Παναγία Πορταΐτισσα

Παναγία Πορταΐτισσα

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Η Αγια- Σοφιά και ο Παρθενώνας, οι μήτρες της Επανάστασης του 1821

Η Αγια- Σοφιά και ο Παρθενώνας, οι μήτρες της Επανάστασης του 1821


Η Αγια- Σοφιά και ο Παρθενώνας, οι μήτρες της Επανάστασης του 1821

Η Αγια- Σοφιά και ο Παρθενώνας, οι μήτρες της Επανάστασης του 1821

Γράφει ο Φώτιος Μιχαήλ, ιατρός

Από το 1453 μέχρι το 1821 πραγματοποιήθηκαν πάνω από 100 κατά τόπους επαναστατικά κινήματα και τουλάχιστο 6 οργανωμένες επαναστάσεις.
Το 1462 επαναστατεί η Λέσβος.
Το 1481 ξεσηκώνεται η Ήπειρος.
Το 1571 επαναστατούν Ρούμελη και Ήπειρος μαζί.
Το 1585 επαναστατεί η Ακαρνανία.
Το 1617, με επικεφαλής τον Επίσκοπο Σταγών Διονύσιο, απελευθερώνονται τα Τρίκαλα.
Το 1678 επαναστατεί η Πιερία με αρχηγό τον Επίσκοπο Κίτρους Νικόλαο.  κ.ο.κ.

Λένε μερικοί, ότι τάχα η Επανάσταση του ’21 είναι απότοκος του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού.

Αλήθεια, στα 1462 και στα 1481 τί επικρατούσε στην Ευρώπη; Επικρατούσε Διαφωτισμός ή μήπως μεσουρανούσε μαύρος και απάνθρωπος Μεσαίωνας; Ασφαλώς, Μεσαίωνας, απολυταρχικός, φεουδαρχικός και προπάντων φράγκικος στα μέτρα του Καρλομάγνου και των αιρετικών απογόνων του. Από πού κι ως πού, λοιπόν, το Απελευθερωτικό Κίνημα των Ελλήνων κατά των Τούρκων είναι ''πνευματικό τέκνο του διαφωτισμού''; 

Εδώ είναι, που ο Λόγος του Μεγάλου Στρατηλάτη Θεόδωρου  Κολοκοτρώνη, ακυρώνει εντελώς κάθε παρόμοια αντίληψη: ’’ Όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος ’’.  Επανάσταση για την Ορθοδοξία και την Ελλάδα. Πού τον βρήκαμε τον Διαφωτισμό στα λόγια του Κολοκοτρώνη;

Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, στα Απομνημονεύματά του, μας παραδίδει επίσης πειστικότατο δείγμα για τα κίνητρα και τους σκοπούς της Επανάστασης. Κίνητρα και σκοπούς, που ανάγονται στο Πνεύμα και τα κατορθώματα των Αρχαίων προγόνων μας και όχι στις ταξικές διεκδικήσεις του ’’Ευρωπαϊκού σκοταδισμού’’.

Διηγείται: ’’Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι’ ένα βασιλόπουλο, ατόφια – φαίνονταν οι φλέβες· τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρον, τα ’χαν πάρη κάτι στρατιώτες και εις τ’ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλλαρα γύρευαν. Άντεσε κ’ εγώ εκεί, πέρναγα· πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα· «Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτήτε να βγουν από την πατρίδα μας. Δι’ αυτά πολεμήσαμεν».

Για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, για την Δωδώνη, για τους Δελφούς, για την Αμφίπολη και την Μαρώνεια πολεμήσαμε, δηλώνει ξεκάθαρα ο μεγάλος μας Στρατηγός Μακρυγιάννης. Υπάρχουν ακόμη αμφιβολίες;

Φτάνει πια τόση παραχάραξη και τόση διαστρέβλωση της Ιστορικής μας Αλήθειας εν ονόματι της όποιας ιδεολογικής ''προκρούστειας κλίνης''. Ας διαβάσουμε, επιτέλους, και λίγη Ιστορία κατευθείαν από τις Πηγές και όχι από τα ράφια των κομματικών μας γραφείων. Και τούτο για έναν και μόνο λόγο: Την διακονία της Αλήθειας και της Ενότητας του Λαού μας, που, την περίοδο αυτή, την χρειαζόμαστε τόσο πολύ…

27 Μαρτίου 2015

Το φαινόμενο της προφητείας

                Το φαινόμενο της προφητείας

του Αθανασίου Μουστάκη,θεολόγου -amoustakis.wordpress.com
29 Μαρτίου 2015, 23:37


Είναι εντυπωσιακό το εντονότατο ενδιαφέρον που προκαλούν οι κάθε φύσεως προφητικές δηλώσεις και προβλέψεις. Το φαινόμενο αυτό με χαρακτηριστική παρουσία από την αρχαιότητα συνεχίζεται αμείωτο μέχρι τις ημέρες μας, δηλώνοντας την επιθυμία του ανθρώπου να πληροφορηθεί τα μέλλοντα.

Στην πραγματικότητα, αυτού του είδους η πληροφόρηση καμία ωφέλεια δεν προσφέρει στον άνθρωπο. Εξάλλου, σε περίπτωση που αυτή η γνώση ήταν αναγκαία, για την επιβίωση ή για την σωτηρία, θα την είχε προσφέρει ο Θεός σε όλους και δεν θα την έκρυβε για να την εξασφαλίσει στους εκλεκτούς του.
Όπως σημειώνει ο ομ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Πατρώνος στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του «Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, μια εκσυγχρονιστική ερμηνευτική προσέγγιση» (Αθήνα, 2009) στόχος του προφητικού κηρύγματος δεν είναι τόσο «να φωτίσει το μέλλον όσο το παρόν» (σελ. 34), το οποίο αποτελεί και τον στίβο στον οποίο ζει και αγωνίζεται ο κάθε άνθρωπος. Καθώς στο νου μας έχουμε συνδέσει τη λέξη «προφητεία» με μελλοντολογικές προβλέψεις είναι δύσκολο να την προσεγγίσουμε κάτω από το πρίσμα που θέτει ο καθηγητής.
Στην Παλαιά Διαθήκη «προφήτης» είναι αυτός που μιλά εξ ονόματος του Θεού (πρό + φημί). Οι αναφορές του σε γεγονότα που πρόκειται να συμβούν στο μέλλον δεν έχουν τον χαρακτήρα μαντικής-μαγικής πρόβλεψης αλλά προσπαθούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους, το βασιλιά, τους κατοίκους μιας πόλης, τους πιστούς του αληθινού Θεού να ερμηνεύσουν το παρόν και να καθορίσουν τη στάση τους μέσα από το μέλλον.
 

Ο άνθρωπος του Θεού θέλει να ενεργοποιήσει μια κριτική ματιά στο παρόν μέσῳ των αναφορών στο μέλλον. Παραδείγματος χάριν, όταν προειδοποιεί ότι η παρακοή στο νόμο θα επιφέρει αυτή ή την άλλη συμφορά δεν το κάνει για να ικανοποιήσει την περιέργεια σχετικά με το τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον, αλλά για να προβληματίσει τον αποδέκτη της προφητείας και να αλλάξει στάση. Ο προφητικός λόγος λειτουργεί ως ένα ισχυρό προειδοποιητικό καμπανάκι, το οποίο προσφέρει στο σώφρονα ακροατή τη δυνατότητα της μετάνοιας, της αλλαγής πορείας.
Αντιστοίχως, στην Καινή Διαθήκη υπάρχει η τάξη των προφητών, με παρόμοια έννοια και χαρισματική θέση στο χώρο της Εκκλησίας. Πολύ γνωστό είναι το χωρίο του βιβλίου Πράξεις Αποστόλων στο οποίο, ανάμεσα στους προφήτες και διδασκάλους της αντιοχειανής Εκκλησίας περιλαμβάνονται ο απ. Βαρνάβας 

και ο απ. Παύλος (Πρ. 13:1). Η τάξη των προφητών στην Καινή Διαθήκη έχει ρόλο περισσότερο διδακτικό και κηρυκτικό. Η έννοια αυτού που ομιλεί «προ προσώπου του Θεού» σχετίζεται με τη διδασκαλία του λόγου του Θεού, αλλά και τα έντονα χαρίσματα που κοσμούσαν την Εκκλησία. Οι προφήτες της πρώτης Εκκλησίας είναι φορείς χαρισμάτων και μεταφέρουν με αγάπη, μεταδίδουν αυτά τα χαρίσματα στους άλλους.

Και εδώ έχουμε προρρήσεις μελλοντικών γεγονότων, όπως οι δύο προρρήσεις του Αγάβου, ο οποίος, ακολουθώντας την παράδοση των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, προφήτευσε δεινά. Για την ακρίβεια στο Πρ. 11:28 «ἐσήμανεν διὰ τοῦ πνεύματος λιμὸν μεγάλην μέλλειν ἔσεσθαι ἐφ᾿ ὅλην τὴν οἰκουμένην» και στο Πρ. 21:10 προφήτευσε τη σύλληψη και την παράδοση «εἰς χεῖρας ἐθνῶν» του απ. Παύλου. Η προσοχή μας πρέπει να επικεντρωθεί στο σκοπό της προφητείας. Ο Άγαβος δεν λειτουργεί ως ένας από τους αφθονούντες και σε εκείνη την περίοδο περιοδεύοντες μάγους, ψευδοπροφήτες και ψευδοδιδασκάλους. Το αντίθετο μάλιστα! Λειτουργεί ως μέλος της χριστιανικής συνάξεως και προφητεύει μέσα στα πνευματικά όριά της, ενώπιον πάντων.
Και στις δύο περιπτώσεις, όπως διαπιστώνουμε από τη συνάφεια του κειμένου έχουμε αποκάλυψη του μέλλοντος ώστε οι ακροατές του να ζήσουν διαφορετικά, πνευματικότερα το παρόν. Με τη βοήθεια των λόγων του Αγάβου η Εκκλησία θα ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει τις επερχόμενες δυσχερείς καταστάσεις. Σήμερα, συνήθως, χωρίς καμία επιτυχία, αγωνιούμε να ταυτίσουμε την μία ή την άλλη προφητεία με το ένα ή το άλλο γεγονός. Κατά την εποχή της Καινής Διαθήκης, δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο: ήταν ξεκάθαρο πότε συνέβη ο λιμός, «ἐπὶ Κλαυδίου», όπως και η σύλληψη και παράδοση του απ. Παύλου στους Ρωμαίους (Πρ. 25:11-12).

Το φαινόμενο των προφητικών προρρήσεων έσβησε με την πάροδο της αποστολικής εποχής, δίνοντας τη θέση του σε άλλα χαρίσματα στο σώμα του Χριστού. Σε σπάνιες περιπτώσεις, από τότε και εξής έχουμε τη διατύπωση προφητειών από άγιες μορφές με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του αγίου Κοσμά του Αιτωλού και του, συγχρόνου μας, αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου. Οι λόγοι τους παρανοούνται και διαστρέφονται από ανθρώπους που δεν κατανοούν τη λειτουργία της προφητείας στο σώμα της Εκκλησίας. Ο σκοπός της δεν είναι να λειτουργήσει ως ένα «μαγικό» κλειδί που θα ξεκλειδώνει τα μελλούμενα, αλλά ως μία υπόμνηση ότι με πίστη στο Θεό, ταπείνωση και πνευματική εργασία θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα που θα έρθουν.

Για το λόγο αυτό είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, να ταυτίσουμε τις προφητικές ρήσεις με γεγονότα. Στις επιχειρούμενες ταυτίσεις δεν υπάρχει ούτε ομοφωνία ούτε σοβαρότητα. Γι᾿ αυτό ο ένας ιεροκήρυκας προχωρεί σε μία ταύτιση και ο επόμενος την απορρίπτει για να παρουσιάσει αυτή που εκείνος θεωρεί ισχυρότερη. Γι᾿ αυτό επαναλαμβάνεται η διαστροφή του χαρίσματος της προφητείας όπως ακριβώς συνέβη με την περίπτωση της ταυτίσεως του ονόματος που κρύβεται γύρω από τον αριθμό της Αποκαλύψεως (χξστ’), ο οποίος έχει οδηγήσει όσους επιχειρούν να τον ταυτίσουν με συγκεκριμένο πρόσωπο σε συνεχείς αποτυχίες.

Δυστυχώς, το χάρισμα της προφητείας, της παρουσίασης του λόγου του Θεού ανάμεσα μας, μέσα στον πνευματικό χώρο της Εκκλησίας, διαστρέφεται σε μία μαντική τέχνη, σε «πνεῦμα πύθωνα» (Πρ. 16:16), υπό τύπον προφητειών του Νοστράδαμου.
Διαβάζοντας το βίο των αγίων μορφών που είχαν το χάρισμα της προφητείας διαπιστώνουμε ότι η Εκκλησία δεν επιμένει καθόλου στον τονισμό αυτού του χαρίσματος. Αντιθέτως, αυτό φαίνεται να εντάσσεται ομαλά στην αγία ζωή τους. Όσοι δεν έχουν εκκλησιαστικό πνεύμα, αλλά αποζητούν μαντικές δυνάμεις ή δυνάμεις ιεροδιαμέσου (= μέντιουμ) τονίζουν, προβάλλουν και απομονώνουν αυτό το χάρισμα. Μάλιστα, σε περιόδους προβλημάτων, κρίσεων και κοινωνικής αναταραχής αυτά τα μη εκκλησιαστικά στοιχεία κυριαρχούν. Διαπιστώνουμε με θλίψη ότι οι επιτήδειοι της ενημέρωσης εκμεταλλεύονται δεόντως την επιθυμία των πολλών παρέχοντας, υπό τύπον δώρων και προσφορών, τις προφητείες του τάδε ή του δείνα αγίου για να αυξήσουν τις πωλήσεις, την ακροαματικότητα και την τηλεθέασή τους. Αυτοί που τρέχουν να αγοράσουν τέτοιο υλικό δεν εξετάζουν την ουσία του προβλήματος, αλλά σπεύδουν συρόμενοι ως πρόβατα από τον ένα ή τον άλλο κήρυκα, δάσκαλο, σοφό ή οτιδήποτε άλλο . . .

Σε αυτό το πλαίσιο, συναντάμε και το θλιβερό φαινόμενο, κάποιοι παίζοντας με τον φόβο και την περιέργεια του λαού να ορίζουν συγκεκριμένες ημερομηνίες για τη δευτέρα παρουσία του Κυρίου . . .
Κέντρο της προφητείας είναι και θα παραμείνει το παρόν με το οποίο την συνδέουν στενότατα οι αναφορές των ευαγγελίων. Το παρόν αυτό δεν είναι παρά ο χώρος της χάριτος, η εποχή που εγκαινίασε με τη θυσία του ο Χριστός και στην οποία ζούμε εμείς, χωρίς να έχουμε ανάγκη από προφητείες για να προοδεύσουμε πνευματικά. Η ενσάρκωση του Λόγου του Θεού ήταν είναι και θα παραμείνει το κορυφαίο σκάνδαλο για την ανθρώπινη ιστορία. Η συζήτηση για το πότε θα έλθει για δεύτερη φορά είναι σε λάθος βάση. Το ενδιαφέρον της Αγίας Γραφής για αυτά τα θέματα είναι μηδαμινό έως ανύπαρκτο.

Έγνοια και φροντίδα της Εκκλησίας είναι η σωτηρία μας και η μεταβολή του κόσμου που ζούμε σε παράδεισο. Στόχος της είναι η ανακαίνιση της κτίσεως και για την επίτευξη αυτού του στόχου αρκεί η πίστη μας στο πρόσωπο του Υιού και Λόγου του Θεού, του Σαρκωμένου Λόγου, του Χριστού του Θεού, στο πρόσωπό του οποίου βρήκαν την εκπλήρωσή τους όλες οι μεσσιανικές προφητείες.

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ «ΕΝΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

                ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ «ΕΝΤΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»                
 
(Περιοδικό ¨Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ¨ Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1994)

Προ μηνών ο γνωστός πνευματικός της Σιναϊτικής ερήμου π. Ανδριανός απεκήρυξε τον οικουμενισμόν του νέου ημερολογίου και προσεχώρησε εις την Εκκλησίαν του παλαιού, αφού διεπίστωσε και εμπράκτως τις κακοδοξίες των σημερινών επισκόπων της «Ορθοδοξίας». Αυτό, ως ήτο φυσικόν, δεν άρεσε σε πολλούς του νέου ημερολογίου, κληρικούς και λαϊκούς θεολόγους, καθότι ελέγχει την πορεία τους και τους αφήνει ακάλυπτους ενώπιον των πνευματικών τους τέκνων, τα οποία δικαίως θα διερωτώνται τι συμβαίνει.

Δια τούτο το περιοδικόν «ο Σταυρός» έγραψε εκτενές σχόλιο (Αύγ. 94, σελ. 134) παρατηρών δια τον π. Ανδριανόν ότι «δεν εξήντλησε τα μέσα». Κατά την γνώμην του συντάκτου έπρεπε προτού διακόψει κοινωνίαν με την Εκκλησίαν του νέου «να έστελνε εγκυκλίους επιστολάς προς τους απανταχού γης ευρισκομένους χριστιανούς, στις οποίες θα στηλίτευε την απόκλισι προς τον οικουμενισμόν των προσώπων εκείνων που θα έπρεπε να είναι φρουροί της ορθοδόξου πίστεως». Η πρότασις του συντάκτου περί γραπτής διαμαρτυρίας εφηρμόσθη κατά κόρον από τους αγωνισθέντας προ ικανών ετών κατά της κακοδοξίας, και ουδέν αποτέλεσμα έφερε· μόνο η διακοπή κοινωνίας τους ενοχλεί και τους αποκαλύπτει. Έτσι ο π. Ανδριανός προτίμησε την οδόν της πράξεως. Προς τούτο επεσκέφθη Αυστραλίαν και Καναδά όπου ανθεί ο απόδημος Ελληνισμός, προκειμένου να στηλιτεύση την αίρεσιν. Το αποτέλεσμα; Τον εξεδίωξαν αμέσως οι «ορθόδοξοι» αρχιεπίσκοποι και επίσκοποι των περιοχών!
Γι΄ αυτό, επειδή διεπίστωσε ότι έχουν πια πορωθή, κατά τον λόγον του θείου Παύλου, απεφάσισε να ασφαλισθή δια της αποτειχίσεως και προσχωρήσεως εις τας τάξεις των Παλαιοημερολογιτών.
Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, τον οποίον αναφέρει «ο Σταυρός» ως αγωνιστήν «εντός της Εκκλησίας», μόνο δια το θέμα του παρανόμου γάμου του αυτοκράτορος εφήρμοσε οικονομίαν αρκούντως αυστηράν, διακόψας κοινωνίαν με όλους τους πρωταιτίους της μοιχοζευξίας και τους κοινωνούντας αυτοίς. Στην περίοδον όμως της εικονομαχικής αιρέσεως η διακοπή της κοινωνίας ήτο καθολική· ουδείς εικονόφιλος εκοινώνει με τους εικονομάχους, καθόσον τα μέτωπα ήσαν χωρισμένα και πας ομολογών πίστιν και σεβασμόν προς τας αγίας εικόνας εδιώκετο απηνώς. Και ταύτα μεν εις την εκκλησίαν του Βυζαντίου. Υπήρχον όμως άλλαι τοπικαί εκκλησίαι και πατριαρχεία που δεν μετείχαν της αιρέσεως και τα οποία εκοινώνουν με τους εικονοφίλους.

Σήμερα όμως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα της εικονομαχικής περιόδου. Η πενταρχία των πατριαρχείων και όλαι αι αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι κοινωνούν και συνεργάζονται μεταξύ των διώκουσαι τους ενισταμένους κατά της αιρέσεως του Οικουμενισμού. Συνεπώς η μόνη οδός που απομένει, δι΄ όποιον θέλει να μείνει αμέτοχος της αιρέσεως και κατακρίτου κοινωνίας, είναι η οδός της αποτειχίσεως και η κοινωνία του με τας εκκλησίας του παλαιού ημερολογίου. Την ανωτέρω στάσιν επικροτεί η πολιά της Ορθοδοξίας παράδοσις και οι ιεροί Κανόνες, οι οποίοι θεωρούν «αξίους τιμής» τους ούτως ενεργούντας!
Δυστυχώς οι συντάκται του «Σταυρού», παρά τα γραφέντα επί μίαν τριακονταετίαν, επιμένουν ότι μπορεί να είναι ορθόδοξοι, ως οι ομολογηταί του παρελθόντος, και συγχρόνως να κοινωνούν με όλας τας εκκλησίας που κακοδοξούν ή κοινωνούν με την κακοδοξίαν! Αυτό το αποκαλούν αγώνα «εντός των τειχών της Εκκλησίας», ενώ σημαίνει ακριβώς το αντίθετον· ευρίσκονται εντός της κακοδοξίας και εκτός αληθείας! Και κάποιοι ηγούμενοι επί αγίου Θεοδώρου, έχοντες τα μοναστήρια τους και μνημονεύοντες των αιρετικών, ενόμιζον ότι πράττουν έργον θεάρεστον και διακριτικόν, ὀπως οι συντάκται του «Σταυρού», προς τους οποίους έγραψε ο Όσιος Πατήρ: «Και τώρα δέξαι με, τιμιώτατε πάτερ, ομιλούντα πιο ελεύθερα. Δεν τυγχάνεις εκτός ευθύνης, το να συλληφθής δηλαδή από ανθρώπους του βασιλέως και να παραμείνης παρά ταύτα ελεύθερος… Εάν η οσιότης σου ουδέν έπαθε εκ των ανωτέρω (των βασάνων δηλαδή που υπεβάλοντο οι πιστοί), μετά την σύλληψιν, συγχώρα με, αλλά επλανήθης αδελφέ. Και μη μου δικαιολογήσαι πως διατηρείς ασφαλείς τας εκκλησίας και τας αγιογραφίας των ναών, ως και το μνημόσυνον του πατριάρχου. Τα παρόμοια και άλλοι πεπτωκότες φλυαρούσιν. Τα ανωτέρω δεν δύνανται να διατηρηθούν, εκτός εάν εγένετο προδοσία της ορθοδόξου ομολογίας. Διότι σε παρακαλώ ποία η ωφέλεια, όταν εμείς που λεγόμεθα και είμεθα ναός Θεού έχουμε καταστραφή (δια της μη ομολογίας) με το να περιποιούμεθα αψύχους ναούς;… Αλλοίμονον, άλλοι να αποθνήσκουν, άλλοι να εξωρίζονται, άλλοι να μαστιγώνονται, άλλοι να φυλακίζωνται, άλλους να φιλοξενούν τα όρη, αι ερημίαι, οι βράχοι και τα σπήλαια, και εμείς διαμένοντες στα σπίτια μας να νομίζωμεν ότι θα παραμείνωμεν αβλαβείς. Ουδόλως…
Ταύτα είπα από αγάπη προς σε και ως υπενθύμισιν, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες είναι άξιοι τιμωρίας… (P.G. 99, 1365 AC).
Και προς τον ηγούμενον Θεόφιλον: «… Και συ, ω τρισάθλιε, εαλωκώς τη ψυχοφθόρω κοινωνία, και μένων εις το ολετήριον, επ΄ αν ούτως, αλλ΄ ου μοναστήριον, λέγεις ευ έχειν… Τίνας δε και αδελφούς εφυλάξω, διεφθορότας τη ολεθρία σου κοινωνία, καν εν βρώμασι; Σκάνδαλον του κόσμου, υπόδειγμα αρνήσεως, προτροπή απωλείας, σάρξ αλλ ΄ου πνεύμα, σκοτήρ αλλ΄ ου φωστήρ…»(Αυτ.1337 C).
Ιδού πως εσκέπτοντο και ενεργούσαν οι αληθινοί πατέρες του παρελθόντος και μάλιστα ο μέγας Θεόδωρος, τον οποίον ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς θεωρεί ως τον «ατρόμητον ομολογητήν των θεανθρωπίνων αληθειών». Μακάριοι οι ταπεινώς μιμούμενοι την πορείαν του· δυστυχείς δε αληθώς οι διαστρέφοντες τους λόγους του, προκειμένου να δικαιολογήσουν την παραμονήν τους εις την αίρεσιν…




***

«Ποίοι είναι «εντός της Εκκλησίας»;

(Περιοδικό ¨Ο ΣΤΑΥΡΟΣ¨ αριθ. τεύχ. 391 Νοέμ. Δεκέμβριος 1994).

Ο ακολουθών το παλαιό ημερολόγιο ιερομόναχος π. Θεοδώρητος Μαύρος ήσκησε κριτική στο σχόλιό μας υπό τον τίτλο «Δεν εξήντλησε τα μέσα» (τεύχ. Αυγούστου 1994 σελ. 134). Το σχόλιο αυτό αναφερόταν στο πρόσωπο του γνωστού πνευματικού της Σιναϊτικής ερήμου π. Ανδριανού, ο οποίος εγκατέλειψε την πνευματική εκείνη έπαλξι και προσεχώρησε στην συμπαθή παλαιοημερολογιτική ομάδα του Φυλής και Ωρωπού π. Κυπριανού. Ηκριτική του δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Αγιορείτης» (τεύχ. 8), που ο ίδιος εκδίδει υπό τον τίτλο «Ποιοί είναι ¨εντός Εκκλησίας¨».

Στο κείμενό του αυτό ο π. Θεοδώρητος χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από επιστολές του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου προσπαθεί να αποδείξη «ποιοί ευρίσκονται εντός της κακοδοξίας και εκτός της αληθείας». Και αυτοί κατά την γνώμη του είμεθα οι ακολουθούντες το νέο ημερολόγιο.

Kατ΄ αρχάς σκεφθήκαμε να ανταπαντήσουμε επί του θεωρητικού πεδίου. Επειδή όμως ο λόγος έχει αντίλογον, γι΄ αυτό αποφύγαμε αυτόν τον πειρασμό. Εξ άλλου ο ίδιος ο π. Θεοδώρητος προς το τέλος του ανωτέρω κειμένου του αναιρεί τα γραφόμενά του, αφού εις επίρρωσιν των λεγομένων του χρησιμοποιεί γνώμην του μεγάλου Σέρβου θεολόγου του αιώνος μας, του μακαριστού π. Ιουστίνου Πόποβιτς, γράφων τα εξής. «Ιδού πως εσκέπτοντο και ενεργούσαν οι αληθινοί πατέρες του παρελθόντος και μάλιστα ο μέγας Θεόδωρος, τον οποίον ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς θεωρεί ως τον ¨ατρόμητον ομολογητήν των θεανθρωπίνων αληθειών¨».

Αυτοαπάντησις

Θα ήτο ίσως αρκετό να σταματήσουμε εδώ και να μη συνεχίσουμε την ανάπτυξι των σκέψεών μας, αφού η παρατεθείσα περικοπή αποτελεί, για όσους ξέρουν πρόσωπα και πράγματα, αυτοαπάντησιν στον π. Θεοδώρητο. Για εκείνους όμως, που αγνοούν το πρόσωπο του π. Ιουστίνου Πόποβιτς, σημειώνουμε τα ακόλουθα. Ο π. Ιουστίνος Πόποβιτς είχε μελετήσει όσον πολύ λίγοι τους πατέρες της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας και μάλιστα τον άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη. Θα περιμέναμε δε, επειδή ο αοίδιμος συνεδύαζε στη ζωή του θεωρία και πράξι, να είχε αποτειχισθή, και να μην είχε κοινωνία ούτε με το πατριαρχείο της Σερβικής Εκκλησίας, ούτε κατ΄ ακολουθίαν με τα άλλα πατριαρχεία. Εν τούτοις δεν αποτειχίσθηκε, αλλ΄ έδωσε τη μάχη του εντός των κόλπων της Εκκλησίας πολεμώντας εκ των πρώτων την αίρεσι του οικουμενισμού και χαρακτηρίζοντάς την ως «παναίρεσιν». Να υποθέσουμε, ότι ο π. Ιουστίνος δεν κατενόησε το βαθύτερο νόημα των λόγων και των έργων του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, του «ατρομήτου αυτού ομολογητού των θεανθρωπίνων αληθειών»; Δεν τολμούμε να ψελλίσουμε τέτοια βλασφημία.

Ύστερα ο Κύριος χάρισε στην Εκκλησία μας και «ορώντας», μεταξύ των οποίων ήσαν και οι αείμνηστοι γέροντες Πορφύριος και Παϊσιος. Οι χαριτωμένοι αυτοί γέροντες ποτέ δεν συνεβούλευσαν τους ακολουθούντας το νέο ημερολόγιο να αποτειχισθούν «ασφαλιζόμενοι δια της αποτειχίσεως και προσχωρήσεως εις τας τάξεις των Παλαιοημερολογιτών». Ο λόγος είνε αυτονόητος. Ας έλθουμε όμως και σ΄ εκείνους τους γέροντες, που έχουν το χάρισμα του πνευματικού. Υπάρχουν παλαιοημερολογίτες πνευματικοί, που εξομολογούν πιστούς νεοημερολογίτας χωρίς να τους θεωρούν αιρετικούς και να τους υποχρεώνουν να αποτειχισθούν. Και για να μη δημιουργήσουμε προστριβές στις συμπαθέστατες τάξεις των παλαιοημερολογιτών, αναφερόμεθα σε δύο κεκοιμημένους πνευματικούς, τον π. Νεόφυτο Καλοφούντη και τον π. Νήφωνα Αστυφίδη, οι οποίοι κάτω από το πετραχήλι τους ανέπαυσαν πολλές ψυχές νεοημερολογιτών. Ο π. Νεόφυτος μάλιστα κατά τα πρώτα έτη του σχίσματος ακολουθούσε αυστηρή τακτική έναντι των νεοημερολογιτών και δεν τους εδέχετο στην εξομολόγησι, μέχρις ότου τον επετίμησε ο ίδιος ο Κύριος λέγων· «Γιατί διώχνεις τα παιδιά μου;».
 
Περικόπτοντας τις σκέψεις μας αυτό έχουμε εν κατακλείδι να πούμε στον αγαπητό μας π. Θεοδώρητο, ο οποίος ομολογουμένως επί 30 χρόνια αγωνίζεται και με την γραφίδα του υπέρ των ιερών της πίστεώς μας·
 
Σεβαστέ μας πάτερ· ο π. Ιουστίνος και οι άλλοι πατέρες δεν θεώρησαν ως ασφάλεια της σωτηρίας των νεοημερολογιτών την αποτείχισί τους από την Εκκλησία και την ένταξί τους σε κάποια από τις τάξεις των παλαιοημερολογιτών, όπως έκανε ο π. Ανδριανός. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό σας απησχόλησε ποτέ. Σεις, βέβαια, υποστηρίζετε αυτά που κάθε φορά γράφετε ωπλισμένος με τη μόρφωσι, που αποκτήσατε μελετώντας την σκέψι των πατέρων της Εκκλησίας μας. Μήπως όμως εκτός από αυτό χρειάζεσθε και κάτι άλλο, το οποίο θα εναρμονίση μέσα σας την σκέψι των Πατέρων με την θεοφιλή βιοτήν των προμνημονευθέντων αγίων ανδρών; Ερευνήστε το.

***

Σύγχρονοι ορώντες.

Ιερομονάχου Θεοδώρητου Μαύρου, Αγιορείτου.

Αγαπητέ μοι κ. Σωτηρόπουλε, δεν θα επανερχόμουν, εάν δεν είχες σημειώσει στο σχόλιό σου («Ο Σταυρός», Δεκ. 94, σ. 198) μερικά ξένα προς την Παράδοσιν της Ορθοδοξίας μας. Στο ανωτέρω σχόλιον θαυμάζεις τους «ορώντας», όπως τους αποκαλείς, δηλαδή τους προορατικούς, ως λένε οι πολλοί, όπως τον π. Παϊσιον, π. Πορφύριον και άλλους. Και τονίζεις εν συνεχεία, ότι οι ανωτέρω Γέροντες ουδέποτε συνεβούλευσαν τους πιστούς του νέου ν΄ ακολουθήσουν το παλαιόν ημερολόγιον. Γιατί μήπως τους συνεβούλευσαν ποτέ κάτι που να τους προστατεύη από τας αντορθοδόξους ενεργείας του Οικουμενικού πατριάρχου και των δορυφόρων του; Ουδέποτε! Δια θέματα πίστεως ετήρουν σιγήν, σιγήν ένοχον και κατάκριτον κατά τους αγίους Πατέρας. Ωμίλουν όμως κατά κόρον περί προσευχής και ελεημοσύνης, πορευόμενοι χιλιόμετρα δια να βρουν ύδατα ποιότητος υπό την γην και κρυμμένους θησαυρούς (!), αδιαφορούντες δια τον συλούμενον θησαυρόν της Ορθοδοξίας υπό των δήθεν φυλάκων της! Δεν έχαναν δε ευκαιρίαν να προτρέπουν τους πιστούς να υπακούουν στην Εκκλησίαν, τον Οικουμενικόν δηλαδή πατριάρχην, τον Ιάκωβον Αμερικής τον Παρθένιον Αλεξανδρείας, τον Σωτήριον Καναδά και τον Στυλιανόν Αυστραλίας και όλους τους κοινωνούντας με αυτούς. Σύμφωνα με την τακτική τους αυτή, ούτε εσύ έπρεπε να ελέγξης τον Αυστραλίας Στυλιανόν ή τον Σωτήριον Καναδά, όπως δεν το έπραξαν και οι «ορώντες» σου!

Λησμονείς ότι ο π. Παϊσιος ερωτηθείς υπό δημοσιογράφου «πως βλέπει την παρουσίαν του Βαρθολομαίου εις τον οικουμενικόν Θρόνον», του Βαρθολομαίου επαναλαμβάνω, του αφορίσαντός σε, απήντησε μετά σοβαρότητος· «Ο Θεός οικονόμησε αυτά τα δύσκολα χρόνια τον καλύτερον πατριάρχην»!! (Καθημερινή 27.11. ΄93). Ασφαλώς και συ, αγαπητέ Νικόλαε, θα ντρέπεσαι για λογαριασμό του … «ορώντος»! Σου υπενθυμίζω επίσης ότι οι Αγιορείται πατέρες που στήριξαν τον Στυλιανόν Αυστραλίας, στις κακοδοξίες του, από αυτούς τους «ορώντες» έπαιρναν την ευλογίαν!

Μήπως μέχρι σήμερα την αυτήν τακτικήν δεν ακολουθούν οι επίσκοποι και κληρικοί του Νέου, αιρετικούς αποκαλούντες τους παλαιοημερολογίτας ενώ συγχρόνως αγκαλιάζουν τους πράγματι αιρετικούς παπικούς (και μόνον αυτούς;), θεωρούντες μεγάλη τους τιμή να συλλειτουργήσουν με τον αρχιοικουμενιστήν και λατινόφρονα Βαρθολομαίον, ή μετά του συμπροσευχηθέντος και με πυρολάτρας ακόμη στην Ασσίζη Μεθόδιον Φούγιαν;

Είναι ποτέ δυνατόν αυτοί οι «ορώντες» που αδιαφορούν για τις ανωτέρω κακοδοξίες ν΄ αποτελούν κριτήριον Ορθοδοξίας; Δεν βλέπεις ότι είχον γίνει παίγνιον του Πονηρού, αφού τίποτα από τα λεγόμενά τους δεν εναρμονίζεται προς τον Πατερικόν, αντιαιρετικόν λόγον, γενόμενοι αιτία να παραμένουν τόσαι ψυχαί εις την κοινωνίαν της αιρέσεως; Δεν ενθυμείσαι ότι και εις το παρελθόν μερικοί πράγματι άγιοι ηκολούθησαν εν τη απλότητί τους, την αίρεσιν, χωρίς όμως να τους μιμηθούν στην πορεία τους την ολισθηράν οι τότε φωστήρες της Εκκλησίας ομολογηταί πατέρες;

Αναλογίσου την «ευγένειαν» και «καλωσύνην» των συγχρόνων αιρετικών, Χιλιαστών και Προτεσταντών, Ευαγγελικών, Πεντηκοστιανών κλπ. ιδίως των διδασκάλων των. Γιατί δεν μας συγκινεί καθόλου αυτή τους η «ευγένεια»; Διότι γνωρίζομεν ότι έχουν σαθρά δόγματα και διδασκαλίας. Κάτι παρόμοιον πρέπει να πράξωμεν και με τους λόγους τών «ορώντων». Εφ΄ όσον έρχονται σε κραυγαλέαν αντίθεσιν προς την σεβασμίαν Παράδοσιν της Ορθοδοξίας, δεν θα πρέπει να δώσωμεν καμμία προσοχή στους λόγους τους. Θα πρέπει να τους βλέπουμε ως παγίδες προς απώλειαν απλών ψυχών, υπέρ ων Χριστός απέθανε!

Συνεπώς για θέματα πίστεως και ομολογίας, δεν θα πρέπει να εξετάζωμεν ποίαν οδόν τηρεί ή ετήρησεν ο π. Ιουστίνος ή ο π. Πορφύριος, αλλά ποία πρέπει να τηρηθή σύμφωνα προς τους Ιερούς Κανόνας. Γι΄ αυτό λέγονται και κανόνες, ώστε να κανονίζωμεν εαυτούς προς τα υπ΄ αυτών εντελλόμενα.
Αναφορικώς δε προς τον παλαιοημερολογίτην π. Νεόφυτον, που όπως γράφεις «ακολουθούσε αυστηρή τακτική έναντι των νεοημερολογιτών και δεν τους εδέχετο εις την εξομολόγησιν, μέχρις ότου τον επιτίμησεν ο ίδιος ο Κύριος λέγων· «Γιατί διώχνεις τα παιδιά μου;», έχω να παρατηρήσω τα εξής. Με τα ανωτέρω επικροτείς και συ ότι ο π. Νεόφυτος ήτο εντός της Εκκλησίας, αφού ο ίδιος ο Κύριος τον προτρέπει να δέχεται τα παιδιά Του, και όχι μόνον ο π. Νεόφυτος, αλλά και όλοι που μιμούνται την εκκλησιαστικήν πορείαν του καλού αυτού πνευματικού!

Για τα ανωτέρω θα μου αντείπεις ασφαλώς: Και που θα πάμε π. Θεοδώρητε; Δεν βλέπεις πόσες παρατάξεις είναι οι Παλαιοημερολογίται; Συμφωνώ ότι αι διαιρέσεις των συνιστούν και την «αχίλλειον πτέρνα» των, αλλ΄ ουδόλως δέχομαι ως λογικόν και θεολογικόν επιχείρημα της εν λόγω ένστασίν σου και ιδού διατί: Υποθέσωμεν ότι δεν υπήρχαν οι παλαιοημερολογίται· τι θα έπρεπε να πράξουν οι νεοημερολογίται; Να κοινωνούν αδιαφόρως και συνεχώς με την κακοδοξίαν, ανεχόμενοι τα πάντα, ως πράττουν σήμερα; Και κάτι άλλο: κατά την γνώμη σου, ΠΟΤΕ θα πρέπει να διακόψουν κοινωνίαν με τους κακοδοξούντας οι νεοημερολογίται κληρικοί και λαϊκοί; ΤΙ ΑΛΛΟ, κατά την κρίσιν σου, πρέπει να πράξουν οι Οικουμενισταί, ώστε οι «συντηρητικοί», ως αποκαλούνται, επίσκοποι και κληρικοί, να τους αποκηρύξουν;

Με προτρέπεις να ερευνήσω και να εύρω κάτι «που θα εναρμονίση μέσα μου την σκέψιν των Πατέρων με την θεοφιλή βιοτήν των «ορώντων». Αδυνατώ να το εύρω! Και τούτο, διότι ο λόγος και η πράξις των αγίων Πατέρων ήσαν της αυτής συχνότητος· εδίδασκον πράττοντες και έπραττον διδάσκοντες. Των «ορώντων» όμως που θαυμάζεις, ο λόγος τους βρίσκεται σε τελείαν αντίθεσιν με την διδασκαλίαν των αγίων Πατέρων! Και τούτο, διότι οι άγιοι ετόνιζον ότι «δεν δυνάμεθα να σωθώμεν, αν έχωμεν βίον ορθόν, αλλ΄ αμελώμεν των ορθών δογμάτων» (Χρυσόστ. ομ. ιγ΄ Γέν.).

Μία άλλη, συνεπώς, εναρμόνισις μάς χρειάζεται· η του βίου μας με την αληθεύουσα διδασκαλίαν των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, εάν θέλωμεν να ανήκωμεν εις Αυτήν, καθόσον «οι της αληθείας, της Εκκλησίας εισίν» κατά τον μέγα Παλαμάν.

Οι της αληθείας, λοιπόν, είναι της Εκκλησίας, και όχι οι κοινωνούντες με τα Ρωμέϊκα πατριαρχεία, ως συνεχώς τονίζεται. Πρέπει να το μάθουμε όλοι μας, ότι η Εκκλησία έχει μυστικά και μυστηριακά και όχι διοικητικά θεμέλια, για να μη πάθωμεν αυτό που έπαθαν και οι Δυτικοί, που ακολούθησαν τον πάπα στις πλάνες, για να μη βρεθούν εκτός Εκκλησίας!

Σου υπενθυμίζω επί τη ευκαιρία ότι ήδη το πατριαρχείο Αντιοχείας εκοινώνησε με τους αιρετικούς Μονοφυσίτας και το γεγονός πέρασε απαρατήρητο! Εις δε τον Ιερόν Ναόν Ζωοδόχου Πηγής Αθηνών (οδ. Ακαδημίας) λειτουργεί Μονοφυσίτης ιερεύς! Αυτά δεν ενοχλούν τους επισκόπους του νέου, μόνο σπεύδουν να σφραγίσουν τον ιδιωτικόν Ναόν του π. Ανδριανού στην Ζάκυνθον, διότι ηκολούθησε το πάτριον ημερολόγιον!

Σκέψου τα όλα αυτά, αγαπητέ Νικόλαε, και προσευχήσου να σε ενισχύση ο Θεός ν΄ ακολουθήσης την γραμμήν των αγίων Πατέρων μας, διότι είναι πολύ θλιβερόν, ν΄ αγωνίζεσαι μια ζωή κατά των διαφόρων αιρετικών, και τελικώς να ευρίσκεσαι σε κοινωνία μετά της «παναιρέσεως» του αιώνος μας, τον Οικουμενισμόν!

Πηγή του πρώτου και του τελευταίου κειμένου το ιστολόγιο:
http://apotixisis.blogspot.ca/

Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΠΡΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΜΗΣ

Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΠΡΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΔΙΑΓΝΩΜΗΣ

Γεννάται όμως ακολούθως το εξής ερώτημα:Ευ και καλώς δια τους ούτω αντιδράσαντας και καθελόντας τον αιρετικόν.Τιμή και έπαινος τους ανήκει συμφώνως προς τους λόγους των Ιερών Κανόνων.Αλλά οι άλλοι,οι μη διακόψαντες την μετά του αιρετικού κοινωνίαν και μέχρι της συνοδικής του καταδίκης κοινωνούντες αυτώ,πώς πρέπει να θεωρώνται,αφού ουδέν περί αυτών αναφέρουν οι σχετικοί Ιεροί Κανόνες;Εάν οι Ιεροί Κανόνες δεν ομιλούν περί της τύχης των συνεχισάντων την κοινωνίαν μετά του αιρεσιάρχου,μέχρι της συνοδικής καταδίκης αυτού,αυτό δεν σημαίνει,ότι η φύσις των ανωτέρω Κανόνων τυγχάνει δυνητική και κατ΄ακολουθίαν και η μετά του αιρετικού κοινωνία ακατάκριτος ή αδιάφορος. Παν τουναντίον!Απόδειξις τα Πρακτικά των Ιερών Συνόδων,η Ιερά δηλαδή Παράδοσις της Ορθοδοξίας, εκ των οποίων περιτράνως πιστοποιείται το κατάκριτον,υπόλογον και κολάσιμον της διαγωγής των τοιούτων επισκόπων και κληρικών γενικότερον.Το ακριβώς αντίθετον ετόλμησε να ισχυρισθεί μόνον ο αρχιμανδρίτης π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, αδιαφορών πλήρως δια την τολμουμένην παραποίησιν της αλήθειας.

Γράφει λοιπόν:''Αλλά η διακοπή του μνημοσύνου ''προ συνοδικής διαγνώσεως '' και καταδίκης δεν έχει την έννοιαν αποφυγής μολυσμού εκ της κηρυττομένης αιρέσεως! Όχι αδελφέ μου! Αν είχεν αυτήν την έννοιαν, τότε οι Κανόνες δεν θα παρείχον απλώς δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου δι΄αίρεσιν ''προ συνοδικής διαγνώμης'', αλλά θα εθέσπιζον ρητήν και σαφή υποχρέωσιν μετ΄απειλής βαρυτάτων ποινών εν εναντία περιπτώσει...Δεν υπάρχει λοιπόν κίνδυνος να...μολυνθώμεν,ούτε μνημονεύοντες του Πατριάρχου (εφόσον ακόμη δεν κατεδικάσθη),ούτε πολλώ μάλλον δεχόμενοι εις κοινωνίαν τους μνημονεύοντας αυτού''....''Ο Κανών είναι δυνητικός και ουχί υποχρεωτικός''...''Ότι τούτο είναι αληθές'' συνεχίζει ο Πανοσολογιώτατος,''πείθει και το γεγονός,ότι,ενώ εν τη μακρά ιστορία της Εκκλησίας καθηρέθησαν αναρίθμητοι επίσκοποι επί αιρέσει,ουδέποτε ετιμωρήθη κληρικός τις καν απλώς επετιμήθη δια τον λόγον,ότι δεν έσπευσε να αποσχισθεί πάραυτα από του αιρετικού επισκόπου,αλλά ανέμενε την υπό Συνόδου καταδίκην αυτού...''.''Τα αντιθέτως λεγόμενα είναι ανόητοι ζηλωτισμοί''.Διατί εν τοιαύτη περιπτώσει ο αγιώτατος πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύριλλος προέτρεπε,αντιθέτως προς τον π.Επιφάνιον,τους πιστούς της Κων/λεως κληρικούς και λαικούς,να απέχουν της κοινωνίας του αιρετικά κηρύσσοντος Νεστορίου,καίτοι δεν είχε συνέλθει ακόμη Σύνοδος προς καταδίκην του;Σημειωτέον δε,ότι,όταν έγραφε τα ανωτέρω ο θείος Κύριλλος,οι πλείστοι των πιστών και των κληρικών της Κων/λεως είχον ήδει διακόψει κοινωνίαν προς τον κακόδοξον ποιμενάρχην,των πλην ολίγων ελαφροτέρων και των κολακευόντων αυτόν''.Διατί ο άγιος Υπάτιος,μόλις επληροφορήθη την κακοδοξίαν του Νεστορίου,διέκοψε το μνημόσυνόν του,πριν καν συνέλθει η Σύνοδος προς καταδίκην του κακοδόξου'';Διατί ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διέκοψε πάσαν εκκλησιαστικήν κοινωνίαν προ ''συνοδικής διαγνώμης'',μεθ΄όλων σχεδόν των θρόνων Ανατολής και Δύσης,ένεκα της αιρέσεως του μονοθελητισμού,ώστε να θεωρείται υπό των αντιπάλων του ''εκτός Εκκλησίας'';Διατί οι προ της Ζ΄Οικουμενικής Συνόδου αθλήσαντες εικονόφιλοι,κληρικοί και λαικοί,διετέλεσαν εν ακοινωνησία προς τους εικονομάχους επί δεκαετίας ολοκλήρους,εν φυλακαίς και όρεσι και σπηλαίοις υπάρχοντες δια την καλήν ομολογίαν;''Ανόητος ζηλωτής'' ήτο και ο πρωταγωνιστής της μερίδος των εικονόφιλων Θεόδωρος ο Στουδίτης,όστις έγραφε:''ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν (τον εικονομάχον δηλαδή επίσκοπον),καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων'';Ή,όταν δια πολύ κατώτερον της εικονομαχίας θέμα,τον παράνομον ήτοι γάμον του αυτοκράτορος,μετά αφθάστου παρρησίας διεκήρυσσσεν:''Πάντα ημίν φορητά μέχρι θανάτου,ή μετασχείν της εκείνου κοινωνίας (ιερέως Ιωσήφ) και των εκείνω συλλειτουργούντων; (P.G.99,972).Οποία,όμως αναλήθεια,έλειψις λογικής και σοβαρότητος και ιδιαιτέρως αντορθόδοξον πνεύμα υπάρχει εις αυτούς τους λόγους αρχιμανδρίτου,θα δειχθεί λεπτομερέστερον κατωτέρω.Εν πρώτοις είναι αδύνατον να υπάρξει Κανών,που να τιμωρεί τον Ιερέα ή τον Επίσκοπον,διότι δεν διέκοψεν κοινωνίαν με τον αιρετικόν προ συνοδικής διαγνώμης.Διατί;Διότι η Σύνοδος εν τοιαύτη περιπτώσει,τί ρόλον θα παίζει,αφού θα έρχεται να δώσει το παρόν πάντοτε...''κατόπιν εορτής'';Και,πώς είναι δυνατόν να είναι αληθής σύνοδος,διεκδικούσα ήτοι την Ευαγγελικήν αλήθειαν,αφού δεν θα προστατεύει αύτη τον υπό αυτής ποιμενόμενον κλήρον και λαόν,αλλά θα προστατεύεται υπό αυτών;Διότι εν εσχάτει αναλύσει,αυτό σημαίνει η υποχρεωτική αντίδρασις πάντων των άλλων,άμα τη εμφανίσει της αιρέσεως,εξαιρέσει της Συνόδου,ήτις θα έρχεται να δώσει το παρόν τελευταία!Ένας τοιούτος Κανών,εάν υπήρχε,θα ομοίαζε προς τον σχετικόν πολιτικόν νόμον,που θα διέταζε πάντας τους στρατιώτας και αξιωματικούς να μάχονται ανενδότως,άμα τη εμφανίσει του εχθρού,πλην των στρατηγών και επιλαρχών,οι οποίοι θα συνήρχοντο εις σύσκεψιν τελευταίοι,δια να ανακοινώσουν,ότι κακώς επετέθη ο εχθρός και έπραξαν πολύ καλώς,που αντέδρασαν εγκαίρως,στρατός και αξιωματικοί!...Αλλά και οι σύγχρονοι συνοδικοί πατέρες δεν φαίνεται να διαφέρουν της ψυχολογίας του αυτοκλήτου δικηγόρου των,αφού επί ολοκλήρους δεκαετίας τώρα,ενώ βλέπουν την αίρεσιν του Οικουμενισμού αυξανομένην και προκλητικώς καταλύουσα τα των ''πατέρων όρια'',τα οποία υποτίθεται,ότι οι Σεβασμιώτατοι πρέπει,να φυλάττουν,ως κόρην οφθαλμού,αυτοί,όταν συνέρχονται,αντί να καταδικάσουν την κακοδοξίαν,διώκουν τους ολίγους εκ των πιστών,που ετόλμησαν,να αντιδράσουν εις την αίρεσιν διεκδικούντες την φωνήν των Ιερών Κανόνων!Όντως ακριβής επανάληψις του αντορθοδόξου παρελθόντος της Εκκλησίας.Αλλά και κάτι άλλο.Κατά,ποίαν λογικήν θα απήτει ο υποτιθέμενος ούτος Κανών να καθαιρεθεί η Σύνοδος τους μη προ αυτής αντιδράσαντας κληρικούς,όταν αυτοί οι ίδιοι,οι εις τον αυτόν βαθμόν ενοχής,εν συγκρίσει προς τους προ αυτών αντιδράσαντας;!Τοιούτος Κανών θα είχεν θέσιν,ΜΟΝΟΝ,όταν οι επίσκοποι της ''συνοδικής διαγνώμης'' είχον αντιδράσει εγκαίρως και πατερικώς εις την κακοδοξίαν,αλλά δεν ηδυνήθησαν να συνέλθουν εν συνόδω προς καταδίκην του κακοδόξου,λόγω επεμβάσεως της Πολιτείας και υπερασπίσεως του αιρετικού,ως εγένετο πολλάκις,και ιδία επί Εικονομαχίας.Τότε,ασφαλώς συνερχόμενοι οι εν λόγω επίσκοποι έχουν όλο το δικαίωμα να καταδικάσουν τους μη μιμηθέντας την διαγωγήν των κληρικούς,ως εγένετο εν τη Ζ΄Οικουμενική Συνόδω.Τότε βεβαίως δεν δοκιμάζονται,δεν προλαβάνουν να δοκιμασθούν,και αι συνειδήσεις των λοιπών κληρικών,με το,ποίαν δηλαδή στάσιν θα πρέπει να τηρήσουν έναντι της κακοδοξίας κ.λ.π.Ας μην λοιπόν ματαιοπονεί ο Πανοσιολογιώτατος,προσπαθών να ερνηνεύσει την συνείδησίν του,ως και πάντων των κοινωνούντων εν γνώσει και ''προσυνοδικής διαγνώμης'' τη κηρυττομένη αιρέσει,διότι πανταχόθεν στενά δι΄αυτόν και τους προστατευομένους του...Αλλά μήπως η Εκκλησία του Χριστού και ΠΡΟ της δημιουργίας των σχετικών Ιερών Κανόνων,δεν αντιμετώπιζεν επιτυχώς τας εμφανιζομένας αιρέσεις,βάσει της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής και των αγίων τέκνων της,ως σαφώς μαρτυρεί τούτο και ο άγιος Θεόδωρος;''Παραγγελίαν γαρ έχομεν εξ΄αυτού του Αποστόλου,εάν τις δογματίζει ή προτάσσει ποιείν ημάς,παρ΄ο παρελάβομεν,παρ΄ο οι Κανόνες των κατά καιρών Συνόδων,καθολικών τε και τοπικών ορίζουσιν,απαράδεκτον αυτόν έχειν και μηδέ λογίζεσθαι αυτόν εν κλήρω αγίω''. (PG.99,988A).Τούτο ακριβώς εφήρμοσαν και οι άγιοι Πατέρες της Ζ΄Οικουμενικής Συνόδου κατά την δίκην και καταδίκην των εικονομάχων,παρά τα αντιθέτως γραφέντα υπό του π.Επιφανίου,ότι δηλαδή ''ουδέποτε ετιμωρήθη κληρικός τις,ή καν επετιμήθη δια τον λόγον,ότι δεν έσπευσε να αποσχισθεί πάραυτα από του αιρετικού επισκόπου...Παραθέτομεν ευθύς αμέσως αντιπροσωπευτικά κείμενα από τας συνεδρίας της Συνόδου.ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ είπε:Ηνίκα πάσα η ομήγυρις αύτη το εν λαλεί και φρονεί,έμαθον και επηροφορήθην,ότι η αλήθεια αύτη εστίν,η νυνί ζητουμένη και κηρυσσομένη.Και δια τούτο καγώ αιτώ συγνώμην των πρώτων μου κακών,και θέλω μετά πάντων και φωτισθήναι και διδαχθήναι τα πλημμελήματα και αμάρτηματά μου άμετρα έστι και ως ο Θεός κατανύξει την Ιεράν Σύνοδον και το πανάγιον δεσπότην...ΤΑΡΑΣΙΟΣ: Ώφειλες εκ των ανέκαθεν χρόνων ανοίξαι σου τα ώτα και Παύλου του θείου Αποστόλου ακούσαι λέγοντος:''στήκετε,κρατείτε τας παραδόσεις,ας παρελάβετε είτε δια λόγου,είτε δι΄επιστολής ημών''.Και πάλιν Τιμοθέω και Τίτω γράφοντος:''τας βεβήλους κενοφωνίας παραιτείσθαι''.Τι βεβηλότερον ή τι κενοφωνότερον του λέγειν Χριστιανούς ειδωλολατρήσαι;ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ:Κακόν ην και ομολογούμεν,κακόν ην,αλλ΄ούτως επράχθη και ούτως επράξαμεν και δια τούτο αυτούμεν συγνώμην των πλημμελημάτων ημών.Ομολογώ,Δέσποτα,έμπροσθεν της τιμιωτάτης αγιωσύνης υμών,και πάντων των αδελφών της αγίας Συνόδου,ότι ημάρτομεν και ηνομήσαμεν και κακώς επράξαμεν και συγνώμην αιτούμεν περί τούτου...ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ επίσκοπος Αγκύρας είπεν:Όθεν και εγώ επίσκοπος Αγκύρας της πόλεως,προαιρούμενος ενωθήναι τη Καθολική Εκκλησία...ταύτην την παρούσαν έγγραφόν μου ομολογίαν ποιούμαι και προσάγω υμίν τοις εξ αποστολικής αυθεντίας λαβούσι την εξουσίαν.Εν αυτώ δε και συγνώμην εξαιτούμαι παρά της Θεοσυλέκτου υμών μακαριότητος υπέρ ταύτης μου της βραδύτητος.Δέον γαρ ην μη υστερηκέναι με προς την της Ορθοδοξίας ομολογίαν.Αλλά της άκρας μου αμαθείας και νωθρείας και ημελημένης διανοίας εστί τούτο''.

Γ΄).Τη αγία και οικουμενική Συνόδω ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ (επίσκοπος Αμορίου) ο ελάχιστος χριστιανός ομολογώ και συντίθεμαι και δέχομαι και ασπάζομαι...και δια τούτο παρακαλώ υμάς άγιοι του Θεού και βοώ:Ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον υμών.Δέξασθέ με ως εδέξατο ο Θεός τον άσωτον και την πόρνην και τον ληστήν.Ζητήσατέ με καθώς εζήτησεν ο Χριστός το απολωλός πρόβατον,ο ανέλαβε επί των ώμων.[...]Δ΄).Οι μοναχοί αναλαβόντες είπον:Αλλά τους παρασυρθέντας και βία παθόντας ο πατήρ (Μ.Αθανάσιος) προσίεται.Ειπάτωσαν ουν ή παρεσύρησαν ή βίαν υπέμειναν,ότι απέστησαν της αληθείας.Υπάτιος και οι συν αυτώ επίσκοποι είπον:Ότι ημείς,ούτε βίαν υπεμείναμεν,ουδέ παρεσύρημεν,αλλ΄εν ταύτη τη αιρέσει ημών γεννηθέντες ανετράφημεν και ηυξήθημεν...Και αύθις Θαλάσσιος και Ευσέβιος και Ευστάθιος οι ευλαβέστατοι επίσκοποι είπον:πάντες ημάρτομεν πάντες συγγνώμην αιτούμεν...

Εισαγωγή,τίτλος και επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.Από το βιβλίο του αειμνήστου πατρός Θεοδωρήτου Μαύρου,''ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΣ'',έκδοση περιοδικού Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ,σελίδες 63-68,Αθήνα 1982.Στην φωτογραφία,ο ομολογητής ηγούμενος της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους,αρχιμανδρίτης π.Μεθόδιος.


Μακαριστός π.Θεοδώρητος Μαύρος

ΔΥΣΤΗΧΙΣΜΕΝΕ ΔΟΥΛΕ ΣΚΛΗΡΟΥ ΤΥΡΡΑΝΟΥ...

         ΔΥΣΤΗΧΙΣΜΕΝΕ ΔΟΥΛΕ ΣΚΛΗΡΟΥ ΤΥΡΡΑΝΟΥ ...

+Αγίου Νεκταρίου Πενταπολεως

Ο άπιστος είναι ο πιο δυστυχισμένος των ανθρώπων,γιατί στερήθηκε το μοναδικό αγαθό πάνω στη γη,την πίστη,που είναι ο μόνος αληθινός οδηγός προς την αλήθεια και την ευτυχία.Ο άπιστος είναι τόσο δυστυχής,αφού έχει στερηθεί πια την ελπίδα,το μοναδικό στήριγμα στον μακρύ δρόμο της ζωής.Ο άπιστος είναι πάρα πολύ δυστυχής ,ιατί του λείπει η αληθινή αγάπη των ανθρώπων που περιβάλλει με φροντίδα τη θλιμμένη καρδιά.Ο άπιστος είναι δυστυχέστατος καθότι στερήθηκε το θείο κάλλος,την θεία εικόνα τού Δημιουργού,την οποία ο ίδιος ο θείος καλλιτέχνης χάραξε και την οποία η πίστη αποκάλυψε.Ο οφθαλμός του άπιστου τίποτε άλλο δεν βρίσκει μέσα στη δημιουργία,παρά μόνο τη δράση της φύσης.

Η λαμπρή εικόνα του θείου Δημιουργού,το θαυμάσιο κάλλος της γι` αυτόν μένουν καλυμμένα και ανεξερεύνητα.Το βλέμμα του πλανιέται άσκοπα μέσα στο άπειρο της δημιουργίας,πουθενά όμως δεν βρίσκει την ομορφιά της σοφίας του Θεού πουθενά δεν θαυμάζει τη θεία παντοδυναμία,πουθενά δεν ανακαλύπτει την αγαθότητα τού Θεού,τη θεία πρόνοια,τη δικαιοσύνη και την αγάπη τού Δημιουργού προς τη δημιουργία.Ο νους του δεν μπορεί να οδηγηθεί πέραν τού ορατού κόσμου,ούτε να υπερβεί τα όρια των αισθήσεων.Η καρδιά του παραμένει αναίσθητη μπροστά στην απεικόνιση της θείας σοφίας και δύναμης.Σ' αυτή δεν γεννιέται κανένα συναίσθημα λατρείας.Τα χείλη του μένουν σφραγισμένα,το στόμα του ακίνητο,η γλώσσα του ασάλευτη.Δεν βγαίνει φωνή μέσα από το στέρνο του,που να υμνεί,να δοξολογεί,να ευλογεί και να ευχαριστεί τον Θεό.Η χαρά που είναι απλωμένη στο σύμπαν εγκατέλειψε την καρδιά του απίστου,διότι απ' αυτήν έχει απομακρυνθεί ο Θεός.Αυτό το κενό,το κάλυψε η λύπη,η βαριεστιμάρα και η ανυπομονησία.Παραμένει κακόκεφος,η δε έλλειψη φροντίδας για τα πνευματικά έχει καταλάβει το πνεύμα του.Πλανιέται μέσα στη δίχως φως και απατηλή νύχτα της ζωής αυτής,όπου καμιά ακτίνα φωτός δεν φωτίζει τους σκοτεινούς δρόμους του.Κανείς δεν καθοδηγεί,κανείς δεν κατευθύνει τα βήματά του.Στο στάδιο της ζωής είναι μόνος.Διέρχεται τον βίο του δίχως την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής.Περνά μέσα από πολλές παγίδες και κανείς δεν μπορεί να τον απελευθερώσει απ'αυτές.Πέφτει μέσα σ' αυτές και συνθλίβεται από το βάρος τους. Στις θλίψεις του κανείς δεν μπορεί να τον ανακουφίσει.Η ειρήνη της ψυχής, η γαλήνη της καρδιάς, φυγαδεύτηκαν από την απιστία, και το πένθος κατέκλυσε τα βάθη της καρδιάς του.Η χαρά που βρίσκει ο πιστός στην εργασία των θεϊκών εντολών και η ευτυχία που προέρχεται από τον ηθικό βίο, είναι για τον άπιστο άγνωστα συναισθήματα.Η αγαλλίαση που προέρχεται από τη θρησκεία ποτέ δεν επισκέφτηκε την καρδιά του άπιστου.Η πεποίθηση που πηγάζει από την πίστη στη θεία πρόνοια και η οποία καταπαύει τις φροντίδες της ζωής,είναι γι' αυτόν μια δύναμη ακατανόητη.Η ευχαρίστηση που προέρχεται από την αγάπη και την ευεργεσία αποτελούν για τον άπιστο παντελώς άγνωστα μυστήρια.Ο άπιστος θέτοντας ως αρχή την ύλη,περιόρισε την αληθινή ευδαιμονία του ανθρώπου στον πολύ στενό κύκλο των πρόσκαιρων απολαύσεων,φροντίζοντας πάντοτε για την ικανοποίησή τους και ασχολούμενος διαρκώς με αυτές.Τα θέλγητρα της αρετής είναι σ' αυτόν τελείως ξένα.Δεν έχει γευθεί τη γλυκύτητα αυτής της χάρης.Ο άπιστος αγνόησε ποιά είναι η πηγή της αληθινής ευτυχίας και έτρεξε,δίχως να το καταλάβει,στις πηγές της πίκρας.Η απόλαυση του έφερε τον κορεσμό και ο κορεσμός την αηδία.Η αηδία έφερε την ανία,η ανία τη θλίψη,η θλίψη τον πόνο και ο πόνος την απόγνωση.Όλα όσα μέχρι τώρα τον έθελγαν,έχασαν τη χάρη τους. Διότι όλες οι απολαύσεις του κόσμου,ως πεπερασμένες,είναι και ανίκανες να κάνουν τον άπιστο ευτυχισμένο.Εφόσον η καρδιά τού ανθρώπου έχει πλαστεί για να κατοικηθεί από τον Θεό,το απόλυτο αγαθό,σκιρτάει και χαίρεται μόνο με αυτό το αγαθό,γιατί σ` αυτό βρίσκεται ο Θεός.Από την καρδιά όμως του άπιστου ο Θεός έχει απομακρυνθεί.Η καρδιά έχει άπειρους πόθους, αφού πλάστηκε για να περιλάβει μέσα της το άπειρο.Ωστόσο, η καρδιά τού άπιστου δεν είναι πια γεμάτη από το άπειρο και πάντα στενάζει,αναζητά και ποθεί, αλλά ουδέποτε ικανοποιείται.Κι αυτό διότι οι απολαύσεις του κόσμου είναι ανίσχυρες να καλύψουν το κενό της καρδιάς του.Οι ηδονές και οι διασκεδάσεις του κόσμου, όταν σβήνουν,αφήνουν στην καρδιά ένα κατακάθι πίκρας.Οι δε μάταιες δόξες έχουν συντρόφισσες τις θλίψεις.Ο άπιστος αγνόησε ότι η ευτυχία του ανθρώπου δεν βρίσκεται στην απόλαυση των επίγειων αγαθών, αλλά στην αγάπη του Θεού, του απόλυτου και αιώνιου αγαθού. Εδώ βρίσκεται και η κακοδαιμονία αυτών που αγνοούν τον Θεό.Αυτός που αρνείται τον Θεό είναι σαν να αρνείται την ευτυχία του και την ατέλειωτη μακαριότητα.Αγωνίζεται δυστυχισμένος στον πολύμοχθο αγώνα της ζωής.Έτσι,απελπισμένος και με τη δειλία φωλιασμένη στην ψυχή του, βαδίζει προς τον ήδη ανοιγμένο τάφο του.Το θαυμάσιο έργο που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του,αυτό που διαδραματίζεται πάνω στην παγκόσμια σκηνή και το οποίο διευθύνει η θεία σοφία,η θεία χάρη και δύναμη κι ενώ αυτά τα ίδια είναι οι πρωταγωνιστές,με συμπαραστάτες την αρμονία και τη θεία καλοσύνη, περνάει από μπροστά του τελείως απαρατήρητο.Κυλά μπρος στα πόδια του το γλυκό νερό τού ποταμού τής χαράς και της ευτυχίας,αλλά αυτός σαν καταδικασμένος Τάνταλος,αδυνατεί να δροσίσει την ξεραμένη από την απιστία γλώσσα του,σβήνοντας τη δίψα που τον καίει, διότι το νερό που τρέχει από τη δροσογόνο πηγή της πίστης,γλιστρά και φεύγει μπροστά από τα χείλη του.Δυστυχισμένε δούλε σκληρού τυράννου!Πώς σου έκλεψαν την ευτυχία;Πώς σου άρπαξαν τον θησαυρό;Έχασες την πίστη σου,αρνήθηκες τον Θεό σου,αρνήθηκες την αποκάλυψή Του και πέταξες την πλουσιοπάροχη δωρεά της θείας χάρης.Πόσο άθλια είναι η ζωή του ανθρώπου αυτού!Αυτή είναι μια σειρά από βάσανα,γιατί το τερπνό έχασε στα μάτια του τον τερπνό χαρακτήρα του.Η φύση γύρω του,του φαίνεται στείρα και άγονη δεν γεννά μέσα του καμιά ευχαρίστηση και κανένα χαρμόσυνο συναίσθημα.Κανένα από τα δημιουργήματα του Θεού δεν του χαμογελά.Ένα πένθιμο πέπλο έχει σκεπάσει τη χάρη της φύσης, η οποία πλέον δεν τον έλκει με κανένα της θέλγητρο.Η ζωή του έχει γίνει βάρος δυσβάστακτο και η διάρκειά της στον χρόνο που κυλάει, μοιάζει με αφόρητη ταλαιπωρία.Να λοιπόν που η απελπισία εμφανίζεται ήδη μπροστά του σαν δήμιος κι ένα σκληρό βασανιστήριο τυραννάει τον ταλαίπωρο άνθρωπο.

Το θάρρος του τον έχει κιόλας εγκαταλείψει,η αντίστασή του εξασθένησε και οι ηθικές του δυνάμεις έχουν πλέον διαφθαρεί από την απιστία.Φέρεται σαν άνθρωπος που κινείται από κάτι άλλο,δηλαδή από την απιστία,έχει δε παραδοθεί στα φοβερά δεσμά της απόγνωσης,η οποία είναι πάντα δίχως έλεος και συμπάθεια.Αποκόπτει έτσι με βία και σκληρότητα το νήμα της άθλιας ζωής του και εκσφενδονίζεται στον βυθό της απώλειας,στα μαύρα Τάρταρα,όπου τότε μόνο θα βγει, ταν τον καλέσει η φωνή τού θείου Δημιουργού του,τον οποίο απαρνήθηκε,για να δώσει λόγο για την απιστία του.Τότε θα κατακριθεί και θα σταλεί στο πυρ το αιώνιο!...

+Αγίου Νεκταρίου Πενταπολεως

ΔΕΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ


                     ΔΕΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ




Μοναχοῦ  Ἰακώβου  Νεασκητιώτου  (+ 1869)

    Τς ναξιότητός μου νδεια, νάρμοστον μο σχηματίζει τό ατημα, λλά τολμήσας ζητ νά πολαύσω μις ανίδος λέους πόκτησιν ς χρεος οκέτης σου καί πιστός.

    Σβέσον οὖν τν παθν τήν φλόγα τ δρόσ τς εσπλάγχνου σου συμπαθείας. ψωσόν με πό τήν πτσιν τν γκλημάτων μου, δηγοσα με πρός σωτηρίας δούς, καί δώρησαι τήν φεσιν τν πταισμένων μοι, καί σφάλειαν βίου γχείρισόν μοι, μέ εαρέστησιν θείων ργων, καί ξιον λατρευτήν το σο υο καί Θεο νάδειξόν με.

    Καί ἀξίωσον πάντας τούς μνοντας σε, καί ψάλλοντάς σοι τόν φύμνιον τοτον κετήριον κανόνα κατακρίτους παραστάτας ες τό δεσποτικόν ατο θεον πρόσωπον, ες τό φρικτόν βμα τς δεκάστου ατο κρίσεως. μήν.

Μοναχοῦ ακώβου Νεασκητιώτου