόδοξα θὰ ἀπορριφθεῖ ἡ «σύνοδος» τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης, ὡς οὐνιτική, οἰκουμενιστικὴ καὶ φιλοπαπική, ὅπως ἔγινε καὶ μὲ τὴν ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας. Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποτελεῖ μία πρώτη ἀποτίμηση· θὰ ἀκολουθήσουν λεπτομερέστερες καὶ ἐμβριθέστερες.

Γιὰ τήν «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν»

Ἀρχιμ. Ἀθανάσιος Ἀναστασίου Προηγούμενος Ἱ. Μ. Μεγ. Μετεώρου	Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου, Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς	Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Ἀρχιμ. Γρηγόριος Χατζηνικολάου Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ἁγίας Τριάδος, Ἄνω Γατζέας Βόλου	Δημήτριος Τσελεγγίδης Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Σύμβουλος)
Γέρων Εὐστράτιος Ἱερομόναχος Ἱ. Μ. Μεγίστης Λαῦρας  Ἁγίου Ὄρους

«Ἐγώ εἶμαι αὐτός πού ἐσεῖς ὀνομάζετε σατανά καί διάβολο»

«Ἐγώ εἶμαι αὐτός πού ἐσεῖς ὀνομάζετε σατανά καί διάβολο»

Ὑπόθεσις Θ΄(9)

«ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ

ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»

Ἀπό τό Γεροντικόν

Κάποτε πού ὁ ἀββᾶς Μακάριος πήγαινε κάπου πολύ βαθιά στήν ἔρημο συναντήθηκε μέ κάποιον πολύ γέρο πού κουβαλοῦσε φορτίο· τό σῶμα του ἦταν παντοῦ καλυμμένο μέ πολλά δοχεῖα πού τό καθένα εἶχε ἕνα φτερό, καί αὐτά ἦταν τό ροῦχο του. Ὅταν τόν εἶδε ὁ ἀββᾶς Μακάριος στάθηκε, καί ἐκεῖνος τόν ρώτησε:

«Γιατί περιπλανιέσαι σέ τούτη τήν ἔρημο;» «Ἐπειδή θέλω νά βρῶ τόν Θεό», τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ ἀββᾶς, «φεύγω μακριά ἀπό τήν πλάνη. Ἐσύ ὅμως, γέρο, πές μου, ποιός εἶσαι; Γιατί σέ βλέπω νά ἔχεις παράξενη καί ἀσυνήθιστη ἐμφάνιση. Τί εἶναι αὐτά πού σέ σκεπάζουν;»

Ἐκεῖνος, πιεζόμενος μέ ἀόρατο τρόπο ἀπό θεϊκή δύναμη, καί χωρίς νά θέλει τοῦ ὁμολόγησε: «Ἐγώ εἶμαι αὐτός πού ἐσεῖς ὀνομάζετε σατανά καί διάβολο. Αὐτά πού ἔχω ἐπάνω μου εἶναι τά μέσα μέ τά ὁποῖα ἐξαπατῶ τούς ἀνθρώπους καί τούς τραβῶ κοντά μου. Σέ κάθε μέλος καί μέρος καθενός βάζω τό κατάλληλο δόλωμα, καί μέ τά φτερά τῶν ἐπιθυμιῶν ἀναστατώνω τίς καρδιές τους. Ἔτσι ρίχνω κάτω ὅσους μέ ὑπακοῦν καί χαίρομαι μέ τήν πτώση ὅσων νικιοῦνται ἀπό ἐμένα».

Ὅταν τόν ἄκουσε ὁ ἅγιος Μακάριος, τοῦ εἶπε μέ θάρρος: «Ὁ Χριστός σέ παρέδωσε γιά παιχνίδι στούς δούλους του· πῶς λοιπόν ἐξακολουθεῖς νά καυχιέσαι ἔτσι; Ὅμως πές μου ἀναλυτικά γιά τή δύναμη καθενός ἀπό τά φάρμακα πού ἔχεις. Ἄλλωστε γι᾿ αὐτό φανερώθηκες, γιά νά μάθουμε τά διάφορα τεχνάσματά σου καί νά μή συμμορφωνόμαστε μέ τό θέλημά σου».

«Καί χωρίς νά θέλω», ἀπάντησε ἐκεῖνος, «θά σοῦ μιλήσω γιά τήν τέχνη μου. Γιατί Αὐτός πού σέ ἔκανε νά τά δεῖς αὐτά, ὁ ἴδιος ἀναγκάζει καί ἐμένα νά σοῦ μιλῶ γι᾿ αὐτά. Μάθε λοιπόν τόν σκοπό κάθε δοχείου.«

»Ἄν βρῶ κάποιον νά μελετᾶ ἀδιάκοπα τόν νόμο τοῦ Κυρίου, προσπαθῶ νά τόν ἐμποδίσω ἀλείφοντάς τον μέ τό περιεχόμενο τοῦ δοχείου πού ἔχω στό κεφάλι μου καί φέρνοντάς του πονοκέφαλο. Ἐκεῖνον πού ἑτοιμάζεται νά ἀγρυπνήσει μέ ὕμνους καί προσευχές, παίρνω μέ τό φτερό ἀπό τό δοχεῖο πού βρίσκεται στά φρύδια μου καί τόν ἀλείφω, τοῦ φέρνω νύστα καί τόν ἀναγκάζω νά κοιμηθεῖ. Τά δοχεία πού ἔχω στά αὐτιά μου εἶναι εἰδικά γιά τήν παρακοή, καί μέ αὐτά πείθω αὐτούς πού θέλουν νά σωθοῦν νά μήν ἀκοῦν τόν λόγο τῆς ἀλήθειας. Μέ αὐτά πού ἔχω στή μύτη μου παρακινῶ τούς νέους στήν πορνεία μέ τή χρήση εὐωδιαστῶν ἀρωμάτων. Μέ τά εἰδικά φάρμακα πού ἔχω στό στόμα μου δελεάζω τούς ἀσκητές, μέσω τῆς εὐχαρίστησης τῶν φαγητῶν καί τῆς γαστριμαργίας, νά κάνουν αὐτά πού θέλω. Στή συνέχεα τούς βάζω καί τά φάρμακα τῆς καταλαλιᾶς καί τῆς αἰσχρολογίας, καί αὐτοί παίρνουν αὐτούς τούς σπόρους, τούς καλλιεργοῦν καί μοῦ φέρνουν πλούσια σοδειά καρπῶν πού ἀγαπῶ.«

»Ἀπό τά δοχεῖα πού ἔχω στόν τράχηλο, ἀλείφω μέ ὑπερηφάνεια αὐτούς πού ζοῦν ἐνάρετα, τούς ἀνεβάζω στήν ὑψηλοφροσύνη καί ἔτσι τούς γκρεμίζω στήν ἀπώλεια. Ἄλλους πάλι τούς κάνω σάν τρελούς γιά τήν ἀνρθωπαρέσκεια καί τήν ἀνθρώπινη δόξα, καί ἀφοῦ τούς δέσω μέ αὐτές, τούς ὁδηγῶ μακριά ἀπό τόν Θεό.«

»Αὐτά πού βλέπεις στό στῆθος μου εἶναι δοχεῖα τῶν σκέψεών μου· μέ αὐτά ποτίζω τίς καρδιές, ὥστε νά μεθύσουν μέ τή δική μου ἀσέβεια, θολώνω τίς εὐσεβεῖς σκέψεις ἐκείνων πού θέλουν νά θυμοῦνται τή μέλλουσα ζωή καί μέ τή λησμοσύνη ἐξαλείφω τή μνήμη τους.«

»Τά δοχεῖα στήν κοιλιά μου εἶναι γεμάτα μέ ἀναισθησία, καί μέ αὐτά κάνω τούς ἀνθρώπους νά ζοῦν σάν ζῶα καί κτήνη. Τά ἄλλα πού εἶναι κάτω ἀπό τήν κοιλιά μου τούς ἐρεθίζουν σέ πορνεῖες καί ἀσέλγειες καί ἀκολασίες. Αὐτά πού ἔχω στά χέρια μου τά χρησιμοποιῶ στούς φθονερούς καί τούς φονιάδες. Αὐτά πού κρέμονται στήν πλάτη καί τούς ὤμους εἶναι οἱ κατασκότεινοι πειρασμοί, μέ τούς ὁποίους βάζω σέ μεγάλο κίνδυνο ἐκείνους πού δοκιμάζουν νά μέ πολεμήσουν, καί στήνοντας ἐνέδρες ἀπό τά πίσω, ρίχνω κάτω ὅσους ἔχουν ἐμπιστοσύνη στή μεγάλη δύναμή τους.«

»Αὐτά, τέλος, πού κρέμονται στούς μηρούς καί τά σκέλη μου ὥς κάτω στά πόδια εἶναι παγίδες καί βρόχια πολλά καί ποικίλα καί πολύπλοκα. Ραντίζοντας μέ αὐτά, ἀναστατώνω τήν πορεία αὐτῶν πού προχωροῦν σωστά καί τούς ἐμποδίζω νά τρέχουν στόν δρόμο τῆς εὐσέβειας, παρασύροντάς τους νά τρέχουν στόν δικό μου δρόμο –γιατί κάθομαι ἀνάμεσα στόν δρόμο τῆς ζωῆς καί τόν δρόμο τοῦ θανάτου. Τούς ἐνδυναμώνω λοιπόν νά ἀκολουθοῦν τή δική μου πορεία, στήν ὁποία ὅσοι στραφοῦν, ἀρνοῦνται πέρα γιά πέρα τόν δρόμο τῆς ἀλήθειας.«

» Ἐσύ ὅμως δέν θέλησες καθόλου νά μέ ἀκούσεις, ἔστω καί μία φορά, ὥστε νά ἔχω λίγη παρηγοριά, ἀλλά πάντοτε μέ καῖς, ὅταν σέ πλησιάζω, γιατί ἔχεις ὅπλο μεγάλο. Γι᾿ αὐτό σπεύδω νά φύγω πρός τούς δικούς μου δούλους·  γιατί ἐσύ καί οἱ σύνδουλοί σου ἔχετε καλόν Κύριο πού σᾶς μιλᾶ μέ πραότητα καί σᾶς φυλάγει σάν παιδιά του».

Ὅταν τά ἄκουσε αὐτά ὁ Ἅγιος γέροντας, ἔκανε τόν σταυρό του καί εἶπε: «Ἄς εἶναι δοξασμένος ὁ Θεός πού σέ παρέδωσε στή χλεύη ὅσων ἔχουν τήν ἐλπίδα τους σέ αὐτόν. Αὐτός εἴθε καί ἐμένα νά φυλάξει ὥς τό τέλος ἀπό τίς ἀπάτες σου, ὅπως καί ὅλους ὅσοι τόν ἐπικαλοῦνται, καί ἐσένα νά σέ ἐξουδετερώσει καί νά σέ διώξει μακριά ἀπό ἐμᾶς».

Καθώς τά ἔλεγε αὐτά, ὁ ἄλλος ἔγινε ἄφαντος ἀφήνοντας πύρινο καπνό. Καί ὁ ἀββάς Μακάριος εὐχαρίστησε τόν Θεό καί συνέχισε χαρούμενος τόν δρόμο του¹.

Ἔλεγαν γιά κάποιον γέροντα ὅτι παρακάλεσε τόν Θεό νά δεῖ τούς δαίμονες, καί ὁ Θεός τοῦ φανέρωσε ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη νά τούς δεῖ. Ὁ γέροντας ὅμως παρακαλοῦσε λέγοντας: «Κύριε, ἔχεις τή δύναμη νά μέ σκεπάσεις μέ τό χέρι σου». Τότε ὁ Θεός ἄνοιξε τά μάτια του καί τούς εἶδε ὅτι περικυκλώνουν τόν ἄνθρωπο σάν μέλισσες καί τοῦ τρίζουν τά δόντια τους, ἐνῶ ἄγγελος Κυρίου τούς ἐπιτιμοῦσε.

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Εὐεργετινός τόμος γ΄

Ἐκδόσεις: « ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ »

 Εὐχαριστοῦμε θερμά τίς ἐκδόσεις « ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ », γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδουν.

ΑΡΧΙΜΟΥΦΤΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ : «ΕΝΩΣΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΡΚΙΑ»

Posted: 26 Jun 2016 11:41 AM PDT

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Με μια πρωτοφανή παρέμβαση του ο αρχιμουφτής της Βουλγαρίας βάζει φωτιά στα βαλκανικά πράγματα, καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ καλεί όλους τους μουσουλμάνους τουρκόφωνους και μη των Βαλκανίων να ενωθούν με την μεγάλη Μητέρα Πατρίδα, όπως αποκαλεί την Τουρκία.

Σε μια μακροσκελή συνέντευξη που έδωσε στην τουρκική εφημερίδα Türkiye, ο αρχιμουφτής της Βουλγαρίας, Mustafa Aliş Haci, που συνδέεται στενά με τον ψευτομουφτή της Ξάνθης, Αχμέτ Μετέ, καλεί τους μουσουλμάνους των Βαλκανίων, Τούρκους, Πομάκους, Αθίγγανους,Τατάρους και σλαβόφωνους, να στραφούν και να ενωθούν με την Μητέρα Πάτριδα την Τουρκία, ενώ τονίζει χαρακτηριστικά πως, «όταν δυναμώνει η Τουρκία δυναμώνουμε και εμείς».

Αποδεχόμενος πρόσκληση οργάνωσης του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, (TİKA), να έρθει στην Άγκυρα, ο αρχιμουφτης της Βουλγαρίας επισκέφτηκε την τουρκική πρωτεύουσα και έδωσε αυτή τη συνέντευξη όπου ανέπτυξε τις άκρως φιλοτουρκικές θέσεις του όχι μόνο για την Βουλγαρία, αλλά για όλα τα Βαλκάνια.

Οι δηλώσεις αυτές αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί δεν πρέπει να λησμονούμαι τους δεσμούς που έχουν αναπτυχτεί τα τελευταία χρόνια των τουρκόφωνων μουσουλμάνων της Βουλγαρίας με την μειονότητα της Δυτικής Θράκης.

Όπως φαίνεται οι Τούρκοι οργανωμένα δημιουργούν άλλη μια εστία αποσταθεροποίησης στην τόσο ευαίσθητη αυτή περιοχή.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Ὄχι μόνον οἱ ἀσεβεῖς καὶ ἄπι­στοι κολάζονται, ἀλλὰ καὶ οἱ πιστοί ἐκείῖνοι, ὅπου δύνανται νὰ ἐλευθερώσουν τινά ἄνθρωπον ...

….όχι μόνον οι ασεβείς και άπι­στοι κολάζονται, αλλά και οι πιστοί εκεί­νοι, όπου δύνανται να ελευθερώσουν τινά άνθρωπον από την ασέβειαν, ή από την αμαρτίαν και δεν θέλουσι, την αυτήν εκείνην κόλασιν θέλουν πάθει δια του το χρεωστούμεν καθ’ ένας από ημάς να σώσωμεν και άλλους αδελφούς, ίνα και εις την μέλλουσαν Κρίσιν μετά πολλής παρρησίας προϋπαντήσωμεν τω Χριστώ, και κανίσκια φέρωμεν εις αυτήν, απ’ όλα τιμιώτερα, τας ψυχάς των πεπλανημένων ανθρώπων, να υπάγωσιν εις αυτόν και δια τους τοιούτους, είτε μας δείρουν, είτε μας θανατώσουν, ας υπομείνωμεν, μόνον αυτούς να σώσωμεν διότι και οι ασθενημένοι και άρρωστοι πολλαίς φοραίς υβρίζουν και αποδιώκουν τους ια­τρούς˙ αλλά ημείς ένα μόνον επιθυμούμεν, την υγείαν του υβρίζοντος να ιδούμεν.

Πως λοιπόν δεν είναι τουτο πολλή αγνωσία, ότι εις τα μεν σώματα των αν­θρώπων να κάμνωμεν τόσην πολλήν επιμέλειαν, και πολλήν έξοδον, προμελετώντες την υγείαν αυτών, την δε επιμέλειαν των ψυχών των απολλυμένων ανθρώπων, και αδελφών ημών να αμελούμεν, και να μη το βάνωμεν εις τον νουν μας καθόλου, πως παθαίνουν πολλά κακά, και με τούτο όλον μέλλουν να κολασθούν; Τι κάμνεις άνθρωπε; τον αδελφόν σου βλέπεις, όπου κρημνίζεται, διότι έχει τον εαυτόν του εις όλην του την αμέλειαν, και εις την ασωτίαν, και συ δεν απλώνεις το χέρι σου να τον ευγάλης από τον κρημνόν της απωλείας;

Διατί δεν τον ελέγχεις, και να τον επι­πλήξης, αλλά φοβάσαι να μη τον σκανδαλίσης, και προτιμάς αυτόν, από την σωτηρίαν της ψυχής του; και ποίαν απολογίαν έχεις να δώσης τω Χριστώ εν τη ήμερα της Κρίσεως;

Δεν ήκουσες τι επρόσταξεν ο Θεός τους Ιουδαίους, πως τα ζώα των εχθρών τους, αν τα ιδούν, ότι μέλλουν να κρημνισθούν, να μη τα αφήσoυv, και χαθούν, είδε και πέσουν εις βυθόν, να τα σηκώσουν; εάν εις τους Εβραίους λέγει ο Θεός να μη καταφρονούν των εχθρών τους τα ζώα, και ημείς τας ψυχάς των αδελφών μας καθ’ εκάστην ημέραν βλέποντες υποσκελιζομένας, και κρημνιζομένας υπό του διαβόλου, να παραβλέπωμεν ; Και πως δεν είναι τούτο μεγάλης απανθρωπίας και θηριογνωμίας, να μη δίδωμεν τόσην βοήθειαν τοις ανθρώποις, όσην έδιδαν τοις αλόγοις εκείνοι ;

ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

ΛΟΓΟΣ  ΕΙΚΟΣΤΟΣ

http://www.egolpion.com/xrusostomos_eikostos.el.aspx

Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ γλυκὸ ἀπὸ τὴν προσευχήν

 Ἀνερτήθη 25 Ἰουνίου 2016 12:06 PM PDT

Ἔτσι κάμε καί ἐσύ. Σκέψου πόσο μεγάλο πράγμα εἶναι μέσα στή βαθιά νύχτα, ὅταν κοιμοῦνται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί τά θηρία καί τά κατοικίδια ζῶα, ὅταν ὑπάρχει ἀπόλυτη ἡσυχία, ἐσύ μόνο νά σηκωθεῖς καί νά μιλήσεις μέ τόν Κύριό μας. Εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος; Ἀλλά τίποτε δέν εἶναι πιό γλυκό ἀπό τήν προσευχή. Ἄν συνομιλήσεις μόνος μαζί Του, πολλά θά καταφέρεις. Δέν θά σέ ἐνοχλεῖ κανείς, οὔτε θά ἐμποδίσει τήν προσευχή σου. Ἔχεις καί τήν ὥρα σύμμαχο γιά νά ἐπιτύχεις αὐτά πού θέλεις. Ἐσύ ὅμως βαριέσαι νά σηκωθεῖς καί στριφογυρίζεις ξαπλωμένος στό μαλακό στρῶμα; Σκέψου τούς μάρτυρες πού εἶναι σήμερα ξαπλωμένοι στή σιδερένια σχάρα, χωρίς στρῶμα ἀπό κάτω, ἀλλά ἀναμένα κάρβουνα.

Ἐδῶ θέλω νά σταματήσω τό λόγο, γιά νά φύγετε ἔχοντας ἔντονη καί ζωηρή τή μνήμη ἐκείνης τῆς σχάρας καί νά τήν θυμᾶστε νύχτα καί μέρα. Γιατί, καί ἄν ἀκόμα μᾶς κρατοῦν ἄπειρα δεσμά, ὅταν ἔχουμε στό νοῦ μας αὐτή τή σχάρα, θά μπορέσουμε νά τά σπάσουμε ὅλα μέ εὐκολία καί νά σηκωθοῦμε γιά προσευχή. Ὄχι μόνο τή σχάρα, ἀλλά καί τίς ἄλλες τιμωρίες τῶν μαρτύρων ἄς τίς χαράξουμε στό βιβλίο τῆς καρδιᾶς μας. Ἄς σκεφτοῦμε καί ἐμεῖς σάν αὐτούς πού λαμπροστολίζουν τά σπίτια τους καί κρεμᾶνε σ᾽ ὅλα τά σημεῖα ὄμορφες ζωγραφιές. Ἄς ζωγραφίσουμε στούς τοίχους τῆς δικῆς μας ψυχῆς τίς τιμωρίες τῶν μαρτύρων. Γιατί ἐκεῖνες οἱ ζωγραφιές εἶναι ἀνώφελες, αὐτές ὅμως ἐπικερδεῖς. Αὐτή ἡ ζωγραφική δέν χρειάζεται χρώματα, οὔτε ἔξοδα, οὔτε κάποια τέχνη. Ἀλλά γιά ὅλα αὐτά φτάνει νά χρησιμοποιήσει κανείς τήν προθυμία του καί τή γενναία καί νηφάλια σκέψη του καί μ᾽ αὐτή σάν χέρι ἄριστου τεχνίτη νά ζωγραφίσει τίς τιμωρίες τῶν μαρτύρων.

Ἄς ζωγραφίσουμε λοιπόν στή ψυχή μας ἄλλους νά εἶναι στά τηγάνια, ἄλλους ξαπλωμένους σ᾽ ἀναμμένα κάρβουνα, ἄλλους ἀναποδογυρισμένους στά καζάνια, ἄλλους νά καταποντίζονται στή θάλασσα, ἄλλους νά ξεσκίζονται, ἄλλους νά τούς γυρίζουν στόν τροχό, ἄλλους νά τούς ρίχνουν στόν γκρεμό. Ἄλλους πάλι νά παλεύουν μέ θηρία, ἄλλους νά τούς ὁδηγοῦν στό βάραθρο καί ἄλλους ὅπως ἔτυχε ὁ καθένας νά τελειώσει ἡ ζωή του. Ὥστε μέ τήν ποικιλία αὐτῆς τῆς ζωγραφικῆς, ἀφοῦ λαμπροστολίσουμε τό σπίτι τῆς ψυχῆς μας, νά τό κάνουμε κατάλληλο κατάλυμα γιά τό βασιλιά τῶν οὐρανῶν. Γιατί ἄν δεῖ τέτοιες ζωγραφιές στήν ψυχή μας, θά ἔρθει μαζί μέ τόν Πατέρα καί μαζί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί θά κατοικήσει μέσα μας. Καί θά γίνει στή συνέχεια ἡ ψυχή μας βασιλικό παλάτι καί κανένας κακός λογισμός δέν θά μπορέσει νά τήν πατήσει, ἀφοῦ ἡ μνήμη τῶν μαρτύρων, σάν ζωγραφιά θά ὑπάρχει πάντοτε μέσα μας καί θά σκορπᾶ πολλή λάμψη καί θά κατοικεῖ συνεχῶς μέσα μας ὁ βασιλιάς τῶν ὅλων Θεός. 

Ἔτσι λοιπόν, ἀφοῦ ὑποδεχτοῦμε τό Χριστό ἐδῶ, θά μπορέσουμε μετά τήν ἀναχώρησή μας ἀπό τή γῆ νά Τόν ὑποδεχτοῦμε στίς αἰώνιες κατοικίες μας, τίς ὁποῖες εὔχομαι νά ἐπιτύχουμε ὅλοι μας μέ τή χάρη καί τή φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ ὁποίου καί μέ τόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα στόν Πατέρα καί στό ἅγιο καί ζωοποιό Πνεῦμα στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Read more: http://nefthalim.blogspot.com/search?updated-max=2016-06-24T23:30:00-07:00#ixzz4CcXMNJtW

Οἱ ξένοι “φίλοι”!

                                             Οἱ ξένοι “φίλοι”!                                                 

Ἀναρτήθη: 30 Μαῑου 2016 08:15 AM PDT

 

Από το βιβλίο του κ. Βασίλη Μαρκεζίνη, “Η Ελλάδα των κρίσεων” [έκδοση 2011, εκδοτικό Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ, σελίδες 125-129].-(ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ-ΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ)

 

Εκ γενετής, η Νέα Ελλάδα -δηλαδή από το 1821 και εντεύθεν-”έπασχε” στον τομέα των «φίλων». Τρεις λόγοι -γνωστοί, βεβαίως, αλλά άξιοι επανάληψης, μια και εξηγούν ακόμη τη στάση μας έναντι των ξένων- πρέπει να μνημονευθούν.

Ο πρώτος είναι ο αριθμός των φίλων: Φίλων που και μεταβάλλονταν με το πέρασμα του χρόνου, αλλά και αυξομειώνονταν. Παραδείγματος χάριν, οι Αμερικανοί, άγνωστοι στην αρχή, έγιναν κηδεμόνες παρά φίλοι κατά το δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα, στάση την οποία ακόμη και τώρα προσπαθούν να διατηρήσουν μέσω της συνεργασίας τους με διεθνείς και εγχώριες ΜΚΟ. Έπειτα, οι Άγγλοι, φίλοι ή αντίπαλοι όποτε το συμφέρον τους απαιτούσε φιλία (π.χ., το 1940) ή οδηγούσε σε αντιπαλότητα (βλ. Κύπρο ή, σήμερα, Τουρκία), παρέμειναν ωστόσο πάντοτε αινιγματικοί για τους Έλληνες. Οι Γάλλοι ήταν και είναι φίλοι, ιδίως όταν το οικονομικό συμφέρον απαιτούσε κάτι τέτοιο (αλλά, σε πνευματικό επίπεδο, παρέμειναν συνεπείς θαυμαστές του πολιτισμού μας, όπως άλλωστε και οι Γερμανοί). Οι Ρώσοι, φίλοι, αδιάφοροι ή εχθροί, μετέβαλλαν και αυτοί τη θέση τους όποτε το απαιτούσε το συμφέρον τους ή τους εκνεύριζε η δική μας αμφίθυμη στάση. Ο κατάλογος μπορεί να επιμηκυνθεί ακόμη περισσότερο, αλλά μόνο για να τονίσει το προφανές, ότι δηλαδή, στις διεθνείς τουλάχιστον σχέσεις, η φιλία πάντα συνέπιπτε με το συμφέρον.

Το δεύτερο αξιομνημόνευτο σημείο είναι ότι αυτή την τόσο λογική αλήθεια εμείς -πλην ελαχίστων κυνικών, πολιτικών και ειδικών- ποτέ δεν τη χωνέψαμε, έστω και αν πολλές φορές αναγκαστήκαμε να την καταπιούμε. Γιατί; Μεσογειακός συναισθηματισμός; Ραγιάδικη υποταγή προς όποιον φαίνεται πλούσιος ή ισχυρός; Επιπολαιότητα στις αξιολογήσεις μας; Εσφαλμένη ψυχολογική ταύτιση του ιδεώδους με το εφικτό; Συνδυασμός όλων των ανωτέρω; Ας αποφασίσει μόνος ο αναγνώστης. Ένα όμως είναι γεγονός: Οι Έλληνες -και, καθόσον γνωρίζω, κανένας άλλος λαός- δημιούργησαν το ανύπαρκτο πρόσωπο του ξένου «φιλέλληνα», ο οποίος, για κάποιον λόγο, τον οποίο κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ερευνήσει, τοποθετεί την Ελλάδα υψηλότερα από το συμφέρον της δικής του πατρίδας. Δεν υπάρχει όμως τέτοιο ον σε τούτον τον κόσμο, όσο ρομαντικά όμορφη και αν είναι η σχετική ιδέα!

 
Το τρίτο πρόβλημα της Ελλάδας ήταν η αδυναμία της να διαλέξει μεταξύ των φίλων – όπως ο όρος διασαφηνίστηκε ανωτέρω. Η δυσχέρεια αυτή ήταν ακόμη μεγαλύτερη στην πράξη, καθότι όλες οι μεγάλες δυνάμεις είχαν εντός της Ελλάδας τους δικούς τους οργανωμένους οπαδούς, οι οποίοι περιέπλεκαν τη δημιουργία μιας αυτόχθονος και ανεξάρτητης γνώμης. Αυτός, ίσως, να είναι και ένας λόγος -η έλλειψη θάρρους και φαντασίας, ένας ακόμη- που σπάνια τολμήσαμε να έχουμε σχέσεις με όλους αντί να, επιλέγουμε έναν από αυτούς.

Στην πρόσφατη ιστορία μας, αυτή την παραμορφωτική επιρροή ασκούσαν στη χώρα μας οι ΗΠΑ, άμεσα ή και έμμεσα με τη βοήθεια των ελεγχομένων ΜΚΟ, οι οποίες, με τη σειρά τους και εκμεταλλευόμενες τις κοινωνικές τους διακλαδώσεις, έλεγχαν, μεταξύ άλλων, και ένα μέρος των ΜΜΕ. Συμπέρασμα: Η Αμερική σπάνια κατέκτησε την πολιτική φιλία της πλειονότητας των Ελλήνων, αλλά στα πρόσφατα χρόνια έλεγχε ποικιλοτρόπως τα οργανωμένα συμφέροντα που διαμόρφωναν και ακόμη διαμορφώνουν την εξωτερική και την αμυντική πολιτική της χώρας.

Βεβαίως, η φιλία μεταξύ των διαφόρων κρατών ήταν, όπως είπα, πάντα συνδεδεμένη με το συμφέρον. Στη σημερινή όμως εποχή, η συμφεροντολογική φιλία διαθέτει πρόσφορο έδαφος για να επιδείξει την έκταση του καιροσκοπισμού της σύγχρονης διπλωματίας . Η κρίση της Αιγύπτου εξελίσσεται ταχύτατα και σίγουρα θα μας απασχολήσει όλους υπό άλλες μορφές στο μέλλον. Ο τρόπος όμως που την αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δείχνει ξεκάθαρα πως οι ίδιοι ομιλούν πάντα και κατηγορούν τους «άλλους δικτάτορες», ενώ προστατεύουν τους δικούς τους μέχρι βεβαίως τη στιγμή που αυτοί θα παύσουν να τους είναι χρήσιμοι.

Σχολιάζοντας αυτή τη συμπεριφορά ο Μιχάλης Ιγνατίου έσπευσε πρόσφατα να υπενθυμίσει σε όσους, υπό την επήρεια  αμερικανιζουσών ΜΚΟ όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ, προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι ακριβώς τα ίδια έκαναν οι Αμερικανοί κάποτε και σε εμάς. Ορθώς, λοιπόν, προσθέτει: «Δεν είναι η καλύτερη απόδειξη η συμπεριφορά προς τους δικούς μας δικτάτορες, τους οποίους επέβαλαν και στήριξαν για επτά χρόνια; Και τους άφησαν να καταρρεύσουν, αφού τους καθοδήγησαν να πραγματοποιήσουν το πραξικόπημα στην Κύπρο για να ακολουθήσει η τουρκική εισβολή. Την ημέρα που η Κύπρος αβοήθητη δεχόταν επίθεση με όλα τα μέσα από την Τουρκία, ο Χένρι Κίσινγκερ και η παρέα τον απασχολούνταν με την ανεύρεση αυτού που θα αντικαταστήσει τους δικτάτορες, χωρίς να πληγούν τα συμφέροντα τους».

 
Κατά τον ίδιο τρόπο, τριάντα και πλέον χρόνια αιγυπτιακής παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθόλου δεν εμπόδισαν την Αμερική να διατηρεί εξαιρετικά καλές φιλικές (αν και επίσης, χρηματικά, πολύ «ακριβές») σχέσεις με το δικτατορικό καθεστώς του Μουμπάρακ. Γι’ αυτό, και πάλι, ο Ιγνατίου βυθίζει το μαχαίρι του βαθιά μέσα στην αμερικανική υποκρισία, όταν μας υπενθυμίζει ότι ο άνθρωπος από τον οποίο σήμερα κατάφεραν να απαλλαγούν με διπλωματικές (αλλά προφανείς) κινήσεις είναι ο ίδιος άνθρωπος που (πριν από ελάχιστο καιρό) «ο κ. Ομπάμα, ο κ. Μπάιντεν και η κα Κλίντον υποδέχονταν μετά βαΐων και κλάδων [...] στον Λευκό Οίκο. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις τιμές; Τους ύμνους για τον μεγάλη ηγέτη της συμμάχου χώρας; Ναι, πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο από τον οποίο ζητούν σήμερα να σεβαστεί τις δημοκρατικές διαδικασίες και να προχωρήσει σε γενναίες μεταρρυθμίσεις» . Το ίδιο άλλωστε συμβαίνει και με τις υπόλοιπες αραβικές δικτατορίες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.

 

Η υποκρισία είναι διπλή και πρέπει να τονίσουμε αυτή την ιδιότητα, ακριβώς διότι αποδυναμώνει τη φήμη των ΗΠΑ, αλλά και μειώνει την εμπιστοσύνη που μπορεί να έχουν προς την εν λόγω χώρα όσοι επιζητούν βοήθεια και στήριξη από αυτή .

 

Έτσι, πρώτον, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτή την ανεπτυγμένη μορφή υποκρισίας που επιτρέπει στην «Αμερική [να] συνεχίζει να φωνάζει για τους δικτάτορες του Ιράν, της Συρίας, της Κούβας, της Βενεζουέλας και άλλων χωρών, όπως παλιά “ξελαρυγγιαζόταν” για τις κομουνιστικές χώρες και τη Σοβιετική Ένωση ενώ ταυτόχρονα ανέχεται και βοηθάει (με το ποσό των 1,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων) δικτατορίες σαν την αιγυπτιακή.
 

Δεύτερον, πρέπει να μελετάμε με προσοχή τις συνέπειες της συνέπειες της Αμερικανικής διπροσωπίας. Διότι, αν η φιλία διαρκεί όσο και το συμφέρον, τότε όσοι την επιζητούν πρέπει εξαρχής να έχουν τα νώτα τους καλυμμένα: Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος για τον οποίο ανέκαθεν κήρυσσα την ανάγκη η χώρα μας να διατηρεί σχέσεις όσο το δυνατόν πιο πολλές (αλλά καπάτσες) συντρόφισσες!

 

http://ellanodikis.blogspot.com/2012/04/blog-post_7827.html

Τὸ Εὐαγγελικὸν Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς (Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄ 27-30)

   

Τὸ Εὐαγγελικὸν Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς (Ματθ. ι΄ 32-33, 37-38, ιθ΄ 27-30)

 

Εἶπεν ὁ Κύριος· πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος. Τότε ἀποκριθεὶς ὁ Πέτρος εἶπεν αὐτῷ· ἰδοὺ ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καὶ ἠκολουθήσαμέν σοι· τί ἄρα ἔσται ἡμῖν; Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὑμεῖς οἱ ἀκολουθήσαντές μοι, ἐν τῇ παλιγγενεσίᾳ, ὅταν καθίσῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καθίσεσθε καὶ ὑμεῖς ἐπὶ δώδεκα θρόνους κρίνοντες τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ πᾶς ὃς ἀφῆκεν οἰκίας ἢ ἀδελφοὺς ἢ ἀδελφὰς ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ τέκνα ἢ ἀγροὺς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός μου, ἑκατονταπλασίονα λήψεται καὶ ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσει. Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.

Ἀπόδοσις εἰς τὴν νεοελληνικήν:

 

Εἶπε ὁ Κύριος· Καθέναν ποὺ θὰ μὲ ὁμολογήσῃ ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ὁμολογήσω καὶ ἐγὼ ἐμπρὸς στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιον· Ἐκεῖνον ὅμως ποὺ θὰ μὲ ἀρνηθῇ ἐμπρὸς στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀρνηθῶ καὶ ἐγὼ ἐμπρὸς στὸν Πατέρα μου τὸν οὐράνιον. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ πατέρα ἢ μητέρα περισσότερον ἀπὸ ἐμέ, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ ἀγαπᾶ υἱόν ἢ θυγατέρα περισσότερον ἀπὸ ἐμέ, δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν παίρνει τὸν σταυρόν του καὶ δὲν μὲ ἀκολουθεῖ δὲν μοῦ εἶναι ἄξιος. Τότε ἔλαβε τὸν λόγον ὁ Πέτρος καὶ τοῦ εἶπε· νὰ, ἐμεῖς ποὺ ἀφήκαμε ὅλα καὶ σὲ ἀκολουθήσαμε· τὶ λοιπὸν θὰ ἀπολαύσωμεν; Ὁ δὲ Ἰησοῦς τοὺς εἶπεν Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅτι σεῖς, οἱ ὁποίοι μὲ ἀκολουθήσατε, ὅταν ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ καθήσῃ εἰς τὸν θρόνον τῆς δόξης του εἰς τὴν Νέαν Δημιουργίαν, θὰ καθήσετε καὶ σεῖς σὲ δώδεκα θρόνους, διὰ νὰ κρίνετε τὰς δώδεκα φυλὰς τοῦ Ἰσραήλ. Καὶ καθένας ποὺ ἀφῆκε σπίτια ἢ ἀδελφούς ἢ ἀδελφές ἢ πατέρα ἢ μητέρα ἢ γυναῖκα ἢ παιδιά ἢ χωράφια διὰ τὸ ὄνομά μου, θὰ πάρῃ ἑκατὸ φορὲς περισσότερα καὶ θὰ κληρονομήσῃ ζωὴν αἰώνιον. Πολλοὶ δέ, οἱ ὁποίοι εἶναι πρῶτοι, θὰ γίνουν τελευταῖοι, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι τελευταῖοι, θᾶ γίνουν πρῶτοι.πηγή:agiosharalabos.blogspot.gr

Θὰ μεταχειρισθῆ ὁ σατανᾶς ποικίλας παγίδας, ὅπως σᾶς παραλύση, διὰ νὰ ἐξασθενήσετε καὶ νὰ χάσετε τὸ ἠθικόν σας

Θὰ μεταχειρισθῆ ὁ σατανᾶς ποικίλας παγίδας, ὅπως σᾶς παραλύση, διὰ νὰ ἐξασθενήσετε καὶ νὰ χάσετε τὸ ἠθικόν σας

Ἀνερτήθη: 23 Ἰουνίου 2016 12:41 PM PDT

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

 

Θα μεταχειρισθή ο σατανάς ποικίλας παγίδας, όπως σας παραλύση, δια να εξασθενήσετε και να χάσετε το ηθικόν σας, πλην όμως και εσείς εννοήσατε την πονηράν τέχνην και λάβετε μέτρα αντιστάσεως.

Το ότι δοκιμάζεσθε, τούτο είναι από τον Θεόν, διότι σας προγυμνάζει δια την μάχην, σας ψήνει, σας παιδαγωγεί. Όπως οι στρατιώται που γυμνάζονται εις τους κόπους της ασκήσεως εις τα γυμνάσια, εκεί πρώτα κάμνουν την θεωρίαν της μάχης και κατόπιν, όταν σαλπίση ή σάλπιγγα του πραγματικού πολέμου, γυμνασμένοι όντες ορμούν εις την μάχην με την εσωτερικήν συναίσθησιν, ότι γνωρίζουν πώς να πολεμήσουν, και είναι έτοιμοι να θυσιασθούν δια τον σκοπόν και την ιδεολογίαν των.

Κατά παρόμοιον τρόπον και υμείς τώρα. Αφού εκλήθητε να γίνετε στρατιώται του Ιησού και να πολεμήσετε τον εχθρόν Του, ο Χριστός, σας γυμνάζει προς διαπίστωσιν της προς Αυτόν αγάπης σας, «τις εστι ο αγαπών με, ει μη ο τηρών τας εντολάς μου;». Θαρσείτε, τέκνα μου, μείνατε πιστοί και αφοσιωμένοι εις Εκείνον, που σας ηγάπησε με τελείαν αγάπην. Οι αξιωματικοί, προτού να αρχίση η μάχη, τους στρατιώτας τους εμψυχώνουν με διάφορα στρατιωτικά και ηρωϊκά εμβατήρια και με διαφόρους διηγήσεις πράξεων ηρωϊκών και τους εξάπτουν το αίσθημα της αυτοθυσίας, αύτη η εργασία τους δίδει πολλήν δύναμιν και ανδρείαν εις την διεξαγομένην μάχην. Ούτω και ημείς, όπως έκαμαν και οι άγιοι, να μελετώμεν τους αγώνας των μαρτύρων, πως αυτοί ηγωνίσθησαν, καθώς και των οσίων πατέρων, πως ασκήτευσαν, πως εγκατέλειψαν τον κόσμον και τους πάντας και πως ουδέν τους ημπόδισεν εις το να ακολουθήσουν τον δρόμον, που οδηγεί εις τον Ιησούν.

Αύτη η μελέτη θα σας τονώση πολύ την καλήν σας θέλησιν και προαίρεσιν, διότι πολλοί μη γνωρίζοντας τας κεκρυμμένας παγίδας εκάμφθησαν και εξέπεσον αι ψυχαί των από την ελπίδα της αιωνίου ζωής. Μελετάτε την αγάπην του Ιησού μας, η αγάπη του Ιησού θα εξουδετερώση κάθε άλλην φυσικήν αγάπην, και όσον περισσότερον αφήσωμεν, τόσον περισσοτέραν αγάπην θα απολαύσωμεν του Θεού. Άνω πρόσχωμεν, όπου ο Ιησούς κάθεται εκ δεξιών του Θεού, άνω ας βλέπουσιν οι οφθαλμοί μας, διότι άνω εισί τα αιώνια και ατελεύτητα. Μη κάτω, διότι τα πάντα γη και σποδός.

Σκεφθήτε την ουράνιον πολυτέλειαν, εκεί η άπειρος σοφία του Θεού, εκεί τα κάλλη τα ακατανόητα, εκεί αι αγγελικαί μελωδίαι, εκεί ο πλούτος της θείας αγάπης. Εκεί η ανώδυνος ζωή, εκεί θα έχουν αφαιρεθή τα δάκρυα και οι στεναγμοί, εκεί μόνον χαρά, αγάπη, ειρήνη, πάσχα αιώνιον, εορτή που δεν θα έχη τέλος. Ω, βάθος πλούτου και γνώσεως Θεού! «Α οφθαλμός ουκ είδε, και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» ( Α΄ Κορινθ.2,9 ). Προσέχετε την ευχήν, επιμείνατε προσευχόμενοι. Η προσευχή όλα θα τα τακτοποιήση. Μη κάμπτεσθε καθόλου. Μείνατε στερεοί εις τον άγιον σκοπόν. Μείνατε κοντά εις τον Ιησούν δια να ζήσετε την πνευματικήν ευτυχίαν. Ουδεμία ευτυχία υπάρχει εκτός μιας και αυτή εν τω Χριστώ.

Αι νομιζόμεναι ευτυχίαι εκτός Χριστού, λέγονται καταχρηστικώς, εφ’ όσον αποκτώνται με ένοχα μέσα και διότι τελειώνουν εντός ολίγου και οδηγούν τον άνθρωπον εις την αιώνιον δυστυχίαν.

Αγωνίζεσθε, τέκνα μου, οι άγγελοι πλέκουν στεφάνια με λουλούδια του παραδείσου. Ο Χριστός μας τα λογίζεται εις μαρτύριον. Τι ωραιότερον να μαρτυρή κανείς δια τον Χριστόν!

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

 

http://yiorgosthalassis. blogspot.com/2016/06/blog- post_969.html#more

Ο Τσίπρας υποσχέθηκε τζαμί και μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Αθήνα

Ἀνερτήθη: 23 Ἰουνίου 2016 12:19 PM PDT

Υπόσχεση από το Στρασβούργο του Αλέξη Τσίπρα, την ώρα που οι Τούρκοι παίζουν περίεργα παιχνίδια με την Αγια-Σοφιά!
Την κατασκευή τζαμιού και μουσουλμανικού νεκροταφείου στην Αθήνα άμεσα προανήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας από το Στρασβούργο, μιλώντας στην κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η εξαγγελία του πρωθυπουργού έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία και έρχεται σε μια συγκυρία κατά την οποία, πέραν των πιέσεων από την Κομισιόν, οι Τούρκοι παίζουν περίεργα παιχνίδια με την Αγία Σοφία, θέλοντας ουσιαστικά να εκβιάσουν την ανέγερση τζαμιού στην ελληνική πρωτεύουσα.

 
Άλλωστε, επανειλημμένα οι Τούρκοι αλλά και προσωπικά ο Ταγίπ Ερντογάν έχουν κατηγορήσει ανοιχτά την Αθήνα ότι δεν σέβεται τους μουσουλμάνους που ζουν εδώ, αποκρύπτοντας ότι οι ίδιοι οι Τούρκοι μεθοδευμένα βεβηλώνουν ορθόδοξα μνημεία, με αποκορύφωμα τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας μετά τυμπανοκρουσιών σε λατρευτικό χώρο στη διάρκεια του Ραμαζανιού.
 

Αυτή η δήλωση - υπόσχεση του Αλέξη Τσίπρα αποτελεί μέρος της ιδεοληπτικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, όμως αποτελεί και απαίτηση της Ευρώπης στην οποία συμφώνησαν όλες οι μνημονιακέςε κυβερνήσεις αλλά και η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Αν και μέχρι στιγμής δεν έχει υλοποιηθεί το χτίσιμο τζαμιού και μουσουλμανικού νεκροταφείου στην Αθήνα, όπου υπάρχουν και λειτουργούν ήδη δεκάδες παράνομα τζαμιά, θεωρείται σχεδόν βέβαιο πως στην ύστατη κυβερνητική προσπάθεια να μειώσει τις τεράστιες ψηφοθηρικές απώλειες, θα προχωρήσει στην υλοποίηση της πρωθυπουγικής υπόσχεσης, ικανοποιώντας συμφέροντα που δεν συνάδουν με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.

Βέβαια, καμία κυβέρνηση που συμφώνησε σε χτίσιμο τζαμιού στην Αθήνα, δεν απάντησε μέχρι σήμερα σε ουσιώδη ερωτήματα, όπως:

Τι θα συμβεί εάν υπάρξουν συγκρούσεις μεταξύ των μουσουλμάνων (υπάρχουν πολλές διαφορετικές ισλαμικές αιρέσεις), για την χρήση του τεμένους. Θα προχωρήσει τότε η Ελλάδα στο χτίσιμο και άλλων μουσουλμανικών τεμένων στην Αθήνα (ή σε άλλα μέρη της Ελλάδας) προκειμένου να επικρατήσει ηρεμία, να μην κινδυνεύσουν Έλληνες πολίτες και να μην διαταραχθεί η εσωτερική ασφάλεια της χώρας;

Ποια ισοδύναμα ανταποδοτικά θρησκευτικά οφέλη υπάρχουν σε μουσουλμανικές χώρες;

Πως πρόκειται να αντιδράσει η κυβέρνηση εάν διαπιστώσει πως ένα τέτοιο τέμενος θα λειτουργεί ως κέντρο επικοινωνίας ισλαμιστών τρομοκρατών;

Πως μπορεί η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση να διασφαλίσει πως ένα τέτοιο τέμενος δεν θα μετατραπεί σε γιάφκα τρομοκρατών;
Εάν η κυβέρνηση διαπιστώσει πως υπάρχουν σοβαρότατοι παράγοντες παύσης λειτουργίας του τεμένους, θα προχωρήσει σε κλείσιμό του ή ακόμη και σε κατεδάφισή του (κάτι τέτοιο θα μετατρέψει όλο τον ισλαμικό κόσμο σε εχθρό της Ελλάδας);

Γνωρίζουν, άραγε, στην συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πως το χτίσιμο ενός τζαμιού αποτελεί την πρώτη κίνηση παραχώρησης σε μία σειρά επόμενων παραχωρήσεων (είτε λόγω πολιτικών ιδεοληψιών, είτε λόγω πιέσεων από τους "φίλους" και "εταίρους" είτε για να προστατευθούν οικονομικά συμφέροντα και συνεργασίας με μουσουλμανικές χώρες, είτε για να μην υπάρξει διατάραξη της εσωτερικής ειρήνης και ασφάλειας της χώρας) που θα επιβάλουν ισχυρές μεταβολές στην πολιτιστική και πολιτισμική φυσιογνωμία της Ελλάδος;

 
Δυστυχώς, είναι κάτι περισσότερο από προφανές πως το παρόν πολιτικό προσωπικό της χώρας, σχεδόν στο σύνολό του, αδιαφορεί για τους προφανείς κινδύνους που δύνανται να υπάρξουν από τις πολιτικές ενέργειες ή τις (στοχευμένες;) παραλείψεις. Αυτό το πολιτικό προσωπικό έχει μεταβληθεί στον αριθμό ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα και, ταυτόχρονα, είναι εκείνος ο παράγοντας που λειτουργεί ως εργοτάξιο παραγωγής ενός τεράστιου αριθμού προβλημάτων, ένα μέρος των οποίων καταστρέφει τις δομές της Ελλάδας, ενώ ένα άλλο μέρος της πολιτικής "παραγωγής" αποσυνθέτει τα εθνικά χαρακτηριστικά και δυνητικά πολλαπλασιάζει την ισχύ υφιστάμενων (απώλεια εθνικής κυριαρχίας) ή δημιουργεί νέους κινδύνους που απειλούν έως και με άτυπη απώλεια γεωγραφικών περιοχών της Ελλάδας.

Σε κάθε περίπτωση, τέτοιου είδους κυβερνήσεις δεν μπορούν να υφίστανται πλέον στην Ελλάδα. Εάν, φυσικά, οι πολίτες της χώρας επιθυμούν να ζουν σε χώρα και όχι σε χώρο πειραματισμών, περαιτέρω πλουτισμού πολυεθνικών ή σε προτεκτοράτο τύπου υποσαχάριας Αφρικής...

kostasxan.blogspot.gr

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

 
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Ἀνερτήθη: 23 Ἰουνίου 2016 12:31 PM PDT

 

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

 

Ένας από τους μεγαλύτερους αγίους της σύγχρονης εποχής είναι ο Αμερικανός Σεραφείμ Ρόουζ, (+1982) που ασχολήθηκε εκτενώς αλλά και προφήτεψε από την δεκαετία του εβδομήντα την σημερινή θρησκευτική αποστασία της Ορθοδοξίας.
Στο δεύτερο τόμο της βιογραφίας του που συνέγραψε ο σύντροφος του, ιερομόναχος Δαμασκηνός, κάνει εκτενή αναφορά για την εποχή εκείνη που ήδη είχαν αρχίσει να γίνονται ορατές οι οικουμενιστικές παρεκτροπές και η θρησκευτική αποστασία με επίκεντρο τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, που πρώτος άνοιξε τις πύλες της αποστασίας και όπως τονίζει ο Σεραφείμ Ρόουζ, τις πύλες για την εποχή του Αντίχριστου.

 

Όπως αναφέρει ο άγιος, η λέξη Οικουμένη είχε χρησιμοποιηθεί για να βεβαιώσει ότι η πληρότητα και η καθαρότητα της αλήθειας απευθύνονταν σε όλους τους ανθρώπους. Όμως στην σύγχρονη εποχή η έννοια αυτή αντιστράφηκε και αλλοιώθηκε, (Οικουμενισμός), χάριν της φαινομενικής ένωσης με τους μη Ορθοδόξους. Αυτό στην πραγματικότητα, όπως τονίζει χαρακτηριστικά ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ, αποτελεί την προετοιμασία για την ένωση του κόσμου με τον Αντίχριστο, εξέλιξη για την οποία με σαφήνεια είχαν επισημάνει και κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου οι άγιοι Πατέρες.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Σεραφείμ Ρόουζ κάνει εκτενή αφορά στον πατριάρχη Κωνσταντινούπολης Αθηναγόρα, με τα γεγονότα του 1965 όταν ήρε το ανάθεμα του Πάπα και αναφέρει τις τότε σκανδαλώδεις δηλώσεις του στενού συνεργάτη του Πατριάρχη, Αρχιεπισκόπου Θυάτειρων και Μεγάλης Βρετανίας, Αθηναγόρα Κοκκινάκη, ότι,  «το σχίσμα του 1054 το οποίος διαχώρισε την Ορθόδοξη από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δεν ισχύει πλέον. Σβήστηκε από την ιστορική πορεία και την ζωή των δυο εκκλησιών με την αμοιβαία συμφωνία και τις υπογραφές του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα του Α και του Πατριάρχου της Δυτικής Εκκλησίας Πάπα Παύλου του Στ.» Τον Δεκέμβριο του 1968 ο Πατριάρχης Αθηναγόρας ανακοίνωνε ότι έβαλε το όνομα του Πάπα Παύλου του Στ στα Δίπτυχα, που σημαίνει ότι ο Πάπας ήταν σε κοινωνία με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Σε αυτό το σημείο ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ επαινεί με θερμά λόγια τους πρώτους Ιεράρχες που αντιτάχτηκαν σε αυτή την διαβολική παρεκτροπή, τον τότε Αρχιεπίσκοπο Ελλάδας, Χρυσόστομο, τον αρχιμανδρίτη Φιλόθεο Ζερβάκο, (που ακόμα περιμένει την αγιοποίηση του) και το Σέρβο θεολόγο, Ιουστίνο Πόποβιτς.

 

Ο άγιος Σεραφείμ Ρόουζ επισημαίνει πολύ χαρακτηριστικά ότι αυτή η κίνηση του Πατριάρχη ήταν η επίσημη έναρξη της έλευσης της Νέας Εποχής του Αντίχριστου και όλοι αυτοί, όπως γίνεται και σήμερα, υπηρετούν ακριβώς αυτήν την Νέα Εποχή, δηλαδή την εποχή του Αντίχριστου και της επικράτησης του Διαβόλου.

Σε ένα άλλο σημείο του δευτέρου τόμου ο Σεραφείμ αναφέρεται για τις εξελίξεις σαν να ζει στο σήμερα και στις θέσεις των Οικουμενιστών.

Η Ορθοδοξία, λέει ο άγιος, δεν αλλάζει από την μια ἡμέρα στην άλλη ή από τον ένα αιώνα στον άλλο για να συμβαδίζει με τον εκσυγχρονισμό. Εξετάζοντας τον προτεσταντικό και τον ρωμαιοκαθολικό κόσμο μπορούμε να δούμε ότι ορισμένα πνευματικά κείμενα γίνονται ανεπίκαιρα, (μη σύγχρονα). Μερικές φόρες επιστρέφουν πάλι στη επικαιρότητα, μερικές φόρες αποσύρονται. Είναι προφανές ότι συνδέονται με τα κοσμικά πράγματα, ότι απευθύνονται στους σύγχρονους ανθρώπους, ή μάλλον στο πνεύμα της εποχής. Αυτό δεν συμβαίνει με τα ορθόδοξα κείμενα που είναι διαχρονικά και αιώνια θεόπνευστα. Μόλις αποκτήσουμε ολόκληρη την ορθόδοξη χριστιανική οπτική, την απλή χριστιανική οπτική που έχει παραδοθεί από τον Χριστό στους Αποστόλους, τότε όλα γίνονται σύγχρονα από μόνα τους.

 

Αν διαβάσετε αναφέρει ο άγιος, τον Άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, θα δείτε ότι οι συνθήκες στις οποίες αναφέρεται είναι λίγο διαφορετικές από τις σημερινές αλλά μιλά με αμεσότητα σαν να ζει στο σήμερα, χρησιμοποιεί την ίδια σκέψη, έχει τους ίδιους πειρασμούς και τις ίδιες πτώσεις και δεν υπάρχει τίποτα το «ξένο» σε αυτόν από την σύγχρονη εποχή παρά του ότι έζησε αιώνες πριν. Το ίδιο ισχύει με τους άλλους Πατέρες. Όλοι μιλούν την ίδια γλώσσα, μια γλώσσα διαχρονική σαν να απευθύνονται στη εποχή μας

 

Είναι τέλος χαρακτηριστικό ότι ο άγιος παραθέτει τις παρακάτω δυο βιβλικές παραπομπές για να παρουσιάσει της σημερινή Οικουμενιστική παρεκτροπή :

 

Β Τιμ. 4,3 ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν,
Β Τιμ. 4,3 Διότι θα έλθη καιρός, που οι άνθρωποι δεν θα ανέχωνται την υγιά και αγίαν διδασκαλίαν, αλλά σύμφωνα με τας κλίσεις και τας επιθυμίας της αμαρτωλής καρδίας των θα επισωρεύουν στον εαυτόν τους ποικίλους ψευδοδιδασκάλους, ώστε να ακούουν από αυτούς διάφορα και παράδοξα, που θα τέρπουν τα αυτιά των.

Ματθαινον 24 :24 ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.

  
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος καὶ Εὐαγγελιστής

Α. Ὁ μα­θη­τής τῆς ἀ­γά­πης.

Μ’ αὐ­τό τό ὡ­ραῖ­ο ὄνομα εἶ­ναι γνω­στός ὁ ἅ­γιος Εὐ­αγ­γε­λι­στής Ἰ­ω­άν­νης. Δι­ό­τι καί γεμά­τος ἀ­γά­πη ἦ­ταν ὁ ἴ­διος ἀ­πέ­ναν­τι τοῦ Κυρί­ου, καί μέ ἀ­γά­πη πολ­λή τόν πε­ρι­έ­βαλ­λε ὁ Θε­ός τῆς ἀ­γά­πης, καί τῆς ἀ­γά­πης εἶ­ναι δι­α­πρύ­σιος κῆ­ρυξ τό­σο στό Ἱ­ε­ρό Εὐαγγέ­λιό του, ὅ­σο καί στίς τρεῖς Κα­θο­λι­κές ἐ­πι­στο­λές του καί τήν Ἀ­πο­κά­λυ­ψη. Ἑ­κα­τό πε­ρί­που φο­ρές ἀπαντᾶ­ται ἡ λέ­ξη ἀ­γά­πη καί ἀ­γα­πῶ στίς θε­ο­πνεύ­στους συγ­γρα­φές του. Καί δι­α­κη­ρύτ­τει μ’ αὐ­τές ἀ­νά τούς αἰ­ῶ­νες τή δύ­να­μη, τήν ὁ­ποί­α πε­ρι­κλεί­ει ἡ πο­λύ σπου­δαί­α αὐ­τή ἀ­ρε­τή τῆς ἀ­γά­πης. Ἄλ­λα ἄς πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με μέ βά­ση τά ἱ­ε­ρά κεί­με­να τή με­γά­λη αὐ­τή φυ­σι­ο­γνω­μί­α, ἡ ὁ­ποί­α ἐν­σάρ­κω­σε τήν ἀ­γά­πη.

Ἀ­πό τή Βηθ­σαϊ­δά της Γα­λι­λαῖ­ος κα­τα­γό­ταν ὁ Ἰ­ω­άν­νης, τήν πό­λη πού εἶ­χε τήν ἐ­ξαι­ρε­τι­κή τι­μή νά ἀ­να­δεί­ξει τό­σους μα­θη­τές καί Ἀ­πο­στό­λους. Ἦ­ταν γιός τοῦ Ζε­βε­δαί­ου καί τῆς Σαλώ­μης, ἀ­δελ­φός τοῦ Ἰ­α­κώ­βου, τοῦ ἐ­πί­σης με­γά­λου Ἀ­πο­στό­λου τοῦ Χρι­στοῦ. Οἰ­κο­γέ­νεια ἁ­λι­έ­ων ἦ­ταν ἡ οἰ­κο­γέ­νειά του. Καί στήν ἁ­λι­εί­α ἐ­πι­δό­θη­κε καί ὁ ἴ­διος. Ἁ­λι­εύς ἰ­χθύ­ων ἦταν. Ἀλ­λά καρ­δί­α εὐ­γε­νής, μέ πό­θους ὑ­ψη­λούς καί ὁ­ρα­μα­τι­σμούς εὐ­γε­νεῖς, κα­θώς ἦ­ταν, δέν ἰ­κα­νο­ποι­οῦν­ταν ἀ­πό τό βι­ο­πο­ρι­στι­κό ἔρ­γο του. Ἄλ­λες ἀ­νώ­τε­ρες καί πνευματικότερες ἐ­πι­θυ­μί­ες γέ­μι­ζαν τήν καρ­διά του. Καί γί­νον­ταν ἰ­σχυ­ρές καί ἐ­πι­τα­κτι­κές ἀ­πό τή με­λέ­τη τῆς Ἁ­γί­ας Γρα­φῆς, στήν ὁ­ποί­α μέ ὅ­λη τή δύ­να­μη τῆς ψυ­χῆς τοῦ ἐπιδιδόταν. Καί οἱ μυ­στι­κοί του παλ­μοί καί ὁ πό­θός του νά ἔλ­θει σύν­τομα ὁ ἀ­να­με­νό­με­νος, πού θά ἰ­δρυ­σει τή νέ­α πνευ­μα­τι­κή κοι­νω­νί­α, τήν ἰ­δα­νι­κή κοι­νω­νί­α, τήν ὁ­ποί­α προφήτευ­αν οἱ προ­φῆ­τες, ξε­σποῦ­σαν σέ θερ­μή δέ­η­ση καί ἱ­κε­σί­α πρός τόν Θε­ό. Μέ τό δρά­μα τῆς νέ­ας αὐ­τῆς ἐ­πο­χῆς ζοῦ­σε ὁ τα­πει­νός ἁ­λι­εύς τῆς Γα­λι­λαί­ας.

Καί ἡ εὐ­λο­γη­μέ­νη ὥ­ρα ἔ­φθα­σε. Ὁ μέ­γας ἀ­να­με­νό­με­νος, πού θά γι­νό­ταν ὁ θεῖ­ος ἱ­δρυ­τής τῆς νέ­ας βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ, ἦλ­θε. Εἶ­ναι Ἐ­κεῖ­νος, τόν ὁ­ποῖ­ο ἔ­δει­ξε ὁ Πρό­δρο­μός Του, ὁ Ἰ­ω­άν­νης, στά πλή­θη καί εἶ­πε: «ἰ­δέ ὁ ἀ­μνός τοῦ Θε­οῦ ὁ αἴ­ρων τήν ἁ­μαρ­τί­αν τοῦ κό­σμου». Εἶ­ναι, λοι­πόν, νά πε­ρι­μέ­νει ἀ­κό­μη καί νά ἀ­να­βάλ­λει ὁ μα­θη­τής; Πό­θος καί προ­σμο­νή ἐ­τῶν πραγ­μα­το­ποι­εῖ­ται. Μπο­ρεῖ νά μεί­νει ἀ­συγ­κί­νη­τη ἡ εὐ­γε­νής ψυ­χή; Γι’ αὐ­τό, ὅ­ταν ὁ Ἰ­η­σοῦς, πού γνώ­ρι­ζε τήν ἁ­γί­α του ἐ­πι­θυ­μί­α, τόν κα­λεῖ μα­ζί μέ τόν ἀ­δελ­φό του Ἰ­ά­κω­βο στό ἀ­πο­στο­λι­κό ἀ­ξί­ω­μα, ἐ­κεῖ­νος μέ κά­θε προ­θυ­μί­α ἀ­φή­νει καί πλοῖ­ο καί δί­κτυ­α καί ἁ­λί­ευ­μα καί πα­τέ­ρα καί οἰ­κο­γέ­νεια καί προ­σκολ­λᾶ­ται στόν Ἰ­η­σοῦ καί ἀ­φο­σι­ώ­νε­ται σ’ αὐ­τόν μέ μί­αν ἀ­γά­πη ὁ­λό­θερ­μη καί θαυ­μα­στή, ἡ ὁ­ποί­α τοῦ ἐ­ξα­σφά­λι­σε θέ­ση ἐ­ξαί­ρε­τη μέ­σα στόν κύ­κλο τῶν δώ­δε­κα μα­θη­τῶν καί Ἀ­πο­στό­λων.

Ὁ Ἰ­ω­άν­νης ἀ­γά­πη­σε τόν Ἰ­η­σοῦ καί ἀ­γα­πή­θη­κε ἀ­π’ αὐ­τόν. Πρό­θυ­μος στούς κό­πους τῆς ἱ­ε­ρα­πο­στο­λι­κῆς ἐρ­γα­σί­ας, γε­μά­τος ἀν­το­χή στίς ὁ­δοι­πο­ρί­ες, τρέ­χει παν­τοῦ, ὅ­που ὁ Ἴησοῦς τόν ἀ­πο­στέλ­λει, γιά νά κη­ρύ­ξει τά μυ­στή­ρια της νέ­ας βα­σι­λεί­ας, καί νά ἑ­τοι­μά­σει τό ἔ­δα­φος νά ἀ­κού­σουν οἱ ἄν­θρω­ποι τόν ἐρ­χό­με­νο Σω­τή­ρα. Ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­ναι τό ὄ­νο­μα πού πε­ρι­φέ­ρει στά χεί­λη καί κλεί­νει στήν καρ­διά. Ὁ Ἰ­η­σους εἶ­ναι τό ἀν­τι­κεί­με­νο τῆς ὁ­λό­θερ­μης ἀ­γά­πης του. Ἡ δό­ξα τοῦ Ἰ­η­σοῦ εἶ­ναι ἡ ἐ­πι­θυ­μί­α τῆς ψυ­χῆς του. Δέν ἔ­χει ση­μα­σί­α, ἄν στήν ὑ­περ­βο­λή τῆς ἀ­γά­πης του ζη­τᾶ νά τοῦ δο­θεῖ ἄ­δεια νά προ­σευ­χη­θεῖ γιά νά κα­τέλ­θει «πῦρ ἐκ τοῦ οὐ­ρα­νοῦ», γιά νά κα­τα­κά­ψει τούς κα­τοί­κους μιᾶς πό­λε­ως τῆς Σαμαρείας, οἱ ὁ­ποῖ­οι δέν ἤ­θε­λαν νά δε­χθοῦν τόν Κύ­ριο. Θά τόν ἐ­πα­να­φέ­ρει ὁ Κύ­ριος μέ τούς λό­γους του ἐ­κεί­νους· «οὐκ οἴ­δα­τε οἰ­ου πνεύ­μα­τος ἐ­στε ὑ­μεῖς». Ὅ­μως καί τό περιστα­τι­κό αὐ­τό δεί­χνει τήν θερ­μή ἀ­γά­πη τοῦ Ἰ­ω­άν­νη πρός τόν Δι­δά­σκα­λο.

Τί­πο­τε δέν μπο­ρεῖ νά χω­ρί­σει ἀ­πό τήν ἀ­γά­πη τόν μα­θη­τή ἀ­πό τόν Δι­δά­σκα­λό του. Οὔ­τε οἱ συ­κο­φαν­τι­κές κα­τη­γο­ρί­ες τῶν ἐ­χθρῶν του. Οὔ­τε οἱ δο­κι­μα­σί­ες καί οἱ θλί­ψεις τῆς ἀποστο­λι­κῆς ζω­ῆς, οὔ­τε οἱ στε­ρή­σεις καί οἱ κό­ποι. Τόν ἀ­κο­λου­θεῖ παν­τοῦ. Τόν λα­τρεύ­ει κυ­ρι­ο­λε­κτι­κά. Τοῦ ἔ­χει πα­ρα­δώ­σει ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κά τήν καρ­διά του. Σκέ­πτε­ται τόν Χρι­στό, ἀ­να­πνέ­ει τή ζω­ή τοῦ Χρί­στου. Ζεῖ μό­νο γιά τόν Χρι­στό. Καί γι’ αὐ­τό, ὅ­ταν οἱ πάν­τες τόν ἐγ­κα­τέ­λει­ψαν κα­τά τίς δρα­μα­τι­κές ὧ­ρες τῆς σταυ­ρώ­σε­ως καί «οἱ μα­θη­ταί πάν­τες ἀ­φέν­τες αὐ­τόν ἔφυ­γον» καί δι­α­σκορ­πί­σθη­καν ἀ­πό τόν φό­βο τῶν Ἰ­ου­δαί­ων, ὁ Ἰ­ω­άν­νης μό­νος μέ­νει κά­τω ἀ­πό τό Σταυ­ρό. Μέ­νει καί πα­ρα­κο­λου­θεῖ μέ σπα­ραγ­μό ψυ­χῆς τόν δι­δά­σκα­λο κα­θη­λω­μέ­νο στό ξύ­λο τῆς ὀ­δύ­νης. Μέ­νει κον­τά του καί σ’ αὐ­τές τίς δρα­μα­τι­κές ὧ­ρες γιά νά δεί­ξει, ὅ­τι εἶ­ναι ἕ­τοι­μος καί τή ζω­ή του ἀ­κό­μη νά θυ­σιά­σει γιά χά­ρη τοῦ Δι­δα­σκά­λου. Νά τό μέ­γε­θος τῆς ἀ­γά­πης τοῦ εὐ­γε­νοῦς καί πι­στοῦ μα­θη­τοῦ· ἀ­γά­πης, ἡ ὁ­ποί­α πα­ρα­κο­λου­θεῖ­ται ἀ­πό θάρ­ρος ἄ­καμ­πτο καί παρ­ρη­σί­α πολ­λή καί τόλ­μη θαυ­μα­στή καί σταθερότητα ἔ­ξο­χη.

Σέ μί­α τέ­τοι­α ἀ­γά­πη ἦ­ταν δυ­να­τόν νά μή ἀν­τα­πο­κρι­θεῖ ὁ Κύ­ριος; Πο­τέ. Καί νά ὅ­τι ἐκ­δη­λώ­νει τέ­τοι­α ἀ­γά­πη πρός τόν μα­θη­τή, ὥ­στε εἶ­ναι γνω­στός ὡς μα­θη­τής, «ὅν ἠ­γά­πα ὁ Ἰησοῦς». Μα­ζί μέ τόν ἀ­δελ­φό του Ἰ­ά­κω­βο καί τόν Πέ­τρο τόν παίρ­νει μάρ­τυ­ρα τῶν με­γά­λων γε­γο­νό­των τῆς ζω­ῆς του. Στήν οἰ­κί­α τοῦ Ἰ­α­εί­ρου, στό ὅ­ρος τῆς Με­τα­μορ­φώ­σε­ως, στήν Γεθ­ση­μα­νή εἶ­ναι μα­ζί μέ τόν Δι­δά­σκα­λο. Ἀλ­λά καί στόν Μυ­στι­κό Δεῖ­πνο κά­θε­ται πο­λύ κον­τά στόν Δι­δά­σκα­λο. Καί ὅ­ταν Ἐ­κεῖ­νος προ­λέ­γει, ὅ­τι «εἷς ἐξ ὑ­μῶν πα­ρα­δώ­σει με» ὁ Ἰ­ω­άν­νης γέρ­νει πά­νω στό στῆ­θος τοῦ Δι­δα­σκά­λου γιά νά τόν ρω­τή­σει: «Κύ­ρι­ε, τίς ἐ­στιν ὁ πα­ρα­δι­δούς σέ;» Μί­α στά­ση συγ­κι­νη­τι­κή, κα­τά τήν ὁ­ποί­α δέν γνω­ρί­ζει κα­νείς τί νά θαυ­μά­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο, τήν ἀ­γά­πη τοῦ Δι­δα­σκά­λου ἤ τήν ἀ­φο­σί­ω­ση τοῦ μα­θη­τοῦ.

Καί τό ἐ­πι­στέ­γα­σμα τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Δι­δα­σκά­λου πρός τόν μα­θη­τή ὁ Ἰ­η­σοῦς ἀ­πό τό ὕ­ψος τοῦ σταυ­ροῦ πα­ρα­δί­δει στή στορ­γι­κή φρον­τί­δα τοῦ μα­θη­τοῦ τήν Πα­να­γί­α Μη­τέ­ρα Του. Ἰ­ω­άν­νη, «ἰ­δού ἡ μή­τηρ σου», ἦ­ταν ἕ­νας ἀ­πό τούς λό­γους, πού πρό­φε­ρε ὁ Κύ­ριος πά­νω ἀ­πό τόν σταυ­ρό. Καί «ἀπ’ ἐ­κεί­νης τῆς ὥ­ρας ἔ­λα­βεν ὁ μα­θη­τής αὐ­τήν εἰς τά ἴ­δια».

Με­γά­λη πράγ­μα­τι ἡ δύ­να­μη τῆς ἀ­γά­πης. Ἑ­νώ­νει τόν μι­κρό ἄν­θρω­πο μέ τόν Παν­το­δύ­να­μο Θε­ό. Καί τόν κα­θι­στᾶ ἄ­ξιο νά γί­νε­ται μέ­το­χος τῆς δι­κῆς του μα­κα­ρι­ό­τη­τος. Ἐ­ξευ­γε­νί­ζει τήν ψυ­χή καί τήν κά­νει ὁ­μοί­ω­μα τοῦ Θε­οῦ, ἀ­ξί­α νά ζεῖ μέ­σα στό Πνεῦ­μα καί τίς εὐ­λο­γί­ες του.

Ἔ­χου­με ἄ­ρα­γε ἐ­μεῖς τήν ἀ­γά­πη αὐ­τή;

Β. Ὁ ἀ­κα­τα­πό­νη­τος Ἀ­πό­στο­λος.

Τά λυ­πη­ρά γε­γο­νό­τα τῆς σταυ­ρώ­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου ἔ­χουν πε­ρά­σει πλέ­ον. Ἡ ἀ­να­το­λή τῆς Κυ­ρια­κῆς φέρ­νει τά χαρ­μό­συ­να μη­νύ­μα­τα τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως. Ἄγ­γε­λοι λευ­κο­φο­ρε­μέ­νοι με­τα­δί­δουν στίς Μυ­ρο­φό­ρες τή με­γά­λη εἴ­δη­ση: Ὁ Ἰ­η­σοῦς ἠ­γέρ­θη. «Οὐκ ἐ­στιν ὧ­δε. Ἴ­δε ὁ τό­πος, ὅ­που ἔ­θη­καν αὐ­τόν». Εἶ­ναι τό μή­νυ­μα, πού θά τό πά­ρουν οἱ Ἀ­πό­στο­λοι καί θά τό με­τα­φέ­ρουν στά πέ­ρα­τα τοῦ κό­σμου. Εἶ­ναι τό μή­νυ­μα, ἐ­πά­νω στό ὁ­ποῖ­ο θά στη­ρι­χθεῖ ὁ­λό­κλη­ρο τό οἰ­κο­δό­μη­μα τοῦ ἀ­πο­στο­λι­κοῦ κη­ρύγ­μα­τος. Εἶ­ναι ἡ με­γά­λη, ἡ ἀ­κα­τα­νί­κη­τη ἀ­λή­θεια, πού θά δώ­σει φτε­ρά στούς Ἀ­πο­στό­λους γιά νά ἀ­φι­ε­ρω­θοῦν στή με­γά­λη ὑ­πό­θε­ση τῆς δι­α­κη­ρύ­ξε­ως τῆς θε­ό­τη­τος τοῦ Κυ­ρί­ου. Οἱ Μυ­ρο­φό­ρες με­τα­δί­δουν τήν εἴ­δη­ση στούς μα­θη­τές. Καί νά δυ­ό μα­θη­τές, ὁ Πέ­τρος καί ὁ Ἰ­ω­άν­νης ἑ­τοι­μά­ζον­ται νά ἐ­πι­σκε­φθοῦν τό μνη­μεῖ­ο. Ὁ Ἰ­ω­άν­νης ὡς νε­ώ­τε­ρος τρέ­χει πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό τόν Πέ­τρο. Τρέ­χει νά φθά­σει ὅ­σο τό δυ­να­τόν γρη­γο­ρό­τε­ρα στό μνη­μεῖ­ο. Φθά­νει. Ρί­χνει μί­α βι­α­στι­κή μα­τιά στό ἐ­σω­τε­ρι­κό του τά­φου. Δι­α­κρί­νει τά ὀ­θό­νια καί τό σου­δά­ριο χω­ρι­στά καί ἀ­να­χω­ρεῖ. Δέν ἔ­χει ἀ­νάγ­κη ἀ­πό ἄλ­λη μαρ­τυ­ρί­α. Τοῦ εἶ­ναι αὐ­τή ἀρ­κε­τή. Θά τήν δι­α­κη­ρύτ­τει ἀρ­γό­τε­ρα τήν ἐ­πί­σκε­ψή του αὐ­τή καί μ’ αὐ­τήν θά πεί­θει πολ­λούς γιά τήν Ἄ­να­στα­σή του Δι­δα­σκά­λου.

Οἱ μέ­ρες περ­νοῦν. Ὁ ἀ­να­στάς Κύ­ριος μέ σει­ρά ἐμ­φα­νί­σε­ων σέ μι­κρό­τε­ρους καί με­γα­λύ­τε­ρους ὁ­μί­λους μα­θη­τῶν πι­στο­ποι­εῖ τήν Ἀ­νά­στα­σή Του. Ἡ ἡ­μέρα τῆς ἐν­δό­ξου Ἀναλήψεως Κυ­ρί­ου στόν οὐ­ρα­νό φθά­νει. Καί ὁ Πα­ρά­κλη­τος τήν ἡ­μέ­ρα τῆς Πεν­τη­κο­στῆς κα­τέρ­χε­ται στούς μα­θη­τές. Δυ­να­μω­μέ­νοι τώ­ρα ἐ­κεῖ­νοι ἀ­πό τή δύ­να­μή Του, φω­τι­σμέ­νοι ἀ­πό τό φῶς Του, πυ­ρα­κτω­μέ­νοι ἀ­πό τή φλό­γα τῆς ἀ­γά­πης πού τούς με­τέ­δω­σε, ἐ­ξέρ­χον­ται στό κή­ρυγ­μα, γιά νά κα­λέ­σουν Ἰ­ου­δαί­ους καί Ἐ­θνι­κούς σέ με­τά­νοι­α. Τό ἱ­ε­ρό βι­βλί­ο τῶν Πρά­ξε­ων τῶν Ἀ­πο­στό­λων καί ἡ Ἱ­ε­ρά Πα­ρά­δο­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας πα­ρέ­χουν πλη­ρο­φο­ρί­ες γιά τήν Ἀ­πο­στο­λι­κή δρά­ση τοῦ τολ­μη­ροῦ μα­θη­τοῦ, τοῦ μα­θη­τοῦ πού συν­δύ­α­ζε τή φλό­γα τῆς ἀ­γά­πης μέ τή δύ­να­μη τῆς θε­λή­σε­ως. Ἀρ­χι­κά οἱ Πρά­ξεις τῶν Ἀ­πο­στό­λων μας πλη­ρο­φο­ροῦν, ὅ­τι ἔ­πει­τα ἀ­πό ἕ­να θαῦ­μα, τό ὁ­ποῖ­ο ἔ­κα­νε ὁ Πέ­τρος καί ὁ Ἰ­ω­άν­νης, οἱ ὁ­ποῖ­οι θε­ρά­πευ­σαν ἕ­ναν ἐκ γε­νε­τῆς χω­λό, ξε­ση­κώ­θη­κε σά­λος ἐ­ναν­τί­ον τούς ἐκ μέ­ρους τῶν ἀρ­χόν­των τῶν Ἰ­ου­δαί­ων· τούς κά­λε­σαν καί μέ ἀ­πει­λές με­γά­λες τούς ἐ­πέ­στη­σαν τήν προ­σο­χή νά μήν κη­ρύ­ξουν πλέ­ον τό ὄ­νο­μα τοῦ Ἰ­η­σοῦ. Καί οἱ δυ­ό ὅ­μως Ἀ­πό­στο­λοι ἀ­πήν­τη­σαν μέ πο­λύ θάρ­ρος: «Εἰ δί­και­όν ἐ­στιν ἐ­νώ­πιον τοῦ Θε­οῦ ὑ­μῶν ἀ­κού­ειν μᾶλ­λον ἤ τοῦ Θε­οῦ, κρί­να­τε. Οὐ δυ­νά­με­θα γάρ ἡ­μεῖς ἅ εἴ­δο­μεν καί ἠ­κού­σα­μεν μή λα­λεῖν» (Πράξ. δ΄ 19-20). Θά γρά­ψει ἀρ­γό­τε­ρα στήν Α΄ ἐ­πι­στο­λή του: «Ὅ ἀ­κη­κό­α­μεν, ὅ ἐ­ω­ρά­κα­μεν τοῖς ὀ­φθαλ­μοῖς ἡ­μῶν, ὅ ἐ­θε­α­σά­με­θα καί αἱ χεῖ­ρες ἡ­μῶν ἐ­ψη­λά­φη­σαν, ἀ­παγ­γέλ­λο­μεν ὑ­μῖν» (α΄ 1, 3). Σᾶς τό με­τα­δί­δου­με γιά νά ἔ­χε­τε καί σεῖς κοι­νω­νί­α μα­ζί μέ τόν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό.

Μέ τό ἴ­διο θάρ­ρος καί τήν ἴ­δια παρ­ρη­σί­α συ­νε­χί­ζει ὁ Ἰ­ω­άν­νης τό ἀ­πο­στο­λι­κό του ἔρ­γο στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα. Καί εἶ­ναι τό­σο τό κύ­ρος, τό ὁ­ποῖ­ο ἔ­χει ἀ­νά­με­σα στούς Χρι­στια­νούς τῆς πρώ­της Ἐκ­κλη­σί­ας, ὥ­στε ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος τόν ὀ­νο­μά­ζει στήν πρός Γα­λά­τας ἐ­πι­στο­λή του ἕ­ναν ἀ­πό τούς στύ­λους της (Γα­λάτ. β 9). Εἶ­ναι γνω­στό, ὅ­τι ὅ­ταν κη­ρύ­χθη­κε ὁ λόγος τοῦ Θε­οῦ στή Σα­μά­ρεια, οἱ Ἀ­πό­στο­λοι γιά νά ἐ­νι­σχύ­σουν τούς πι­στούς της πε­ρι­ο­χῆς ἐ­κεί­νης ἔ­στει­λαν ἐ­κεῖ τόν Πέ­τρο καί τόν Ἰ­ω­άν­νη. Μέ τό ἀ­πο­στο­λι­κό τους κύ­ρος ἐ­κεῖ­νοι καί τό θεῖ­ο φω­τι­σμό ἐ­νί­σχυ­σαν τήν προ­σπά­θεια καί διά τῆς ἐ­πι­θέ­σε­ως τῶν χει­ρῶν τους πάνω σ’ αὐ­τούς πού εἶχαν πιστέψει καί βαπτισθεῖ με­τέ­δι­δαν τήν χά­ρη τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύμα­τος. Ἀλλά καί στήν Ἀ­πο­στο­λι­κή Σύ­νο­δο στά Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα με­τέ­χει καί ὁ Ἰ­ω­άν­νης καί μέ τήν κα­θα­ρό­τη­τα τῆς δι­α­νοί­ας του καί τήν φω­τι­σμέ­νη τοῦ πί­στη συν­τε­λεῖ καθοριστικά στό νά λη­φθοῦν ἀ­π’ αὐ­τήν οἱ ὀρ­θές ἀ­πο­φά­σεις, οἱ ὁ­ποῖ­ες τό­σο κα­λά ἐ­πρό­κει­το νά τα­κτο­ποι­ή­σουν ὁ­ρι­σμέ­να φλέ­γον­τα ζη­τή­μα­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Τίς αὐ­θεν­τι­κές αὐ­τές πλη­ρο­φο­ρί­ες γιά τήν ἀ­πο­στο­λι­κή ζω­ή τοῦ Ἰ­ω­άν­νου, οἱ ὁ­ποῖ­ες πε­ρι­λαμ­βά­νον­ται στήν Ἁ­γί­α Γρα­φή, ἔρ­χον­ται νά συμ­πλη­ρώ­σουν πλη­ρο­φο­ρί­ες ἀ­πό τήν Παρά­δο­ση τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Ἔ­τσι μᾶς πλη­ρο­φο­ρεῖ ἡ Πα­ρά­δο­ση ὅ­τι ὁ Ἰ­ω­άν­νης κή­ρυ­ξε ἐ­πί ἔ­τη στήν Ἀ­σί­α τόν λό­γο τοῦ Θε­οῦ. Εἶ­χε ἀ­πο­μεί­νει ὁ μό­νος ἀ­πό τούς Ἀ­πο­στό­λους. Ὁ Ἰάκω­βος εἶ­χε φο­νευ­θεῖ. Ὁ Παῦ­λος εἶ­χε θα­να­τω­θεῖ. Ὅ­λο τό βά­ρος, λοι­πόν, τοῦ ἔρ­γου τό κρα­τοῦ­σε στούς ὤ­μους του. Ἦ­ταν τό μό­νο στή­ριγ­μα τῶν πι­στῶν στήν Ἀ­σί­α. Ἐρ­γά­ζε­ται ἀ­κα­τα­πό­νη­τα. Τρέ­χει παν­τοῦ. Τέ­λος κα­τα­λή­γει στήν Ἔ­φε­σο. Ἡ πό­λη αὐ­τή ἦ­ταν σέ πο­λύ με­γά­λη ἀ­κμή τήν ἐ­πο­χή ἐ­κεί­νη. Πο­λυ­άν­θρω­πη καί πλου­σί­α, ἦ­ταν πο­λύ με­γά­λο κέν­τρο ἐμ­πο­ρί­ου καί βι­ο­τε­χνί­ας. Ἀλλά καί πό­λη τῶν γραμ­μά­των καί τῶν τε­χνῶν. Ἐ­κτός ἀ­πό αὐ­τά ἦ­ταν καί με­γά­λο κέν­­τρο τῆς εἰ­δω­λο­λα­τρί­ας, δι­ό­τι ἐ­κεῖ λα­τρευ­ό­ταν μέ με­γα­λο­πρέ­πεια καί μέ με­γά­λες πα­νη­γύ­ρεις ἡ θε­ά Ἄρ­τε­μις. Τό ὀ­χυ­ρό ἐ­κεῖ­νο τῆς εἰ­δω­λο­λα­τρί­ας ἔ­πρε­πε νά πέ­σει. Καί ἡ εἰδωλολατρική Ἔφεσος νά γί­νει κέν­τρο λα­τρεί­ας τοῦ ἀ­λη­θι­νοῦ Θε­οῦ. Ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος, ὁ ὁ­ποῖ­ος πρίν ἀ­πό τόν Ἰ­ω­άν­νη εἶ­χε πε­ρά­σει ἀ­πό ἐ­κεῖ, εἶ­χε ἐ­πι­φέ­ρει πλήγ­μα­τα ἐ­ναν­τί­ον τῆς πα­λαι­ᾶς θρη­σκεί­ας. Ἀλλά τό ὀ­χυ­ρό ἀ­κό­μη ἀν­τι­στε­κό­ταν. Ὁ Ἰωάν­νης μέ τήν θερ­μή του πί­στη ἐ­πέ­δρα­σε βα­θύ­τα­τα πά­νω στήν κοι­νω­νί­α τῆς Ἐ­φέ­σου. Εἵλ­κυ­σε πολ­λούς στήν πί­στη καί δη­μι­ουρ­γή­θη­κε με­γά­λη καί ἐ­πί­ση­μη Ἐκ­κλη­σί­α. Οἱ πιστοί μέ βα­θύ­τα­το σε­βα­σμό ἄ­κου­γαν τόν θεῖ­ο Εὐ­αγ­γε­λι­στή καί ἀ­φω­σι­ώ­νον­ταν πε­ρισ­σό­τε­ρο στόν Χρι­στό, ὁ­δη­γού­με­νοι ἀ­πό τό πα­ρά­δειγ­μα καί τήν ἁ­γι­ό­τη­τα τοῦ Ἀ­πο­στό­λου. Ἔ­κει χει­ρο­το­νοῦ­σε καί ἐγ­κα­θι­στοῦ­σε ἐ­πι­σκό­πους καί ἄλ­λους κλη­ρι­κούς γιά τίς ἀ­νάγ­κες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Καί ἐ­πι­δι­δό­ταν στήν κα­λύ­τε­ρη ὀρ­γά­νω­σή της.

Με­τά τήν Ἔ­φε­σο ἡ Πα­ρά­δο­ση φέρ­νει τόν Ἰ­ω­άν­νη ἐ­ξό­ρι­στο στή νῆ­σο Πά­τμο, ὅ­που ἔ­γρα­ψε τήν Ἀ­πο­κά­λυ­ψη. Σώ­ζε­ται καί σή­με­ρα τό σπή­λαι­ο τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως, ὅ­που κα­τέ­φυ­γε ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής καί συ­νέ­γρα­ψε τό μό­νο ἀ­πο­κα­λυ­πτι­κό βι­βλί­ο τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης.

Ἐ­πι­στρέ­φει ἀ­κο­λού­θως στήν Ἔ­φε­σο. Δι­δά­σκει, πα­ρά τό βα­θειά γηρατειά του. Νου­θε­τεῖ. Κα­θο­δη­γεῖ. Ἀρ­χαί­α ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή μαρ­τυ­ρί­α μας λέ­ει, ὅ­τι μή μπο­ρών­τας λό­γω τῆς ἐξαντλή­σε­ως τῶν δυ­νά­με­ών του νά ἐκ­φω­νεῖ ὁ­μι­λί­ες, πε­ρι­ο­ρι­ζό­ταν νά λέ­ει: «Τε­κνί­α μου, ἀ­γα­πᾶ­τε ἀλ­λή­λους». Σέ βα­θειά γε­ρά­μα­τα ἐ­κοι­μή­θη στήν Ἐ­φε­σο. Ἀ­να­παύ­θη­κε ἀ­πό τούς κό­πους τοῦ ἀ­πο­στο­λι­κοῦ του ἔρ­γου καί με­τέ­στη στούς οὐρανούς, κον­τά στόν μι­σθα­πο­δό­τη Κύ­ριο γιά νά λά­­βει τόν μι­σθό τοῦ κό­που του, τῶν θυ­σι­ῶν του, τῶν μαρ­τυ­­ρί­ων του. Τι­μή καί δό­ξα ἀ­λη­θι­νή τόν πε­ρί­με­νε στούς οὐ­ρα­νούς. Ἀλ­λά τι­μή καί δό­ξα πε­ρι­μέ­νει καί κά­θε πι­στό, πού θά ἀ­φι­έ­ρω­σει τίς δυ­νά­μεις του γιά νά δο­ξα­σθεῖ τό ὄ­νο­μα τοῦ Κυ­ρί­ου. Τό σκε­φθή­κα­με ἄ­ρα­γε;

Γ. Ὁ θε­ό­πνευ­στος συγ­γρα­φεύς.

Ὁ Ἰ­ω­άν­νης ἀ­ξι­ώ­θη­κε ἀ­πό τόν Θε­ό νά γί­νει συγ­γρα­φεύς πο­λύ σπου­δαί­ων βι­βλί­ων τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης. Ἔ­τσι, φω­τι­σ­μέ­νος ἀ­πό τό Πνεῦ­μα τό Ἅ­γιο, ἔ­γρα­ψε τό ὁ­μώ­νυ­μο Εὐαγγέλιο, τρεῖς Κα­θο­λι­κές ἐ­πι­στο­λές καί τήν Ἀ­πο­κά­λυ­ψη. Καί δι­δά­σκει καί θά δι­δά­σκει μέ­χρις ὅ­του θά ὑ­πάρ­χει κό­σμος μέ τίς θε­ό­πνευ­στες αὐ­τές συγ­γρα­φές του τήν πί­στη στόν Κύ­ριό μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό καί τήν ἀ­γά­πη, τήν ὁ­ποί­α χρω­στᾶ ὁ ἄν­θρω­πος στόν Θε­ό καί τούς ἀ­δελ­φούς του. Ἅς ρί­ξου­με ἕ­να σύν­το­μο βλέμ­μα στά θε­ό­πνευ­στα αὐ­τά ἔρ­γα τοῦ ἱ­ε­ροῦ Εὐαγγε­λι­στοῦ.

1. Τό Εὐ­αγ­γέλιο.

Δέν θά ἦ­ταν ὑ­περ­βο­λή ἄν ἔ­λε­γε κα­νείς, ὅ­τι ἄν τό κα­τά Ἰ­ω­άν­νην Εὐ­αγ­γέ­λιον ἔ­λει­πε ἀ­πό τήν Και­νή Δι­α­θή­κη, θά ἔ­λει­πε ἕ­να πο­λύ ση­μαν­τι­κό τμῆ­μα τῆς ζω­ῆς καί τῶν λό­γων καί διδα­σκα­λι­ῶν τοῦ Κυ­ρί­ου. Δι­ό­τι ὁ Ἰ­ω­άν­νης σ’ αὐ­τό δέν πε­ρι­έ­λα­βε ὅ­σα οἱ τρεῖς Συ­νο­πτι­κοί Εὐ­αγ­γε­λι­στές ἐ­ξέ­θε­σαν στά Εὐ­αγ­γέ­λια τους, ἀλ­λά πρά­ξεις καί θαύ­μα­τα καί δι­δα­σκα­λίες τοῦ Κυ­ρί­ου πού τέ­λε­σε καί δί­δα­ξε ἰ­δι­αι­τέ­ρως στήν Ἰ­ου­δαί­α καί μέ τά ὁποῖα δέν ἀ­σχο­λοῦν­ται οἱ ἄλ­λοι Εὐ­αγ­γε­λι­στές. Γιά ποι­ό σκο­πό ἔ­γρα­ψε τό Εὐ­αγ­γέ­λιό του; Τόν σκο­πό τόν καθο­ρί­ζει ὁ ἴ­διος στό 20ο κε­φά­λαι­ο, στίχ. 31. Τί λέ­ει; «Ταῦ­τα δέ γέ­γρα­πται, ἵ­να πι­στεύ­ση­τε, ὅ­τι Ἰ­η­σοῦς ἐ­στιν ὁ Χρι­στός ὁ Υἱός τοῦ Θε­οῦ, καί ἵ­να πισ­τεύ­ον­τες ζω­ήν ἔ­χη­τε ἐν τῷ ὀνό­μα­τι αὐ­τοῦ». Νά πι­ο­τεύ­σουν οἱ ἀ­να­γνῶ­στες κά­θε ἐ­πο­χῆς, ὅ­τι ὁ Χρι­στός εἶ­ναι ὁ προ­αι­ώ­νιος Υἱ­ός καί Λό­γος τοῦ Θε­οῦ. Καί γιά νά ἀ­πο­κτή­σουν μα­ζί μέ τήν πί­στη καί ζω­ή πνευμα­τι­κή, ἡ ὁ­ποί­α ἐκ­πο­ρεύ­ε­ται ἀ­πό τήν ἕ­νω­ση μα­ζί του. Πῶς ἐ­πι­τυγ­χά­νει τόν με­γά­λο καί ὑ­ψη­λό αὐ­τό σκο­πό; Πα­ρα­θέ­τει σει­ρά ὑ­περ­φυ­σι­κῶν ση­μεί­ων, τά ὁ­ποῖ­α μέ τή θαυματουρ­γι­κη του δύ­να­μη τέ­λε­σε ὁ Κύ­ριος. Τήν με­τα­βο­λή τοῦ ὕ­δα­τος σέ οἶ­νο στό γά­μο στήν Κα­νά, τή θε­ρα­πεί­α τοῦ πα­ρα­λυ­τι­κοῦ τῆς Βη­θεσ­δᾶ· τήν ἀ­νά­βλε­ψη τοῦ ἐκ γε­νε­τῆς τυ­φλοῦ, τό ἐκ­πλη­κτι­κό θαῦ­μα τῆς ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ τε­τρα­η­μέ­ρου νε­κροῦ Λα­ζά­ρου. Ἀλλά καί τό ἄλ­λο ἐ­κεῖ­νο θαῦ­μα τῆς με­τά­νοι­ας τῆς Σα­μα­ρεί­τι­δος.

Ἔ­αν ὅ­μως μέ τά θαυ­μα­στά ση­μεῖ­α ἐ­ξαί­ρε­ται στό κα­τά Ἰ­ω­άν­νην Εὐ­αγ­γέ­λιο τό θεῖ­ο πρό­σω­πο τοῦ Κυ­ρί­ου μας Ἰη­σοῦ Χρί­στου, πι­στο­ποι­εῖ­ται ὄ­χι λι­γό­τε­ρο αὐ­τό μέ τίς ὑ­πέ­ρο­χες διδα­σκα­λί­ες καί τούς ἄ­φθα­στους σέ νο­ή­μα­τα καί πνευ­μα­τι­κό­τη­τα λό­γους, πού ὁ θεῖ­ος Δι­δά­σκα­λος εἶ­πε. Ἄς κά­νει τόν κό­πο ὁ ἀ­γα­πη­τός ἀ­να­γνώ­στης νά με­λε­τή­σει τίς ὁ­μι­λί­ες τοῦ Κυ­ρί­ου πρός τόν Νι­κό­δη­μο (κεφ. γ΄), πρός τούς Κα­περ­ναΐ­τες γιά τήν ἀ­νάγ­κη τοῦ ἄρ­του τῆς ζω­ῆς (κεφ. στ΄), τούς λό­γους του πρός τούς Ἰ­ου­δαί­ους κα­τά τήν ἑ­ορ­τή τῆς Σκηνοπηγί­ας (κεφ. ζ΄), τούς λό­γους του στό Ἱ­ε­ρό τοῦ Να­οῦ τοῦ Σο­λο­μῶν­τος (κεφ. η΄), καί μά­λι­στα τή με­γά­λη καί ἰ­δι­αι­τέ­ρως κα­τα­νυ­κτι­κή ὁ­μι­λί­α του πρός τούς μα­θη­τές Του τό βράδυ τῆς Με­γά­λης Πέμ­πτης, καί θά πει­σθεῖ ἀ­πο­λύ­τως, ὅ­τι ἡ ἁ­γί­α πνευ­μα­τι­κή ζω­ή πού κρύ­πτε­ται στόν Κύ­ριο με­τα­δί­δε­ται σ’ ὅ­ποι­ον προ­σέρ­χε­ται σ’ αὐ­τόν. Θά πει­σθεῖ ἀπολύτως γιά τήν ἀ­λή­θεια πού ἐκ­φρά­ζει καί δι­α­τυ­πώ­νει ὁ Ἱ­ε­ρός συγ­γρα­φεύς στόν πρό­λο­γο τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου του, δι­α­κη­ρύτ­τον­τας τή θεί­α φύ­ση τοῦ Κυ­ρί­ου. «Ἐν ἀρ­χῃ ἦν ὁ Λό­γος καί ὁ Λό­γος ἦν πρός τόν Θε­όν καί Θε­ός ἦν ὁ Λό­γος». Ἀ­λή­θεια τό­σο σπου­δαί­α γιά τή ζω­ή καί τήν σω­τη­ρί­α μας.

2. Οἱ τρεῖς Κα­θο­λι­κοί Ἐ­πι­στο­λές του.

Μέ­σα σ’ αὐ­τές ὁ ἱ­ε­ρός Εὐ­αγ­γε­λι­στής ἀ­φή­νει νά ἐκ­χυ­θεῖ ὅ­λος ὁ πλοῦ­τος τῆς ἀ­γά­πης του πρός τόν Χρι­στό, ἀλ­λά καί πρός τούς πι­στούς, τούς ὁ­ποί­ους ζη­τεῖ νά ἑ­νώ­σει μέ τόν Κύριο Ἰ­η­σοῦ. Δέν ὑ­πάρ­χει καμ­μί­α σχέ­ση, λέ­ει στήν πρώ­τη ἐ­πι­στο­λή του, με­τα­ξύ τοῦ Χρι­στοῦ καί τοῦ ἀν­τι­χρί­στου, με­τα­ξύ τῶν πι­στῶν καί τοῦ κό­σμου τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, με­τα­ξύ τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θε­οῦ καί τῆς ἀ­γά­πης τοῦ κό­σμου, με­τα­ξύ δι­και­ο­σύ­νης καί ἀ­δι­κί­ας. Ὁ πι­στός πο­ρεύ­ε­ται στό φῶς, ὁ ἄ­πι­στος καί ἁ­μαρ­τω­λός πο­ρεύ­ε­ται στό σκό­τος. Ὁ Θε­ός εἶ­ναι τό φῶς καί ἡ ἀ­γά­πη. Ὅ­ποι­ος δέν πο­ρεύ­ε­ται ἐν Χρι­στῷ, δέν ἔ­χει οὔ­τε φῶς, οὔ­τε ἀ­γά­πη. Ἄλ­λα καί δέν μπο­ρεῖ νά λέ­ει ὁ πι­στός, ὅ­τι ἀ­γα­πᾶ τόν Θε­ό καί μι­σεῖ τόν ἀ­δελ­φό του. Ὅ­ποι­ος θέ­λει νά εἶ­ναι ἑ­νω­μέ­νος μέ τόν Χρι­στό, πού ἦλ­θε γιά νά λύ­σει τά ἔρ­γα τοῦ δι­α­βό­λου καί νά χα­ρί­σει στόν ἄν­θρω­πο τή ζω­ή, ἐ­κεῖ­νος ἁ­γνί­ζει ἑ­αυ­τόν, κα­θώς Ἐ­κεῖ­νος ἁ­γνός ἐ­στι καί ἔ­τσι ἑ­τοι­μά­ζε­ται γιά τήν ἀ­πό­λαυ­ση τῆς αἰ­ω­νί­ου ζω­ῆς, πού εἶ­ναι ὁ ἴ­διος ὁ Θε­ός. Ἡ ζω­ή αὐ­τή, ἡ ζω­ή ἐν τῷ Θε­ῷ, εἶ­ναι τό τέρ­μα καί ὁ σκο­πός, πρός τόν ὁ­ποῖ­ο κα­τευ­θύ­νει τούς ἀναγνῶ­στες ὁ ἱ­ε­ρός συγ­γρα­φεύς. Καί ἀ­σφα­λῶς γιά τήν ἐ­πι­τυ­χί­α της ἐκ μέ­ρους ὅ­λων τῶν ἀ­να­γνω­στῶν θά προ­σεύ­χε­ται στόν οὐ­ρα­νό.

Ἡ δεύτερη καί ἡ τρί­τη Κα­θο­λι­κή ἐ­πι­στο­λή ἔ­χουν χα­ρα­κτή­ρα ἰ­δι­ω­τι­κό. Δέν ἀ­πευ­θύ­νον­ται σέ εὐ­ρύ κύ­κλο ἀ­να­γνω­στῶν, ὅ­πως ἡ πρώ­τη, ἀλ­λά σέ κά­ποι­α Ἐκ­κλη­σία, τήν ὁ­ποί­α μεταφο­ρι­κῶς στή δευ­τέ­ρα του ἐ­πι­στο­λή τήν ὑ­πο­ση­μαί­νει μέ τή φρά­ση «ἐ­κλε­κτή κυ­ρί­α» ἐ­νῶ στήν τρί­τη του ἐ­πι­το­λή ἀ­να­φέ­ρε­ται σέ ὁ­ρι­σμέ­νο πρό­σω­πο, τόν Γά­ι­ο. Καί οἱ δυ­ό αὐτές ἐ­πι­στο­λές ἀ­πο­σκο­ποῦν στό νά στη­ρί­ξουν τούς πι­στούς στήν ἀ­λή­θεια καί νά ἀ­πο­φεύ­γουν τίς πλά­νες καί τίς ψευ­δο­δι­δα­σκα­λί­ες, οἱ ὁ­ποῖ­ες ἄρ­χι­σαν νά ἐμ­φα­νί­ζον­ται. Πό­τε καί ποῦ γρά­φη­καν αὐ­τές; Στήν Ἔ­φε­σο το­πο­θε­τεῖ­ται ἡ συγ­γρα­φή τους, ἡ ὁ­ποί­α συμ­πί­πτει μέ τήν τε­λευ­ταί­α πε­ρί­ο­δο τῆς ζω­ῆς τοῦ Ἰ­ω­άν­νου.

3. Ἡ Ἀ­πο­κά­λυ­ψις.

Τό τε­λευ­ταῖ­ο βι­βλί­ο τῆς Και­νῆς Δι­α­θή­κης καί ὅ­λης τῆς Ἁ­­γί­ας Γρα­φῆς. Τό βι­βλί­ο τό κα­τε­σφρα­γι­σμέ­νο μέ ἑπτά σφρα­γίδες. Βι­βλί­ο προ­φη­τι­κό καί ἀ­πο­κα­λυ­πτι­κό. Βι­βλί­ο, στό ὁ­ποῖ­ο τό Πνεῦ­μα τό Ἅ­γιο φώ­τι­σε τόν Ἰ­ω­άν­νη νά γρά­ψει «ἅ δεῖ γε­νέ­σθαι ἐν τά­χει», ὅ­πως ση­μει­ώ­νε­ται στό προ­οί­μιο. Πε­ρι­γρά­φει τήν κα­τά­στα­ση τῶν Ἐκ­κλη­σι­ῶν τῶν δι­α­φό­ρων πό­λε­ων τῆς Μ. Ἀ­σί­ας ὑ­πό ἀ­πο­κα­λυ­πτι­κό φῶς. Πε­ρι­γρά­φει ἀκό­μη τό μέλ­λον τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, τῆς βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ, ἡ ὁ­ποί­α πα­λεύ­ει μέ τίς σκο­τει­νές δυ­νά­μεις τῆς ἀ­πι­στί­ας, τε­λι­κῶς ὅμως θά θρι­άμ­βευ­σει ἐ­ναν­τί­ον αὐ­τῶν καί θά βα­σι­λεύ­σει ὁ Χρι­στός στούς αἰῶνες. Ὅ­ποι­ος με­λε­τᾶ τό ὑ­πέ­ρο­χο καί θε­ό­πνευ­στο αὐ­τό βι­βλί­ο, αἰ­σθά­νε­ται ὅ­τι μα­ζί μέ τόν Χρι­στό καί τήν Ἐκ­κλη­σία θά ἀ­ξι­ω­θεῖ ἀ­πό τόν Θε­ό, ἐ­φό­σον καί αὐ­τός ἀ­γω­νί­ζε­ται, νά νι­κή­σει τό κα­κό πού τόν πε­ρι­βάλ­λει καί νά τύ­χει τῆς αἰ­ω­νί­ου ζω­ῆς. Ἀ­κού­ει τόν Χρι­στό νά τόν βε­βαι­ώ­νει· Ναί ἔρ­χο­μαι τα­χύ. Καί πα­ρα­κα­λεῖ καί ἐ­κεῖ­νος, λέ­γοντας: Ναί ἔρ­χου, Κύ­ρι­ε Ἰησοῦ.

Ἀπό τό βιβλίο «Ἀπό τή Ζωή τῶν Ἁγίων»

Ἀρχιμ. Γεωργίου Δημοπούλου