Ο Παγκόσμιος Πόλεμος κατά των Χριστιανών

 

 

 

Βρυξέλλες, Δ.Πορφύρης/Π.Σταφυλά

Στο βιβλίο του, Ο Παγκόσμιος Πόλεμος κατά των Χριστιανών που εξέδωσε το 2013 ο δημοσιογράφος John L. Allen Jr., επισημαίνει ότι στην Ερυθραία της Αφρικής, οι χριστιανοί φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Me’eter , αποκαλώντας τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης  για τους χριστιανούς”. Θεωρεί ότι χιλιάδες είναι αυτοί που φυλακίστηκαν για την πίστη τους. Yπολογίζονται σε 30000 οι χριστιανοί που έχουν απαχθεί σε αυτήν τη χώρα. Οι κρατούμενοι για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις είναι στοιβαγμένοι σε μεταλλικά κοντέινερ εμποευματικών ειδών, διαστάσεων  4,0 m x3,8m .Υπάρχει τέτοια στενότητα χώρου που είναι αδύνατο να βρεις μια γωνιά για να καθήσεις.”Το μέταλο πολλαπλασιάζει τις θερμοκρασίες της ερήμου που σημαίνει ότι παραλύεις από το κρύο τη νύχτα και την ημέρα  η θερμοκρασία αγγίζει τους  115 βαθμούς Fahrenheit ή και περισσότερο »,γράφει ο   Allen . Ένας παλιός κρατούμενος, περιγράφει αυτά τα κοντέινερ βασανισμού ως  ”γιγαντιαίους φούρνους που βράζουν τ΄άτομα εν ζωή ” . Οι κρατούμενοι όταν τελειώνουν τα ελάχιστα πόσιμα  κάποιες φορές φθάνουν στο σημείο να πιούν τα ούρα τους για να παραμείνουν ζωντανοί (βλ.Beslan). Οι κατάδικοι βασανίζονται, κακοποιούνται σεξουαλικά και δεν έχουν καμιά επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. ”

Σε μια ομιλία του το Δεκέμβριο του 2013, σε συνέδριο που διοργάνωσε το Κέντρο του  Berkley στην  Georgetown για τη θρησκεία, την ειρήνη και τα παγκόσμια δρώμενα, ο ίδιος συγγραφέας  απευθυνόμενος στο ακροατήριο  είπε:     ” Ρωτάω πάντοτε τους χριστιανούς που ζουν στις χώρες των διωγμών τι μπορούμε να κάνουμε για αυτούς. Το πρώτο πράγμα που μου λένε είναι ”μην μας ξεχνάτε . “

 “H Νέα Εποχή των Χριστιανικών Μαρτυρίων”,  είναι ο τίτλος με τον οποίο η THE DAILY BEAST (13/01/14) σηματοδοτεί την περίοδο που διανύουμε. Τα λιοντάρια αντικαταστάθηκαν από εκτελέσεις και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε αριθμό ρεκόρ ανέρχονται οι διωγμοί των χριστιανών σε Συρία και Βόρεια Κορέα.

Αυτήν την εβδομάδα το χριστιανικό αλλά  μη ομολογιακό παρατηρητήριο  ”Open Doors” που υποστηρίζει τους χριστιανούς που διώκονται ανά τον κόσμο, δήλωσε ότι το χριστιανικό μαρτύριο αποτελεί πλέον ένα γενικευμένο και φοβερό φαινόμενο που θέτει σε κρίση τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Στην ετήσια έκθεσή της  για τις 50  χώρες που πρωτοστατούν στο διωγμό των χριστιανών, η οργάνωση “Open Doors”, πιστοποίησε ότι διπλασιάστηκαν οι θάνατοι των χριστιανών κατά το 2013. Η αναφορά  τεκμηριώνεται από τις  2123 δολοφονίες  χριστιανών έναντι των 1201 κατά το 2012. Μόνο στη Συρία, καταγράφηκαν επίσημα 1213 σεκταριστικές ανθρωποκτονίες κατά χριστιανών, μόνο τον τελευταίο χρόνο.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, εκτός από τις εκτελέσεις οι χριστιανοί  είναι θύματα       διακρίσεων,  φυλακίσεων,επιθέσεων,σεξουαλικών κακοποιήσεων και εκτοπισμών από διάφορες χώρες μόνο και μόνο γιατί εξασκούν την πίστη τους. Ο πιο απινής διώκτης εμφανίζεται σ΄αυτήν την έκθεση να είναι η Βόρεια Κορέα όπου 50.000 με 70.000 χριστιανοί βρίσκονται έγκλειστοι σε στρατόπεδα κράτησης για εγκλήματα όπως η κατοχή μιας Βίβλου,ή το ότι πηγαίνουν εκκλησία ή ότι διαδίδουν την πίστη τους.Το Νοέμβριο του 2013, αναφέρθηκε ότι 80 κρατούμενοι εκτελέστηκαν δημόσια οι περισσότεροι με την κατηγορία της κατοχής Βίβλου.Οι κρατούμενοι συνωστίζονται σε μεταλλικά κοντέινερ διαστάσεων 40×38 που προορίζονται για εμπορεύματα.

Τα container των χριστιανών στην Ερυθραία

 

φωτο από radio erythrée,
τα container των χριστιανών

Η Συρία φιγουράρει στην 3η θέση στην παγκόσμια κατάταξη των διωγμών κατά των χριστιανών, χωρίς δυστυχώς να διευκρινίζεται (προφανώς εσκεμμένα)  ότι στην περίπτωση αυτή οι διώξεις δεν είναι  κρατικές αλλά διεξάγονται από τα τζιχαντιστικά γκρουπ που  σύσσωμα υποστηρίζουν τα “φιλόχριστα” κράτη της Δύσης. Η  “Open Doors” μεταφέρει μια τρομερή εικόνα ως προς τη μεταχείρηση των χριστιανών κατά το περασμένο έτος. Η Nina Shea από το Institut Hudson επισημαίνει ότι τον Δεκέμβριο του 2013 “απαγωγές, δολοφονίες, λύτρα βιασμοί. . . το 2013 ήταν μια τραγωδία για τους χριστιανούς της Συρίας. Οι χριστιανοί συχνά πλήρωσαν με τη ζωή τους την πίστη τους…Οι επίσκοποι και καλόγριες απήχθησαν,πολιτικός αρχηγός  βασανίσθηκε ως θανάτου… χριστιανικά χωριά  κατελήφθησαν, εκκλησίες  καταστράφηκαν και ομαδικοί τάφοι χριστιανών ανακαλύφθηκαν στην πόλη Saddad.  Οι ισλαμιστές έδωσαν στους χριστιανούς την εξής εναλλακτική : Ισλάμ ή θάνατος. Γιατί η Δύση απλά παρακολουθεί; ”

Όμως η Δύση δεν παρακολουθεί απλά. Το χειρότερο είναι ότι  αποσιωπεί και λογοκρίνει τα ειδεχθή εγκλήματα κατά των χριστιανών στην “σύγχρονη” Συρία αλλά και σε όλην την Ανατολή. Οι διωγμοί αποσιωπούνται   συστηματικά από τη Δύση προς εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων..

Τα Χριστούγεννα της Ιωάννας

Τα Χριστούγεννα της Ιωάννας.

 

Νικόλαος Βελιμίροβιτς, επίσκοπος Αχρίδος

«Παραπονιέσαι για τη μοναξιά στη μέση μεγάλης πόλης. Τόσος λαός γύρω σου κοχλάζει σαν μυρμηγκοφωλιά, και εσύ και πάλι αισθάνεσαι σαν στην έρημο. Στις μεγάλες γιορτές η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Παντού πλημμυρίζει η χαρά, ενώ εσένα σε πιέζει η λύπη. Οι εορταστικές ημέρες των Χριστουγέννων και της Ανάστασης σου φαίνονται σαν κάποια άδεια δοχεία, τα οποία εσύ γεμίζεις με δάκρυα. Όταν αυτές οι άγιες γιορτές βρίσκονται μακριά πίσω ή μπροστά σου, αισθάνεσαι πιο ήρεμη. Αλλά όταν πλησιάσουν και έρθουν, η θλίψη και η ερημιά κυριεύουν την ψυχή σου.
Τί να σου κάνω; Θα σου διηγηθώ την ιστορία για τα Χριστούγεννα της Ιωάννας διότι ίσως σε ωφελήσει. Θα αφήσω όμως να σου διηγείται εκείνη όπως τα είχε διηγηθεί σε μένα.

«Σαράντα και κάτι χρόνια βλέπω εγώ αυτό τον κόσμο σαν γυναίκα. Ποτέ καμιά χαρά, εκτός από λίγη σαν παιδί στο σπίτι των γονέων μου. Αλλά μπροστά στον κόσμο δεν έδειχνα λυπημένη. Μπροστά στους ανθρώπους υποδυόμουν τη χαρούμενη, και στη μοναξιά έκλαιγα. Όλοι με θεωρούσαν ένα ευτυχισμένο πλάσμα, αφού ως τέτοια έδειχνα. Ακούω, όλοι γύρω μου παραπονούνται, και οι έγγαμοι και οι άγαμοι, και οι πλούσιοι και οι φτωχοί, όλοι. Και σκέφτομαι, γιατί κι εγώ να παραπονιέμαι στους
δυστυχισμένους για τη δική μου δυστυχία, και μόνο να αυξάνω τη λύπη γύρω μου; Θεέ, να δείχνω χαρούμενη έτσι θα είμαι πιο χρήσιμη στον δυστυχισμένο κόσμο, ενώ το μυστικό μου θα το κρύβω μεσα μου και θα κλαίω στη μοναξιά μου. Προσευχόμουν στον Θεό, για να μου εμφανισθεί με κάποιο τρόπο, τουλάχιστον μόνο ένα δάχτυλό Του να αισθανθώ. Προσευχόμουν έτσι, για να μην σβήσω από την κρυμμένη λύπη. Από κάθε έσοδο έκανα ελεημοσύνη οπουδήποτε είχα ευκαιρία. Επισκεπτόμουν αρρώστους και ορφανούς, και έφερνα χαρά με τη δική μου φαινομενική χαρά. Πιστεύω σε Σένα, αγαθέ μου Θεέ, έλεγα συχνά, αλλά Σε παρακαλώ, εμφανίσου μου με κάποιο τρόπο, για να Σε πιστεύω ακόμα περισσότερο. «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία» (Μάρκ. 9, 24). 

 

Επαναλάμβανα αυτά τα λόγια από το Ευαγγέλιο. Και πράγματι, βίωσα να μου εμφανιστεί ο Κύριος. 

Δυσκολότατες για μένα ήταν οι μεγάλες γιορτές. Μετά από τη Λειτουργία κλεινόμουν στο δωμάτιο και έκλαιγα ολόκληρα τα Χριστούγεννα και την Ανάσταση. Όμως τα προηγούμενα Χριστούγεννα εμφανίστηκε ο Θεός. Αυτό έγινε ως εξής. Πλησίαζε αυτή η μεγάλη μέρα. Εγώ αποφάσισα να ετοιμάσω όλα έτσι όπως η μητέρα μου ετοίμαζε: και κρέας, και ζυμαρικά, και γλυκά, και όλα τ’άλλα. Άπλωσα σανό στο σπίτι, πέταξα από τρία καρύδια σε κάθε γωνιά του δωματίου. Ας είναι η Αγία Τριάδα ελεήμων σε όλες και τις τέσσερις πλευρές του κόσμου. Και κάνοντας όλα αυτά ασταμάτητα προσευχόμουν: Κύριε, στείλε μου επισκέπτες αλλά εντελώς πεινασμένους και φτωχούς! Σε παρακαλώ, εμφανίσου μ’αυτόν τον τρόπο! Που και που μου ερχόταν η σκέψη: τρελή Ιωάννα, τι επισκέψεις περιμένεις τα Χριστούγεννα! Αυτή την άγια μέρα ο καθένας βρίσκεται στο σπίτι του ποιος θα μπορούσε να έρθει ως επισκέπτης σε σένα; Κι εγώ έκλαιγα και έκλαιγα… Όμως και πάλι επαναλάμβανα εκείνη την προσευχή και ετοίμαζα.

Όταν τα Χριστούγεννα γύρισα από την Εκκλησία, άναψα το κερί, έστρωσα το τραπέζι, έβαλα όλα τα φαγητά, και τότε άρχισα να περπατώ από δω κι από κει στο δωμάτιο. Θεέ μου, μην με εγκαταλείψεις! Πάλι προσευχόμουν. Στο δρόμο λίγοι περνούσαν. Είναι Χριστούγεννα, αλλά και ο δρόμος μας είναι απόμερος. Όμως μόλις το χιόνι έτριζε κάτω από τα πόδια κάποιου, εγώ πεταγόμουν στην πόρτα! Άραγε είναι ο επισκέπτης μου; Δεν είναι. Να, προσπέρασε. Το μεσημέρι ήρθε και πέρασε, και εγώ μόνη. Άρχισα να κλαίω και κραύγασα: τώρα βλέπω, Κύριε, ότι με εγκατέλειψες εντελώς! Έκλαιγα έτσι και σιγοέκλαιγα συνεχώς! Ξαφνικά χτύπησε κάποιος την πόρτα, και εγώ άκουσα φωνές: δώσε αδελφέ, δώσε αδελφή! Γρήγορα έτρεξα και άνοιξα την πόρτα. Μπροστά μου ένας τυφλός και ο οδηγός του, και οι δυο σκυμμένοι, κουρελιασμένοι, παγωμένοι. Ο Χριστός γεννήθηκε, κύριοί μου! φώναξα εγώ χαρούμενα. Αληθώς γεννήθηκε! κροτάλιζαν με τα δόντια εκείνοι τρέμοντας. Έλεος, αδελφή, ελέησέ μας! Δεν σου ζητάμε χρήματα. Από το πρωί κανένας δεν μας πρόσφερε ψωμί, λίγα λεφτά ή από ένα ποτήρι με ρακί. Πεινάμε πολύ. Εγώ πέταξα από τη χαρά μου ως τον τρίτο ουρανό. Τους οδήγησα στο σπίτι και τους έβαλα στο γεμάτο τραπέζι. Τους σέρβιρα κλαίγοντας από χαρά. Εκείνοι με ρώτησαν παραξενεμένοι: «Γιατί κλαις, κυρία;». Από χαρά, κύριοί μου, από καθαρή και φωτεινή χαρά! Εκείνο για το οποίο προσευχόμουν στον Θεό ο Θεός μου το έδωσε. Μερικές μέρες εγώ Του προσεύχομαι, να μου στείλει ακριβώς τέτοιους επισκέπτες όπως είσαστε εσείς, και να, Αυτός μου έστειλε. Δεν ήρθατε εσείς έτσι τυχαία, αλλά σας έστειλε ο αγαθός μου Κύριος. Αυτός σήμερα μου φανερώθηκε μέσα από σας. Αυτά είναι τα πλέον χαρούμενα Χριστούγεννα στη ζωή μου. Τώρα ξέρω, ότι είναι ζωντανός ο Θεός μας. Δόξα σ’ Εκείνον και ευχαριστία! «Αμήν», απάντησαν οι αγαπητοί μου επισκέπτες. Τους κράτησα έως το βράδυ, τους γέμισα τις τσάντες και τους αποχαιρέτησα».
 

Τέτοια ήταν τα προηγούμενα Χριστούγεννα της Ιωάννας. Δώσε Θεέ, να είναι φέτος ακόμα πιο χαρούμενα. Προσευχήσου κι εσύ, κόρη, να σου φανερωθεί ο ουράνιος Πατέρας με κάποιο τρόπο -και στον Θεό οι τρόποι είναι πολλοί- και θα ζήσεις θαύμα. Μην ετοιμάζεσαι για λύπη σε τούτη τη μεγάλη μέρα, αλλά να ετοιμάζεσαι για χαρά. Και ο Πανορατικός, ο Παντελεήμων, θα σε κάνει χαρούμενη.

 

GREEK ORTHODOX AMERICANS RALLY SUPPORT FOR THEIR TROUBLED HOMELAND

GREEK ORTHODOX AMERICANS RALLY SUPPORT FOR THEIR TROUBLED HOMELAND

http://www.nytimes. com/2014/ 01/25/us/ greek-orthodox- americans- rally-support- for-their- troubled- homeland. html

THE NEW YORK TIMES

Saturday, January 25, 2014

On Religion

By SAMUEL G. FREEDMAN

Dosed up on Tylenol and Advil after three days in bed with the flu, Valerie Markou paced the terrazzo floor of a catering hall in Queens. She carried a gold paper shopping bag,selling the raffle tickets it contained and tucking away the $20 bills she received in return.

All around Ms. Markou on a recent Monday afternoon, 300 guests mingled, sending up a pleasant thrum o fchatter. Some admired the banquet hall’s chandeliers. Some lingered over the display of raffle prizes. Some sipped delicately from the wine at the roundtables.

For all the conviviality, the underlying task was grave. On Martin Luther King’s Birthday,a holiday that has become synonymous with service, these guests from a single outpost of the Greek diaspora had gathered in the guise of celebration to raise relief money for their homeland, impoverished and destabilized by an economic crisis entering its sixth year.

“Our mother country needs us,” said Ms. Markou, a travel agent in Brooklyn. “And who else shoul dhelp but America? This is the country that educated me. This is the country that put food on my table. We’d help any country in need. And Greece is the country of my ancestors.”

It was no accident that her efforts were taking place under the aegis of the Greek Orthodox Church, one of the primary institutions linking Greece to more than a million Greek- Americans. Long before anyone talked about globalization in its high-tech context, the denomination served as a superhighway for the Greek diaspora, with immigrants traveling outward and, in times of dire need, humanitarian assistance flowing inward.

On its own and through related charities and local churches, the Greek Orthodox Archdiocese of America has sent $4 million in aid to Greece since 2009. Archbishop Demetrios, its primate, has personally delivered $700,000 of that amount on three visits to Greece since 2012.

“The current response does not in any way represent only the present,” said Alexandros Kyrou, a historian at Salem State University in Massachusetts. “There’s a very strong relationship between Greece and Greek-Americans, who are the most dynamic part of the diaspora. This relationship even predates the establishment of the Greek state.”

Like her friends Eleni Psaras and Stella Panagakos, Ms. Markou has been an active member of the National Philoptochos Society, a philanthropic organization of Greek Orthodox women. The luncheon, which aimed to raise $30,000 for children’s shelters in Greece, was sponsored by five Philoptochos chapters in Brooklyn and Staten Island.

As members of the Philoptochos unit at their church, Holy Cross in the Bay Ridge section of Brooklyn, Ms. Markou and the others have made four relief trips to Greece since late 2008, delivering thousands of dollars and tons of clothing, and witnessing a societal calamity none of them had expected in this century.

Having spent itself into a budget deficit of about 15 percent and then been pressured into an austerity regimen by the European Union, Greece has seen disposable income plummet by 40percent since 2008. Unemployment has reached almost 30 percent. Among children,the level of “food insecurity,” meaning hunger or the imminent risk of it, tops50 percent in the poorest sections of the nation.

“People went back to raising chickens, pigs,” said Ms. Psaras, who immigrated to America as a teenager in 1969 and is now a real estate broker. “I called my friend the other day, she told me, ‘I got a goat.’ No one uses oil to heat their house. My sister-in- law told me she has wood. People go to farms to chop wood.”

An embodiment of the protracted crisis sat at the Holy Cross luncheon table in the form of Markella Antoniou, 29, the girlfriend of Ms. Psaras’s son. After earning a master’s degree in molecular medicine from a British university, Ms. Antoniou came to New York looking for work.

“Most of my friends are living in Germany or England,” she said. “They have master’s degrees, but if they go back to Greece, they end up working in video clubs, in tourism. If you’re in business or medicine, there are no jobs.”

The slow-motion cataclysm of Greece presents a challenge to the tradition of diaspora aid, Dr.Kyrou said. During both world wars, the suffering of Greeks was abrupt and apparent. No rational person could blame the victims for what they endured at the hands of Ottoman opponents and Axis occupiers.

Over the course of the wartime periods, both religious and secular organizations provided humanitarian assistance as part of umbrella coalitions such as the Relief Committee for Greeks of Asia Minor and the Greek War Relief Association. In addition to the Greek Orthodox Church, Greek-Americans involved in import-export businesseswere also particularly well suited to help funnel relief.

The current economic crisis, however, has unfolded and persisted over a period of years. It has been accompanied by a public narrative that blames the Greek people for being spend thrifts and tax dodgers and characterizes the harsh results of austerity as some kind of moral tonic.

“The crisis isn’t as immediate as an invasion,” Dr. Kyrou said. “It has been slow in gaining its momentum, but it’s now reached a crushing level. But it is no less of a humanitarian crisis than the ones in the past, and it needs the kind of humanitarian response Greek-Americans have provided in the past.”

The women of Holy Cross have struggled to get across precisely that point. In previous years, the Philoptochos luncheon raised money for people with AIDS, children with autism,breast cancer research and library construction. The decision to commit this year’s intake to Greece, even specifically to needy children, faced some internal opposition.

Ms. Psaras has found herself frequently assuring donors that the aid will be hand-delivered to shelters and families rather than being passed through government channels. And, she invariably adds, she and the other volunteers are paying their own way.

“By us going there,” she said in a recent conversation, “we give them ... ”
Ms. Markou, standing nearby, finished the sentence: “... a little hope and comfort.”

Εὐχή τοῦ Μεγάλου 'Aγιασμοῦ

                      Εὐχή τοῦ Μεγάλου 'Aγιασμοῦ

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ μονογενὴς Υἱός, ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ Πατρός, ὁ ἀληθινὸς Θεός, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀθανασίας, τὸ φῶς τὸ ἐκ φωτός, ὁ ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον τοῦ φωτίσαι αὐτόν, καταύγασον ἡμῶν τὴν διάνοιαν τῷ Ἁγίῳ σου Πνεύματι, καὶ πρόσδεξαι ἡμᾶς μεγαλωσύνην καὶ εὐχαριστίαν σοι προσάγοντας, ἐπὶ τοῖς ἀπ᾽ αἰῶνος θαυμαστοῖς σου μεγαλουργήμασι, καὶ τῇ ἐπ᾽ ἐσχάτων τῶν αἰώνων σωτηρίῳ σου οἰκονομίᾳ. Ἐν ᾗ τὸ ἀσθενὲς ἡμῶν καὶ πτωχὸν περιβαλόμενος φύραμα, καὶ τοῖς τῆς δουλείας μέτροις συγκατιών, ὁ τῶν ἁπάντων Βασιλεύς, ἔτι καὶ δουλικῇ χειρὶ ἐν τῷ Ἰορδάνῃ βαπτισθῆναι κατεδέξω, ἵνα τὴν τῶν ὑδάτων φύσιν ἁγιάσας ὁ ἀναμάρτητος, ὀδοποιήσῃς ἡμῖν τὴν δι᾽ ὕδατος καὶ Πνεύματος ἀναγέννησιν, καὶ πρὸς τὴν πρώτην ἡμᾶς ἀποκαταστήσῃς ἐλευθερίαν. Οὗ τινος θείου Μυστηρίου τὴν ἀνάμνησιν ἐορτάζοντες, δεόμεθά σου φιλάνθρωπε Δέσποτα. Ῥᾶνον ἐφ᾽ ἡμᾶς τοὺς ἀναξίους δούλους σου, κατὰ τὴν θείαν σου ἐπαγγελίαν, ὕδωρ καθάρσιον, τῆς σῆς εὐσπλαγχνίας τὴν δωρεάν, εἰς τὸ ἐπὶ τῷ ὕδατι τούτῳ τὴν αἴτησιν ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν εὐπρόσδεκτον γενέσθαι τῇ σῇ ἀγαθότητι, καὶ τὴν εὐλογίαν σου δι᾽ αὐτοῦ ἡμῖν τε καὶ παντὶ τῷ πιστῷ σου χαρισθῆναι λαῷ, εἰς δόξαν τοῦ ἁγίου προσκυνητοῦ σου Ὀνόματος. Σοὶ γὰρ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή, καὶ προσκύνησις, σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρί, καὶ τῷ παναγίῳ, καὶ ἀγαθῷ, καὶ ζωοποιῷ σοῦ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεί, καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Αμβρόσιος: Αίσχος! Αίσχος! Και πάλιν αίσχος!

Του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβροσίου

Για την επέλαση του Ισλαμικού Στοιχείου στην μικρή Πατρίδα μας με την μορφή οικονομικών μεταναστών καί τήν καταστροφική σημασία που έχει το γεγονός αυτό για την αυριανή Ελλάδα μας χαράξαμε ήδη μερικές γραμμές στο προηγούμενο σημείωμά μας.

Δανεισθήκαμε τά λόγια της Οριάννα Φαλάτσι καί είπαμε, ότι η Πατρίδα μας δεν είναι για ξεπούλημα!

Σήμερα ερχόμεθα για να σας παρουσιάσουμε τις πτυχές ενός θέματος, που αποτελεί μιά μικρή λεπτομέρεια στην όλη υπόθεση. Πρόκειται για τήν ανέγερση Μουσουλμανικού Τεμένους στην περιοχή του Βοτανικού.

Ο πολύς και δυνατός στήν συγγραφική του πέννα, μάλιστα δέ αγαπητός  μας κ. Σαράντης Καργάκος, σέ ένα Σημείωμά του περιγράφει τις περιπέτειες, που πρόκειται να τραβήξουν οι κάτοικοι της Αθήνας, έάν και όταν τό Τζαμί θά έχει ανεγερθή.

Μέ το γλαφυρό του λόγο παρουσιάζει ανάγλυφα  τήν τραγικότητα του εγχειρήματος. Εμείς δεν πρόκειται να προσθέσουμε τίποτε περισσότερο!

Διαβάστε, στοχασθήτε, προβληματισθήτε, διαμαρτυρηθήτε, κάνετε ότι μπορείτε εντός των πλαισίων του Νόμου, ώστε η Ορθόδοξη και δοξασμένη Ελλάδα μας να μην υποστή αυτό το μολυσμένο κεντράδι των εχθρών μας!

Κάποιοι μας χαρακτηρίζουν ως “γραφικό” τύπο! Κι εμείς απολαμβάνουμε τον χαρακτηρισμό αυτό, καθ’ όσον  είναι πολύ προτιμώτερος από άλλα κοσμητικά επίθετα, που θα μπορούσαν να μας απονείμουν!

Θα τους υπομνήσω τό ευαγγελικόν: “Μακάριοι  εστέ, όταν ονειδίσωσιν  υμάς οι άνθρωποι …και είπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ΄ύμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού” (Ματθ. 5, 11).

Και τώρα κάτι σαν υστερόγραφο. Από τη Συρία μας έρχεται η είδηση, ότι μιά ομάδα από πέντε Ισλαμιστές, κάπου εκεί στην πόλη Χομς έπιασαν τόν χριστιανό Fadi, ένα νέο 25 ετών περίπου καί μέ περισσή μανία άρπαξαν στον σταυρό, πού έφερε στο στήθος του, του έκοψαν το κεφάλι καί, στη συνέχεια, με περισσή μανία έμπηξαν στο σταυρό στο στήθος του……

Εμπρός, λοιπόν, ας φτιάξουμε Τζαμιά, ώστε να εκθρέψουμε τέτοια ανθρωπόμορφα θηρία στη Χώρα μας και στη συνέχεια να βιώσουμε παρόμοιες εμπειρίες! ΑΙΣΧΟΣ! ΑΙΣΧΟΣ! ΑΙΣΧΟΣ!

mkka.blogspot

Άθεοι, αντίχριστοι και Φαρισαίοι υπέρμαχοι του Ιησού Χριστού δια τον φόβον της Χρυσής Αυγής!

Άθεοι, αντίχριστοι και Φαρισαίοι υπέρμαχοι του Ιησού Χριστού δια τον φόβον της Χρυσής Αυγής!

http://agiooros.org/

Του Ιωάννη Παλαιτσάκη

ΝΑ ΠΩΣ «ΕΝΕΡΓΕΙΤΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ» ΚΑΙ ΜΟΛΥΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΓΙΔΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ΣΕ «ΔΙΑΚΟΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ» ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΝΗΡΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΚΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ, ΔΗΘΕΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ, ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ, ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ «ΠΛΗΣΙΟΝ», ΕΝΣΠΕΙΡΩΝΤΑΣ ΜΕΘΟΔΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΩΝΤΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΗ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΚΛΥΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΙ!

Μάλιστα! ΕΔΩ φτάσαμε! ΕΤΣΙ μας καταντήσανε οι σάπιοι κι Εθνοπροδότες Πολιτικοί μας και οι ψοφοδεείς κι ανάξιοι Πνευματικοί Ταγοί μας! Όλοι οι ενσυνείδητοι αρνητές, υβριστές και χλευαστές του Κυρίου Ιησού Χριστού και θανάσιμοι εχθροί της Εκκλησίας Του, να ξεχύνονται μέσα απ' ΟΛΑ τα Κανάλια και «ωρυόμενοι ως λέοντες», φρουροί -τάχα- της Πίστης της Χριστιανικής και υπερασπιστές -τάχα- του Ευαγγελίου, «να ζητούν να καταπιούν», ως «ρατσιστή» και «φασίστα», κάθε Έλληνα, που εκφράζει την δυσφορία του για την ανεξέλεγκτη κι ατιθάσσευτη παραβίαση των Εθνικών συνόρων κι εδαφών από στίφη αλλόφυλων, αφρικανών και ασιατών, λαθροεισβολέων, η που θέλει και προσπαθεί να διανείμει τρόφιμα ΜΟΝΟ σε εξαθλιωμένους, δεινοπαθούντες και πεινασμένους ΕΛΛΗΝΕΣ και όχι και σε λαθρομετανάστες.

«Ο Χριστός δεν είπε ν' αγαπάμε και να βοηθούμε τους πλησίον, ακόμη και τους εχθρούς μας»(;) ρωτάνε (με έκδηλο στα πρόσωπά τους, το πονηρό, υποκριτικό και «θριαμβευτικό» -για το δίλημματικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγούν, τάχα, τον ερωτώμενο Χριστιανό- ύφος) οι διάφοροι υπηρέτες του «μυστηρίου της ανομίας», που καλύπτονται πίσω από ετικέτες τύπου «αριστερός», «προοδευτικός», «αντιρατσιστής», «αντιφασίστας» κ.λ.π.

Κι αντί οι ποικιλώνυμοι Ιεράρχες και Ποιμένες της Εκκλησίας του Χριστού, με παρρησία και θεολογικό λόγο εξηγητικό και θαρραλέο, ν' απεγκλωβίσουν τις παγιδευμένες -από το παραπάνω, διλημματικό και εωσφορικής πονηρίας, ερώτημα- Χριστιανικές ψυχές, αυτοί δια την «φιλίαν του κόσμου» (ΙΑΚ. 4:4), δηλαδή για να είναι δημοφιλείς και καλοί με όλους, «δια τον φόβον των Ιουδαίων» (ΙΩΑΝ. 7:13/19:38/20:19), δηλαδή για να μην χαρακτηρισθούν από τις ηγεσίες και τους ψηφοφόρους των κομμάτων του «Συνταγματικού Τόξου» ως «ρατσιστές» και υποστηρικτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, και τέλος για να μην κηρυχθούν «αποσυνάγωγοι» (ΙΩΑΝ. 9:22/19:42/16:2), δηλαδή για να μην απομονωθούν μέσα στην Ιεραρχία, όχι μόνο συνομολογούν άκριτα, με δηλώσεις, συνεντεύξεις, ανακοινώσεις και κηρύγματα, το απλουστευτικό και στρεβλωτικό του Θείου Λόγου «επιχείρημα» των άθεων και αντίχριστων οπαδών του Μαρξισμού, του Διεθνισμού, της «Πολυπολιτισμικότητας» και της «ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ», αλλ' επί πλέον -αντίθετα με την σαφή Αποστολική διδαχή και πρακτική- «καταλείψαντες τον Λόγον του Θεού...» επιδίδονται στο «...διακονείν τραπέζαις» (ΠΡΑΞ. ΑΠΟΣΤ. 6:2), δηλαδή διαγωνίζονται μεταξύ τους ποιανού οι Ενορίες κι η Ιερά Μητρόπολη θα θρέψει ΑΔΙΑΚΡΙΤΑ περισσότερους πεινασμένους λαθρομετανάστες ειδωλολάτρες, παγανιστές και μουσουλμάνους!!! Και όχι μόνο, αλλ' επί πλέον ενεργώντας αντίθετα και με την Διδασκαλία του Θεανθρώπου (ΜΑΤΘ. 6:1-4) φροντίζουν, σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο, να διαλαλούν και να διαφημίζουν το φιλάνθρωπο έργο τους, αναφέροντας με κάθε λεπτομέρεια Χορηγούς, είδη και ποσότητες συγκεντρωθέντων τροφίμων, αριθμούς σιτιζομένων ατόμων και διανεμωμένων μερίδων!!!

Κι «έτσι», μ' αυτά και μ' άλλα, στην «Χριστιανική» Ελλάδα της αντίχριστης και υλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης...

... ΦΘΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ Κυβερνήτες και βουλευτές να κάνουν ο,τι θέλουν οι ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ «εταίροι» κι οι επικυρίαρχοι «δανειστές» μας, ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ Ιεράρχες και Ποιμενάρχες να συμφωνούν με ο,τι λένε οι εχθροί του Ιησού Χριστού και της Εκκλησίας Του και με ο,τι συμφέρει και βολεύει τους ΑΛΛΟΔΑΠΟΥΣ και ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΥΣ λαθρομετανάστες!

... ΦΘΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ, Κυβερνήτες και κυβερνώμενοι, Ποιμένες και ποιμενόμενοι να κάνουμε ο,τι μπορούμε, ώστε ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ να εξαθλιώσουμε, νοθεύσουμε και μειώσουμε τον Χριστιανικό και Ελληνικό πληθυσμό ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ να υποστηρίξουμε, καλοθρέψουμε και αυξήσουμε τα πλήθη των Αλλοδαπών και Ειδωλολατρών λαθροεισβολέων!

... ΦΘΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ν' αφήνουμε του Έλληνες και Χριστιανούς νέους μας, άνεργοι και απέλπιδες, να εκπατρίζονται κατά χιλιάδες και να διασκορπίζονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, για ένα καλλίτερο μέλλον, ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ να υποδεχόμαστε, απ' όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, να φιλοξενούμε, να συντηρούμε, να τρέφουμε και να νοσηλεύουμε δωρεάν κι αδιαμαρτύρητα -ως «καλοί» Χριστιανοί που «αγαπούν τον πλησίον» και ως «δημοκρατικοί» πολίτες που σέβονται τα «ανθρώπινα δικαιώματα»- εκατοντάδες χιλιάδες (που εγγίζουν τα δύο εκατομμύρια) λαθρομεταναστών!

... ΦΘΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ να μειώνονται τα εισοδήματα, να περιορίζονται τα ατομικά δικαιώματα και ν' αυξάνουν τα οικονομικά βάρη κι οι υποχρεώσεις των ΕΛΛΗΝΩΝ πολιτών και πλήθη αυτών να καταδιώκονται, συλλαμβάνονται, διαπομπεύονται και προφυλακίζονται για φοροδιαφυγή, ΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ όλοι οι ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ λαθρομετανάστες ν' αφήνονται και να διευκολύνονται, για να συγκεν­τρώνουν με κάθε τρόπο, να ξεπλένουν και να εξάγουν και αποστέλλον στις Πατρίδες τους ανεξέλεγκτα (χωρίς, δηλαδή, έλεγχο «πόθεν έσχες») και τελείως αφορόλογητα συνάλλαγμα αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ!

... ΦΘΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ η αντεθνική, αντιλαϊκή, αντισυνταγματική κι απάνθρωπη υπερφορολόγηση (που έχουν επιβάλει οι οικονομικοί εκτελεστές κι επίβουλοι αφανιστές της Πατρίδας μας) μαζί με την φτώχεια, την πείνα, την ανέχεια, την εξαθλίωση, την απελπισία και την απόγνωση, να έχουν οδηγήσει χιλιάδες ΕΛΛΗΝΕΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ κυρίως νέους, βιοπαλαιστές, συνταξιούχους και οικογενειάρχες στην ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ!

Αλήθεια, όλοι εσείς οι καλοζωϊσμένοι, καλοθρεμμένοι και καλοβολεμένοι ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ κι όλοι εσείς οι «συμπονετικοί», «συγκαταβατικοί» και λαλίστατοι Ιεράρχες και Ποιμενάρχες της Εκκλησίας του Χριστού, είδατε, ακούσατε, μάθατε, πληροφορηθήκατε, διαβάσατε να έχει αυτοκτονήσει ποτέ στον τόπο μας ΕΝΑΣ (έστω και ΕΝΑΣ) λαθρομετανάστης; Έχετε παρατηρήσει το ΓΕΓΟΝΟΣ αυτό; Έχετε προβληματιστεί γιατί συμβαίνει αυτό και μόνον ΕΛΛΗΝΕΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ αυτοκτονούν; Έχετε σκεφθεί, που οδηγεί αυτό που συμβαίνει;

Έχετε να πείτε κάτι πειστικό γι' αυτό το ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ;

Και μόνον εξ αυτού τούτου του αναμφισβήτητου ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ και ΦΑΙΝΟ­ΜΕ­ΝΟΥ είναι, ναι η όχι σαφές, αληθές και αναντίρρητον ότι οι ΕΛΛΗΝΕΣ είναι αυτοί που έχουν ΠΕ-ΡΙΣ-ΣΟ-ΤΕ-ΡΗ ανάγκη, απ' όλους τους παρεπιδημούντες λαθρομετανάστες, και ΠΡΕΠΕΙ, ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ, να τυγχάνουν της έμπρακτης και υλικής στήριξης και βοήθειας των συμπατριωτών τους και αδελφών εν Χριστώ, με χρήματα, τρόφιμα, είδη ένδυσης και λοιπά χρειώδη του βίου πράγματα;

«ΑΥΤΟ», ακριβώς, δεν διδάσκει η Καινή Διαθήκη;

«ΕΤΣΙ», ακριβώς, δεν έπρατταν οι Απόστολοι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όταν με τα χέρια τους μοίραζαν στις πρώτες Χριστιανικές κοινότητες χρήματα, τρόφιμα κ.λ.π. «καθότι αν τις χρείαν είχε», δηλαδή «ανάλογα με την ανάγκη που είχε καθένας» (ΠΡΑΞ. ΑΠΟΣΤ. 2:45/4:35);

Υπάρχει, βρε υποκριτές, στρεβλωτές του Θείου Λόγου και (ενσυνείδητοι η ασυνείδητοι) υπηρέτες του «μυστηρίου της ανομίας» ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑΣ, μέσα στις εκατοντάδες χιλιάδες, λαθρομετανάστης, που να 'χει τις ανάγκες, τις υποχρεώσεις και τα βάρη που έχουν οι ΕΛΛΗΝΕΣ; Πληρώνει κανένας λαθρομετανάστης φόρους, τέλη και χαράτσια; Κινδυνεύει κανένας λαθρομετανάστης να του κατάσχουν το σπίτι των γονιών του και ο,τι απέκτησε με τον μόχθο μιας ζωής, να τον διώξουν, να τον συλλάβουν και να τον φυλακίσουν, να μείνουν οι υπερήλικες γονείς του, η γυναίκα του και τα ανήλικα παιδιά του χωρίς σπίτι, ηλεκτρικό, νερό, χρήματα, τροφή, φροντίδα, περίθαλψη και βοήθεια;

Δεν είναι, λοιπόν, προφανές ότι οι ΕΛΛΗΝΕΣ είναι αυτοί που έχουν ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ανάγκες, και δεν είναι λογικό, φυσικό, ανθρώπινο και Χριστιανικό οι ΕΛΛΗΝΕΣ να σιτίζονται και να βοηθούνται ΚΑΤ' ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ;

Μήπως δεν είναι ευνόητο, προφανές, λογικό, φυσικό, ανθρώπινο και Χριστιανικά απολύτως δικαιολογημένο, ότι όταν ο αριθμός των «πλησίον» μας ανθρώπων, που έχουν την ανάγκη μας, είναι απείρως μεγαλύτερος του αριθμού διατιθεμένων μέσων βοήθειάς τους (ποσοτήτων τροφίμων, μερίδων σίτισης κ.λ.π.) τότε πρέπει κατά προτεραιότητα και σειρά να ικανοποιούνται οι «πλησιέστατοι» και οι «πλησιέστεροι»; Και ποιοί είναι αυτοί; Μα φυσικά οι ΕΛΛΗΝΕΣ και εν Χριστώ αδελφοί, δηλαδή οι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ.

«ΑΥΤΟ», ακριβώς, δεν διδάσκει η Καινή Διαθήκη;

«ΕΤΣΙ», ακριβώς, δεν έπρατταν οι Απόστολοι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού; Μοίραζαν χρήματα και τροφή ΑΔΙΑΚΡΙΤΑ και ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΑ σε ανάμεικτα πλήθη ειδωλολατρών, εθνικών και Εβραίων; ΟΧΙ, βέβαια! Η Καινή Διαθήκη είναι σαφής: Οι διανομές εγίνοντο ΜΟΝΟ μεταξύ των Χριστιανών, εκείνων δηλαδή, που είχαν πιστεύσει -δια του κηρύγματος των Αποστόλων στον Ιησού Χριστό και είχαν βαπτισθεί (ΠΡΑΞ. ΑΠΟΣΤ. 2:44-45 «πάντες δε οι πιστεύοντες... τα κτήματα και τας υπάρξεις επίπρασκον και διεμέριζον αυτά πάσι καθότι αν τις χρείαν είχεν» /4:32...35 «Του δε πλήθους των πιστευσάντων (...) ην αυτοίς άπαντα κοινά (...) διεδίδοτο δε εκάστω καθότι αν τις χρείαν είχεν»).

Δεν είναι παρανοϊκό, υποκριτικό, αντεθνικό, ανθελληνικό, εγκληματικό κι αντιχριστιανικό, καθημερινά Ν' ΑΥΤΟΚΤΟ­ΝΟΥΝ από απελπισία κι απόγνωση Έλληνες, νέοι, βιοπαλαιστές, συνταξιούχοι, οικογενειάρχες και πολύτεκνοι, ΝΑ ΛΙΠΟΘΥΜΟΥΝ από ασιτία Ελληνόπουλα στις αυλές των Σχολείων, και ΝΑ ΨΑΧΝΟΥΝ ΣΕ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΕΝΕΚΕΔΕΣ να βρουν τροφή αξιοπρεπείς και λιμοκτονούντες Έλληνες πολίτες και... Έλληνες (!) Υπουργοί και Δήμαρχοι -με την ηθική (!) στήριξη Ελλήνων Ιεραρχών της Εκκλησίας του Χριστού (!)- ν' απαγορεύουν βίαια, ως «ρατσιστική» τάχα, την δωρεάν διανομή τροφίμων ΜΟΝΟ σε ΕΛΛΗΝΕΣ;

Ντροπή και αίσχος! ΚΑΙ για την Πολιτεία ΚΑΙ για την Εκκλησία.

Κι επειδή, ίσως, βρεθούν κάποιοι «θιγόμενοι», εκ των ανωτέρω, Ιεράρχες, που θα θελήσουν με «θεολογικά» επιχειρήματα ν' ανασχέσουν το τσουνάμι των ερωτημάτων που κατακλύζουν κάθε αγνή, ακομμάτιστη Πατριωτική και Χριστιανική ψυχή για την κατάντια, στην οποία έχει περιέλθει ο Τόπος, ας έχουν υπ' όψη τους και τα παρακάτω.

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, εκτός των περί αγάπης του «πλησίον» και των «εχθρών» μας, έχει πει κι άλλα πολλά, όπως π.χ. : «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε. εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν. τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς (...) υποκριτά έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου» (ΜΑΤΘ. 7:2-5 και ΛΟΥΚ. 6:37-38).

Και το ερώτημα, που προκύπτει και ζητεί απάντηση εκ μέρους των Σεβασμιωτάτων Ιεραρχών είναι το εξής:

Με ποιά, ακριβώς, «θεολογικά» κριτήρια κι επιχειρήματα η εκ μέρους της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ δωρεάν διανομή τρο­φης, εκ του υστερήματος των βουλευτών της, ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΛΛΗΝΕΣ είναι «ρατσιστική» κι αντιβαίνει στην Διδασκαλία του Χριστιανικού Ευαγγελίου, και η εκ μέρους της Εκκλησίας της Ελλάδος χορήγηση χρηματικών επιδομάτων, προερχομένων και από Ε­βραϊκή συνεισφορά, ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ της Θράκης (και όχι σε Μουσουλμανικές) δεν είναι «ρατσιστική», αλλά «φιλάνθρωπη» και σύμφωνη με το Ευαγγέλιο;

Και κάτι ακόμη. Λέει ο Κύριός μας: «...εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με» (ΜΑΤΘ. 25:36) και ρωτάμε εμείς: Υπάρχει, έστω και ΕΝΑΣ Σεβασμιώτατος Ιεράρχης, που να αισθάνθηκε την ανάγκη, τις άγιες ημέρες που προηγήθηκαν, να επισκεφθεί στην φυλακή κάποιον από τους έγκλειστους Βουλευτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ; Η, μήπως, οι άνθρωποι αυτοί ΔΕΝ εμπίπτουν στην έννοια του «πλησίον»; Ακόμη κι αν είναι «εχθροί» των Πολιτικών του «Συνταγματικού Τόξου», η της Κοινωνίας όλης, θα πρέπει να τους μισούμε η να τους αγαπούμε Χριστιανικά;

ΟΧΙ! Δεν ανέλαβα, με τα όσα γράφω, να υποστηρίξω έμμεσα και συγκεκαλυμμένα την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, που διανέμει τρόφιμα κ.λ.π. ΜΟΝΟ ΣΕ ΕΛΛΗΝΕΣ, και τους προφυλακισμένους Βουλευτές της.

Την ΑΛΗΘΕΙΑ, και μόνον την ΑΛΗΘΕΙΑ -όπως ο ατελής και ελεύθερος νους μου κι η πατριωτική και Χριστιανική μου συνείδηση καταλαβαίνουν- υποστηρίζω και θα εξακολουθήσω α­παρασάλευτα να την υποστηρίζω, παρ' όσους αντιλόγους, χαρακτηρισμούς, ονειδισμούς και χλευασμούς κι αν πρόκειται να δεχθώ από άθεους κι αντίχριστους «δημοκράτες», υποκριτές κι «αντιρατσιστές».

ΠΗΓΗ www.orthodoxia.gr

ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

Ἡ γιορτὴ αὐτὴ εἶναι ἀπὸ τὶς ἀρχαιότερες τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἄρχισε τὸ δεύτερο μετὰ Χριστὸν αἰῶνα. Ἀναφέρεται στὴ φανέρωση τῆς Ἁγίας Τριάδας κατὰ τὴν βάπτιση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στὸν Ἰορδάνη ποταμό. Ἡ Ἱστορία τῆς βάπτισης αὐτῆς εἶναι γνωστή, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸ κατὰ Ματθαῖον εὐαγγέλιο, στὸ Γ´ κεφάλαιο, στοὺς στίχους 13-17. Ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης μετὰ ἀπὸ θεία διαταγὴ ἄφησε τὴν ἐρημικὴ ζωὴ καὶ ἦλθε στὸν Ἰορδάνη ποταμό. Ἐκεῖ κήρυττε, ἐξομολογοῦσε καὶ βάπτιζε. Ἐνῷ ἔκανε ὁ Ἰωάννης τὸ ἔργο αὐτό, μία μέρα ἦλθε σ᾿ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο πληροφόρησε τὸ γιὸ τῆς Ἐλισάβετ ποιὸς ἦταν. Ὁ Ἰησοῦς ζητάει νὰ βαπτισθεῖ. Ἔκπληκτοι οἱ παρευρισκόμενοι βλέπουν τὸν αὐστηροπρόσωπο καὶ ἐπιβλητικὸ ἀσκητὴ καὶ διδάσκαλο νὰ ὑποχωρεῖ μὲ ἀνέκφραστη εὐλάβεια καὶ ταπείνωση μπροστὰ στὸν ἄγνωστο. Στὴν ἀρχὴ ἀρνεῖται νὰ Τὸν βαπτίσει καὶ Τοῦ λέει ὅτι αὐτὸς ἔχει ἀνάγκη νὰ βαπτισθεῖ ἀπὸ Ἐκεῖνον. Ὁ Ἰησοῦς τὸν πείθει νὰ Τὸν βαπτίσει, διότι ἔτσι ἔπρεπε. Καὶ τότε, στὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη διαδραματίζεται σκηνὴ μεγαλειώδης καὶ μοναδική. Μὲ μορφὴ περιστεριοῦ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἔρχεται καὶ κάθεται πάνω στὸν βαπτιζόμενο Ἰησοῦ. Καὶ συγχρόνως, φωνὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό, τοῦ Πατέρα Θεοῦ, ἀκούγεται νὰ λέει: «Οὖτος ἐστὶν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα». Ἔτσι, μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο, στὴ βάπτιση τοῦ Ἰησοῦ φανερώθηκε ὁ Θεὸς ὁ τρισυπόστατος, ἡ Τριάδα ἡ Ἁγία, καὶ γι᾿ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας ὀνόμασε τὴν γιορτὴ αὐτὴ Θεοφάνεια.

Πρωτοχρονιά 2014

                          Πρωτοχρονιά 2014

 

εὒχομαι εἰς ὂλους τοὺς Φίλους Γ.Ο.Χ.,

τὸ Ἒτος

νὰ εἶναι

Ἒτος εὐλογημένον, εἰρηνικόν, καρποφόρον,

Ἒτος πνευματικῆς ὠριμότητος, δημιουργίας

καὶ μεστὸν πάσης ἀγαθοδωρίας.
Χρῆστος, Γ.Ο.Χ. 

                                      

Τι είναι η Λιτανεία;

Τι είναι η Λιτανεία;

 

Η Λιτανεία παράγεται από το ρήμα λιτανεύω, που σημαίνει, παρακαλώ, ικετεύω.

Προέρχεται δε, από το ουσιαστικό «Λιτή» = δέηση, παράκληση και δηλώνει την ενέργεια του «λιτανεύει», δηλαδή, την πάνδημο παράκληση προς επέμβαση Θεού, σε περιόδους επιδημίας, ανομβρίας κλπ.

Στην εκκλησιαστική λοιπόν γλώσσα λιτανεία είναι η «μετ’ ευχών και ύμνων» θρησκευτική τελετή, με συμμετοχή του κλήρου και του λαού, σε πομπή, προς επίκληση του Θεού σε καιρό θεομηνίας ή προς απόδοση τιμής σε μνήμη Αγίου κλπ. Σαν συνήθεια υπάρχει ήδη από τις αρχές του Γ’ αιώνα, όπου αρχικά και λόγω διωγμών, ετελούνταν πάντοτε την νύκτα, κυρίως ως «νεκρικαί πομπαί» (μεταφορά λειψάνων κλπ). Μετά τους διωγμούς όμως, γινόντουσαν τακτικότερα και οποιαδήποτε ώρα είτε ημέρα είτε νύκτα και για άλλους λόγους, όπως για παράκληση σε καιρό ανάγκης, σε ανακομιδή λειψάνων, για υποδοχή επισκόπου αλλά και ευχαριστία μετά από παρέλευση των δυσμενών συνθηκών.

Aι Λιτανείες διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες:
- τακτικές
- έκτακτες και
- γενικές

Τακτικές είναι εκείνες που τελούνται σε συγκεκριμένη ώρα και μέρα ανελλιπώς κάθε χρόνο, πχ η περιφορά του Επιταφίου την Μεγάλη Παρασκευή, περιφορά εικόνων Πολιούχων αγίων, ή, σε ημέρες μεγάλων εορτών λιτανείες λειψάνων των Αγίων κλπ

Έκτακτες είναι εκείνες που τελούνται σε καιρούς ανάγκης ή θεομηνίας λόγω ανομβρίας, επιδημίας, καθώς και πχ κατά τα εγκαίνια ενός Ιερού Ναού.

Γενικές ή δημόσιες είναι εκείνες κατά τις οποίες συμμετέχει όλος ο κλήρος και ο λαός όλων των ναών ενός τόπου ή μιας περιοχής.

Σαφώς λοιπόν από τα παραπάνω συμπεραίνεται ότι, ο σκοπός της Λιτανείας είναι η επίκληση βοήθειας σε καιρό ανάγκης ή η εξωτερίκευση ευχαριστίας προς το Θεό και απόδοση τιμής προς τους Αγίους.

Πρέπει να σημειωθεί ότι η Λιτανεία πρέπει να γίνεται μέσα σε απόλυτο κλίμα ευλάβειας κατάνυξης και σεβασμού, έτσι ώστε να παρακινεί τον λαό σε προσευχή και κατάνυξη και όχι να περιορίζεται μόνο στη «θεαματικότητα».

Τέλος στην Ελλάδα το δικαίωμα καθορισμού των λιτανειών το έχει η εκκλησιαστική αρχή, κατόπιν συνεννοήσεως με την πολιτική αρχή.

«Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια»

 

 

 

Ἡ 25η Δεκεμβρίου ὡς ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων Παλαιοδιαθηκική προσέγγιση βάσει τῆς Συλλήψεως τοῦ Προδρόμου

Στο κείμενο αυτό αποδεικνύεται, βάσει του α΄ κεφαλαίου του Κατά Λουκάν Ευαγγγελίου και της νομικής λατρείας της Παλαιάς Διαθήκης, ότι η Γέννηση του Θεανθρώπου έγινε πράγματι στα τέλη Δεκεμβρίου και δεν υπήρξε η ρύθμιση της ημερομηνίας αυτής προσπάθεια εναρμονίσεως με εορτή ηλιακού θεού ή με το χειμερινό ηλιοστάσιο, όπως δέχονται συγκρητιστές θρησκειολόγοι και πλανηθέντες Ορθόδοξοι.
 

Ἡ 25η Δεκεμβρίου ὡς ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων
Παλαιοδιαθηκική προσέγγιση βάσει τῆς Συλλήψεως τοῦ Προδρόμου 

 

• Εἰσαγωγή
• Βιβλική ἐξέταση τοῦ θέματος

1. Τό θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος
2. Ἡ ἀπόσταση Ζαχαρία καί λαοῦ
3. Ὁ Ζαχαρίας ἦταν μόνος ἐντός τοῦ Ναοῦ
4. Ἡ λατρευτική συνάφεια τῆς θυμιάσεως τοῦ Ζαχαρία
5. Ὁ Ζαχαρίας ἱερεύς ἤ ἀρχιερεύς κατά τόν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ;
6. Οἱ ὑπόλοιποι ὑπολογισμοί μέχρι τή Χριστοῦ Γέννηση

• Σύνοψη τῶν ἀνωτέρω βιβλικῶν προσδιορισμῶν 
• Ἡ μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης 
• Ὀρθόδοξη ἀποδοχή τῆς ἐχθρικῆς ἑρμηνευτικῆς 
• Ἐπίλογος: ὁ ρόλος τῆς θείας Προνοίας

 *********
 

Εἰσαγωγή

Τά τελευταῖα χρόνια ἀκούγεται ὅλο καί συχνότερα ἡ ἄποψη, ὅτι ἐπειδή ἡ ἀκριβής ἡμέρα τῶν Χριστοῦ Γεννῶν μᾶς εἶναι ἄγνωστη ἡ Ἐκκλησία τοποθέτησε τά Χριστούγεννα στή δῆθεν ἡμέρα εἰδωλολατρικοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ «Ἀνικήτου Ἥλιου» (τοῦ «θεοῦ» Sol Invictus), συμβολικῶς, γιά νά σημάνει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης καί νά ἀντικαταστήσει τήν εἰδωλολατρική ἑορτή ἐπικαλύπτοντάς την. 

Ἀντιθέτως, ὅμως, σέ παλαιότερη ἱστορική μελέτη του ἱστοχώρου μας, ἀποδείχθηκε ὅτι «τόσο ὁ διαχωρισμός τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων ἀπό τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων, ὅσο καί ἡ ἐπιλογή τῆς 25ης Δεκεμβρίου ὡς ἡμέρας ἑορτασμοῦ, ἔγιναν γιά πραγματιστικούς ἐκκλησιαστικούς λόγους καί ὄχι γιά λόγους ἀντιγραφῆς ἤ ἀνταγωνισμοῦ παγανιστικῶν προτύπων»· ἀποδεικτικῶς, κατεγράφη ἡ ἱστορική διαδρομή καί οἱ μεταγενέστερες πηγές τοῦ ὅλου εἰσαγόμενου αὐτοῦ προβληματισμοῦ καί ἀποδείχθηκε ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική καθιέρωση τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων τήν 25η Δεκεμβρίου (γιά πρώτη φορά στή Ρώμη, τό 336) προηγήθηκε αὐτῆς τοῦ «Ἡλίου», ἡ ὁποία καθιερώθηκε ἀπό τόν Ἰουλιανό περί τό 362 μ.Χ. τήν 25η Δεκεμβρίου, στή θέση τῆς παλαιότερης ἑορτῆς τῆς «γεννήσεως τοῦ Ἀνικήτου» (“Natal Invicti”), πού δέν ἦταν ὁ ἥλιος· αὐτή τοῦ Ἰουλιανοῦ ἦταν ἥσσονος σημασία ὡς πρός τίς ἄλλες ἡλιακές ἑορτές· ἔτσι, εἶναι πιθανότερο ὅτι ὁ Ἰουλιανός ὁ Παραβάτης προσπάθησε νά ἀντικαταστήσει τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων μέ τή δική του ἑορτή τοῦ ἡλίου καί δέν ἔπραξε ἡ Ἐκκλησία τό ἀντίθετο. Τέλος, ἔγινε ἀναφορά στήν ἑρμηνεία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἐγνώριζε χάρη στά ἀρχεῖα της, ὡς Πρωτεύούσας, τήν ἀκριβῆ ἡμερομηνία τῆς ἀπογραφῆς τοῦ Καίσαρος Αὐγούστου, ὅταν ἐγεννήθη ὁ Χριστός (Λουκ. 2, 1-7)· ὁ Χρυσορρήμων ἀναπτύσσει ἐπιπλέον ὡς τεκμήριο καί τά βιβλικά γεγονότα ἀπό τόν εὐαγγελισμό τοῦ Ζαχαρία μέχρι τή Γέννηση τοῦ Κυρίου [1]. 

Στό παρόν κείμενο, θά δώσουμε μία σύντομη περιγραφή ἀκριβῶς αὐτοῦ τοῦ βιβλικοῦ προσδιορισμοῦ τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως, ἔχοντες ὡς ὁδηγό τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, τόν «λειμῶνα τῶν λόγων τῶν θεοπνεύστων Γραφῶν» [2].

Βιβλική ἐξέταση τοῦ θέματος

Τά γεγονότα τά ὁποῖα βιβλικῶς μᾶς καθοδηγοῦν στόν προσδιορισμό τῆς Γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου εἶναι τά ἑξῆς: 

(1) Ἡ ἱερατική ὑπηρεσία τοῦ Ζαχαρία, πατρός τοῦ Προδρόμου, στό Ναό τῶν Ἱεροσολύμων (τοῦ Ἡρώδη), κατά τήν ὁποία ὁ Ζαχαρίας ἔλαβε τόν χρηματισμό τῆς Συλλήψεως τοῦ Προδρόμου· ἀμέσως μετά ἐκείνη τήν ὑπηρεσία του συνέλαβε ἐξ αὐτοῦ ἡ ἁγία Ἐλισσάβετ. Τό σημεῖο αὐτό εἶναι κομβικό στήν ὅλη διαπραγμάτευση, διότι τό Εὐαγγέλιο μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου ἔλαβε χώρα τόν ἕκτο μῆνα ἀπό τή Σύλληψη τοῦ Προδρόμου. 

(2) Ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου, δηλαδή ἡ ἐξ Ἁγίου Πνεύματος Σύλληψη τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, κατά τόν ἕκτο μῆνα τῆς Συλλήψεως τοῦ Προδρόμου ἀπό τήν Ἐλισσάβετ (Λουκ. 1, 26).  

(3) Ἡ μετά ἀπό ἐννέα μῆνες Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν ἀκολουθία τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καθώς ὁ Χριστός ἦταν τέλειος, κατά πάντα, ἄνθρωπος, καθώς καί ἐμεῖς, «πλήν ἁμαρτίας».
Μέ περισσότερες λεπτομέρειες, διερχόμαστε ἀπό τά ἑξῆς ἑρμηνευτικά σημεῖα: 

(1) Ἡ διήγηση τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ γιά τόν εὐαγγελισμό τοῦ Ζαχαρία στό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του (1, 1-25) μπορεῖ, κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, νά μᾶς δώσει τόν προσδιορισμό τῆς ἑορτῆς ἐκείνης κατά τήν ὁποίαν ἔγινε ὀ εὐαγγελισμός τοῦ Ζαχαρία, ὅταν ὁ Ἄγγελος τοῦ διεμήνυσε τή λύση τῆς στειρώσεως τῆς Ἐλισσάβετ καί τή σύλληψη τοῦ Προδρόμου: «Ἐγένετο δέ ἐν τῷ ἱερατεύειν αὐτόν ἐν τῇ τάξει τῆς ἐφημερίας αὐτοῦ ἔναντι τοῦ Θεοῦ, κατά τό ἔθος τῆς ἱερατείας ἔλαχε τοῦ θυμιᾶσαι εἰσελθών εἰς τόν ναόν τοῦ Κυρίου [...] Ὤφθη δέ αὐτῷ ἄγγελος Κυρίου ἑστώς ἐκ δεξιῶν τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος» (Λουκ. 1, 8.9.11). Παρακάτω, μαρτυρεῖται ὅτι ὁ λαός δέν ἐγνώριζε τήν αἰτία τῆς καθυστερήσεως τοῦ Ζαχαρία στόν Ναό, κατά τήν ὥρα δηλονότι τῆς συνομιλίας του μέ τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ: «καί ἦν ὁ λαός προσδοκῶν τόν Ζαχαρίαν, καί ἐθαύμαζον ἐν τῷ χρονίζειν αὐτόν ἐν τῷ ναῷ» (Λουκ. 1, 21). 

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἐξάγει ἀπό τή μαρτυρία τοῦ Κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου τά στοιχεῖα πού εἶναι ἀπαραίτητα γιά νά ἀποδείξει ποιά ἑορτή ἦταν αὐτή κατά τήν ὁποία ἔγινε ἡ ἀναγγελία τῆς συλλήψεως τοῦ Ἰωάννου, υἱοῦ τοῦ Ζαχαρία· ἔτσι, θά εἶναι γνωστό ποιός ἦταν ὁ «ἕκτος μήνας» τῆς Ἐλισσάβετ, ὅταν συνέλαβε ἐξ Ἁγίου Πνεύματος ἡ Θεοτόκος· «Ἀπό ποῦ λοιπόν θά μάθουμε, ποιός ἦταν ὁ ἕκτος μήνας τῆς κυήσεως τῆς Ἐλισσάβετ; Ἄν μάθουμε ποιός ἦταν ὁ μήνας κατά τόν ὁποῖον ἄρχισε νά κυοφορεῖ. Ἀλλά ἀπό ποῦ θά μάθουμε ποιός ἦταν ὁ μήνας κατά τόν ὁποῖον συνέλαβε; Ἄν μάθουμε σέ ποιό διάστημα ἔλαβε τόν εὐαγγελισμό ὁ Ζαχαρίας ὁ ἄνδρας της» [3]. 

Ἡ ἑρμηνεία τῶν λεγομένων τοῦ πρώτου κεφαλαίου τοῦ Κατά Λουκᾶν ἀπό τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, φαίνεται νά προσκρούει σέ ἑρμηνευτικές δυσκολίες, τίς ὁποῖες ὅμως ὁ Χρυσορρήμων ἐπιλύει ἐπιτυχῶς, ἡ δέ ὑπόλοιπη ἑρμηνευτική φαίνεται νά συναινεῖ. 

Ἡ ἑρμηνεία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου, ὅπως τήν ἀναπτύσσει στόν λόγο του Εἰς τήν γενέθλιον ἡμέραν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ θεμελιώνεται σέ τρεῖς σημαντικές πληροφορίες: (α) στήν ἀναφορά τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος στό ὡς ἄνω εὐαγγελικό κείμενο, (β) στή μή ὀπτική ἐπαφή καί μή φυσική ἐγγύτητα τοῦ λαοῦ μέ τόν χρονίσαντα ἐντός τοῦ Ναοῦ ἱερέα Ζαχαρία καί (γ) στό ὅτι ὁ Ζαχαρίας ἦταν μόνος του ἐντός τοῦ Ναοῦ, ἐξ οὗ και ἀναφέρεται ὅτι τόν προσέμενε ὁ λαός. Βάσει αὐτῶν ὁ ἱερός Χρυσόστομος θεωρεῖ δεδομένον ὅτι ὁ Ζαχαρίας εἰσῆλθε στά Ἅγια τῶν ἁγίων τοῦ νομικοῦ Ναοῦ. 

Μέ τήν προϋπόθεση αὐτή, ἐρευνᾶ ὁ Χρυσορρήμων ἐν συνεχείᾳ ποιά ἦταν ἡ λειτουργική συνάφεια στήν ὁποία ὁ Ἀρχιερεύς εἰσόδευε στά  Ἅγια τῶν ἁγίων· γράφει «Ἄν λοιπόν ἀποδειχθεῖ σαφῶς ἀπό τίς Γραφές, ὅτι ὁ Ἀρχιερεύς εἰσερχόταν μόνο μία φορά στά Ἅγια τῶν ἁγίων καί μόνος του καί πότε καί σέ ποιόν μῆνα τοῦ χρόνου εἰσέρχεται αὐτήν τή μία φορά, θά εἶναι εὔδηλος ὁ καιρός κατά τόν ὁποῖον ἔλαβε τόν εὐαγγελισμό· καί ὅταν γίνει αὐτό φανερό, θά εἶναι σέ ὅλους γνωστή καί ἡ ἀρχή τῆς συλλήψεως» [4] τοῦ Προδρόμου ἀπό τή μητέρα του Ἐλισσάβετ.

1. Τό θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος

Ὡς πρός τίς πρῶτες πληροφορίες καί προϋποθέσεις, τό θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος ἐντοπίζει ὁ Χρυσορρήμων στό ἄβατο καί πλέον ἐσώτερο καί ἱερό μέρος τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἡρώδη, στά  Ἅγια τῶν ἁγίων, προφανῶς βασιζόμενος στήν πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή· γράφει: «Οὐκ εἶπε, τοῦ θυσιαστηρίου τῶν θυσιῶν, ἀλλά, τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος. Τό γάρ θυσιαστήριον τό ἔξω θυσιῶν ἦν καί ὁλοκαυτωμάτων, τό δέ ἔσω θυμιάματος» [5]· πράγματι, ἡ πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή, ἡ ὁποία κατά καμμία λογική δέν μποροῦσε ἤ δέν ἐπιτρεπόταν νά σφάλει ἐν προκειμένῳ, ἀφοῦ ἀπευθυνόταν σέ Ἑβραίους, σημειώνει: «Μετά δέ τό δεύτερον καταπέτασμα σκηνή ἡ λεγομένη Ἅγια ἁγίων, χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καί τήν κιβωτόν τῆς διαθήκης» (Ἑβρ. 9, 3.4) κ.λπ. 

Σύμφωνα μέ τόν Καθηγητή Παναγιώτη Τρεμπέλα, ἡ ἀναφορά αὐτή τῆς Πρός Ἑβραίους Ἐπιστολῆς περί τοῦ θυσιαστηρίου τοῦ θυμιάματος μέσα στά Ἅγια τῶν ἁγίων, «παρέσχε πράγματα τοῖς ἑρμηνευταῖς», διότι τό θυσιαστήριον «τοῦτο ἔκειτο εἰς τά ἅγια» καί ὄχι στά Ἅγια τῶν ἁγίων, κατά τήν Παλαιά Διαθήκη (προφανῶς ἐννοεῖ τά Ἔξ. 30, 6, Β΄ Παρ. 4, 19-20, Α΄ Μακ. 1, 21)· ἐν συνεχείᾳ, ἀφοῦ ἀναλύσει τό ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχει ἄλλο, δεύτερο, θυσιαστήριο θυμιάματος, καί ἀφοῦ παραθέσει καί τή μαρτυρία τῆς ἀποκρύφου Ἀποκαλύψεως τοῦ Βαρούχ (στ 7) γιά τό ἐν λόγῳ θυσιαστήριο ἐντός τῶν Ἁγίων τῶν ἁγίων, ὁ Καθηγητής Τρεμπέλας καταλήγει σάν σέ πιθανότερη ἑρμηνεία -βάσει καί ἄλλων μαρτυριῶν- στό ὅτι τό θυσιαστήριον τῶν θυμιαμάτων (κατά τήν Παλαιά Διαθήκη) ἤ τό χρυσοῦν θυμιατήριον (κατά τήν Πρός Ἑβραίους) ἤ ἀλλιῶς θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος κατά τό Εὐαγγελιον τοῦ Λουκᾶ, ἐνῷ ἀνῆκε χωροταξικῶς στά Ἅγια, πού ἀποτελοῦσαν «προθάλαμο» τῶν Ἁγίων τῶν ἁγίων, ὡστόσο «κατά τήν ἡμέραν τοῦ Ἐξιλασμοῦ [...] φαίνεται νά ἦτο ἐν ἐνεργείᾳ καί νά ἀνῆκεν οὕτως εἰς τά Ἅγια τῶν ἁγίων» [6]. Ἡ διαπίστωση μπορεῖ νά βοηθήσει στόν ἐντοπισμό τῶν συμβαινόντων ἐντός τῶν Ἁγίων τῶν ἁγίων.

2. Ἡ ἀπόσταση Ζαχαρία καί λαοῦ

Ἡ ἀδυναμία φυσικῆς ἐγγύτητος τοῦ προσευχομένου λαοῦ μέ τόν Ἅγιο Ζαχαρία ὁ ὁποῖος ἐθυμίαζε, ἀποτελεῖ κατά τόν Ἅγιο Χρυσόστομο ἕτερο τεκμήριο, ὅτι ὁ Ζαχαρίας εὑρισκόταν ἐντός τῶν Ἁγίων τῶν ἁγίων: «καί ἀπό τοῦ λέγεσθαι, ὅτι ἔξω ἦν ὁ λαός προσδεχόμενος αὐτόν, εὔδηλον ὅτι εἰς τά Ἅγια τῶν ἁγίων εἰσῆλθε». Παρακάτω, ἐπισημαίνει καί τήν ἄγνοια τοῦ λαοῦ γιά τά συμβαίνοντα στόν Ζαχαρία, ὡς πρόσθετη μαρτυρία, καί καταλήγει: «Ὁρᾷς, ὅτι ἐσωτέρω τοῦ καταπετάσματος ἦν; Τότε τοίνυν εὐηγγελίσθη» [7]. Ἐδῶ προκύπτει, ὅμως τό ἑξῆς ἐρώτημα: δέν θά ἦταν δυνατόν ὁ Ζαχαρίας νά εἶναι ἀπομονωμένος καί κεκρυμμένος ἀπό τόν λαό εὑρισκόμενος καί στά Ἅγια καί ὄχι μόνο στά Ἅγια τῶν ἁγίων; Παρά ταῦτα, εἶναι προφανές, ὅτι κατά τήν ἱερατεία στά Ἅγια, οἱ θύρες τῶν Ἁγίων παρέμεναν ἀνοικτές· ἡ σύγχρονη ἰουδαϊκή «λειτουργική» τοῦ «Temple Institute», ἱδρύματος τό ὁποῖο ἀσχολεῖται μέ τήν ἐρευνητική ἀποκατάσταση τῶν τεκταινομένων στόν Ἰουδαϊκό Ναό καί μέ τήν ἀνοικοδόμηση τοῦ ἰδίου τοῦ Ναοῦ, δέχεται ὅτι κατά τήν καθημερινή προσφορά ὅλων τῶν θυσιῶν ἀπό τούς ἱερεῖς, ἦταν ἀνοικτές οἱ θύρες τῶν Ἁγίων ἤδη ἀπό τό πρωΐ [8]· αὐτές κατά τό βιβλικό κείμενο [9] διεχώριζαν τά Ἅγια, ὅπου τό θυσιαστήριον τῶν θυμιαμάτων, ἀπό τήν ἐσωτερική αὐλή (τῶν ἱερέων), ὅπου τό θυσιαστήριον τῶν ὁλοκαυτωμάτων, ἡ χαλκίνη θάλασσα κ.λπ, πέραν τῆς ὁποίας εὑρισκόταν ἡ ἐξωτερική αὐλή, ὅπου στεκόταν ὁ λαός καί ἔβλεπε, πίσω ἀπό χαμηλό τοῖχο [10]. Ἡ ἐπικοινωνία αὐτή διά  τῶν ἀνοικτῶν θυρῶν ἐξυπηρετοῦσε καί τήν ἑξῆς πρακτική ἀνάγκη: ἄνθρακες ἀπό τό θυσιαστήριο τῶν ὁλοκαυτωμάτων, χρησιμοποιοῦνταν γιά τήν προσφορά τοῦ θυμιάματος ἐντός τῶν Ἁγίων [11]. Τήν ἑρμηνεία αὐτή τῶν ἀνοικτῶν θυρῶν ἡ ἰουδαϊκή αὐτή «λειτουργική», βασίζει στό χωρίο 3,2 τοῦ Λευιτικοῦ, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι ἡ προσφορά θυσιῶν γίνεται πλησίον τῶν θυρῶν τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, ὥστε νά εἶναι ἡ προσφορά ἐνώπιον τοῦ Κυρίου: «καί σφάξει αὐτό ἐναντίον Κυρίου παρά τάς θύρας τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου» [12] (ἡ ὑψομετρική διαφορά τοῦ Ναοῦ ἀπό τήν ἐξωτέρα αὐλή, ὅπου εὑρισκόταν ὁ λαός, δικαιολογεῖ τήν μερική θέα τῶν συμβαινόντων ἐντός τῶν Ἁγίων).

 
Συνεπῶς, ἐφ΄ ὅσον στήν περίπτωση τοῦ Ζαχαρία δέν ὑπῆρχε ὀπτική ἐπαφή τοῦ λαοῦ μέ αὐτόν, ἄρα ὁ Ζαχαρίας δέν εὑρισκόταν στά Ἅγια, ὅπου ἦταν ἀνοικτές οἱ θύρες,  ἀλλά στά Ἅγια τῶν ἁγίων, ὅπου τό καταπέτασμα ἀπέκλειε τή θέαση· καθώς σημειώνει ἑρμηνευτικῶς καί ὁ Οἰκουμένιος Τρίκκης· «καί συνέβαινε τούς Ἰουδαίους μήτε ὁρᾷν τά γινόμενα, διείργοντος τοῦ καταπετάσματος» [13].

Δεδομένων τῶν καθημερινῶν ὑπηρεσιῶν στά Ἅγια, τό κλείσιμο τῶν θυρῶν τοῦ Ναοῦ κατά τήν Ἁγία Γραφή, ὅπου προφανῶς ἐννοοῦνται τά Ἅγια, χαρακτηρίζει περιόδους θρησκευτικῆς παρακμῆς καί ἀποστασίας τοῦ Ἰσραήλ ἀπό τον Θεό· «ὅτι ἀπέστησαν οἱ πατέρες ἡμῶν καί ἐποίησαν τό πονηρόν ἐναντίον Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν καί ἐγκατέλιπαν αὐτόν καί ἀπέστρεψαν τό πρόσωπον αὐτῶν ἀπό τῆς σκηνῆς Κυρίου καί ἔδωκαν αὐχένα καί ἀπέκλεισαν τάς θύρας τοῦ ναοῦ καί ἔσβεσαν τούς λύχνους καί θυμίαμα οὐκ ἐθυμίασαν καί ὁλοκαυτώματα οὐ προσήνεγκαν ἐν τῷ ἀγίῳ Θεῷ Ἰσραήλ» [14].

3. Ὁ Ζαχαρίας ἦταν μόνος ἐντός τοῦ Ναοῦ

Τό στοιχεῖο τῆς μονότητας τοῦ Ζαχαρία, εἶναι κατά τόν Χρυσόστομο τό τρίτο στοιχεῖο τό προσδιοριστικό τῶν Ἁγίων τῶν ἁγίων ὡς τοῦ τόπου εὐαγγελισμοῦ τοῦ Ζαχαρία· πράγματι, μολονότι ἡ ὑπηρεσία τῶν ἱερέων καί τῶν Λευιτῶν στόν Ναό τῶν Ἱεροσολύμων δέν εἶναι εὐκρινῶς καί λεπτομερῶς περιγεγραμμένη στήν Παλαιά Διαθήκη, ὡστόσο φαίνεται ὅτι ἡ καθημερινή ὑπηρεσία, προσφορά θυμιάματος καί τῶν ἄλλων νομικῶν θυσιῶν στόν Ναό ἐτελεῖτο ἀπό περισσοτέρους τοῦ ἑνός Ἱερεῖς.

Σύμφωνα μέ τό βιβλίο τῆς Ἐξόδου (27, 21) ἡ καθημερινή ἁφή (ἄναμμα) τοῦ λύχνου τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, γινόταν ἀπό τόν ἀρχιερέα Ἀαρών καί τούς ἱερεῖς: «ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ μαρτυρίου ἔξωθεν τοῦ καταπετάσματος τοῦ ἐπί τῆς διαθήκης καύσει αὐτό Ἀαρών καί οἱ υἱοί αὐτοῦ ἀφ’ ἑσπέρας ἕως πρωΐ ἐναντίον Κυρίου· νόμιμον αἰώνιον εἰς τάς γενεάς  ὑμῶν παρά τῶν υἱῶν Ἰσραήλ». Παραλλήλως, ὅμως, μέ τήν τελετουργική αὐτή ἁφή, γινόταν καί ἡ προσφορά θυμιάματος ἀπό τόν ἀρχιερέα Ἀαρών, προφανῶς μέ τούς ἱερεῖς παρισταμένους: «καί θυμιάσει ἐπ’ αὐτοῦ Ἀαρών θυμίαμα σύνθετον λεπτόν· τό πρωΐ πρωΐ, ὅταν ἐπισκευάζῃ τούς λύχνους, θυμιάσει ἐπ’ αὐτοῦ, καί ὅταν ἐξάπτῃ Ἀαρών τούς λύχνους ὀψέ, θυμιάσει ἐπ’ αὐτοῦ» (Ἔξ. 30, 7.8). Ἡ Α΄ Παραλειπομένων εἶναι ἀκόμη σαφέστερη: «καί Ἀαρών καί οἱ υἱοί αὐτοῦ θυμιῶντες ἐπί τό θυσιαστήριον τῶν ὁλοκαυτωμάτων καί ἐπί τό θυσιαστήριον τῶν θυμιαμάτων εἰς πᾶσαν ἐργασίαν ἅγια τῶν ἁγίων καί ἐξιλάσκεσθαι περί Ἰσραήλ [...]» (6, 34) [15].

Ἡ ἀπό κοινοῦ ἱερατική ὑπηρεσία τῶν ἱερέων σέ ἀντίθεση μέ αὐτήν τοῦ ἀρχιερέως μόνου μέσα στά ἐνδότερα, ὑποδηλώνεται καί ἀπό τή διάκριση τοῦ κειμένου τῆς Πρός Ἑβραίους ἐπιστολῆς, μεταξύ πολλῶν ἱερέων καί ἑνός μόνου ἀρχιερέως: «εἰς μέν τήν πρώτην σκηνήν διαπαντός εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τάς λατρείας ἐπιτελοῦντες, εἰς δέ τήν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς» (9, 6.7). Ἠ διάκριση αὐτή εἶναι ἐμφανής καί στίς πατερικές ἐξηγήσεις, ὅπως τοῦ ἱεροῦ Θεοδωρήτου: «Τούτου χάριν οἰ ἱερεῖς εἰς μέν τήν πρώτην εἰσίεσαν σκηνήν, καί τήν νενομισμένην ἐπετέλουν λατρείαν· εἰς δέ τά Ἅγια τῶν ἁγίων οὐκέτι, εἷς δέ μόνος ὁ ἀρχιερεύς εἰσιών, τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ τόν τύπον ἐπλήρου» [16].

Γιά τή συνόδευση αὐτή τοῦ Ἀρχιερέως ἀπό τούς ἱερεῖς στήν προσφορά θυμιάματος, συνάδει καί ἡ σύγχρονη ἰουδαϊκή ἔρευνα· ὅπως ἀναφέρει ἡ ἰουδαϊκή on-line ἐγκυκλοπαιδεία (jewishencyclopedia.com)· «στήν περίπτωση πού ὁ Ἀρχιερεύς ἐπιθυμοῦσε νά θυμιάσει, ἐβοηθεῖτο ἀπό τόν προϊστάμενο καί δύο συνοδούς» [17]. Τό ἴδιο καί ἠ ἀναφορά τοῦ «Temple Institute» σημειώνει τήν ἀπό κοινοῦ προσφορά θυμιάματος ἀπό τέσσερις ἱερεῖς, κατά τίς ἐφημερίες τους, ὅταν δηλαδή δέν παρίστατο ὁ ἀρχιερεύς· «Σέ αὐτό τό σημεῖο, αὐτοί οἱ δύο ἱερεῖς τώρα συνεχίζουν νά ἀνεβαίνουν τούς δώδεκα ἀναβαθμούς πού ὁδηγοῦν πρός τό κτήριο τῶν Ἁγίων. Προηγοῦνται δύο ἄλλοι ἱερεῖς, αὐτοί πού ἀνέλαβαν τά καθήκοντα τῆς ἀπομακρύνσεως τῶν ὑπολειμμάτων στάκτης καί ἀπό τό ἐσωτερικό θυσιαστήριο (τοῦ θυμιάματος), καί ἀπό τή μενορά» [18].

Ἀποδεικνύεται, λοιπόν, κατά πᾶσα ἔνδειξη, ὅτι στά Ἅγια τόσο ἡ καθημερινή προσφορά θυμιάματος ἀπό νομικούς ἱερεῖς, ὅσο καί αὐτή τοῦ νομικοῦ ἀρχιερέως, δέν ἐτελεῖτο ἀπό ἕνα μόνο ἱερέα ἤ ἀπό τόν ἀρχιερέα μόνο του· ἄρα ἡ ἱερατική ὑπηρεσία τοῦ Ζαχαρία στό α΄ κεφάλαιον τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Λουκᾶ, δέν ἦταν ἡ καθημερινή ἐφημεριακή ὑπηρεσία, ἀλλά ἡ ἐτήσια εἴσοδος τοῦ ἀρχιερέως μόνου στά Ἅγια τῶν ἁγίων καί δικαιώνεται ἡ ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

4. Ἡ λατρευτική συνάφεια τῆς θυμιάσεως τοῦ Ζαχαρία

Λοιπόν, καί τά τρία μαζί στοιχεῖα τῆς διηγήσεως τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ συνηγοροῦν πρός τήν ἴδια κατεύθυνση: «Τό θυσιαστήριο τό ἐξωτερικό ἦταν τῶν θυσιῶν καί τῶν ὁλοκαυτωμάτων, τό δέ ἐσωτερικό ἦταν τοῦ θυμιάματος. Ὥστε καί ἀπό αὐτό, καί ἀπό ὅτι φανερώθηκε σέ αὐτόν μόνο καί ἀπό τό ὅτι λέγεται, ὅτι ἔξω ἦταν ὁ λαός περιμένοντάς τον, εἶναι εὔδηλο, ὅτι εἰσῆλθε στά Ἅγια τῶν ἁγίων» ὁ Ζαχαρίας, κατά τόν Χρυσόστομο [19].

Ἔχοντας λοιπόν, ὡς δεδομένο, ὅτι ὁ Ζαχαρίας εἰσῆλθε στά Ἅγια τῶν ἁγίων, ἀλλά καί βάσει τῶν σχετικῶν μωσαϊκῶν διατάξεων τοῦ Λευιτικοῦ περί τῆς μωσαϊκῆς σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, ἐξετάζει ὁ Χρυσορρήμων Ἰωάννης τή λατρευτική συνάφεια τῶν δρωμένων, ὥστε νά βρεῖ ποιά ἦταν ἡ ἑορτή κατά τήν ὁποίαν ὁ Ζαχαρίας προσέφερε τό θυμίαμα. Τά σχετικά κείμενα τοῦ ἱεροῦ βιβλίου τοῦ Λευιτικοῦ ἀναφέρουν καί τήν σπανιότητα τῆς προσπελάσεως τοῦ Ἀρχιερέως στά ἐνδότερα τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, «μή εἰσπορευέσθω πᾶσαν ὥραν εἰς τό ἅγιον ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος», καί τήν εἴσοδο τοῦ Ἀαρών μόνου, «καί πᾶς ἄνθρωπος οὐκ ἔσται ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ μαρτυρίου, εἰσπορευομένου αὐτοῦ ἐξιλάσασθαι ἐν τῷ ἁγίῳ, ἕως ἄν ἐξέλθῃ» [20]· ἐπίσης, τά ἐδάφια τοῦ Λευιτικοῦ πού προσάγει ὁ Χρυσορρήμων προσδιορίζουν ὅτι πρόκειται περί τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἐξιλασμοῦ, ἡ ὁποία ὅμως ταυτίζεται καταχρηστικῶς(;) ἀπό τόν ἱερό Χρυσόστομο μέ τήν Σκηνοπηγία [21]· αὐτή ἡ ἑορτή, κατά τό βιβλικό κείμενο, τοῦ Λευιτικοῦ, ἐτελεῖτο «ἐν τῷ μηνί τῷ ἑβδόμῳ δεκάτῃ τοῦ μηνός» [22]. Μέ γνώμονα τήν ταύτιση τῶν στοιχείων ἀπό τήν ἑορτή τοῦ Ἐξιλασμοῦ καί τή διήγηση τοῦ Λουκᾶ περί Ζαχαρία, ἡ σύλληψη τοῦ Προδρόμου -ἕξι μῆνες πρίν ἀπό Συλλήψεως τοῦ Χριστοῦ κατά τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου- ἔγινε ἀμέσως μετά τήν Σκηνοπηγία, στό μεθόριο Σεπτεμβρίου- Ὀκτωβρίου.

Ἡ ταύτιση τῶν ἑορτῶν τοῦ Ἐξιλασμοῦ (Γιόμ Κιππούρ) καί τῆς Σκηνοπηγίας (Σουκκότ) ἀπό τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, ὀφείλεται προφανῶς στό ὅτι οἱ δύο ἑορτές τελοῦνταν συναπτῶς ἡ μία πρός τήν ἄλλη· ἡ μέν τοῦ Ἐξιλασμοῦ στό Ἰσραήλ ἦταν «βαρυσήμαντος φθινοπωρινή ἰσραηλιτική ἑορτή τῆς δημοσίας μετανοίας καί ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν» ἡ ὁποία «ἑωρτάζετο κατά τήν 10ην τοῦ ἑβδόμου ἰουδαϊκοῦ μηνός Τισρεί» [23], ἡ δέ τῆς Σκηνοπηγίας «ἤρχετο τήν 15ην ἡμέραν τοῦ μηνός Tishri (τέλη Σεπτεμβρίου-ἀρχαί Ὀκτωβρίου), ἤτοι πέντε ἡμέρας μετά τήν ἑορτήν τοῦ ἐξιλασμοῦ (ἥτις ἤγετο τήν 10ην τοῦ μηνός Tishri) καί διήρκει ἐπί ἑπτά ἡμέρας» [24].

Οἱ ἑβραϊκοί μῆνες ἦταν κινητοί, λόγῳ σεληνιακῆς ρυθμίσεως τοῦ πρώτου θρησκευτικοῦ ἑβραϊκοῦ μήνα, τοῦ Νισάν· ἔτσι γιά νά βροῦμε τήν ἀντιστοίχιση τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἐξιλασμοῦ, τήν 10η ἡμέρα τοῦ ἑβδόμου θρησκευτικοῦ (πρώτου πολιτικοῦ) μήνα, τοῦ Τισρεί, προσφεύγουμε σέ εἰδικούς πίνακες ἀντιστοιχίσεως τῶν ἑβραϊκῶν μηνῶν τῶν παρελθόντων ἐτῶν μέ τούς τώρα γνωστούς ρωμαϊκούς μῆνες. Ἡ δυσκολία ἔγκειται στό ὅτι μᾶς εἶναι ἄγνωστο τό ἀκριβές ἔτος γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, λόγῳ ἐλλιπῶν προσδιορισμῶν τοῦ ἱστορικοῦ Διονυσίου τοῦ Μικροῦ [25]· ὥστε εἶναι δυσχερές νά εὑρεθοῦν καί οἱ ρωμαϊκές ἡμερομηνίες τῶν ἑβραϊκῶν μηνῶν τοῦ ἔτους 1 π.Χ. , ὅταν συνελήφθη ὁ Τίμιος Πρόδρομος στήν κοιλία τῆς Ἐλισσάβετ, 15 μῆνες πρό τοῦ Χριστοῦ. Πάντως, μιά ἐνδεικτική διερεύνηση στά πέριξ ἔτη τῶν εἰδικῶν πινάκων [26] δείχνει, παραδείγματος χάριν, ὅτι τό ἔτος 3 π.Χ. ἡ ἑορτή τοῦ Ἐξιλασμοῦ συνέπεσε τήν 19η Σεπτεμβρίου καί ἡ Σκηνοπηγία τήν 24η. Αὐτές δέν ἀπέχουν ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό ἑορτασμό τῆς Συλλήψεως τοῦ Προδρόμου, τήν 23η Σεπτεμβρίου.


5. Ὁ Ζαχαρίας ἱερεύς ἤ ἀρχιερεύς κατά τόν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ;

Ἡ ἀναφορά τοῦ Κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου στόν Ζαχαρία ὡς ἱερέα πού ἔχει ἐφημερία (Λουκ. 1, 5 «ἱερεύς τις Ζαχαρίας») καί ὄχι ἀρχιερέα, δέν φαίνεται νά προβληματίζει τόν ἱερό Χρυσόστομο. Διότι ἐκτός τοῦ αὐτονοήτου, ὅτι δηλ. μόνον ἀρχιερεῖς καί ὄχι ἁπλοῖ ἱερεῖς μποροῦσαν νά εἰσέλθουν στό ἐνδότερο τοῦ καταπετάσματος, ὅπου τό θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος, καθώς ἀποδείξαμε ἀνωτέρω, περιατέρω στήν Παλαιά Διαθήκη, ὁ ὅρος «ἱερεύς» χρησιμοποιεῖται πρός δήλωση καί τοῦ ἀρχιερέως, ὅπως εἶναι καταφανές στά λεγόμενα πολλάκις περί τοῦ ἀρχιερέως Ἀαρών: «καί τάς στολάς τάς ἁγίας Ἀαρών τοῦ ἱερέως» (Ἔξ. 35, 19) ἤ «ἐν χειρί Ἰθάμαρ τοῦ υἱοῦ Ἀαρών τοῦ ἱερέως» (Ἀριθμ. 4, 33) ἤ «καί ἔδωκα αὐτά Ἀαρών τῷ ἱερεῖ καί τοῖς υἱοῖς αὐτοῦ νόμιμον αἰώνιον παρά τῶν υἱῶν Ἰσραήλ» (Λευιτ. 7, 34)

Τήν ἀρχιερατική ἰδιότητα τοῦ Ζαχαρία ἐξηγεῖ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί σέ ἄλλο σημεῖο τῶν κειμένων του· ἐξηγώντας γιατί ἀναφέρονται πολλοί ἀρχιερεῖς στά Εὐαγγέλια, λέγει: «Πῶς, λοιπόν, τότε ὑπῆρχαν πολλοί ἀρχιερεῖς; Μεταγενεστέρως ἔγιναν ἐτήσιοι. Καί αὐτό τό φανέρωσε ὁ εὐαγγελιστής, ὅταν μιλοῦσε γιά τόν Ζαχαρία, λέγοντας ὅτι ἦταν ἀπό τήν ἐφημερία Ἀβιᾶ» [27]. Πράγματι, στούς μεταιχμαλωσιακούς χρόνους «ὁ Ἡρώδης ὁ Μέγας διόρισε ὄχι λιγότερους ἀπό ἕξι ἀρχιερεῖς· ὁ Ἀρχέλαος, δύο. Ὁ Ρωμαῖος Λεγᾶτος Κβιρίνιος καί οἱ διάδοχοί του ἐξήσκησαν τό δικαίωμα διορισμοῦ, ὅπως ἔκανε καί ὁ Ἀγρίππας Α΄, ὁ Ἡρώδης τῆς Χαλκῆς καί ὁ Ἀγρίππας Β΄» [28].

Ἀντιθέτως ὁ Π. Τρεμπέλας, στό ὑπόμνήμα του στό Κατά Λουκᾶν, ἐπικαλούμενος τή γνώμη τοῦ A. Plummer, ἐπιμένει στήν ἁπλῆ ἱερατική ἰδιότητα τοῦ Ζαχαρία καί ἀρνεῖται ὅτι ἡ συγκεκριμένη διήγηση «ἔλαβε χώραν κατά τήν ἡμέραν τοῦ ἐξιλασμοῦ εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων»· καί συνεχίζει: «ἐάν ἐπρόκειτο περί ἀρχιερέως ὁ Λουκᾶς δέν θά ἔγραφεν οὔτε ἱερεύς τις οὔτε “ἔλαχε τοῦ θυμιᾶσαι” περί τῆς ἡμέρας τοῦ ἐξιλασμοῦ» [29]. Εἶναι σαφές, ὅτι ἄν ὁ Ζαχαρίας ἦταν ἱερεύς, τότε ἡ προσφορά θυμιάματος ἀπό αὐτόν θά μποροῦσε νά εἶναι μιᾶς ὁποιασδήποτε καθημερινῆς ἡμέρας, χωρίς λοιπόν αὐτή νά μπορεῖ νά προσδιορισθεῖ ἡμερολογιακῶς. Περαιτέρω, τό ἴδιο Ὑπόμνημα τοῦ Τρεμπέλα, βάσει τοῦ M.J. Lagrange ἐξηγεῖ: «Κατά τό Ἐξόδ. λ 7 ὁ Ἀαρών προσέφερε τό θυμίαμα. Ὑπερίσχυσεν ὅμως ἡ συνήθεια τήν λειτουργίαν ταύτην νά ἐπιτελῇ ἁπλοῦς ἱερεύς (L)» [30].

Ἡ φράση τῆς Πρός Ἑβραίους ἐπιστολῆς πού ἀναφέρεται στήν εἴσοδο τοῦ ἀρχιερέως στά Ἅγια τῶν ἁγίων «οὐ χωρίς αἵματος» [31], δέν ἀναιρεῖ τήν ἐδῶ τεκμηρίωση τῆς ἀρχιερατικῆς ἰδιότητος τοῦ Ζαχαρία· διότι κατά τήν ἑορτή τοῦ ἐξιλασμοῦ ὁ ἀρχιερεύς «τήν πρώτην φοράν εἰσήρχετο προσφέρων θυμίαμα, τήν δευτέραν φοράν κομίζων αἷμα μόσχου, δι΄ οὗ ἐρράντιζε τό ἱλαστήριον, εἶτα κομίζων αἷμα χιμάρου (τράγου), δι΄ οὗ πάλιν ἔρραινε διά τοῦ δακτύλου τό ἱλαστήριον (Λευϊτ. ιστ 12-15)» [32].

Ἐπίσης, ἡ εἴδηση τοῦ Κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου ὅτι ὁ Ζαχαρίας μετά τήν ὑπηρεσία του ἀπῆλθε πρός τήν οἰκία του, «καί ἐγένετο ὡς ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τῆς λειτουργίας αὐτοῦ, ἀπῆλθεν εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ» [33], ὑπονοεῖ προφανῶς τήν ἑορτή τῆς Σκηνοπηγίας, ἡ ὁποία ἀκολουθοῦσε τήν εἴσοδο τοῦ Ἀρχιερέως στό Ἄδυτον κατά τήν ἑορτή τοῦ Ἐξιλασμοῦ καί ἡ ὁποία καθυστέρησε τήν ἐπιστροφή τοῦ Ἀρχιερέως Ζαχαρίου στήν οἰκία του.

 

6. Οἱ ὑπόλοιποι ὑπολογισμοί μέχρι τή Χριστοῦ Γέννηση

Ἀφοῦ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔχει ἀποδείξει ὅτι ἡ Σύλληψη τοῦ Προδρόμου συνέβη ἀμέσως μετά τή Σκηνοπηγία, ἐν συνεχείᾳ κατονομάζει τούς ἕξι μῆνες (σύμφωνα μέ τό Λουκ. 1, 26) μέχρι τή Σύλληψη τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή μέχρι τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου: εἶναι οἱ μῆνες, κατά τίς ἑλληνικές, μακεδονικές, ὀνομασίες, μετά τόν μῆνα Γορπιαῖο (ὅταν συνελήφθη ὁ Πρόδρομος):  Ὑπερβερεταῖος, Δῖος, Ἀπελλαῖος, Αὐδοναῖος, Περίτιος, Δύστρος. Καί συνεχίζει μέ τούς ὑπολοίπους ἐννέα, ἀπό τόν Ἀπρίλιο μέχρι τόν Δεκέμβριο τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος: «Μετά τοῦτον οὖν τόν ἕκτον μῆνα ἀρχήν ἡ Μαρία τῆς συλλήψεως ἔλαβεν· ὅθεν καί ἐννέα μῆνας ἀριθμοῦντες, εἰς τόν παρόντα τοῦτον ἀπαντησόμεθα μῆνα. Ἔστιν οὖν ὁ πρῶτος μήν τῆς συλλήψεως τοῦ Δεσπότου Ἀπρίλλιος [sic], ὅς ἐστι Ξανθικός· μεθ’ ὅν Ἀρτεμίσιος, Δέσιος, Πάνεμος, Λώϊος, Γορπιαῖος, Ὑπερβερεταῖος, Δῖος, Ἀπελλαῖος, καί οὗτος ὁ μήν ὁ ἐνεστώς, καθ΄ ὅν τήν ἡμέραν ἐπιτελοῦμεν», δηλαδή ὁ Αὐδοναῖος, ρωμαϊκῶς Δεκέμβριος-Ἰανουάριος, ὅταν ἔκανε τήν ὁμιλία πού ἀναλύουμε [34].

Σύνοψη τῶν ἀνωτέρω βιβλικῶν προσδιορισμῶν

Βάσει τῶν ἀνωτέρω ἑρμηνευτικῶν διευκρινίσεων τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καταδείχθηκε ὅτι: ὁ Ζαχαρίας «ὁ γενέτης τοῦ Προδρόμου», κατά τά ἀναφερόμενα στό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ Κατά Λουκᾶν ἁγίου Εὐαγγελίου, τελοῦσε τήν προσφορά θυμιάματος στά Ἅγια τῶν ἁγίων σύμφωνα μέ τό τελετουργικόν τῆς ἡμέρας τοῦ Ἐξιλασμοῦ, ὡς ἀρχιερεύς· στοιχεῖα τοῦ τελετουργικοῦ αὐτοῦ ἦταν ἡ εἴσοδός του στά Ἅγια τῶν ἁγίων, ἐρήμην τοῦ λαοῦ καί χωρίς νά εἶναι θεατός στόν λαό, καί ἡ προσφορά θυμιάματος ἀπό τό χρυσοῦν θυσιαστήριον τοῦ θυμιάματος, πού εὑρίσκεται σχεδόν μεταξύ τῶν Ἁγίων καί τῶν Ἁγίων τῶν ἁγίων.   Συνεπῶς δέν πρόκειται γιά κάποια καθημερινή προσφορά θυμιάματος στά Ἅγια, ὅπως ὅλοι οἱ ἱερεῖς τελοῦσαν καθημερινῶς· ὅλα αὐτά περιορίζουν τόν χρονικό προσδιορισμό τῶν σχετικῶν γεγονότων στήν ἑορτή τοῦ Ἐξιλασμοῦ, κάπου μεταξύ Σεπτεμβρίου καί Ὀκτωβρίου, διότι μόνον τότε ὁ ἀρχιερεύς ἐνέβαινε μόνος στό Ἄδυτον («Δαβίρ»). Συνεπῶς, ἀφοῦ ἀμέσως μετά ἡ ἁγία Ἐλισσάβετ ἔμεινε ἔγκυος στόν Τίμιο Πρόδρομο, κατά τό Εὐαγγέλιο (Λουκ. 1, 24), καί μετά ἀπό ἕξι μῆνες ἔγινε ἡ Σύλληψη τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπό τή Θεοτόκο (Λουκ. 1, 26), ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ μετά ἀπό ἐννέα μῆνες Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ἀπέχει συνολικῶς δεκαπέντε (ἕξι + ἐννέα) μῆνες ἀπό τή Σύλληψη τοῦ Προδρόμου, δηλαδή στά τέλη Δεκεμβρίου, σύμφωνα μέ τήν ἐκκλησιαστική Παράδοση.

Ἡ μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, στήν ἴδια ὁμιλία του, Εἰς τήν γενέθλιον ἡμέραν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἐπικαλεῖται καί τή μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας Ρώμης γιά τή Γέννηση τοῦ Κυρίου τήν 25η Δεκεμβρίου· γι΄ αὐτό καί ἡ ὁμιλία φέρει ὑπότιτλο σχετικό μέ τήν «γενέθλιον ἡμέραν»: «ἄδηλον μέν ἔτι οὖσαν τότε, πρό δέ ὀλίγων ἐτῶν γνωρισθεῖσαν παρά τινων ἀπό τῆς Δύσεως ἐλθόντων καί ἀναγγειλάντων».

Ἐξ ὅσων λέγει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, προκύπτει ὅτι «καί στούς ἀρχαίους κώδικες πού εἶναι δημόσια τοποθετημένοι στή Ρώμη, εἶναι δυνατόν κάποιος πού θέλει, ἄν ψάξει καί μάθει τόν καιρόν τῆς ἀπογραφῆς, νά πληροφορηθεῖ μέ ἀκρίβεια [...] Ἄλλα ἄκουγε καί μήν ἀπιστεῖς, διότι ἀπό αὐτούς πού τά γνωρίζουν αὐτά μέ ἀκρίβεια καί κατοικοῦν στήν πόλη ἐκείνη ἔχουμε παραλάβει τήν ἡμέρα. Διότι αὐτοί πού ζοῦν ἐκεῖ, ἐπιτελώντας την ἐξ ἀρχῆς καί ἀπό παλαιά παράδοση, αὐτοί τώρα μᾶς ἔστειλαν τήν εἰδοποίηση γι’ αὐτήν» [35]. Ἐν συνεχείᾳ ὁ ἅγιος ἐκθέτει τούς θαυμαστούς δρόμους τῆς θείας Προνοίας, ἡ ὁποία ἔνευσε στήν ψυχή τοῦ Καίσαρος Αὐγούστου, ὥστε νά διατάξει τήν πρώτη ἀπογραφή τῆς οἰκουμένης, καί νά ἐκπληρωθοῦν ἔτσι οἱ προφητεῖες περί Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ στή Βηθλεέμ, ἄν καί ἡ Θεοτόκος μονίμως διέμενε στή Ναζαρέτ, ὥστε νά ἀποδειχθεῖ ἔτσι καί ἡ Παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ· «καί διά τῶν ἀπίστων καί τῶν πιστῶν τά καθ΄ ἑαυτόν οἰκονομοῦντος, ἵνα μάθωσιν οἱ ἀλλότριοι τῆς εὐσεβείας τήν ἰσχύν καί τήν δύναμιν αὐτοῦ» [36].


Ὀρθόδοξη ἀποδοχή τῆς ἐχθρικῆς ἑρμηνευτικῆς

Παρά τίς ἀποδείξεις αὐτές, εἶναι χαρακτηριστική ἐν προκειμένῳ ἡ ἀντίθετη σχετική γνώμη τοῦ «πρυτάνεως» τῶν συγχρόνων ἑλλήνων λειτουργιολόγων: «Οἱ βασικές ὅμως ἑορτές τοῦ ἔτους μέ ἄξονα τήν ἑορτή τῆς Γεννήσεως ἤ τῆς θείας Ἐπιφανείας δέν εἶναι ἀφετηριακά ἄλλες παρά ἀντικαταστάσεις παλαιῶν ἡλιακῶν ἑορτῶν. Ἔτσι ὅταν – στήν Ἀνατολή μέ τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων καί στή Δύση μέ τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων - ἐπιχειρήθηκε μέ θαυμαστή ἐπιτυχία ἡ ἀντικατάσταση τῆς ἑορτῆς τοῦ χειμερινοῦ ἡλιοστασίου, τῆς γεννήσεως τοῦ ἀηττήτου ἡλίου, ἦταν ἑπόμενο νά συντονισθοῦν  πρός αὐτήν ἡ ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου - ἐννέα μῆνες πρό τῶν Χριστουγέννων- κατά τήν ἐαρινή ἰσημερία, ἡ ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, σαράντα ἡμέρες μετά τήν Γέννηση, ἀλλά καί οἱ ἑορτές τῆς συλλήψεως καί τῆς γεννήσεως τοῦ Προδρόμου, ἡ πρώτη ἕξι μῆνες πρό τοῦ Εὐαγγελισμοῦ - κατά τήν ἑορτή τῆς φθινοπωρινῆς ἰσημερίας – καί ἡ δευτέρα ἕξι μῆνες πρό τῶν Χριστουγέννων, δηλαδή κατά τήν εἰδωλολατρική ἑορτή τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας [λάθος: ἐννοεῖ τό θερινό ἡλιοστάσιο, 20-21 Ἰουνίου]. Οἱ ἀντικαταστάσεις ἔγιναν βαθμηδόν, ἀλλά τό ἀποτέλεσμα ἦταν τό ἴδιο. Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου λησμονήθηκε τελείως τό ἡλιολατρικό ὑπόβαθρο καί ἔμειναν μόνο ὀλίγα λαϊκά εἰδωλολατρικά ἔθιμα καί δεισιδαιμονίες στό περιθώριο τῆς κατά τά ἄλλα ἀποκαθαρμένης εὐσεβείας τοῦ χριστιανικοῦ λαοῦ» [37].

Στό παράθεμα αὐτό εἶναι φανερόν ὅτι ὁ μακαριστός Καθηγητής ἐκκινεῖ ἀφετηριακῶς ἀπό τήν ἑορτή τοῦ «Solis Invicti» (περί τό χειμερινό ἡλιοστάσιο 21-22 Δεκεμβρίου) καί μεταθέτει πρός τά πίσω τίς ὑπόλοιπες θεομητορικές καί λοιπές ἑορτές, ὥστε αὐτές νά συνταιριασθοῦν μεταξύ τους, κατά τή μαρτυρία τῶν βιβλικῶν κειμένων, ἀλλά γιά νά συμπίπτουν μέ τίς ἰσημερίες, τή φθινοπωρινή (22-23 Σεπτεμβρίου) καί τήν ἐαρινή (20 Μαρτίου).

Δυστυχῶς καί ἐδῶ ἡ κατάτμηση τοῦ θεολογικοῦ ἐπιστητοῦ σέ ἐπιμέρους τομεῖς, λειτουργιολογικό, βιβλικό, ἱστορικό κ.λπ. ἔχει ἐπιτυχῶς διεκδικήσει τόν «φόρο» της. Ἡ διαπραγμάτευση τοῦ ἐμβριθοῦς καί κατά κοινήν ὁμολογία εὐλαβεστάτου λειτουργιολόγου δέν ἔχει λάβει ὑπ΄ ὄψιν της τή βιβλικο-πατερική ἑρμηνευτική γιά τό ἐν λόγῳ θέμα τοῦ ἀκριβοῦς ἡμερολογιακοῦ προσδιορισμοῦ τῶν ἑορτῶν καί τῶν Χριστουγέννων, ἀλλά ἔχει ἀκρίτως ἀκολουθήσει τούς ἰσχυρισμούς τῆς ξένης ἔρευνας, ἡ ὁποία ἔχει δεόντως «ἀξιοποιηθεῖ» ἐπίσης ἀπό τόν New Age συγκρητισμό καί τήν ἀστρο-θεολογία, πού ὅπως πάντοτε προσπαθεῖ νά ἰσοπεδώσει περί ἕνα κοινόν ἄξονα τίς ἑορτές ὅλων τῶν θρησκειῶν (εἶναι ἐνδεικτικό τό ἄρθρο τῆς Wikipedia).

Στό ὑπόβαθρο αὐτῆς τῆς ἀκαδημαϊκῆς-θεολογικῆς μας αἰχμαλωσίας, πού συχνά ἔχει πολύ περισσότερο βαρύνουσες καί κρυπτές διαστάσεις ἀπ΄ ὅσο στό προκείμενο θέμα, εὑρίσκεται ἡ ἀπό μέρους τῶν Ὀρθοδόξων ἄγνοια τῆς στοχευμένης πολεμικῆς κατά τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως· ἐπίσης, ὑποκρύπτεται καί ἡ ἀμφιβολία γιά τή σοβαρότητα, τήν περισσή εὐλάβεια καί τόν ζῆλο μέ τόν ὁποῖο ἡ Ὀρθόδοξος, ἡ μόνη Ἐκκλησία, ἐξ ἀρχῆς διατήρησε τίς παραδόσεις Της. Εἶναι χαρακτηριστική καί λυπηρή ἡ χρήση τοῦ ὅρου «ἀποκαθαρμένη εὐσέβεια» ἀπό τόν Καθηγητή.

Ἐπίλογος: ὁ ρόλος τῆς θείας Προνοίας

Τό ὅτι δέν εἶναι δυνατόν ἡ Ἐκκλησία ἐκ τῶν ὑστέρων - χάριν τῆς ἑορτῆς τοῦ ἡλίου ἤ τοῦ «ἀνικήτου» - νά ἔχει ἐπιλέξει τό τέλος τοῦ Δεκεμβρίου ὡς καιρό τῆς ἐνανθρωπήσεως, ἀλλά ἡ θεία Πρόνοια ἀπό τοῦ αἰῶνος, μαρτυρεῖται ἀπό τά γεγονότα, ὅτι καί ὁ ὑπερφυής Τόκος τοῦ Θεανθρώπου συνέπεσε μέ τήν ἀπογραφή τοῦ Καίσαρος Αὐγούστου, ὅπως εἴπαμε, ἀλλά καί ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου, ἡ ἀπαρχή τῆς ἀναπλάσεως  τῆς ἀνθρωπότητος, συνέπεσε στόν μῆνα Μάρτιο, τόν μῆνα τῆς Δημιουργίας τοῦ κόσμου, καί πρῶτο μῆνα τοῦ ἑβραϊκοῦ θρησκευτικοῦ ἔτους. Ἦταν ἀδύνατον ἀνθρωπίνως νά συνδράμουν τόσες συμβολικές περιστάσεις. Γιά τή συμβολικῆς σημασίας χρονική σύπτωση τῆς ἀπογραφῆς τοῦ Καίσαρος μέ τήν Ἐνανθρώπηση, ἡ ἱερά ὑμνογραφία ψάλλει: «Ὅταν ἦλθε ὁ καιρός τῆς παρουσίας Σου ἐπί γῆς, τότε ἔγινε ἡ πρώτη ἀπογραφή τῆς οἰκουμένης· τότε ἐπρόκειτο νά κάνεις ὀνομαστική ἀπογραφή τῶν ἀνθρώπων, ὅσων ἐπίστευαν στή Γέννησή Σου. Γι’ αὐτόν τόν λόγο ἐκφωνήθηκε ἀπό τόν Καίσαρα τό διάταγμα αὐτό, διότι ἔλαβε νέα μορφή, ἡ Βασιλεία Σου, ἡ ὁποία εἶναι χωρίς ἀρχή [καθότι ἀίδια]» [38].

Στή ρύθμιση τῆς θείας προνοίας ἀνήκει καί ἡ σύμπτωση στόν μῆνα Μάρτιο τόσο τῆς δημιουργίας τῶν κτισμάτων, ὅσο καί ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἡ Β΄Παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί ἡ κοινή πάντων Ἀνάσταση, καθώς ἐπισημαίνει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στόν Συναξαριστή τοῦ Μαρτίου: «Ὅθεν ὅστις ὀνομάσει τόν Μάρτιον τοῦτον μῆνα ἄρτιον φερωνύμως καί προσφυῶς θέλει τόν ὀνομάσει, ἐπειδή εἰς τόν μῆνα τοῦτον εὑρίσκει περιεχόμενα τά μυστήρια ὅλα τῆς πλάσεως καί ἀναπλάσεως τῶν ἀνθρώπων καί ὅλης τῆς κτίσεως, ὅσα ἔγιναν καί γίνονται καί θά γίνονται» [39].

Αὐτές εἶναι οἱ ἀπό τήν Πρόνοια τῆς Ἁγίας Τριάδος «συμπτώσεις» ἱερῶν γεγονότων, πού ἔχουν ἀντίκρυσμα γιά τούς Χριστιανούς, καί ὄχι ἡ ἀξιοποίηση εἰδωλολατρικῶν ἑορτῶν ἑνός ξεπεσμένου καί ἀπεχθοῦς στούς Χριστιανούς παγανιστικοῦ κόσμου.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] «Η λογοκλοπή της ημερομηνίας των Χριστουγέννων», http://www.impantokratoros.gr/xristoygenna-logokloph.el.aspx
[2] Ἀπό τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου (13 Νοεμβρίου), 2ο κάθισμα τῆς β΄ στιχολογίας τοῦ Ὄρθρου.
[3] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Εἰς τήν γενέθλιον ἡμέραν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ 4, PG 49, 356· «Πόθεν οὖν εἰσόμεθα, ποῖος ἦν ὁ ἕκτος μήν τῆς κυήσεως τῆς Ἐλισάβετ; Ἄν μάθωμεν ποῖος ἦν ὁ μήν, καθ' ὅν ἤρξατο συλλαμβάνειν. Πόθεν δέ εἰσόμεθα ποῖος ἦν ὁ μήν, καθ' ὅν συνέλαβεν; Ἄν μάθωμεν κατά ποῖον καιρόν εὐηγγελίσθη Ζαχαρίας ὁ ταύτης ἀνήρ».
[4] Αὐτόθι· «Ἄν τοίνυν ἀποδειχθῇ σαφῶς ἀπό τῶν Γραφῶν, ὅτι καί ἅπαξ εἰσήρχετο εἰς τά Ἅγια τῶν ἁγίων ὁ ἀρχιερεύς, καί μόνος, καί πότε, καί ποίῳ μηνί τοῦ ἐνιαυτοῦ τό ἅπαξ τοῦτο εἰσέρχεται, εὔδηλος ἔσται ὁ καιρός, καθ' ὅν εὐηγγελίσθη· τούτου δέ γενομένου δήλου, καί ἡ ἀρχή τῆς συλλήψεως ἔσται τοῖς πᾶσι γνώριμος».
[5] Αὐτόθι 5, PG 49, 357.
[6] Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ, Ὑπόμνημα εἰς τάς Ἐπιστολάς τῆς Κ. Διαθήκης, τόμ Γ΄, ἐκδ. «Ζωή», Ἀθῆναι 1956, σελ. 120
[7] Ἔνθ’ ἀνωτ.
[8] «A Day in the Life of the Holy Temple. The Daily Sacrifice Cannot Begin Until the Gates are Open» (http://www.templeinstitute.org/day_in_life/gates_open.htm): «The act of opening the Sanctuary gates has great significance, for the morning tamid sacrifice cannot be slaughtered and prepared for offering upon the altar until the gates have been opened. In fact, the priest who has been assigned to this task will not commence until he actually hears the sound of the great gates opening. For with regard to the peace offerings, the verse indicates (Lev. 3:2) "... and he shall slaughter it opposite the door of the Tent of Meeting," and the sages have derived that the same applies to every sacrifice: it must take place while the door are open, and not while they are closed, in order to fulfill the requirement of "opposite the door"».
[9] Γ΄ Βασ. 6, 33-36α (οἱ θύρες τοῦ στίχου 32 εἶναι αὐτές τῶν Ἁγίων τῶν ἁγίων)
[10] Ἡ Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας, τόμ. 6 (Βασιλειῶν Γ΄ - Δ΄), ὑπό Ν.Π.Βασιλειάδη, ἐκδ. «Ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 1988, σελ. 88.
[11] «A Day in the Life of the Holy Temple. The Shovel» (http://www.templeinstitute.org/day_in_life/shovel.htm): «It is also the turn of he who received the task of "the shovel" to now bring the shovel of coals to the inner altar within the Sanctuary for the burning of the incense. First he must take up a silver shovel and ascend to the top of the outer altar, where he will stir the coals to and fro, and take some of the burning coals into the shovel».
[12] Ἔνθ’ ἀνωτ. σημ. 8
[13] Παύλου Ἀποστόλου ἡ Πρός Ἑβραίους Ἐπιστολή 11, PG 119, 372B.
[14] Β΄ Παρ. 29, 6.7 Πρβλ. καί τό ἐδάφιο Β΄ Παρ. 28, 24· «καί ἀπέστησεν Ἄχαζ τά σκεύη οἴκου Κυρίου καί κατέκοψεν αὐτά καί ἔκλεισε τάς θύρας οἴκου Κυρίου καί ἐποίησεν ἑαυτῷ θυσιαστήρια ἐν πάσῃ γωνίᾳ ἐν Ἱερουσαλήμ».
[15] Πρβλ. καί Β΄ Παρ. 13, 11: «θυμιῶσι τῷ Κυρίῳ ὁλοκαύτωμα πρωΐ καί δείλης καί θυμίαμα συνθέσεως καί προθέσεις ἄρτων ἐπί τῆς τραπέζης τῆς καθαρᾶς, καί ἡ λυχνία ἡ χρυσῆ καί οἱ λύχνοι τῆς καύσεως ἀνάψαι δείλης, ὅτι φυλάσσομεν τάς φυλακάς Κυρίου τοῦ Θεοῦ τῶν πατέρων ἡμῶν καί ὑμεῖς ἐγκατελίπετε αὐτόν».
[16] Ἑρμηνεία τῆς πρός Ἑβραίους ἐπιστολῆς 9, 9.10 PG 82, 741Α.
[17] «Τemple, administration and service of», Jewish Encyclopedia (http://www.jewishencyclopedia.com/articles/14303-temple-administration-and-service-of): «In case the high priest desired to offer the incense he was assisted by the officer and two attendants».
[18] «A Day in the Life of the Holy Temple. Throwing the Magrepha» (http://www.templeinstitute.org/day_in_life/magrepha.htm): «At this point, these two priests now continue up the twelve steps that lead to the Sanctuary building. They are preceded by two other priests - those who received the tasks of removing the residue ashes from both the inner (incense) altar, and the menorah. He whose job was the altar's ashes enters first. Using the edges of the shovel, he arranges the coals upon the altar evenly, so that the incense will burn well. He then takes up the basket which he left there earlier, prostrates himself and exits, having concluded his task».
[19] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, ἔνθ’ ἀνωτ. 5, PG 49, 357· «Τό γάρ θυσιαστήριον τό ἔξω θυσιῶν ἦν καί ὁλοκαυτωμάτων, τό δέ ἔσω θυμιάματος. Ὥστε καί ἀπό τούτου, καί ἀπό τοῦ ὀφθῆναι αὐτῷ μόνῳ, καί ἀπό τοῦ λέγεσθαι, ὅτι ἔξω ἦν ὁ λαός προσδεχόμενος αὐτόν, εὔδηλον ὅτι εἰς τά Ἅγια τῶν ἁγίων εἰσῆλθε».
[20] Λευ. 16, 2.17
[21] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, ἔνθ’ ἀνωτ. 4, PG 49, 357·  «Καί ἔσται τοῦτο ὑμῖν νόμιμον αἰώνιον, ἐξιλάσκεσθαι περί τῶν υἱῶν Ἰσραήλ ἀπό πασῶν τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. Ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ ποιηθήσεται, καθάπερ συνέταξε Κύριος τῷ Μωϋσῇ. Περί τῆς Σκηνοπηγίας ἐνταῦθα διαλέγεται. Τότε γάρ ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ ὁ ἀρχιερεύς εἰσῄει· ὅπερ οὖν καί αὐτός ἐδήλωσεν, εἰπών, ὅτι Ἄπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ τοῦτο ποιηθήσεται».
[22] Λευ. 16, 29-34
[23] ΠΑΝ. Ι. ΜΠΡΑΤΣΙΩΤΗΣ, «Ἐξιλασμοῦ, ἡμέρα», ΘΗΕ 5 (1964) στ. 728.729
[24] Ι. ΚΑΡΑΒΙΔΟΠΟΥΛΟΣ, «Σκηνοπηγία», ΘΗΕ 11 (1967) στ. 224
[25] Π.Κ. ΧΡΗΣΤΟΥ, «Διονύσιος ὁ Μικρός», ΘΗΕ 5 (1964), στ. 58.
[26] http://www.cgsf.org/dbeattie/calendar/?roman=3bc
[27] Εἰς τό Κατά Ματθαῖον 79, 3 PG 58, 720· «Πῶς οὖν τότε πολλοί ἀρχιερεῖς; Ἐνιαυσιαῖοι ὕστερον ἐγένοντο. Καί τοῦτο ἐδήλωσεν ὁ εὐαγγελιστής, ὅτε περί τοῦ Ζαχαρίου διελέγετο εἰπών ἐξ ἐφημερίας αὐτόν εἶναι Ἀβιᾶ».
[28] «High Priest (Judaism)», Wikipedia (http://en.wikipedia.org/wiki/High_Priest_%28Judaism%29): «Herod the Great nominated no less than six high priests; Archelaus, two. The Roman legate Quirinius and his successors exercised the right of appointment, as did Agrippa I, Herod of Chalcis, and Agrippa II».
[29] Ὑπόμνημα εἰς τό Κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιον, ἐκδ. «Ὁ Σωτήρ», Ἀθῆναι 1972[2], σελ. 35.
[30] Αὐτόθι, σελ. 39.
[31] Ἑβρ. 9, 7
[32] Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑΣ, Ὑπόμνημα εἰς τάς Ἐπιστολάς, ἔνθ’ ἀνωτ., σελ. 122
[33] Λουκ. 1, 23
[34] Εἰς τήν γενέθλιον ἡμέραν, ἔνθ’ ἀνωτ. 5, PG 49, 358.
[35] Αὐτόθι 2, PG 49, 353· «Καί τοῖς ἀρχαίοις τοῖς δημοσίᾳ κειμένοις κώδιξιν ἐπί τῆς Ῥώμης ἔξεστιν ἐντυχόντα καί τόν καιρόν τῆς ἀπογραφῆς μαθόντα, ἀκριβῶς εἰδέναι τόν βουλόμενον [...] Ἀλλ' ἄκουε, καί μή ἀπίστει, ὅτι παρά τῶν ἀκριβῶς ταῦτα εἰδότων, καί τήν πόλιν ἐκείνην οἰκούντων παρειλήφαμεν τήν ἡμέραν. Οἱ γάρ ἐκεῖ διατρίβοντες, ἄνωθεν καί ἐκ παλαιᾶς παραδόσεως αὐτήν ἐπιτελοῦντες, αὐτοί νῦν αὐτῆς ἡμῖν τήν γνῶσιν διεπέμψαντο.»
[36] Αὐτόθι 3, PG 49, 354
[37] ΙΩ. ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ, «Τά ἰουδαϊκά καί ἑλληνορωμαϊκά ἡμερολόγια καί οἱ χριστιανικές ἑορτές», Χριστιανική Λατρεία καί Εἰδωλολατρία (Πρακτικά ΣΤ΄ Πανελληνίου Λειτουργικοῦ Συμποσίου Στελεχῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων), Σειρά Ποιμαντική Βιβλιοθήκη 11, Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος-Εἰδική Συνοδική Ἐπιτροπή Λειτουργικῆς Ἀναγεννήσεως, Ἀθήνα 2005, σελ. 278ἑ.
[38] ΓΕΡΜΑΝΟΣ (ὑμνογράφου), Δοξαστικόν τῶν Αἴνων τῶν Χριστουγέννων (ἦχος πλ.β΄): «Ὅτε καιρός, τῆς ἐπί γῆς παρουσίας Σου, πρώτη ἀπογραφή τῇ οἰκουμένῃ ἐγένετο· τότε ἔμελλες τῶν ἀνθρώπων ἀπογράφεσθαι τά ὀνόματα, τῶν πιστευόντων τῷ τόκῳ σου. Διά τοῦτο τό τοιοῦτον δόγμα ὑπό Καίσαρος ἐξεφωνήθη· τῆς γάρ αἰωνίου σου βασιλείας, τό ἄναρχον ἐκαινουργήθη [...]».
[39] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ Ἐνιαυτοῦ, τόμ. 4 (Μάρτιος-Ἀπρίλιος), ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 11.