Παναγία Κανάλα, σκέπη καὶ προστασία τῶν πιστῶν

Ἡ θαυματουργὴ εἰκὼν τῆς Παναγίας Κανάλας τεθησαύρισται εἰς τὸ Ἱερὸν Μητροπολιτικὸν Παρεκκλήσιον Ἁγίου Γεωργίου Αἰγάλεω (Ἱερὰ Ὁδὸς καὶ Προύσσης). Τιμᾶται πανηγυρικῶς τῇ ΚΑ´ Νοεμβρίου, τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.

Τὴν θείαν σου εἰκόνα ὡς τῆς δόξης σου σκήνωμα, Κανάλα Παναγία προσκυνοῦντες δοξάζομεν· ἐκ ταύτης γὰρ πηγάζει μυστικῶς ἡ χάρις τῶν ἀΰλων δωρεῶν. Θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Διὸ τὰ μεγαλεῖά σου θαυμάζοντες, καὶ πιστῶς βοῶμέν σοι· Δόξα τῇ παρθενίᾳ σου Ἁγνή· Δόξα τοῖς θαυμασίοις σου· Δόξα τῇ ἀοράτῳ σου χρηστότητι.

ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ

Ἀπόψε ξενυχτίζουμε τὴν Παναγία Κανάλα
γιατ᾿ εἶναι ἡ προστάτιδα ἀνθρώπων στὴν Ἑλλάδα.

Παράκλησι σοῦ κάνομε καὶ σὲ παρακαλοῦμε,
τὴ χάρι σου γυρεύουμε καὶ σένανε καλοῦμε.

Προσπίπτω ὁ ταλαίπωρος, ζητῶ τὸ ἔλεός σου,
ὅπως γενῇς μεσίτρια ἁγνὴ πρὸς τὸν υἱόν σου·

ἵνα ἰδῇ τὴν θλίψιν μας, ἀκούσῃ τὴν φωνήν μας,
καὶ ἐπιχύσῃ βάλσαμον ἐλέους στὴν ψυχήν μας.

Ἐσὺ εἶσαι ἡ Παντάνασσα, εἶσαι Βασίλισσά μας,
Ὦ Παναγία Κανάλα μου, εἶσαι προστάτισσά μας.

Σὺ τὰς καρδίας τῶν πιστῶν εὐφραίνεις καὶ δροσίζεις,
καὶ τὰς ψυχὰς τῶν εὐλαβῶν λαμπρύνεις καὶ φωτίζεις.

Ἐσὺ εἶσαι ἡ γιάτρισσα, ὁποῦ θὰ μᾶς γιατρέψῃς,
κάθε ψυχὴ ἁμαρτωλὴ ἐσὺ θὰ θεραπεύσῃς.

Χάρισε Παναγία μας εἰς τοὺς τυφλοὺς τὸ φῶς τους,
δῶσε τους τὰ ματάκια τους καὶ πάρτους στὸ πλευρό σου.

Καρκίνον, φυματίωσι καὶ τὴν ἐπιληψίαν,
βάλε σὺ τὸ χεράκι σου, ὦ τοῦ παντὸς Κυρία.

Κουτσοὺς τρελλοὺς παράλυτους, ἔλα γιὰ νὰ τοὺς σώσῃς,
ὦ Παναγία Κανάλα μου, νὰ τοὺς ἐλευθερώσῃς.

Θεράπευσε πρῶτα ψυχὴ καὶ ὕστερα τὸ σῶμα,
καὶ φῶτα χάρισε Κυρὰ σὲ ὅλη μας τὴν χώρα.

Γιάτρεψε Παναγία μου κι ἐμένα, τὸ παιδί σου,
καὶ θἆμαι πάντα πλάϊ σου, νἆμαι πάντα μαζί σου.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ὅλοι μετανοεῖστε,
στὴ Παναγιὰ καὶ στὸ Χριστὸ τό· Ἥμαρτον, ζητῆστε.

Κυρία ποὺ ἐλευθέρωσες τὸ Ἔθνος, τὴν Πατρίδα,
Μαρία Ἐλευθερώτρια, χαρὰ καὶ εὐτυχία.

Στεῖλε Μητέρα τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο τὴν γαλήνη
καὶ ὁδήγει κάθε ἄνθρωπον στὴν ἐλεημοσύνη.

Αὐτὴ εἶναι ἡ μεσίτρια ὅπου θὰ μεσιτεύση,
καὶ τὸν Ἰησοῦ μας τὸν Χριστόν, νὰ πάῃ νὰ πρεσβεύσῃ.

Αὐτὴ εἶναι ἡ Βασίλισσα, εἶναι ἡ Πλατυτέρα,
εἶναι ἡ μάνα ὅλων μας ὡς τοῦ Χριστοῦ Μητέρα.

Αὐτὴ θὰ σώσῃ τὸ λαὸ καὶ ὅλα τὰ παιδιά της,
γιατὶ εἶναι μάνα στοργική, τὰ θέλει ὅλα δικά της.

Ὦ Παναγιὰ Κανάλα μου, πάντα θὰ σὲ δοξάζω,
τὰ θαύματά σου τὰ πολλὰ πάντοτε θὰ φωνάζω.

Ὅστις ἐλπίζει εἰς ἐσὲ κι ἐσὲ ἐπικαλεῖται,
ἀπὸ κινδύνους σώζεται, θάνατον δὲν φοβεῖται.

Ἀπόψε Παναγία μου ποὺ σὲ παρακαλοῦμαι,
τὸ θαῦμά σου, μανούλα μου, Κανάλα μου νὰ δοῦμε.

Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ, μεσίτρια τοῦ κόσμου,
ὅλη σου τὴ βοήθεια καὶ εἰς ἐμένα δῶσ᾿ μου.

Χαῖρε, Ἐσὺ Παντάνασσα, ἐν γυναιξὶ ὡραία,
χαῖρε, διότι ἔτεκες Χριστὸν τὸν Βασιλέα.

Μαρία ἀπειρόγαμε, ἡ τὸν Θεὸν τεκοῦσα,
σὲ ἱκετεύομαι Ἁγνή, μὴ παύσῃς δυσωποῦσα,

τὸν σὸν Υἱὸν καὶ Κύριον, Ἀνύμφευτε Μαρία
νὰ ἀποστείλῃ πρὸς ἡμᾶς χάριν καὶ εὐλογίαν.

Βλέπε τα Παναγία μου καὶ τὰ ξενιτεμένα,
στὴν ξενιτειὰ ὁποῦ βρίσκονται νἆν᾿ εὐχαριστημένα.

Ἐκεῖ δὲν ἔχουνε γονεῖς γιὰ νὰ τὰ βοηθήσουν,
στὴν κάθε λύπη καὶ χαρὰ γιὰ νὰ τὰ ἐνισχύσουν.

Γι᾿ αὐτὸ προσπίπτομεν εἰς σέ, ὦ τοῦ παντὸς Κυρία,
νὰ τρέξῃς σ᾿ ὅλα τὰ παιδιά, νὰ δώσῃς προστασία.

Μάνα ἐγίνηκες κι ἐσὺ καὶ ξέρεις τὸν καημό μας,
βοήθα Παναγία μου, νὰ ῾ρθοῦνε στὸ πλευρό μας.

Μανούλα μου φωνάζουμε, γλυκειά μας Παναγία,
στὴν ξενιτειὰ καὶ στὸ στρατό, ἐσὲ ἔχομεν ἐλπίδα.

Ἐσὺ λιμάνι τῆς καρδιᾶς, μητέρα πονεμένη,
γι᾿ αὐτὸ καὶ κάθε ἄρρωστος καλὰ θέλει νὰ γένῃ.

Ἤρθαμε Παναγία μου μὲ πόνο καὶ μ᾿ ἐλπίδα,
πὼς θὰ ἀκούσῃς δέηση, Κανάλα Παναγία.

Παράκλησι σοῦ κάνομε καὶ σὲ παρακαλοῦμε,
ὑγεία σοῦ φωνάζουμε, ὑγεία σοῦ ζητοῦμε.

Βοήθησέ μας Παναγιὰ καὶ μὴν μᾶς ἀπελπίσῃς,
τὸν πόθο πὤχει ὁ καθείς, ἐσὺ νὰ τοῦ χαρίσῃς.

Γιὰ νὰ ἰδοῦμε ὅλοι μας καὶ νὰ εὐχαριστηθοῦμε,
κι ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς, δόξα σοι ὁ Θεός, νὰ ποῦμε,

ὁποῦ ἀξιωθήκαμε νὰ δοῦμε τὰ παιδιά μας,
γιατὶ τὰ ἀναθρέψαμε μὲ αἷμα τῆς καρδιᾶς μας.

Δὲν σοῦ ζητοῦμε πλούτη ἐμεῖς, δόξες καὶ μεγαλεῖα,
σ᾿ ἐκεῖνα δῶσε φώτισι καὶ θεία εὐλογία,

ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ κακοῦ πάντοτε νὰ τὰ βγάζῃς
καὶ μὲ τὴ θεία σκέπη σου, ἐσὺ νὰ τὰ σκεπάζῃς.

Βοήθα Παναγία μου - βοήθα Παναγιά μου,
ὅλου τοῦ κόσμου τὰ παιδιά, κι ὕστερα τὰ δικά μου.

Παρθένε, στήριγμα γλυκό, Μητέρα τοῦ Χριστοῦ μας,
εἶσαι γιὰ μᾶς παρηγοριά, στὸ σῶμα καὶ στὸ νοῦ μας,

ὁποῦ κρατᾶς στὴ σκέπη σου, τὸ ὀρφανό, τὴν χήρα,
κι ἀνοίγεις διὰ τὸν πτωχόν, ἐλπιδοφόρα θύρα.

Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ, εἶσαι γιὰ μᾶς γαλήνη,
κι ἀστέρι ποὺ λαμποκοπᾶ, ὁποῦ ποτὲ δὲν σβήνει.

Δροσιὰ καὶ ἀνακούφισι στ᾿ ἀρρώστου τὸ κλινάρι
νὰ ἔχῃ μῦρα εὐωδιά, ὅλη τὴν ἅγια χάρη.

Ἐλπίδα ὁλοζώντανη εἰς τὸν ἀπελπισμένο,
στὸν πλούσιο, καὶ στὸ φτωχὸ καὶ στὸν φυλακισμένο,

σωσίβιο ἀληθινὸ στὸ ναυαγὸ ποὺ πλέει,
ἐλπίδα καὶ παρηγοριά, σ᾿ ἐκεῖνον ὁποῦ κλαίει.

Προστάτευέ μας Παναγιά, μὲ μητρικὴ ἀγάπη,
ἀπ᾿ τὸ σκληρὸ κι ἀπ᾿ τ᾿ ἄδικο στὸν κόσμο μονοπάτι.

Στὸν σκλαβωμένο χάρισε ἐλεύθερη πατρίδα,
στὸν ναυαγὸ ὁποῦ δέρνεται στὸ πέλαγος σανίδα.

Στὴν χήρα τὴν παρηγοριά, στὸν ἄρρωστο ὑγεία,
σ᾿ ἐμᾶς τὴν ἀνακούφιση γλυκειά μας Παναγία.

Ὦ Παναγία Κανάλα μου, λυπήσου τὸν καθένα,
καὶ δρόσισε μὲ τὴ δροσιά, χείλη τὰ μαραμένα.

Ὦ Παναγία Κανάλα μου, μεγάλο τ᾿ ὄνομά σου,
μεγάλη εἶναι ἡ χάρη σου καὶ τὸ προσκύνημά σου.

Δὲν ξεύρω Παναγία μου τὸ πῶς νὰ σὲ ὑμνήσω,
πῶς νὰ σοῦ πλέξω ἐγκώμια, νὰ σὲ δοξολογήσω.

Σ᾿ εὐχαριστῶ, σ᾿ εὐχαριστῶ, σοῦ δίνω εὐχαριστίες,
Ὦ Παναγία Κανάλα μου, ὕμνους, δοξολογίες.

               Περὶ λογισμῶν

Θα ήθελα να σας μιλήσω για ένα πνευματικό παιδί που έχω. Είναι λαϊκός, αλλά ζει αγιότερη ζωή από πολλούς μοναχούς. Πάντοτε του λέω, «Μην αποδέχεσαι υποβολές. Να λες στον εαυτό σου: «Δεν πρόκειται να το σκεφτώ αυτό!». Και θα δεις ότι θα αποκτήσεις μεγάλη επιδεξιότητα επ᾿ αυτού». Και το έκανε. Αρνούνταν ό,τι του υπέβαλλαν οι λογισμοί του, δίχως καν να περνάει από μάχη. Διαθέτει ειρήνη. Είναι ένας πολύ δυνατός άντρας εκατό κιλών, αλλά διαθέτει ειρήνη!

Αφού ολοκλήρωσε τη θητεία του στο στρατό, οι γονείς του ήθελαν να παντρευτεί. Αλλά εκείνος μού είπε: «Δεν ξέρω πάτερ. Μου φαίνεται ότι έχω γίνει σαν ευνούχος». Του είπα ότι ασφαλώς δεν είναι υποχρεωμένος, αλλά ταυτόχρονα τον προειδοποίησα να μήν αποδεχτεί τίποτα απ᾿ όσα του υποβάλλουν οι λογισμοί του, διότι τα σαρκικά πάθη δεν υποθάλπονται αν δεν υπάρξει πρώτα το «φιλμάκι» που παίζουν οι λογισμοί μας και που «παρακολουθούμε» εμείς. Το σώμα είναι εν ειρήνη όταν δεν υπάρχουν τέτοιου είδους λογισμοί.Του είπα, «Πρόσεξε μην αρχίσεις να αποδέχεσαι τις υποβολές των λογισμών σου. Αν το κάνεις, σύντομα θα διαπιστώσεις ότι δεν έχεις γίνει σαν ευνούχος».

«Θέλουν να παντρευτώ, αλλά εγώ όχι», είπε. Ήταν εν ειρήνη και οι κοπέλες δεν τον ενδιέφεραν. Κάποια μέρα, αποφάσισε να επιχειρήσει να αποδεχτεί μια υποβολή των λογισμών του και να «δει» ένα τέτοιο «φιλμάκι». Μου ήρθε κατόπιν και μου έλεγε, Τι κάνω τώρα, πάτερ; Δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου!». Του είπα: «Βλέπεις τώρα πόσο επικίνδυνο είναι; Πρέπει τώρα να ξαγρυπνήσεις στην προσευχή και να βάλεις και λίγο τα γόνατά σου να τριφτούν. Μετά απ᾿ αυτά, όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν». Σύντομα μου ξανάρθε και μου είπε ότι δεν πρόκειται να ξαναπαίξει με τη φωτιά. Βλέπετε, έχει αποκτήσει αυτή την τήρηση των λογισμών και βρίσκεται εν ειρήνη. Τώρα θέλει να παρθενεύουν σαν εκείνον και οι φίλοι του, οι οποιοι εμπλέκονται σε κάθε είδους απρεπή συμπεριφορά. Τους λέει είτε να ζήσουν εν παρθενία είτε να παντρευτούν. Τους μιλάει για την παρθενία και τη χριστιανική ζωή τόσο πολύ, που αναγκάστηκα να του συστήσω να χαμηλώσει κάπως τους τόνους, διότι στόν άνθρωπο εκείνο που επιχειρεί να τραβήξει κάποιον άλλο από τα έργα του κακού, επιτίθενται οι δαίμονες αδυσώπητα. Και πράγματι του επιτέθηκαν. Πάλεψε σε πολλές πνευματικές μάχες και οι δαίμονες του επιτέθηκαν και σωματικά. Ερχόταν σε μένα γεμάτος χτυπήματα και κακώσεις ήταν απίστευτο!

Έτσι πρέπει να ζήσουμε – ελέγχοντας τους λογισμούς μας. Δεν είναι καλό να κλωθογυρίζουμε κάθε λογισμό που μας έρχεται κατά νου, γιατί θα χάσουμε την ειρήνη μας. Αν μάθουμε να αρνούμαστε τέτοιες υποβολές, θα είμαστε εν ειρήνη. Δεν θα φαντασιωνόμαστε ούτε θα πλάθουμε εικόνες στο μυαλό μας.

                  

ΑΒΒΑ, ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ Ή ΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΕΨΩ;’

                       ΑΒΒΑ, ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ Ή ΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΕΨΩ;’

῾Καθίστε, παιδιά μου᾽, εἶπε ἥσυχα ὁ γέροντας ᾽Ισαάκ, κι ἔδειξε μέ τό χέρι του στούς δυό νέους τά πρόχειρα καθίσματα πού βρίσκονταν ἔξω ἀπό τό φτωχικό κελλί του. ῾Καθίστε νά ξαποστάσετε λίγο ἀπό τόν κόπο πού κάνατε νά ᾽ρθεῖτε μέχρι ἐδῶ᾽.

 ῾Ο γέροντας ἔσπευσε νά τούς φέρει δυό ποτήρια μέ καθαρό νερό καί τούς τράταρε λίγα ἀποξηραμένα σύκα πού τοῦ εἶχαν φέρει ἄλλοι προσκυνητές. Τράβηξε κι αὐτός ἕνα κάθισμα καί κάθισε κοντά τους.

Οἱ νέοι συνεσταλμένα πῆραν τό κέρασμα καί ἤπιαν μονορούφι τό νερό. ῾Εὐχαριστοῦμε, γέροντα. Τήν εὐχή σου νά ἔχουμε᾽.

῾Ποιός καλός ἄνεμος σᾶς ἔφερε λοιπόν ἀπό ᾽δῶ;᾽ ρώτησε ὁ ἀββᾶς. ῾Πρέπει νά τό λέει ἡ καρδιά κάποιου γιά νά ἀποφασίσει νά ἀνέβει τό βουνό᾽.

῾Γέροντα, ἤρθαμε γιά σένα᾽ πῆρε τόν λόγο ὁ ἕνας πού φαινόταν καί λίγο μεγαλύτερος στήν ἡλικία. ῾Μᾶς ἀπασχολεῖ τό μέλλον μας. ῎Εχουμε λογισμούς γιά τόν δρόμο πού πρέπει νά ἀκολουθήσουμε. Μᾶς θέλγει ἡ οἰκογενειακή ζωή, ἀλλά καί μᾶς συγκινεῖ ἡ ζωή τῆς ἀφιέρωσης. Μᾶς εἶπαν γιά σένα, ὅτι ἐσύ μπορεῖς νά μᾶς βοηθήσεις, νά μᾶς ξεδιαλύνεις τούς λογισμούς᾽.

῾Πνευματικό, παιδιά μου, δέν ἔχετε;᾽ εἶπε μέ ἁπλότητα ὁ ἀββᾶς καί χάϊδεψε τήν μακριά ἄσπρη γενειάδα του. Σταμάτησε λίγο καί τά βαθουλωμένα ἀπό τήν ἄσκηση μάτια του σάν νά θυμήθηκαν κάτι ἀπό τά παλιά.  Συνέχισε. ῾᾽Εκεῖνος στόν ὁποῖο ἐξομολογεῖσθε τίς ἁμαρτίες σας καί πού σᾶς ξέρει καλά στήν ἐσωτερική σας ζωή, ἐκεῖνος εἶναι ὁ πιό κατάλληλος νά σᾶς συμβουλεύσει γιά κάτι τέτοιο. ῎Αν καί γιά μιά τέτοια ἀπόφαση...᾽, ἦταν σάν νά μονολογεῖ ἐδῶ ὁ Γέροντας,  ῾...τόν πρῶτο λόγο τόν ἔχει ὄχι ὁ πνευματικός, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος᾽.

῾᾽Αββᾶ, ἀπευθυνθήκαμε σ᾽ αὐτόν, μᾶς ἄκουσε, μᾶς συμβούλευσε, ἀλλά ἐκεῖνος μᾶς ἔστειλε σέ σένα. ῞Ο,τι σᾶς πεῖ ὁ γέροντας ᾽Ισαάκ, μᾶς τόνισε. ᾽Εκεῖνος εἶναι ὁ χαρισματοῦχος ἀπό τόν Θεό. ῞Ο,τι σᾶς πεῖ᾽.

Δέν μίλησε ὁ γέροντας. Στό ἄκουσμα μάλιστα τοῦ χαρακτηρισμοῦ του ἔσκυψε στό στῆθος του κι ἀναστέναξε βαθιά. ῾῞Ο,τι λάμπει δέν εἶναι χρυσός᾽, σχολίασε σιγανά κι ἕνα δάκρυ κύλησε ἀπό τά χαμηλωμένα μάτια του. Σήκωσε τό κεφάλι του.

῾Παιδιά μου᾽, εἶπε ἀργά. ῾Γιά νά καταλάβετε τόν δρόμο σας, γιά νά εἶναι ἀπό τόν Θεό αὐτό πού θέλετε νά ἀκολουθήσετε στήν ζωή σας, πρέπει πρῶτα ἀπό ὅλα νά τό θέλετε πολύ. Γιατί αὐτό πού ἐσεῖς θέλετε αὐτό τελικά θέλει κι ὁ Θεός. ῾Ο Θεός δέν ἐκβιάζει κανέναν νά πάρει δρόμο πού δέν θέλει καί δέν τοῦ ταιριάζει. Γι᾽ αὐτό κοιτάξτε μέσα σας, στό βάθος τῆς καρδιᾶς σας, κι αὐτό πού θά σᾶς πεῖ ἐκείνη, κάντε το’.

᾽Ακολούθησε μιά μικρή σιωπή. ῾Ο Γέροντας φάνηκε νά ψιθυρίζει κάτι πού οἱ νέοι ἦταν βέβαιοι πώς ἦταν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου. Δέν ἔμειναν ὅμως ἱκανοποιημένοι πλήρως ἀπό τήν ἀπάντηση.

῾Γέροντα᾽, πῆρε θάρρος τώρα περισσότερο ὁ νεώτερος. ῾Δέν ἁγιάζει κανείς εὔκολα ὅταν γίνει μοναχός; ῾Ο κοσμικός ἄνθρωπος καί μάλιστα ὁ οἰκογενειάρχης εἶναι σάν ἁλυσοδεμένος. Θά πρέπει νά κάνει πολλές ἀβαρίες στήν συνείδησή του γιά χάρη τῆς οἰκογένειάς του.  Θά ἀναγκαστεῖ νά πεῖ τά κατά συνθήκην πού λένε ψέμματα. Θά ξεχάσει ἐπανειλημμένως τόν Θεό᾽. ῾Η φωνή του ἀπέκτησε τώρα δραματικό τόνο, δείχνοντας ὅτι πράγματι ἀντιμετώπιζε μέ ἀγωνία τό  μέλλον του. ῾᾽Αββᾶ, μᾶς ἀπασχολεῖ σοβαρά τό θέμα τῆς σωτηρίας μας. Δέν θέλουμε νά παίζουμε μέ τά πράγματα τοῦ Θεοῦ!᾽

῾Ο ᾽Ισαάκ κοίταξε μέ μεγάλη συμπάθεια τούς δυό νέους. Χάρηκε γιατί εἶδε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ νά ἐνεργεῖ στίς καρδιές τους καί νά τούς ὠθεῖ σέ ἕναν τόσο σοβαρό προβληματισμό. ῎Επρεπε λοιπόν νά τούς βοηθήσει νά καταλάβουν πιό οὐσιαστικά τά πράγματα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.

῾Παιδιά μου᾽, πῆρε καί πάλι τόν λόγο, ἀφοῦ ξεκκούκισε λίγο τό κομποσχοίνι του, ῾ἡ ἐπιλογή τοῦ δρόμου τῆς ζωῆς εἶναι ἀσφαλῶς σημαντικό πράγμα καί πρέπει μέ σοβαρότητα νά τήν ἀντιμετωπίσει κανείς. Δέν εἶναι ὅμως τό ἅπαντο. Γιατί ἀκριβῶς εἴτε ἐπιλέξει κανείς νά κάνει οἰκογένεια εἴτε ἐπιλέξει τήν ἀφιερωμένη ζωή τοῦ καλόγερου κάνει ἐπιλογή ἑνός δρόμου. Τό ζητούμενο λοιπόν δέν εἶναι ὁ δρόμος, ἀλλά ὁ Χριστός. ᾽Εκεῖνος εἶναι καί ὁ δρόμος καί τό τέρμα τοῦ δρόμου. ῾Τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός᾽ πού λέει καί ὁ μεγάλος ἀπόστολος. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι ἄν ἔχουμε ᾽Εκεῖνον ἐνώπιόν μας πάντοτε, δηλαδή ἄν ἡ καθημερινή προτεραιότητά μας εἶναι πῶς νά σταθοῦμε στίς ἅγιες ἐντολές Του ὥστε μέ ἀγάπη πρός Αὐτόν νά Τόν κοινωνοῦμε στά ἅγια μυστήρια τῆς ᾽Εκκλησίας μας, δέν ἔχει καί τόση σημασία τό εἶδος τοῦ δρόμου πού ἀκολουθοῦμε. Μπορεῖ λοιπόν κάποιος νά γίνει καλόγερος, μπορεῖ νά κάνει οἰκογένεια, μπορεῖ κι ἁπλῶς νά μένει, πού λέει ὁ λόγος, στό σπίτι του: ἄν κρατάει τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ θά σωθεῖ.

Μία μικρή γάτα νιαούρισε ἐκείνη τήν ὥρα καί διέκοψε τόν εἱρμό τῆς σκέψης τοῦ Γέροντα. Χωρίς καθόλου φόβο τόν πλησίασε καί πήδηξε στήν ἀγκαλιά του. Χουχούλιασε σ᾽ αὐτήν. ῾Ο Γέροντας χαμογέλασε καί χάϊδεψε τό πλάσμα τοῦ Θεοῦ. ῾῾Η μικρή μου ψιψίνα᾽, ἀπευθύνθηκε στούς δυό νέους πού κι ἐκεῖνοι ἔβλεπαν μέ ἀγαλλίαση τήν ὅλη σκηνή. ῾Πήγαινε καί θά σέ φωνάξω ἀργότερα᾽, τῆς εἶπε μέ τρυφερότητα. ῾Μή μᾶς διακόπτεις᾽.

῞Ενα ξαφνικό φύσημα τοῦ ἀέρα στριφογύρισε κάποια φύλλα ἀπό ἕναν εὐκάλυπτο πού παράπεσαν κοντά τους καί πάνω τους.

῾῾Ο Χριστός λοιπόν, παιδιά μου᾽, συνέχισε ὁ ἀββᾶς καταπίνοντας τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ σάν τό ἀκριβότερο καί πιό εὐωδιαστό πιοτό, ῾εἶναι ᾽Εκεῖνος πού ἀποτελεῖ τόν σκοπό μας καί Αὐτόν πρέπει νά κρατᾶμε ὅ,τι κι ἄν ἐπιλέξουμε στήν ζωή μας. Κι ἄν ἀρχίζουμε νά Τόν ἀγαπᾶμε ῾ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας, ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος᾽, ὅπως ζητάει κι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀπαρχῆς, τότε θά μπορέσουμε  νά ἀγαπήσουμε καί τόν συνάνθρωπό μας σάν τόν ἑαυτό μας. Γιατί βεβαίως κανείς δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει τόν συνάνθρωπό του σωστά, πού σημαίνει ἀνιδιοτελῶς, χωρίς συμφέρον, ἄν πρῶτα δέν ἔχει ἀγαπήσει τόν Θεό.

Στράφηκε στόν νεώτερο πού ρώτησε. ῾Πράγματι, ἔχεις δίκιο, ἀδελφέ μου, νά θεωρεῖς ὅτι ἡ μοναχική ἀφιέρωση εἶναι πιό εὔκολη γιά ἁγιασμό. ῎Ετσι τουλάχιστον φαίνεται καί ἔτσι τό θεωροῦν πολλοί ἀπό τούς ἁγιασμένους Πατέρες μας. ῾Η εἰκόνα μάλιστα πού χρησιμοποίησες ὅτι ὁ κοσμικός ἄνθρωπος εἶναι σάν τόν δεμένο χειροπόδαρα εἶναι εἰκόνα τοῦ μεγάλου ἀσκητικοῦ δασκάλου ὁσίου ᾽Ιωάννη τῆς Κλίμακος. Εἶναι ὅμως κι ἄλλοι πού πιστεύουν ὅτι ἡ οἰκογενειακή ζωή φέρνει τόν ἄνθρωπο πιό εὔκολα στόν ἁγιασμό του, γιατί λόγω τῶν σχέσεων μέ τόν σύζυγο ἤ τήν σύζυγο, μέ τά παιδιά, μέ τούς ἀνθρώπους τοῦ ἐπαγγέλματος, τόν τρίβει διαρκῶς καί τόν κάνει στρογγυλό ἀπό τά ἐξογκώματα τοῦ χαρακτήρα του. Γι᾽ αὐτό σᾶς εἶπα ὅτι δέν πρέπει κανείς νά ἀπολυτοποιήσει τήν ἐπιλογή τοῦ δρόμου. ᾽Ακόμη καί λάθος ἐπιλογή νά κάνει κανείς, ἐνῶ δηλαδή εἶναι φτιαγμένος γιά οἰκογένεια νά γίνει καλόγερος, ἤ ἐνῶ τοῦ ταιριάζει πιό πολύ ἡ μοναχική ἀφιέρωση ἐκεῖνος νά  κάνει οἰκογένεια, δέν σημαίνει ὅτι θά χάσει, ἄν πράγματι τό ἐπιθυμεῖ, τόν στόχο του. Πῶς νά σᾶς τό πῶ; ῾Ο προκομμένος ἄνθρωπος, αὐτός πού μέ φιλότιμο ἀγωνίζεται, ὅπου καί νά βρεθεῖ θά προκόψει᾽.

῾Γέροντα, μᾶς ἀναπαύει ὁ λόγος σας᾽, εἶπε ὁ μεγαλύτερος. ῾Καταλαβαίνουμε γιατί καί ὁ πνευματικός μας μᾶς ἔστειλε σέ σᾶς. Κι ἐκεῖνος κάπως ἔτσι μᾶς ἔθεσε τό θέμα, ἀλλά ἀλλιῶς νά τό ἀκοῦμε κι ἀπό ἕναν ἄνθρωπο ἀφιερωμένο τόσο πολύ στόν Θεό, ὅπως ἐσεῖς. ᾽Επιτρέψτε μου ὅμως νά ρωτήσω κάτι πού μοῦ τριβελίζει τό μυαλό ἀπό καιρό, ἀλλά καί τώρα πού μιλᾶμε. ῞Ενας ἄνθρωπος πού γίνεται καλόγερος, πού ἔστω καί ἐξωτερικά φαίνεται ὅτι ὅλη τήν ζωή του τήν παραθέτει στόν Κύριο, δέν εἶναι ἀπαλλαγμένος περισσότερο  λόγω τῶν συνθηκῶν τῆς ζωῆς του ἀπό τούς σαρκικούς πειρασμούς, οἱ ὁποῖοι στόν κόσμο σίγουρα εἶναι πιό πολλοί καί πιό ἔντονοι καί μάλιστα στήν σημερινή ἐποχή;᾽

Χαμογέλασε πικρόχολα ὁ Γέροντας. Δέν βιάστηκε κι ἐδῶ νά ἀπαντήσει.

῾῎Ετσι φαίνεται κι ἴσως σέ κάποιο βαθμό ἔτσι καί νά ᾽ναι᾽, εἶπε στήν συνέχεια. ῾᾽Αλλά, ἀδελφοί μου, θυμηθεῖτε αὐτό πού εἶπε ἕνας ἐπίσης μεγάλος Γέροντας τῆς ἐποχῆς μας: ῾τό θέμα σάρξ τελειώνει μέ τό θέμα πλάξ᾽. Δηλαδή, ὅσο βρίσκεται κανείς στόν κόσμο τοῦτο, εἴτε εἶναι κοσμικός εἴτε καλόγερος δέν μπορεῖ νά ἔχει ἐμπιστοσύνη στήν σάρκα του. Παλεύεις, ἀγωνίζεσαι, φαίνεται ὅτι ὑποτάσσεις τήν σάρκα σου  καί δέν σέ ἀπασχολεῖ πιά, καί ξάφνου ἀπό τό πουθενά ἐξεγείρεται. Γιατί; Διότι δέν εἶναι θέμα μόνο τοῦ ἀνθρώπου ὁ πνευματικός ἀγώνας, ἀλλά καί τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Καί γιά νά ἐνεργήσει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ὑπάρξει τό κατάλληλο ἔδαφος, δηλαδή ἡ ταπείνωση. Θέλω νά πῶ ὅτι μπορεῖ μετά ἀπό μεγάλο πράγματι ἀγώνα κατά τῆς σάρκας νά νιώσει κάποια ὑπερηφάνεια ὁ ἄνθρωπος, νά πιστέψει ὅτι κατόρθωσε κάτι, κι ἐκεῖ λοιπόν λόγω τοῦ φουσκώματος αὐτοῦ τῆς καρδιᾶς του νά τόν ἐγκαταλείψει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Κι ἄν σ᾽ ἐγκαταλείψει ἡ χάρη τότε καταλαβαίνουμε ποιός κυρίως ἀναλαμβάνει δράση! ῾Ο πονηρός διάβολος πού τοῦ παραχωρεῖται νά ξεσηκώσει κουρνιαχτό πειρασμῶν, φέρνοντας στόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου ὅλου τοῦ κόσμου τίς ἀσχήμιες. Δυστυχῶς, ῾οὐκ ἀγνοοῦμεν αὐτοῦ τά νοήματα᾽ κατά τόν ἀπόστολο. Γι᾽ αὐτό καί δέν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις πού ἅγιοι κατά πάντα καλόγεροι ξέπεσαν, γιατί κάποια στιγμή δέν πρόσεξαν. Μπορεῖ λοιπόν πράγματι νά φαίνεται ὅτι εἶναι ἀπαλλαγμένος ὁ καλόγερος ἀπό σαρκικούς πειρασμούς, τουλάχιστον τούς ἐξωτερικούς, ἀλλά δέν εἶναι ἔτσι. ᾽Εκεῖνο πού σώζει πάντοτε εἶναι ἡ ταπείνωση, ὅταν συνοδεύεται ἀπό τήν ἀδιάκοπη νήψη. Νά βάλει κανείς φρουρό στόν νοῦ καί στήν καρδιά του τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί νά νιώθει ὅτι εἶναι ῾ὑποκάτω πάσης τῆς κτίσεως᾽. Τότε ναί, τόν φυλάσσει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ᾽.

῾Γέροντα, μπορῶ νά σᾶς ρωτήσω κάτι πάνω σ᾽ αὐτά πού μᾶς εἴπατε;᾽ πῆρε τόν λόγο ὁ νεώτερος, καί φάνηκε σάν νά ξεπερνάει τά ὅρια τῆς σεμνότητάς του.

Χαμογέλασε ὁ γέροντας ᾽Ισαάκ. ῾᾽Ελεύθερα, παιδί μου. ᾽Εν Χριστῷ ἀδελφοί εἴμαστε. Μήν νιώθεις πιεσμένος. ῎Αλλωστε, ἄν νιώσω κόπωση θά σᾶς τό πῶ καί θά σταματήσουμε᾽.

Πῆρε θάρρος ὁ νέος. ῾Εἴπατε προηγουμένως, ἅγιε Γέροντα, ὅτι δέν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις πού ἀκόμη καί καλόγεροι ξέπεσαν, γιατί χαλάρωσαν τόν πνευματικό τους ἀγώνα ἤ πίστεψαν λίγο περισσότερο ἀπό ὅ,τι ἔπρεπε στόν ἑαυτό τους. ῎Εχετε κάποιο πρόχειρο παράδειγμα νά μᾶς πεῖτε; Αὐτές οἱ ἱστορίες ἀπό τήν ἀσκητική παράδοση τῆς ᾽Εκκλησίας μας εἶναι τόσο διδακτικές καί γιά ἐμᾶς τούς κοσμικούς, γιατί νομίζω ὅτι μᾶς δείχνουν μέ ἀνάγλυφο τρόπο πόσο τελικά ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι εὐάλωτη καί μόνο ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ἀπόλυτο στήριγμα᾽.

῾Ο ἀββᾶς ἀντί ἄλλης ἀπαντήσεως σηκώθηκε ἀπό τήν θέση του. ῾᾽Επιτρέψτε μου γιά λίγο᾽ εἶπε. Πῆγε μέσα στό κελλί του καί βγῆκε μετά ἀπό λίγο κρατώντας στά χέρια του ἕνα μικρό βιβλίο. ῾Νά, ἐδῶ, ἔχουν καταγραφεῖ ἀρκετές τέτοιες περιπτώσεις᾽. Τούς τό ἔδειξε. ῾Πρόκειται γιά τό ῾Λειμωνάριον᾽ τοῦ ᾽Ιωάννη Μόσχου᾽, εἶπε. ῾Γιά ἕνα περιβόλι πνευματικό δηλαδή. ῾Ο ᾽Ιωάννης αὐτός, Μόσχος ἤ Εὐκρατᾶς λεγόμενος, ἦταν μοναχός  στίς μονές τοῦ ἁγίου Θεοδοσίου καί τοῦ ἁγίου Σάββα στά ῾Ιεροσόλυμα. Γεννήθηκε στήν Δαμασκό τό 545 μ.Χ. καί πέθανε στήν Ρώμη τό 619. ᾽Ανέδειξε μάλιστα πνευματικό τέκνο τόν ἅγιο Σωφρόνιο ῾Ιεροσολύμων, στόν ὁποῖο καί ἀφιερώνει τό βιβλίο. ᾽Αφοῦ γύρισε ὅλη σχεδόν τήν οἰκουμένη τῆς ἐποχῆς, δηλαδή τήν Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία, ἀπ᾽ ὅσα ἄκουσε καί εἶδε κατέγραψε τά ὠφελιμότερα καί ὡραιότερα. Τό ῾Λειμωνάριον᾽ δηλαδή ἀναφέρεται σέ ἱστορίες, μοναχικές καί κοσμικές, τοῦ 6^ου μ. Χ. αἰώνα ἀλλά καί προγενέστερες, πού διαδραματίζονται κυρίως στίς περιοχές τῆς Παλαιστίνης, Συρίας, Κιλικίας καί Αἰγύπτου. Λοιπόν, ἀπό αὐτές τίς ἱστορίες ἀκοῦστε σᾶς παρακαλῶ μία, πού δέν εἶναι καί ἡ μόνη, καί βγάλτε μόνοι σας τά συμπεράσματα πάνω στό ἐρώτημα. Θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά σᾶς τήν διαβάσω ὅπως εἶναι στό κείμενο, ἁπλῶς μεταφρασμένη στήν ἁπλή νεοελληνική᾽.

Οἱ δύο νέοι ἀνακάθισαν καί μέ τεράστιο ἐνδιαφέρον ἄκουσαν τόν Γέροντα νά τούς διαβάζει ἀπό τό 39^οκεφάλαιο καθώς τούς εἶπε. ῾Πρόκειται γιά κάτι πού διηγήθηκε ὁ ἅγιος ᾽Αναστάσιος ὁ πατριάρχης ᾽Αντιοχείας τόν 6^ο μ.Χ. αἰώνα κι εἶναι πράγματι ἱστορία συγκλονιστική᾽.

῾῾Ο ᾽Αναστάσιος λοιπόν ὁ πατριάρχης ἔλεγε ὅτι κάποιος μοναχός τῆς μονῆς τοῦ ἀββᾶ Σεβηριανοῦ ἐστάλη γιά διακόνημα στά μέρη τῆς ᾽Ελευθεροπόλεως. Καθώς λοιπόν φιλοξενήθηκε ἀπό κάποιο γεωργό φιλόχριστο, ὁ ὁποῖος εἶχε μιά θυγατέρα μονογενή, πού ἡ μητέρα της εἶχε πεθάνει, ὅταν ἔκανε ὁ μοναχός στό σπίτι τοῦ γεωργοῦ λίγες μέρες, ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος πάντοτε πολεμάει τούς ἀνθρώπους, ἔβαλε στόν ἀδελφό ἀκάθαρτους λογισμούς καί εἶχε πόλεμο γιά τήν κόρη καί ζητοῦσε εὐκαιρία νά τῆς ἐπιτεθεῖ. Λοιπόν ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος προκάλεσε τόν πόλεμο, ὁ ἴδιος ἔδωσε καί τήν εὐκαιρία. ῞Οταν λοιπόν ὁ πατέρας τῆς κόρης πῆγε στήν ᾽Ασκάλωνα γιά κάποιες ἀναγκαῖες ὑποθέσεις καί ἀντιλήφθηκε ὁ ἀδελφός ὅτι δέν βρισκόταν στό σπίτι κανείς ἄλλος παρά αὐτός καί ἡ κόρη, κίνησε πρός αὐτήν θέλοντας νά τήν βιάσει. Αὐτή, μόλις τόν εἶδε ταραγμένο καί ξαναμμένο ὁλόκληρο γιά τήν πράξη, τοῦ εἶπε: ῾Μήν ταραχτεῖς καθόλου, μήτε νά πράξεις τίποτε ἄπρεπο σέ μένα. ῾Ο πατέρας μου δέν ἔρχεται οὔτε σήμερα οὔτε αὔριο. Λοιπόν πρῶτα ἄκουσέ με τί σοῦ λέω. Καί, μάρτυράς ὁ Κύριος, κι  ἐγώ  κάνω πρόθυμα ὅ,τι θέλεις᾽. Καί τόν κατάφερε σοφά μ᾽ αὐτά τά λόγια: ῾᾽Εσύ κύριε ἀδελφέ, πόσον καιρό ἔχεις στό μοναστήρι σου;᾽ Αὐτός ἀπάντησε: ῾Δεκαεφτά χρόνια᾽. Καί τοῦ ξαναλέει: ῾῎Εχεις γνωρίσει γυναίκα;᾽  Τῆς λέει: ῾῎Οχι᾽. ᾽Αποκρίθηκε ἡ κόρη στόν ἀδελφό: ῾Καί θέλεις γιά μιά ὥρα νά χάσεις τόν κόπο σου; Πόσες φορές δέν ἔχυσες δάκρυα, γιά νά παρουσιάσεις στόν Χριστό ἄσπιλο τό σῶμα σου ἀπό κάθε ἀκαθαρσία; Καί τώρα θέλεις νά χάσεις ὅλον τόν κόπο ἐκεῖνο γιά μιά μικρή ἡδονή; ᾽Αλλά ἔστω ὅτι σέ ὑπακούω. ῎Αν πέσεις μαζί μου, ἔχεις ποῦ νά μέ πᾶς καί νά μέ θρέψεις;᾽. Λέει ὁ ἀδελφός: ῾῎Οχι᾽. Τότε ἀποκρίθηκε ἡ κόρη καί τοῦ εἶπε: ῾Σοῦ μιλῶ εἰλικρινά καί δέν ψεύδομαι. ῎Αν μέ ταπεινώσεις, γίνεσαι αἴτιος πολλῶν κακῶν᾽. Τῆς λέει ὁ μοναχός: ῾Πῶς;᾽ Τοῦ ἀποκρίθηκε ἡ κόρη: ῾῞Ενα μέν ὅτι χάνεις τήν ψυχή σου. Δεύτερο δέ ὅτι θά σοῦ ζητηθεῖ κι ἡ δική μου ψυχή. Γιά νά τό καταλάβεις σέ βεβαιώνω μέ ὅρκο: Μά αὐτόν πού εἶπε ῾οὐ ψεύσεσθε᾽, ἄν μέ ταπεινώσεις, θά ἀπαγχονιστῶ καί εἶναι σάν νά κάνεις καί φόνο καί κρίνεσαι στήν μέλλουσα κρίση σάν φονιάς. Πρίν λοιπόν γίνεις αἴτιος τόσων κακῶν, πήγαινε στό μοναστήρι σου καί θά μοῦ χρωστᾶς πολλές προσευχές εὐγνωμοσύνης᾽. ᾽Αφοῦ λοιπόν ἦρθε στά σύγκαλά του ὁ μοναχός καί ἀνάνηψε, ἔφυγε ἀπό τό σπίτι τοῦ γεωργοῦ, πῆγε στό μοναστήρι του κι ἔβαλε μετάνοια στόν ἡγούμενο νά μή βγεῖ πιά ἀπό τό μοναστήρι. Καί μετά πού ἔκανε τρεῖς μῆνες, ἐξεδήμησε πρός Κύριον᾽.

Ὁ Γέροντας ἔκλεισε τό βιβλίο καί στράφηκε στούς νέους, τῶν ὁποίων τά μάτια εἶχαν γεμίσει δάκρυα. ῾Πῶς σᾶς φάνηκε;᾽ ρώτησε.

῾Γέροντα, ἦταν συγκλονιστική ἡ ἱστορία᾽ εἶπε ὁ μεγαλύτερος. ῾Καί τό συγκλονιστικότερο δέν ἦταν νομίζω ὁ πειρασμός τοῦ καλόγερου, ὅσο ἡ ἁγνότητα τῆς κόρης καί ἡ σύνεση μέ τήν ὁποία χειρίστηκε τόν πειρασμό του. ῾Η κοσμική νίκησε τόν καλόγερο᾽.

῾Ναί, παιδί μου. ῾Ο Θεός δέν ἐπέτρεψε νά χαθοῦν οἱ κόποι καί τῆς κόρης, ἀλλά καί τοῦ καλόγερου. Καί θά ἔλεγε κανείς ὅτι τό μεγαλεῖο στήν ἱστορία βρίσκεται στό τέλος της. Γιατί ὄχι μόνο ἡ νέα πῆρε πολλά πνευματικά στεφάνια – μιά ἁγία ἀπό τίς πολλές ἄγνωστες τῆς ᾽Εκκλησίας μας - ἀλλά ἅγιασε ἔχω τήν ἐντύπωση καί ὁ καλόγερος. Μετάνιωσε, ἐξομολογήθηκε, ἔμπρακτα ἔδειξε τήν μετάνοιά του. Κι ὁ Θεός τόν πῆρε κοντά Του ἔτσι μετανοιωμένο.

ΠΗΓΗ ''ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΝ''

Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων

                              Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων

Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν,
οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς
ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς
ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὸ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμονες.

Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν
Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν.

Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας ἀδελφικῶς τε καὶ πατροποθήτως εἰς
δόξαν καὶ τιμὴν τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ ἧς ἀγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν καὶ λέγομεν·

Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη.

Τούτων τοῖς ὑπὲρ εὐσεβείας μέχρι θανάτου ἄθλοις τε καὶ ἀγωνίσμασι
καΙ διδασκαλίαις παιδαγωγεῖσθαί τε καί κρατύνεσθαι Θεὸν ἐκλιπαροῦντες,
καὶ μιμητὰς τῆς ἐνθέου αὐτῶν πολιτείας μέχρι τέλους ἀναδεικνύσθαι
ἐκδυσωποῦντες, ἀξιωθείημεν τῶν ἐξαιτουμένων, οἰκτιρμοῖς καὶ χάριτι τοῦ
Μεγάλου καὶ Πρώτου Ἀρχιερέως Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν, πρεσβείαις τῆς ὑπερενδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, τῶν θεοειδῶν Ἀγγέλων καὶ πάντων τῶν Ἁγίων.

Ἀμήν.

Πότε υψώνεται ἀληθινῶς ό Τίμιος Σταυρός;

            Πότε υψώνεται ἀληθινῶς ό Τίμιος Σταυρός;

Δυο φορές τον χρόνο εορτάζει πανηγυρικά η Εκκλησία μας τον Τίμιον Σταυρόν. Μια για την ανεύρεση του την 6ην Μαρτίου του 326 μ.Χ. και μία κατά την Ύψωση του την 14ην Σεπτεμβρίου, στα εγκαίνια του Ναού της Αναστάσεως, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Το σημαντικόν, και όχι πολύ γνωστόν, στον διπλόν αυτόν έορτασμόν είναι το γεγονός ότι αποκαλύπτεται άλλο ένα μέγα μυστήριον της απερίγραπτης αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο και μάλιστα κατά την θεία λατρεία, που ενώνει την γη με τον ουρανό.Το γεγονός αυτό εκφράζει επιγραμματικά την σωτηρία του εκπεσμένου ανθρώπου, τον όποιον παίρνει από την Κόλαση της πτώσεως του και τον θρονιάζει πάλι μέσα στο Παράδεισο της αιώνιας αγάπης. Πιο συγκεκριμένα, παίρνει με την σταυρική του θυσία τον προδότη Ιούδα τον Ισκαριώτη, πού αντιπροσωπεύει όλην την προδοσία του ανθρωπίνου γένους και την αμέτρητη αγνωμοσύνη του έναντι του Σωτήρος Χριστού, και οδηγεί σε άλλον Ιούδα, επίσης Εβραίον, που έγινε οδηγός στην ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού και φανερώνει την μεταστροφή και την μετάνοια του ανθρώπου και την πορεία του στην αγιότητα. Όπως ακριβώς έγινε και με τον δεύτερον αυτόν Ιούδα, που πίστεψε, μετανόησε και έγινε Χριστιανός με το όνομα Κυριάκος. Αργότερα έγινε κληρικός και Επίσκοπος Ιεροσολύμων, μετά τον Πατριάρχην Μακάριον, και αφού μαρτύρησε, μαζί με την μητέρα του Άννα, μπήκε στο Αγιολόγιον της Εκκλησίας και η ετήσια μνήμη του εορτάζεται την 28ην Οκτωβρίου.

Το «Συναξάρι» της ημέρας αυτής αναφέρει: «Τη αύτη ήμερα Μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Κυριακού του φανερώσαντος τον Τίμιον Σταυρόν, επί της Βασιλείας Κωνσταντίνου του Μεγάλου και Ελένης της αυτού μητρός». Και για την μητέρα του Άννα, που γιορτάζει την ίδια μέρα: «Τη αύτη ημέρα, η μήτηρ του Άγιου Κυριακού Άννα, λαμπάσι φλεχθεΐσα και ξεσθεΐσα ετελειώθη». Και λίγα για τον βίον του:«Ο Άγιος Κυριάκος, πρώην Ιούδας, μετά την φανέρωση του Τιμίου Σταυρού επίστευσε, εβαπτίσθη Χριστιανός και έγινε, όπως προαναφέραμε, Επίσκοπος Ιεροσολύμων και έζησε ως τις ήμερες του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη. Αυτός όταν έφθασε στα Ιεροσόλυμα, μετά την εκστρατεία του κατά των Περσών, έμαθε για τον Άγιον Κυριακόν τι ήταν και τι έγινε και τον διέταξε αυστηρά να θυσιάση στα είδωλα. Ό Άγιος, όμως, αρνήθηκε αποφασιστικά και ήλεγξε με τόλμην την ειδωλολατρία του Ιουλιανού. Τότε εκείνος διέταξε να του κόψουν το δεξί του χέρι, διότι καθώς είπε: «Πολλές επιστολές έχει γράψει το χέρι αυτό, με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν πολλοί από τα είδωλα του Δωδεκαθέου». Ύστερα διέταξε να ρίξουν λιωμένο μολύβι μέσα στο στόμα του Αγίου, που ομολογούσε και δοξολογούσε τον Χριστόν και στη συνέχεια τον έβαλαν οι δήμιοι μπρούμυτα σε πυρακτωμένη σιδερένια κλίνη, που ήταν ένα από τα όργανα βασανισμού των Χριστιανών.

Όταν ήλθε η μητέρα του, που είχε γίνει και αυτή πιστή Χριστιανή, στον τόπον του μαρτυρίου του παιδιού της, ο Ιουλιανός διέταξε να την κρεμάσουν από τα μαλλιά και να σκίζουν το κορμί της με σιδερένια νύχια, που ήταν κι αυτό άλλο ένα εργαλείο βασανισμού των Χριστιανών, και αφού την έκαιγαν με αναμμένες λαμπάδες, παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριον. Ύστερα έρριξαν τον Άγιον Κυριακόν, σε ένα μεγάλο καμίνι, τον εθανάτωσαν με ξίφος, κόβοντας το κεφάλι του».Η ανεύρεση και ύψωση του Τιμίου Σταυρού, που είναι η σημαία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, έγινε με τρόπον θαυμαστόν και υπερθαύμαστον από την Αγίαν Ελένην την Ισαπόστολον, που είχε μεταβή για προσκύνηση στους Άγιους Τόπους και με την ρητήν εντολήν του γιου της αυτοκράτορας Κωνσταντίνου να βρή τον Τίμιον Σταυρόν, τον οποίον είχαν εξαφανίσει οι αντίχριστοι Εβραίοι και οι ειδωλολάτρες. Είχαν ρίξει και τους τρείς σταυρούς σε έναν βαθύ λάκκον και τον σκέπασαν με χώματα και πέτρες και πολλά σκουπίδια. Εκεί έμεινε ο Τίμιος Σταυρός για περισσότερα από τριακόσια χρόνια.

Όταν η Αγία Ελένη με τους συνοδούς της άρχισε τις έρευνες, μια νεαρή Εβραιοπούλα οδήγησε την Βασιλομήτορα στον Ιούδα, πού έμενε στα Ιεροσόλυμα, διότι εκείνος εγνώριζε από τους παλαιοτέρους την τοποθεσία, όπου είχαν ρίξει τους τρεις σταυρούς. Εκεί μάλιστα φύτρωνε κάθε χρόνον μόνο του και το ευωδιαστό «βασιλικό χόρτο», αυτό, που λέγεται και σήμερα βασιλικός. Πήγε, λοιπόν, η Αγ. Ελένη στην τοποθεσία αυτή και πριν δώση εντολή να αρχίσουν οι ανασκαφές, γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά στον Χριστόν. Μόλις όμως σηκώθηκε στα πόδια της και πριν να πει μια λέξη, έγινε μέγας σεισμός, μόνον στο σημείον αυτό, και το έδαφος σχίστηκε σε μεγάλο βάθος. Τότε άρχισαν αμέσως οι ανασκαφές και σε λίγη ώρα βρέθηκαν και οι τρεις σταυροί, προς γενικήν κατάπληξιν όλων των παρισταμένων.

Όλοι έκλαιγαν από χαρά και άλλοι δόξαζαν τον Θεόν και προσεύχονταν. Η στιγμή ήταν μοναδική και πανίερη. Καθάρισαν τους τρεις σταυρούς από τα χώματα, μολονότι, βρέθηκαν σε ένα κοίλωμα της γης και ήταν καλά προστατευμένοι. Δεν ήξεραν όμως ποιος από τους τρεις ήταν ο Σταυρός επάνω στον όποιον σταυρώθηκε ο Χριστός. Εκεί κοντά βρισκόταν σε μια καλύβα μια ετοιμοθάνατη γυναίκα, που έπασχε από χρόνια ασθένεια. Η Αγ. Ελένη σκέφθηκε αμέσως ότι ο πραγματικός Τίμιος Σταυρός θα θεράπευε αμέσως την γυναίκα, εάν της έβαζαν πάνω της τον Σταυρόν του Κυρίου. Έτσι έβαλαν διαδοχικά τους δύο πρώτους σταυρούς, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Μόλις όμως έβαλαν στο σώμα της τον τρίτον Σταυρόν, η ετοιμοθάνατη γυναίκα έγινε αμέσως καλά και σηκώθηκε στα πόδια της. Έτσι αποδείχτηκε ότι αυτός ήταν ο πραγματικός Τίμιος Σταυρός. Και όπως γράφει και ο Ευθύμιος Ζυγαβηνός στον Σταυρόν του Κυρίου υπήρχε και η μικρή σανίδα με την επιγραφή «Ι.Ν.Β.Ι.» (Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων), πού είχε βάλει ο Πόντιος Πιλάτος.

Αμέσως μετά την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού η Αγ. Ελένη, έχτισε (στον Γολγοθά τον Ναόν της Αναστάσεως και στην συνέχεια τον Ναόν της Γεννήσεως στο Σπήλαιον της Βηθλεέμ και τον Ναόν του Όρους των Ελαίων. Και όταν ο Πατριάρχης Μακάριος έστησε τον Τίμιον Σταυρόν στον ναόν του Πατριαρχείου για προσκύνηση από τον πιστόν λαόν, ήταν η 14η Σεπτεμβρίου του 326 και γι' αυτό καθιερώθηκε από τότε να εορτάζεται το γεγονός της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού από την Εκκλησίαν την ημέραν αυτήν. Την ίδιαν ήμερα εορτάζεται και η δεύτερη Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, που έγινε από τον αυτοκράτορα Ηράκλειον (628 μ.Χ.), όταν ενίκησε τους Πέρσες, οι οποίοι είχαν κλέψει τον Τίμιον Σταυρόν άπο τα Ιεροσόλυμα. Σήμερα το μεγαλύτερον τεμάχιον του Τιμίου Σταυρού διασώζεται στον Άγιον Όρος, στην Ί. Μονή Ξηροποτάμου.

Η ανεύρεση και η ύψωση του Τιμίου Σταυρού είναι ασφαλώς μέγα γεγονός της παγκοσμίας ιστορίας, διότι αφορά στο σύνολον της ανθρωπότητας, ανεξαρτήτως αν δεν έχουν ακόμα αποδεχθή την Χριστιανική Πίστη και δεν γνωρίζουν όλοι την αλλαγή πορείας της ιστορίας. Ιδιαίτερα, όμως, είναι κορυφαίον γεγονός στην Ιστορία της Εκκλησίας, διότι επιβεβαιώνει και επισφραγίζει την δωρεάν της σωτηρίας σε όλον τον κόσμον και καλεί αδιαλείπτως κάθε άνθρωπον να επιστρέψη στην αληθινήν πατρίδα του Παραδείσου. Δεν είναι απλώς συμβολική και ενδεικτική η μεταστροφή του Ιούδα, που έγινε Χριστιανός και Άγιος Μάρτυς της Εκκλησίας, ωσάν να αποπλύνη την προδοσία του άλλου Ιούδα του Ισκαριώτη, που παρέδωσε τον Θεάνθρωπον στους σταυρωτές του. Και είναι τούτο μέγα δίδαγμα για κάθε άνθρωπο, που όσον και αν έχει πέσει στο έσχατον άκρον της αμαρτίας, όπως ο Ισκαριώτης, μπορεί και πρέπει να διανύση την απόσταση μεταξύ αμαρτίας και σωτηρίας, μεταξύ προδοσίας και μετανοίας, πού δεν έκανε ο πρώτος Ιούδας, αλλά αγχονίσθηκε μέσα στην απελπισία του. Αυτή η μέγιστη μεταστροφή του δεύτερου Ιούδα είναι ο αιώνιος και εμπράγματος αντίλαλος της προσευχής του Θεανθρώπου την ώρα της θυσίας του, όταν παρεκαλεσε τον Θεόν Πατέρα και είπε για τους σταυρωτές του τον λόγον της ύψιστης συγνώμης για όλους τους άρνητές του, άρα και του Ιούδα:— «Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. ΚΓ' 34).

Κλείνοντας τις λίγες αυτές γραμμές για τον εορτασμόν του Τιμίου Σταυρού, θα θέλαμε να αναφέρουμε τον σχετικόν λόγον ενός μακαριστού Γέροντος, που έλεγε: - «Η ύψωση του Τιμίου Σταυρού, παιδιά μου, δεν γίνεται μόνον κατά την εορτήν της 14ης Σεπτεμβρίου, αλλά κάθε φορά, πού μετανοεί μια ψυχή και πηγαίνει κοντά στον Χριστόν. Μας το είπε ο ίδιος ο Θεάνθρωπος: «Λέγω δε υμίν ότι ούτω χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. ΙΕ' 7).

Γιατί η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού φανερώνει τον θρίαμβον της θυσιαστικής αγάπης και αυτός ο θρίαμβος αποτελεί μεγάλη χαρά στον ουρανόν του Θεού και γίνεται κάθε φορά, που μετανοεί αληθινά ένας άνθρωπος. Γι' αυτό ας μετανοούμε όλοι μας συνεχώς και αληθινά, για να κυρίαρχη πάντοτε η χαρά και στην γη και στον ουρανόν. Αμήν».



κ. Π. Μ. Σωτήρχου
_________________

 

Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασάμενη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν, εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι,
Παρασκευὴ Ἀθληφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

 




 

   

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ

“Καί εἶδον ἐν μέσῳ τοῦ θρόνου καί τῶν τεσσάρων ζώων καί ἐν μέσῳ τῶν πρεσβυτέρων ἀρνίον ἑστηκός ὡς ἐσφαγμένον ” (Ἀποκαλύψεως ε΄ 6).

Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης περιγράφει μέ συγκλονιστικές παραβολικές εἰκόνες σέ ὄραμά του στήν Ἀποκάλυψη ε΄ 6 τήν θριαμβεύουσα στόν οὐρανό Ἐκκλησία.

Εἶδε στόν οὐρανό νά στέκεται στό κέντρο τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ ἀνάμεσα σέ πνευματικά ὄντα καί στούς σεσωσμένους  ἕνα ἀρνίο πού φαινόταν, ὅτι ἦταν σφαγμένο, δηλαδή εἶχε τά σημάδια τῆς σφαγῆς του.

“Ἀρνίον ὡς ἐσφαγμένον” εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός πού θυσιάσθηκε καί πέθανε στό σταυρό, πού ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καί πού δοξάζεται στόν οὐρανό καί θά δοξάζεται στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. 

*****

Ἡ εἰκόνα αὐτή τοῦ δοξασμένου θυσιασμένου ἀμνοῦ εἶναι γνωστή στήν θεολογία, διότι εἰσήχθη προφητικά ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη:

α) Ὁ πασχάλιος ἀμνός τῶν Ἰσραηλιτῶν ἦταν εἰκόνα καί προτύπωση τοῦ σταυρωθέντος Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅλα τά ἐπιμέρους στοιχεῖα τοῦ πασχαλίου ἀμνοῦ, ὅπως περιγράφονται στά σχετικά κείμενα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, βρῆκαν τήν σημασία καί ἐκπλήρωσή τους στόν σταυρωθέντα Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Τό βιβλίο τῆς Ἐξόδου ἀναφέρει τίς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ πού δόθηκαν μέ τόν Μωϋσῆ στούς Ἰσραηλίτες  

“Εἶπε δέ Κύριος πρός Μωϋσῆν καί Ἀαρών ἐν γῇ Αἰγύπτου λέγων, ὁ μήν οὗτος ὑμῖν ἀρχή μηνῶν, πρῶτος ἐστιν ὑμῖν ἐν τοῖς μησί τοῦ ἐνιαυτοῦ. Λάλησον πρός πᾶσαν συναγωγήν υἱῶν Ἰσραήλ λέγων· τῇ δεκάτῃ τοῦ μηνός τούτου λαβέτωσαν ἕκαστος πρόβατον κατ’ οἴκους πατριῶν, ἕκαστος πρόβατον κατ’ οἰκίαν, ἐάν δέ ὀλιγοστοί ὦσιν ἐν τῇ οἰκίᾳ, ὥστε μή εἶναι ἱκανούς εἰς πρόβατον, συλλήψεται μεθ’ ἑαυτοῦ τόν γείτονα τόν πλησίον αὐτοῦ κατά ἀριθμόν ψυχῶν· ἕκαστος τό ἀρκοῦν αὐτῷ συναριθμήσεται εἰς πρόβατον. Πρόβατον τέλειον, ἄρσεν, ἐνιαύσιον ἔσται ὑμῖν. ἀπό τῶν ἀρνῶν καί τῶν ἐρίφων λήψεσθε” (Ἐξόδου ιβ΄ 1 ἑξῆς). 

Μετάφραση: “Εἶπε ὁ Κύριος πρός τόν Μωϋσῆ καί τό Ἀαρών, ὅταν ἀκόμη ἦταν στήν Αἴγυπτο. Ὁ μήνας αὐτός θά εἶναι γιά σᾶς ἀρχή τῶν ἄλλων μηνῶν, ὁ πρῶτος μεταξύ τῶν μηνῶν τοῦ ἔτους. Λάλησε πρός ὅλο τό πλῆθος τῶν Ἰσραηλιτῶν καί εἰπέ του. Τήν δέκατη ἡμέρα τοῦ μήνα αὐτοῦ θά πάρει κάθε οἰκογενειάρχης ἕνα πρόβατο γιά τήν οἰκογένειά του, γιά τό σπίτι του. Ἐάν τά μέλη τῆς οἰκογένειας εἶναι λίγα, ὥστε νά μήν μποροῦν νά φᾶνε τό πρόβατο ὁ οἰκογενειάρχης θά καλέσει ἀπό τήν οἰκογένεια τοῦ γείτονα ἀνάλογο ἀριθμό καί θά τούς μοιράσει ἀνάλογη μερίδα ἀπό τό πρόβατο. Τό πρόβατο θά εἶναι ἀρτιμελές χωρίς σωματική βλάβη, ἀρσενικό, ἑνός ἔτους. Μπορεῖτε νά πάρετε ἀμνό ἤ ἐρίφιο· 

Ὁ Ἀμνός ὑπῆρξε τύπος τοῦ θυσιασθέντος Χριστοῦ γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου.

β) Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας στήν προφητεία του γιά τό πάθος τοῦ “Δούλου τοῦ Θεοῦ ”, δηλαδή τοῦ Μεσσία, συμβολίζει τήν ἑκούσια θυσία τοῦ Μεσσία μέ τό πρόβατο πού ἀδιαμαρτύρητα καί χωρίς ἀντίσταση ἀκολουθεῖ καί ὑπακούει στόν ποιμένα του, πού εἴτε τό ὁδηγεῖ στήν σφαγή εἴτε τό κουρεύει. 

“καί αὐτός διά τό κεκακῶσθαι οὐκ ἀνοίγει τό στόμα αὐτοῦ· ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν ἤχθη καί ὡς ἀμνός ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτόν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τό στόμα” (Ἠσαΐου νγ΄ 7). 

Μετάφραση: “Καί αὐτός παρά τίς κακώσεις πού ὑπέστη, δέν ἄνοιξε τό στόμα του. Σάν ἄφωνο πρόβατο ὁδηγήθηκε στήν σφαγή. Σάν ἀμνός ἄφωνος ἐνώπιον ἐκείνου, ὁ ὁποῖος τόν κουρεύει, ἔτσι πορεύεται χωρίς νά ἀνοίγει τό στόμα του ”. 

γ) Ὡς ἀμνό τοῦ Θεοῦ ἔδειξε μέ τό δάκτυλό του ὁ Πρόδρομος καί Βαπτιστής Ἰωάννης: τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, φανερώνοντας τήν ταυτότητά Του, ὅτι εἶναι δηλαδή ὁ Μεσσίας, πού εἶχε ὑποσχεθεῖ νά στείλει στόν κόσμο ὁ ἐπουράνιος Θεός, ὅπως ἀναφέρει στό εὐαγγέλιό του  ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: 

“Τῇ ἐπαύριον πάλιν εἱστήκει ὁ Ἰωάννης καὶ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ δύο, καὶ ἐμβλέψας τῷ Ἰησοῦ περιπατοῦντι λέγει· Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ” καὶ

“ἐμβλέψας τῷ Ἰησοῦ περιπατοῦντι λέγει· Ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ” (Ἰωάννου α΄ 35-36).  

Μετάφρασι: “Τήν ἄλλη μέρα, ὁ Ἰωάννης βλέπει τόν Ἰησοῦ νά ἔρχεται πρός τό μέρος του καί λέει: Αὐτός εἶναι ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, πού παίρνει πάνω του τήν ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων. 

Καί καθώς εἶδε τόν Ἰησοῦ νά προσπερνάει, εἶπε: Αὐτός εἶναι ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ”.

Στό Δοξαστικό τῆς Ἐνάτης Ὥρας τῶν Θεοφανείων περιπλέκεται μεταξύ καί ἄλλων θεμάτων, ὑμνολογικά, καί αὐτή ἡ σημαντική μαρτυρία τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ Ἰωάννου γιά τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: 

“Τήν χεῖρά σου τήν ἁψαμένην, τήν ἀκήρατον Κορυφήν τοῦ Δεσπότου, μεθ’ ἧς καί δακτύλῳ αὐτόν, ἡμῖν καθυπέδειξας, ἔπαρον ὑπέρ ἡμῶν πρός αὐτόν Βαπτιστά, ὡς παῤῥησίαν ἔχων πολλήν· καί γάρ μείζων τῶν Προφητῶν ἁπάντων, ὑπ’ αὐτοῦ μεμαρτύρησαι. Τούς ὀφθαλμούς σου πάλιν δέ, τούς τό Πανάγιον Πνεῦμα κατιδόντας, ὡς ἐν εἴδει περιστερᾶς κατελθόν, ἀναπέτασον πρός αὐτόν Βαπτιστά, ἵλεων ἡμῖν ἀπεργασάμενος. Καί δεῦρο στῆθι μεθ’ ἡμῶν, ἐπισφραγίζων τόν ὕμνον, καί προεξάρχων τῆς πανηγύρεως”. 

δ) Τήν προφητεία τοῦ Ἠσαΐα περί τῆς θυσίας τοῦ Μεσσία ὡς ἀμνοῦ ἀναγίγνωσκε ὁ ἐπίσημος Αἰθίοπας πού ἐπέστρεφε ἀπό τό προσκύνημά του στά Ἱεροσόλυμα καί τήν ἑρμήνευσε ὁ ἀπόστολος Φίλιππος κατά τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων.

“ἡ δὲ περιοχὴ τῆς γραφῆς ἣν ἀνεγίνωσκεν ἦν αὕτη· ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη· καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείραντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ ”  (Πράξεων η΄ 32).

Μετάφραση: “Ἡ περικοπή τῆς Γραφῆς, πού διάβαζε, ἦταν ἡ ἑξῆς: Σάν πρόβατο ὁδηγήθηκε στή σφαγή, καί σάν τό ἀρνί πού παραμένει ἄφωνο μπροστά σ’ αὐτόν πού τό κουρεύει, ἔτσι καί αὐτός δέν ἀνοίγει τό στόμα του”. 

ε) Ὁ ἀπόστολος Πέτρος τονίζει τήν ἀναμαρτησία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ παραλληλίζοντάς την μέ τήν ἀκακία τοῦ προβάτου γιά νά ἐξάρει τό μέγεθος τῆς προσφορᾶς καί τῆς θυσίας Του, ὅτι ἐνῶ ἦταν δίκαιος καί ἀναμάρτητος ἐν τούτοις θυσιάσθηκε γιά ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλούς. 

“ὃς ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ·” (Α΄ Πέτρου β΄ 22) 

Μετάφραση: “Αὐτός ἁμαρτία δέν ἔκανε, καί δόλος στό στόμα του δέν βρέθηκε.

Αὐτή τήν θεολογία ἀναπτύσσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ρητορικώτατα στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του ἐξαίροντας τό μέγεθος τῆς ἐθελούσιας θυσίας τοῦ δικαίου Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά τούς “υἱούς τῆς ἀπειθείας” (Κολοσσαεῖς γ΄ 6). 

“ Συνίστησι δὲ τὴν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεὸς, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστὸς ὑπὲρ ἡμῶν ἀπέθανε. πολλῷ οὖν μᾶλλον δικαιωθέντες νῦν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ σωθησόμεθα δι' αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀργῆς. εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ· οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμενοι ἐν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ νῦν τὴν καταλλαγὴν ἐλάβομεν” (Πρός Ρωμαίους ε΄ 8-11).

Μετάφραση: “Ὁ Θεός ὅμως ξεπερνώντας αὐτά τά ὅρια ἔδειξε τήν ἀγάπη του γιά μᾶς, γιατί ἐνῶ ἐμεῖς ζούσαμε ἀκόμα στήν ἁμαρτία, ὁ Χριστός ἔδωσε τή ζωή Του γιά μᾶς. Τώρα, λοιπόν, ἀφοῦ ὁ Θεός μᾶς ἀπάλλαξε ἀπό τήν καταδίκη, μέ τή μεσολάβηση τοῦ σταυρικοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, πολύ περισσότερο ὁ ἴδιος θά μᾶς σώσει κι ἀπό τή μέλλουσα ὀργή. Παρ’ ὅ, τι ἤμασταν ἐχθροί μέ τό Θεό, μᾶς συμφιλίωσε μαζί Του ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Υἱοῦ Του· πολύ περισσότερο τώρα πού συμφιλιωθήκαμε, ἡ ζωή Του θά μᾶς χαρίσει τή σωτηρία. Κι ὄχι μόνο συμφιλιωθήκαμε, ἀλλά καί καυχώμαστε γιά τό Θεό, πού μᾶς ἔδωσε τώρα αὐτή τή συμφιλίωση μέσω τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ”.  

Ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας υἱοθέτησε αὐτή τήν εἰκόνα καί ψάλλει: 

“Ὅν ἐκήρυξεν Ἀμνόν Ἡσαΐας, ἔρχεται ἐπί σφαγήν ἑκούσιον, καί τόν νῶτον δίδωσιν εἰς μάστιγας, τάς σιαγόνας εἰς ῥαπίσματα· τό δέ πρόσωπον οὐκ ἀπεστράφη, ἀπό αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων· θανάτῳ δέ ἀσχήμονι καταδικάζεται· πάντα ὁ ἀναμάρτητος ἑκουσίως καταδέχεται, ἵνα πᾶσι δωρήσηται τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν” (Δοξαστικόν τῶν Αἴνων τοῦ Ὄρθρου τῆς Μεγάλης Πέμπτης). 

  Ἡ εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ “ὡς Ἀρνίου ἐσφαγμένου” ἀπαντᾶται 29 φορές στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου, ὥστε στό βιβλίο αὐτό νά δεσπόζει ἡ θεολογία τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησου Χριστοῦ. 

Ἔτσι ἡ σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν περιορίζεται στήν ἐπίγεια καί ἐγκόσμια σημασία της. Ἀποτελεῖ τό κέντρο τῆς πνευματικῆς ζωῆς μας ἐδῶ στή γῆ καί συγχρόνως θά εἶναι τό κέντρο τῆς λατρείας μας στόν οὐρανό γιά πάντα.

*****

Θά προσεγγίσουμε αὐτή τήν θεολογία 

1)Μέ τήν δύναμη τῆς σταυρικῆς θυσίας εἰσερχόμαστε στήν δόξα τῆς αἰωνιότητας.

Ἡ αἰώνια εὐγνωμοσύνη τῶν σωσμένων γι’ αὐτή τήν αἰώνια κατάσταση ἐκφράζεται στούς λόγους τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου: 

“Ἡ σωτηρία τῷ Θεῷ ἡμῶν τῷ καθημένῳ ἐπί τοῦ θρόνου καί τῷ Ἀρνίῳ ” (Ἀποκαλύψεως ζ΄ 10) 

Μετάφραση: 

“Ἡ σωτηρία εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦ μας πού κάθεται στό θρόνο καί τοῦ Ἀρνιοῦ ”. 

Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης βλέπει τήν θριαμβεύουσα στόν οὐρανό Ἐκκλησία, τούς σεσωσμένους, νά ψάλλουν καί νά εὐχαριστοῦν τόν Θεό γιά τήν σωτηρία τους καί νά ὁμολογοῦν, ὅτι αὐτή ἀνήκει στόν Θεό καί στό Ἀρνίο. Σ’ Αὐτούς ὀφείλεται ἡ σωτηρία πού δωρήθηκε στά μέλη τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας: 

“Μετὰ ταῦτα εἶδον, καὶ ἰδοὺ ὄχλος πολύς, ὃν ἀριθμῆσαι αὐτὸν οὐδεὶς ἐδύνατο, ἐκ παντὸς ἔθνους καὶ φυλῶν καὶ λαῶν καὶ γλωσσῶν, ἑστῶτας ἐνώπιον τοῦ θρόνου καὶ ἐνώπιον τοῦ ἀρνίου, περιβεβλημένους στολὰς λευκάς, καὶ φοίνικες ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῶν· καὶ κράζουσι φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες· Ἡ σωτηρία τῷ Θεῷ ἡμῶν τῷ καθημένῳ ἐπὶ τοῦ θρόνου καὶ τῷ ἀρνίῳ. καὶ πάντες οἱ ἄγγελοι εἱστήκεισαν κύκλῳ τοῦ θρόνου καὶ τῶν πρεσβυτέρων καὶ τῶν τεσσάρων ζῴων, καὶ ἔπεσαν ἐνώπιον τοῦ θρόνου ἐπὶ τὰ πρόσωπα αὐτῶν καὶ προσεκύνησαν τῷ Θεῷ. λέγοντες· ἀμήν· ἡ εὐλογία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ ἰσχὺς τῷ Θεῷ ἡμῶν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν. Καὶ ἀπεκρίθη εἷς ἐκ τῶν πρεσβυτέρων λέγων μοι· Οὗτοι οἱ περιβεβλημένοι τὰς στολὰς τὰς λευκὰς τίνες εἰσὶ καὶ πόθεν ἦλθον;  καὶ εἴρηκα αὐτῷ· Κύριέ μου, σὺ οἶδας. καὶ εἶπέ μοι· Οὗτοί εἰσιν οἱ ἐρχόμενοι ἐκ τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης, καὶ ἔπλυναν τὰς στολὰς αὐτῶν καὶ ἐλεύκαναν αὐτὰς ἐν τῷ αἵματι τοῦ ἀρνίου.  διὰ τοῦτό εἰσιν ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καὶ λατρεύουσιν αὐτῷ ἡμέρας καὶ νυκτὸς ἐν τῷ ναῷ αὐτοῦ. καὶ ὁ καθήμενος ἐπὶ τοῦ θρόνου σκηνώσει ἐπ' αὐτούς ” (Ἀποκαλύψεως ζ΄ 9-15). 

Μετάφραση: “Ὕστερα ὅμως ἀπό αὐτά, εἶδα ἕνα ἀμέτρητο πλῆθος πού κανείς δέν ἦταν σέ θέση νά τό μετρήσει ἀπό κάθε ἔθνος, φυλή, λαό καί γλώσσα, νά στέκεται μπροστά στόν θρόνο καί στό Ἀρνίο· φοροῦσαν λευκές στολές, κρατοῦσαν φοινικόκλαδα στά χέρια τους καί ἔκραζαν μέ δυνατή φωνή: Ἡ σωτηρία εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦ μας πού κάθεται στό θρόνο καί τοῦ Ἀρνίου. Ὅλοι οἱ Ἄγγελοι πού στέκονταν γύρω ἀπό τόν θρόνο, ἀπό τούς πρεσβυτέρους κι ἀπό τά τέσσερα ὄντα, ἔπεσαν μπροστά στόν θρόνο μέ τά πρόσωπα καταγῆς καί προσκύνησαν τόν Θεό, λέγοντας: Ἀληθινά, εὐλογία καί δόξα καί σοφία, εὐχαριστία καί τιμή καί δύναμη καί ἰσχύς ἀνήκουν γιά πάντα στόν Θεό μας. Ἀμήν. Τότε ἕνας ἀπό τούς πρεσβυτέρους μοῦ εἶπε: Ποιοί εἶναι αὐτοί πού φοροῦν λευκές στολές καί ἀπό ποῦ ἦρθαν; Κι ἐγώ τοῦ εἶπα: Κύριε μου, σύ ξέρεις. Τότε αὐτός μοῦ εἶπε: Αὐτοί εἶναι ἐκεῖνοι πού πέρασαν τό μεγάλο διωγμό· ἔπλυναν τήν στολή τους καί τήν λεύκαναν μέ τό αἷμα τοῦ Ἀρνίου. Γι’ αὐτό στέκονται μπρός τό θρόνο τοῦ Θεοῦ καί τόν λατρεύουν μέρα καί νύχτα στόν ναό του, κι αὐτός πού κάθεται στόν θρόνο θα’ ναι πάντα μαζί τους”.

Τό μήνυμα τῆς παρηγοριᾶς καί τῆς ἐλπίδας πού ἀπευθύνει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης στούς πιστούς μ’ αὐτό τό ὄραμά του εἶναι, ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἔνδοξος νικητής καί ὅτι θά μετάσχουν στήν αἰώνια δόξα Του ὅσοι “ἔπλυναν τὰς στολὰς αὐτῶν καὶ ἐλεύκαναν αὐτὰς ἐν τῷ αἵματι τοῦ ἀρνίου”. (Ἀποκαλύψεως ζ΄ 14).

Πράγματι αὐτή τήν ἀλήθεια τονίζει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του: 

“Τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι” (Ἑβραίους θ΄ 14).

Μετάφραση: “ Tό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχοντας τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πρόσφερε τό ἑαυτό του ἀψεγάδιαστη θυσία στόν Θεό, θά καθαρίσει τήν συνείδησή μας ἀπό τά ἔργα πού ὁδηγοῦν στόν θάνατο, ὥστε νά μποροῦμε νά λατρεύσουμε τόν ἀληθινό Θεό ”

Ὁ μολυσμός τῆς ἁμαρτίας πού ρυπαίνει τίς ψυχές μας μόνο μέ τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ καθαρίζεται. Σ’ αὐτό τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἀποπλύνονται οἱ ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

Ὅταν οἱ λειτουργοί συστέλλουν τά ἅγια στήν θεία λειτουργία, ἑνώνουν δηλαδή τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στό ἅγιο Ποτήριο, καί ρίπτουν μέσα στό ἅγιο Ποτήριο τίς ψίχες πού ἐξήχθησαν ἀπό τό πρόσφορο καί τοποθετήθηκαν στό ἅγιο δισκάριο κατά τήν Προσκομιδή τῶν τιμίων δώρων καί ἀντιπροσωπεύουν τίς ψυχές τῶν μνημονευομένων χριστιανῶν, ζώντων καί τεθνεώτων, λένε: 

“ Ἀπόπλυνον Κύριε τά ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων σου”. 

Αὐτό πού διδάσκουν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι πραγματοποιεῖται κατά τήν θεία λειτουργία καί συγκεκριμένως, ὅταν τρῶμε τό ἅγιο Σῶμα καί πίνουμε τό τίμιο Αἷμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τό ἅγιο Σῶμα καί τίμιο αἷμα τοῦ Χριστοῦ πού θυσιάσθηκε κατά τόν ἄδικο ἑκούσιο θάνατό Του μᾶς ἀποκαθιστᾶ, μᾶς δικαιώνει, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί στήν αἰώνια πνευματική βασιλεία Του. 

Οὔτε ἡ ἀξία μας, οὔτε τά ἔργα μας, οὔτε ἡ καταγωγή μας μποροῦν νά μᾶς ἀποκαταστήσουν στήν πνευματική καί αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ. 

“Χάριτί ἐστε σεσῳσμένοι” (Ἐφεσίους β΄ 5) θά κηρύξει μεγαλοφώνως ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. 

*****

2) Μία ἄλλη πτυχή αὐτῆς τῆς θεολογίας τῆς Ἀποκαλύψεως γιά τήν σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι, ὅτι ὁ ἐπί τοῦ Σταυροῦ θάνατος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ λυτρωτική θυσία Του  θά εἶναι τό κέντρο τῆς αἰώνιας λατρείας τῶν σεσωσμένων· 

Διαπιστώνει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης: 

“Καὶ ναὸν οὐκ εἶδον ἐν αὐτῇ· ὁ γὰρ Κύριος ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ ναὸς αὐτῆς ἐστι, καὶ τὸ ἀρνίον” (Ἀποκαλύψεως κα΄ 22).

Μετάφραση: “Δέν εἶδα ναό σ’ αὐτή τήν πολιτεία, γιατί ναός της εἶναι ὁ Κύριος, ὁ Θεός ὁ παντοκράτορας, καί τό Ἀρνίο”. 

Στόν οὐρανό, τόν κατ’ ἐξοχή χῶρο λατρείας τοῦ Θεοῦ δέν ὑπάρχει ναός. Ἐπειδή ὁ ἴδιος  ὁ Παντοκράτωρ Θεός εἶναι ὁ ναός τῆς Ἐκκλησίας τῶν σωσμένων ἀνθρώπων κατά τόν λόγο  Του “κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς ” (Β΄ Κορινθίους στ΄ 17) καί ἡ μόνη λατρεία εἶναι γιά τήν σταυρική θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Αὐτή τήν σταυρική θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ βιώνουμε μυστικά, ὅταν τελοῦμε στήν γῆ τήν θεία λειτουργία. 

Ἡ εὐχή τῆς ἁγίας ἀναφορᾶς ἀναφέρει: “Μεμνημένοι τοίνυν τῆς σωτηρίου ταύτης ἐντολῆς καί πάντων τῶν ὑπέρ ἡμῶν γεγενημένων τοῦ σταυροῦ, τοῦ τάφου, τῆς τριημέρου ἀναστάσεως, τῆς εἰς οὐρανούς ἀναβάσεως, τῆς ἐκ δεξιῶν καθέδρας, τῆς δευτέρας καί ἐνδόξου πάλιν παρουσίας τά σά ἐκ τῶν σῶν σοί προσφέρομεν κατά πάντα καί διά πάντα”. 

*****

3)Ὁ ἐπί σταυροῦ λυτρωτικός θάνατος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ θά εἶναι τό περιεχόμενο τῆς αἰώνιας ὑμνωδίας μας. 

Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης βλέπει καί ἀκούει ἀπό τόν οὐρανό τήν αἰώνια ὑμνωδία τῶν σεσωσμένων πού ἀντηχεῖ στόν οὐρανό καί τήν καταγράφει: 

“ Καὶ εἶδον ἐν μέσῳ τοῦ θρόνου καὶ τῶν τεσσάρων ζῴων καὶ ἐν μέσῳ τῶν πρεσβυτέρων ἀρνίον ἑστηκὸς ὡς ἐσφαγμένον, ἔχον κέρατα ἑπτὰ καὶ ὀφθαλμοὺς ἑπτά, ἃ εἰσι τὰ ἑπτὰ πνεύματα τοῦ Θεοῦ ἀποστελλόμενα εἰς πᾶσαν τὴν γῆν. καὶ ἦλθε καὶ εἴληφεν ἐκ τῆς δεξιᾶς τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου. καὶ ὅτε ἔλαβε τὸ βιβλίον, τὰ τέσσαρα ζῷα καὶ οἱ εἴκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι ἔπεσαν ἐνώπιον τοῦ ἀρνίου, ἔχοντες ἕκαστος κιθάραν καὶ φιάλας χρυσᾶς γεμούσας θυμιαμάτων, αἵ εἰσιν αἱ προσευχαὶ τῶν ἁγίων· καὶ ᾄδουσιν ᾠδὴν καινὴν λέγοντες· Ἄξιος εἶ λαβεῖν τὸ βιβλίον καὶ ἀνοῖξαι τὰς σφραγῖδας αὐτοῦ, ὅτι ἐσφάγης καὶ ἠγόρασας τῷ Θεῷ ἡμᾶς ἐν τῷ αἵματί σου ἐκ πάσης φυλῆς καὶ γλώσσης καὶ λαοῦ καὶ ἔθνους, καὶ ἐποίησας αὐτοὺς τῷ Θεῷ ἡμῶν βασιλεῖς καὶ ἱερεῖς, καὶ βασιλεύσουσιν ἐπὶ τῆς γῆς. καὶ εἶδον καὶ ἤκουσα ὡς φωνὴν ἀγγέλων πολλῶν κύκλῳ τοῦ θρόνου καὶ τῶν ζῴων καὶ τῶν πρεσβυτέρων, καὶ ἦν ὁ ἀριθμὸς αὐτῶν μυριάδες μυριάδων καὶ χιλιάδες χιλιάδων, λέγοντες φωνῇ μεγάλῃ· Ἄξιόν ἐστι τὸ ἀρνίον τὸ ἐσφαγμένον λαβεῖν τὴν δύναμιν καὶ τὸν πλοῦτον καὶ σοφίαν καὶ ἰσχὺν καὶ τιμὴν καὶ δόξαν καὶ εὐλογίαν. καὶ πᾶν κτίσμα ὃ ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ὑποκάτω τῆς γῆς καὶ ἐπὶ τῆς θαλάσσης ἐστί, καὶ τὰ ἐν αὐτοῖς πάντα, ἤκουσα λέγοντας· Τῷ καθημένῳ ἐπὶ τοῦ θρόνου καὶ τῷ ἀρνίῳ ἡ εὐλογία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. καὶ τὰ τέσσαρα ζῷα ἔλεγον· Ἀμήν· καὶ οἱ πρεσβύτεροι ἔπεσαν καὶ προσεκύνησαν ” (Ἀποκαλύψεως ε΄ 6-14).

Μετάφραση: “Εἶδα τότε μπροστά στό θρόνο καί στό μέσο τῶν τεσσάρων ὄντων καί στό μέσο τῶν πρεσβυτέρων, νά στέκεται ἕνα Ἀρνίο. Ἔμοιαζε νά τό ἔχουν θυσιάσει. Εἶχε ἐφτά κέρατα καί ἐφτά μάτια, αὐτά εἶναι τά ἐφτά πνεύματα τοῦ Θεοῦ, πού ἀποστέλλονται σ’ ὅλη τή γῆ. Τό Ἀρνίο πῆγε καί πῆρε τό κυλινδρικό βιβλίο ἀπό τό δεξί χέρι ἐκείνου πού κάθεται στό θρόνο. Ὅταν πῆρε τό βιβλίο, τά τέσσερα ὄντα καί οἱ εἴκοσι τέσσερις πρεσβύτεροι ἔπεσαν μπροστά στό Ἀρνίο. Καθένας τους κρατοῦσε μία κιθάρα καί χρυσά θυμιατήρια γεμᾶτα θυμίαμα- αὐτά εἶναι  οἱ προσευχές τῶν πιστῶν- κι ἔψελναν ἕναν καινούργιο ὕμνο. Εἶσαι ἄξιος νά πάρεις τό βιβλίο καί ν’ ἀνοίξεις τίς σφραγίδες του. Γιατί θυσιάστηκες καί μέ τό αἵμα σου μᾶς ἐξαγόρασες γιά τό Θεό, ἀπό κάθε φυλή, γλώσσα, λαό καί ἔθνος. Βασιλιάδες τούς ἔκανες αὐτούς καί ἱερεῖς νά λατρεύουν τό Θεό μας. Θά γίνουν κυρίαρχοι πάνω στή γῆ. Ὕστερα εἶδα κι ἄκουσα μία χορωδία γύρω ἀπό τό θρόνο, τά τέσσερα ὄντα καί τούς πρεσβυτέρους· τήν ἀποτελοῦσαν ἕνα ἀναρίθμητο πλῆθος ἀγγέλων, πού ἔλεγαν μέ δυνατή φωνή: Τὀ Ἀρνίο πού θυσιάστηκε εἶναι ἄξιο νά λάβει δύναμη, πλοῦτο καί σοφία, ἰσχύ, τιμή, δόξα κι εὐλογία. Κι ὕστερα ἄκουσα ὅλα τά πλάσματα τοῦ σύμπαντος στόν οὐρανό, στήν γῆ, καί κάτω ἀπό τήν γῆ καί μέσα στήν θάλασσα, ὅλα αὐτά τ’ ἄκουσα νά ὑμονολογοῦν: Αὐτός πού κάθεται στόν θρόνο καί τό Ἀρνίο νά’ ναι γιά πάντα εὐλογημένοι, τιμημένοι, δοξασμένοι κι ἰσχυροί. Τά τέσσερα ὄντα ἀπάντησαν: Ἀμήν. Κι οἱ πρεσβύτεροι ἔπεσαν καί προσκύνησαν ”. 

Οἱ ἄνθρωποι στήν γῆ ψάλλουν πολλούς ὕμνους καί μέ ποικιλία μουσικῆς. Πάντοτε θά συνθέτουν νέους ὕμνους γιά νά ἐκφράσουν ὅλη τήν εὐχαριστία τους καί τήν λατρεία τους στόν Κύριο τῆς δόξης. 

Αὐτό θά συμβαίνει μέχρις ὅτου ὅλοι θά ψάλλουν ἕνα καινούργιο ὕμνο τήν “καινήν ᾠδήν” πού ἀπευθύνεται σ’ Ἐκεῖνον πού       “ ἐσφάγη  καὶ ἠγόρασεν τῷ Θεῷ ἡμᾶς ἐν τῷ αἵματί Του” (Ἀποκαλύψεως ε΄ 9). 

Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀνατρέπει τίς μάταιες ἀντιλήψεις ὅσων πολεμοῦν τόν Ἰησοῦ Χριστό, τό εὐαγγέλιό Του, τήν ἐκκλησία Του, τούς μαθητές Του, φανερώνοντας προφητικά μέ τήν δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τόν θρίαμβο τοῦ Σταυρωθέντος Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά νά μή δειλιοῦν οἱ πιστοί καί νά μή ἐγκαταλείπουν τόν πνευματικό ἀγῶνα τους, ὅσο ὀδυνηρές καί ἄν εἶναι οἱ δοκιμασίες τῆς ζωῆς, ὅσο ἀνελέητος κι ἄν εἶναι ὁ πόλεμος τῆς ἁμαρτίας κατά τῶν πιστῶν, κατά τῆς Ἐκκλησίας. Ἕνας θά δοξάζεται αἰώνία ὁ Νικητής τοῦ θανάτου ὁ Ἰησοῦς Χριστός.  

*****

4) Ὁ ἐπί σταυροῦ θάνατος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ θά εἶναι ἡ πηγή τῆς ζωῆς στήν αἰώνια βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος διψᾶ γιά τήν ἀληθινή ζωή. Ἐπιθυμεῖ νά ζήσει αὐθεντικά κατά Θεόν. Λαχταρᾶ νά κορέσει τήν δίψα του γιά ζωή σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Πολλοί ὅμως ἀπατῶνται ἐδῶ στήν γῆ καί μένουν διψασμένοι μέ τήν ψευδαίσθηση ὅτι ζοῦν. Εἶναι οἱ πεινῶντες καί διψῶντες κατά τόν λόγο τοῦ Κυρίου “οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην” (Ματθαίου ε΄ 6).

Στόν οὐρανό ὅμως ὑπάρχει ποταμός πού τό νερό του λάμπει ὅπως τό κρύσταλλο καί πηγάζει ἀπό τόν θρόνο τοῦ σταυρωμένου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. “Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή” (Ἰωάννου ιζ΄ 3) πού προσφέρθηκε ἀπό τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ἀπ’ αὐτό τόν ποταμό τῆς ζωῆς ἀρδεύονται οἱ πιστοί καί ὅταν ζοῦν στήν γῆ κατά τήν παρούσα ζωή καί στήν αἰωνιότητα. 

“Καὶ ἔδειξέ μοι ποταμὸν ὕδατος ζωῆς λαμπρὸν ὡς κρύσταλλον, ἐκπορευόμενον ἐκ τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀρνίου.  ἐν μέσῳ τῆς πλατείας αὐτῆς καὶ τοῦ ποταμοῦ ἐντεῦθεν καὶ ἐκεῖθεν ξύλον ζωῆς, ποιοῦν καρποὺς δώδεκα, κατὰ μῆνα ἕκαστον ἀποδιδοῦν τὸν καρπὸν αὐτοῦ, καὶ τὰ φύλλα τοῦ ξύλου εἰς θεραπείαν τῶν ἐθνῶν.  καὶ πᾶν κατάθεμα οὐκ ἔσται ἔτι· καὶ ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀρνίου ἐν αὐτῇ ἔσται, καὶ οἱ δοῦλοι αὐτοῦ λατρεύσουσιν αὐτῷ καὶ ὄψονται τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν.  καὶ νὺξ οὐκ ἔσται ἔτι, καὶ οὐ χρεία λύχνου καὶ φωτὸς ἡλίου, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς φωτιεῖ αὐτούς, καὶ βασιλεύσουσιν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων” (Ἀποκαλύψεως κβ΄ 1-5).

Μετάφραση: “Ὕστερα ἄγγελος μοῦ ἔδειξε τό ποτάμι μέ τό ζωογόνο νερό, λαμπερό σάν κρύσταλλο, νά ἀναβλύζει ἀπό τό θρόνο τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἀρνίου. Στή μέση τῆς πλατείας ἀπό δῶ κι ἀπό κεῖ ἀπό τό ποτάμι, ἦταν τό δέντρο τῆς ζωῆς, πού καρποφορεῖ δώδεκα φορές, μία κάθε μῆνα, καί πού τά φύλλα του χρησιμεύουν γιά τή θεραπεία τῶν ἐθνῶν. Καμία ἀφορμή γιά κατάρα δέ θά ὑπάρχει πιά ἐκεῖ. Ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ἀρνίου θά βρίσκονται σ’ αὐτή, κι οἱ δούλοι του θά τόν λατρεύσουν. Θά τό βλέπουν κατά πρόσωπο και θά χουν τό ὄνομά του στά μέτωπά τους. Νύχτα δέ θά ὑπάρχει πιά, καί δέ θά χρειάζεται τό φῶς τοῦ λυχναριοῦ ἤ τοῦ ἡλίου, γιατί ὁ Κύριος ὁ Θεός θά φέγγει πάνω τους, καί θά βασιλέψουν αἰώνια ”. 

Ἀπ’ αὐτή τήν θυσία θά τρέφονται αἰώνια οἱ πολίτες ἐκείνης τῆς αἰώνιας πόλεως. 

*****

5) Ὁ σταυρωμένος Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός θά κυβερνᾶ αἰώνία μέ τήν δύναμη τοῦ σταυρικοῦ Του θανάτου ἀναγνωρίσθηκε αἰώνιος βασιλέας καί κυβερνήτης.

Στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά καταργηθεῖ πᾶσα ἀρχή καί ἐξουσία ἐγκόσμια. Ἕνας θά βασιλεύει καί θά κυβερνᾶ. Ποιός; Ἰδού αὐτός περιγραφόμενος 

α)“καὶ εὐθέως ἐγενόμην ἐν πνεύματι· καὶ ἰδοὺ θρόνος ἔκειτο ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἐπὶ τὸν θρόνον καθήμενος, ὅμοιος ὁράσει λίθῳ ἰάσπιδι καὶ σαρδίῳ· καὶ ἶρις κυκλόθεν τοῦ θρόνου, ὁμοίως ὅρασις σμαραγδίνων” (Ἀποκαλύψεως δ΄ 2-3).

Μετάφραση: “Ἀμέσως τότε μέ συνάρπασε τό Πνεῦμα καί εἶδα ἕνα θρόνο στόν οὐρανό καί κάποιον νά κάθεται στόν θρόνο. Εἶχε θωριά πού ἄστραφτε ὅπως ὁ ἴασπις καί τό σάρδιο, τά πολύτιμα πετράδια. Ἕνα φωτεινό τόξο περικύκλωνε τό θρόνο, πού λαμπύριζε σάν τό σμαράγδι”. 

β)“Καὶ εἶδον ἐν μέσῳ τοῦ θρόνου καὶ τῶν τεσσάρων ζῴων καὶ ἐν μέσῳ τῶν πρεσβυτέρων ἀρνίον ἑστηκὸς ὡς ἐσφαγμένον, ἔχον κέρατα ἑπτὰ καὶ ὀφθαλμοὺς ἑπτά, ἃ εἰσι τὰ ἑπτὰ πνεύματα τοῦ Θεοῦ ἀποστελλόμενα εἰς πᾶσαν τὴν γῆν. καὶ ἦλθε καὶ εἴληφεν ἐκ τῆς δεξιᾶς τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου” (Ἀποκαλύψεως ε΄ 6-7).

Μετάφραση: “ Εἶδα τότε μπροστά στόν θρόνο καί στό μέσο τῶν τεσσάρων ὄντων καί στό μέσο τῶν πρεσβυτέρων, νά στέκεται ἕνα Ἀρνίο. Ἔμοιαζε νά τό ἔχουν θυσιάσει. Εἶχε ἐφτά κέρατα καί ἐφτά μάτια,αὐτά εἶναι τά ἐφτά πνεύματα τοῦ Θεοῦ πού ἀποστέλλονται σ’ ὅλη τή γῆ. Τό Ἀρνίο πῆγε καί πῆρε τό κυλινδρικό βιβλίο ἀπό τό δεξί χέρι ἐκείνου πού κάθεται στό θρόνο ”. 

γ)“ὅτι τὸ ἀρνίον τὸ ἀνὰ μέσον τοῦ θρόνου ποιμαίνει αὐτούς, καὶ ὁδηγήσει αὐτοὺς ἐπὶ ζωῆς πηγὰς ὑδάτων, καὶ ἐξαλείψει ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν” (Ἀποκαλύψεως ζ΄ 17).

Μετάφραση: “Τό Ἀρνίο πού εἶναι στή μέση τοῦ θρόνου σάν καλός βοσκός θά τούς κατευθύνει, καί θά τούς ὁδηγήσει στήν πηγή τῆς ζωῆς. Ὁ Θεός θά ἐξαφανίσει κάθε δάκρυ ἀπό τά μάτια τους”. 

Αὐτός εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ Ὁποῖος μετά τήν ἀνάστασή Του, ὅταν ἐμφανίσθηκε στούς μαθητές Του εἶπε: καί “ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς ” (Ματθαίου κη΄ 18). 

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στόν χριστολογικό ὕμνο του τῆς πρός Φιλιππησίους ἐπιστολῆς του συνδυάζει τήν ταπείνωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τήν σταυρική θυσία Του καί τήν αἰώνια δόξα Του: 

“ τοῦτο φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ' ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ. διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός” (Πρός Φιλιππησίους β΄ 5-11).

Μετάφραση: “Νά ὑπάρχει μεταξύ σας τό ἴδιο φρόνημα πού εἶχε κι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁ ὁποῖος, ἄν καί ἦταν Θεός, δέ θεώρησε τήν ἰσότητα του μέ τόν Θεό ἀποτέλεσμα ἁρπαγῆς, ἀλλά τά ἀπαρνήθηκε ὅλα, πῆρε μορφή δούλου κι ἔγινε ἄνθρωπος καί ὄντας πραγματικός ἄνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά ὑπακούοντας μέχρι θανάτου, καί μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ. Γι΄ αὐτό καί ὁ Θεός τόν ἀνέβασε πολύ ψηλά καί τοῦ χάρισε τό ὄνομα πού εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα τά ὀνόματα. 

Κι ἔτσι, στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ ὅλα τά ἐπουράνια, τά ἐπίγεια καί τά ὑποχθόνια θά προσκυνήσουν καί κάθε γλώσσα θά ὁμολογήσει ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιά νά δοξάζεται ἔτσι ὁ Θεός Πατέρας”.  

*****

6) Ἡ ἀήττητη καί νικητήρια δύναμη τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί οἱ πιστοί θά νικήσουν τόν διάβολο καί τήν ἁμαρτία τοῦ θανάτου.

Αὐτός πού ἐξῆλθε στό Γολγοθᾶ “νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ” (Ἀποκαλύψεως στ΄ 2) εἶναι ὁ Νικητής πού ὑπόσχεται νίκες καί ἔπαθλα σ’ ὅλους τούς νικητές μαθητές Του, ὅπως ἀναφέρεται στούς Ἀγγέλους τῶν ἑπτά Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀποκαλύψεως.

Στόν Ἄγγελο τῆς Ἐφέσου “ Τῷ νικῶντι δώσω αὐτῷ φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ μου ” (Ἀποκαλύψεως β΄ 7). 

Μετάφραση: “ Σ’ ὅποιον νικήσει θά δώσω νά φάει τόν καρπό ἀπό τό δέντρο τῆς ζωῆς πού βρίσκεται στό Παράδεισο τοῦ Θεοῦ μας ”. 

Στόν Ἄγγελο τῆς Σμύρνης “ὁ νικῶν οὐ μὴ ἀδικηθῇ ἐκ τοῦ θανάτου τοῦ δευτέρου” (Ἀποκαλύψεως β΄ 11).

Μετάφραση: “ Τόν νικητή δέν θά μπορέσει νά τό πειράξει ὁ δεύτερος θάνατος ”. 

Στόν Ἄγγελο τῆς Περγάμου “ Τῷ νικῶντι δώσω αὐτῷ τοῦ μάννα τοῦ κεκρυμμένου, καὶ δώσω αὐτῷ ψῆφον λευκὴν, καὶ ἐπὶ τὴν ψῆφον ὄνομα καινὸν γεγραμμένον, ὃ οὐδεὶς οἶδεν εἰ μὴ ὁ λαμβάνων ” (Ἀποκαλύψεως β΄ 17).

Μετάφραση: “ Ὅποιος νικήσει θά τοῦ δώσω ἀπό τό κρυμμένο μάννα. Θά τοῦ δώσω καί μία ἄσπρη ψηφίδα, μ’ ἕνα καινούργιο ὄνομα γραμμένο πάνω της, πού δέν θά τό ξέρει κανένας ἄλλος ἐκτός ἀπ’ αὐτόν πού θά τήν πάρει ”. 

Στόν Ἄγγελο τῶν Θυατείρων “ Καὶ ὁ νικῶν καὶ ὁ τηρῶν ἄχρι τέλους τὰ ἔργα μου, δώσω αὐτῷ ἐξουσίαν ἐπὶ τῶν ἐθνῶν ” (Ἀποκαλύψεως β΄ 26).

Μετάφραση: “ Ὅποιος μείνει πιστός ὥς τό τέλος στή διαγωγή του πού ἐγώ τοῦ ζητῶ καί φτάσει ἔτσι στή νίκη, θά τοῦ δώσω ἐξουσία πάνω στά ἔθνη ”

Στόν Ἄγγελο τῶν Σάρδεων “Ὁ νικῶν οὕτω περιβαλεῖται ἐν ἱματίοις λευκοῖς, καὶ οὐ μὴ ἐξαλείψω τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐκ τῆς βίβλου τῆς ζωῆς, καὶ ὁμολογήσω τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐνώπιον τοῦ πατρός μου καὶ ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ ” (Ἀποκαλύψεως γ΄ 5).

Μετάφραση: “Τό νικητή θά τόν ντύσει ὁ Θεός μέ τά λευκά ρούχα τῆς νίκης· δέ θά διαγράψω τό ὄνομά του ἀπό τό βιβλίο τῆς ζωῆς καί θά τόν ἀναγνωρίσω ὡς δικό μου μπροστά στό Θεό καί στούς ἀγγέλους του ”.

Στόν Ἄγγελο τῆ Φιλαδελφείας “ Ὁ νικῶν, ποιήσω αὐτὸν στῦλον ἐν τῷ ναῷ τοῦ Θεοῦ μου, καὶ ἔξω οὐ μὴ ἐξέλθῃ ἔτι, καὶ γράψω ἐπ' αὐτὸν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου καὶ τὸ ὄνομα τῆς πόλεως τοῦ Θεοῦ μου, τῆς καινῆς Ἰερουσαλήμ, ἣ καταβαίνει ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ μου, καὶ τὸ ὄνομά μου τὸ καινόν ” (Ἀποκλύψεως γ΄ 12).

Μετάφραση: “Τόν νικητή θά τόν κάνω ἀμετακίνητο στῦλο στόν ναό τοῦ Θεοῦ μου· θά γράψω πάνω του τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου καί τό ὄνομα τῆς πόλης τοῦ Θεοῦ μου, τῆς νέας Ἱερουσαλήμ, πού κατεβαίνει ἀπό τόν οὐρανό, ἀπό τόν Θεό μου· θά γράψω ἀκόμα πάνω του τό καινούργιο ὄνομά μου ”

Στόν Ἄγγελο τῆς Λαοδικείας “ Ὁ νικῶν, δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ' ἐμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ μου, ὡς κἀγὼ ἐνίκησα καὶ ἐκάθισα μετὰ τοῦ πατρός μου ἐν τῷ θρόνῳ αὐτοῦ” (Ἀποκαλύψεως γ΄ 21).

Μετάφραση: “ Τόν νικητή θά τόν βάλω νά καθίσει μαζί μου στό θρόνο μου, ὅπως κάθισα κι ἐγώ νικητής μαζί μέ τόν Πατέρα μου στό θρόνο του ”.

Ὁ σταυρωμένος καί δοξασμένος Ἰησοῦς Χριστός θά ἀναδείξει τούς αἰώνιους νικητές τοῦ διαβόλου. 

“ καὶ αὐτοὶ ἐνίκησαν αὐτὸν διὰ τὸ αἷμα τοῦ ἀρνίου καὶ διὰ τὸν λόγον τῆς μαρτυρίας αὐτῶν, καὶ οὐκ ἠγάπησαν τὴν ψυχὴν αὐτῶν ἄχρι θανάτου” (Ἀποκαλύψεως ιβ΄ 11).

Μετάφραση: “Αὐτόν ὅμως τόν νίκησαν οἱ ἀδελφοί μας μέ τό αἷμα τοῦ Ἀρνίου καί μέ τήν μαρτυρία, πού ἔδωσαν γιά τόν Ἰησοῦ, ἀδιαφορώντας γιά τήν ζωή τους, φτάνοντας ὡς καί τό θάνατο”. 

*****

7) Γιά τήν περιφρόνηση τοῦ λυτρωτικοῦ θανάτου Του τό ἐσφαγμένο Ἀρνίον θά διατηρεῖ αἰώνια ὀργή.

Ὁ Κύριό μας Ἰησοῦς Χριστός ὁδηγήθηκε στήν ἐπίγεια ζωή Του ὡς ἄκακο πρόβατο στήν σφαγή γιά νά χαρίσει αἰώνια λύτρωση καί δόξα σ’ ὅσους πιστέψουν σ’ Αὐτόν καί ἐφαρμόσουν στήν ζωή τους τήν διδασκαλία Του. Ἀλλά αὐτή ἡ ἀκακία θά μεταβληθεῖ σέ ἀδυσώπητη ὀργή στήν αἰωνιότητα πού θά στρέφεται ἐναντίον ἐκείνων πού περιφρόνησαν καί ἀρνήθηκαν τήν σωτηρία του ἤ καί πολέμησαν τήν Ἐκκλησία πού εἶναι ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας.

Τό ἀρνίο εἶναι σύμβολο πραότητας ἀνεξικακίας καί ταπεινώσεως. Ὅμως στήν Ἀποκάλυψη ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης περιγράφει τήν ὀργή τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου, τοῦ Σταυρωθέντος Κυρίου κατά τῆς ἄπιστης καί ἀντίθεης ἀνθρωπότητας. Σ’ αὐτό τό σύμβολο τῆς ἀκακίας θά συντρίβονται ὅσοι ἀγάπησαν καί ὑπηρέτησαν τήν ματαιότητα τῆς ἁμαρτίας. 

“Καὶ εἶδον ὅτε ἤνοιξε τὴν σφραγῖδα τὴν ἕκτην, καὶ σεισμὸς μέγας ἐγένετο, καὶ ὁ ἥλιος μέλας ἐγένετο ὡς σάκκος τρίχινος, καὶ ἡ σελήνη ὅλη ἐγένετο ὡς αἷμα, καὶ οἱ ἀστέρες τοῦ οὐρανοῦ ἔπεσαν εἰς τὴν γῆν, ὡς συκῆ βάλλουσα τοὺς ὀλύνθους αὐτῆς, ὑπὸ ἀνέμου μεγάλου σειομένη, καὶ ὁ οὐρανὸς ἀπεχωρίσθη ὡς βιβλίον ἑλισσόμενον, καὶ πᾶν ὄρος καὶ νῆσος ἐκ τῶν τόπων αὐτῶν ἐκινήθησαν· καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς καὶ οἱ μεγιστᾶνες καὶ οἱ χιλίαρχοι καὶ οἱ πλούσιοι καὶ οἱ ἰσχυροὶ καὶ πᾶς δοῦλος καὶ ἐλεύθερος ἔκρυψαν ἑαυτοὺς εἰς τὰ σπήλαια καὶ εἰς τὰς πέτρας τῶν ὀρέων,  καὶ λέγουσι τοῖς ὄρεσι καὶ ταῖς πέτραις· Πέσατε ἐφ' ἡμᾶς καὶ κρύψατε ἡμᾶς ἀπὸ προσώπου τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου καὶ ἀπὸ τῆς ὀργῆς τοῦ ἀρνίου,  ὅτι ἦλθεν ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καὶ τίς δύναται σταθῆναι;” (Ἀποκαλύψεως στ΄ 12-17).

Μετάφραση: “Εἶδα τότε τό Ἀρνίο ν’ ἀνοίγει τήν ἔκτη σφραγίδα. Τότε ἔγινε σεισμός μεγάλος, ὁ ἥλιος ἔγινε μαῦρος σάν πένθιμο ροῦχο, τό φεγγάρι ἔγινε ὁλόκληρο κόκκινο σάν αἷμα, καί τ’ ἀστέρια τοῦ οὐρανοῦ ἔπεσαν στήν γῆ σάν τά ἄγουρα σύκα, πού τά ρίχνει ἡ συκιά ὅταν τήν φυσάει δυνατός ἄνεμος· ὁ οὐρανός ἐξαφανίστηκε ὅπως τυλίγεται μέ μιᾶς ἕνα κυλινδρικό χειρόγραφο, κι ὅλα τά βουνά καί τά νησιά μετακινήθηκαν ἀπό τήν θέσης τους. Τότε οἱ βασιλιάδες τῆς γῆς καί οἱ κυβερνῆτες, οἱ στρατηγοί, οἱ πλούσιοι, οἱ δυνατοί καί ὅλοι, δοῦλοι κι ἐλεύθεροι, κρύφτηκαν στίς σπηλιές καί στά βράχια τῶν βουνῶν καί εἶπαν στά βουνά καί στά βράχια: Πέστε πάνω μας καί κρύψτε μας ἀπ’ αὐτόν πού κάθεται στόν θρόνο κι ἀπό τήν ὀργή τοῦ Ἀρνίου. Ἔφτασε ἡ μεγάλη ἡμέρα τῆς ὀργῆς του· ποιός μπορεῖ νά τήν ἀντέξει ; ”.

Αὐτή ἡ ὀργή Του θά τρομάζει τούς βασιλεῖς τῆς γῆς, τούς μεγιστάνες καί τούς χιλιάρχους, τούς πλουσίους καί τούς ἰσχυρούς καί κάθε δοῦλο καί κάθε ἐλεύθερο θά τούς ἀναγκάσει νά τραποῦν σέ φυγή καί νά ζητήσουν καταφύγιο στά σπήλαια τῆ γῆς καί νά λένε στίς πέτρες     “ Πέσατε ἐφ' ἡμᾶς καὶ κρύψατε ἡμᾶς ἀπὸ προσώπου τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου καὶ ἀπὸ τῆς ὀργῆς τοῦ ἀρνίου, ὅτι ἦλθεν ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καὶ τίς δύναται σταθῆναι; ” (Ἀποκαλύψεως στ΄ 17).

Μετάφρασι: “ Πέστε πάνω μας καί κρύψτε μας ἀπ’ αὐτόν πού κάθεται στό θρόνο κι ἀπό τήν ὀργή τοῦ Ἀρνίου. Ἔφτασε ἡ μεγάλη ἡμέρα τῆς ὀργῆς του· ποιός μπορεῖ νά τήν ἀντέξει”

*****

Ζήστε στή ζωή σας καί στήν αἰωνιότητα μέ τόν Σταυρωμένο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. 

Του Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ